Ακολουθεί μια απάντηση στα σχόλια του προηγούμενου post περί χούντο-αισθητικής. Το βάζω σαν χωριστό κείμενο γιατί είναι αρκετά μεγάλο. Όποιος έχει όρεξη ας διαβάσει. Επίσης συγνώμη για το αργοπορημένο του πράγματος αλλά δεν είμαι στα κέφια μου τελευταία.
Όντως το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες και το λαϊκό-φολκλορικό κιτς υπήρχε και πριν. Είχε ξεκινήσει με τον "τρίτο ελληνικό πολιτισμό" του Μεταξά και συνεχίστηκε στο εμφύλιακο και μεταεμφυλιακο έκτρωμα που παρίστανε την ελληνική δημοκρατία
Η χούντα όμως είναι αυτή που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καθολική επικράτηση της "μπουρτζοβλάχιας" αισθητικής και νοοτροπίας παντού. Το κακό πιστεύω πως προέρχεται από την ανάγκη που είχε το καθεστώς για εδραίωση και λαϊκό έρεισμα. Μέσα στην γενικότερη βλακεία τους οι εθνικοί μας φωστήρες θεώρησαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν η συνέχιση και αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης μέσω της τσιμεντοποίησης του σύμπαντος που είχε ξεκινήσει ο "Εθνάρχης" (δημόσια έργα, οικιστική επέκταση της Αθήνας και όλων τον μεγάλων πόλεων της Ελλάδας κλπ). Αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα τους ήταν η εισαγωγή και της καινούριας μεθόδου των μαζικών θαλασσοδανείων. Μέσα στα επτά αυτά χρόνια δόθηκα σε ευνοούμενους τεραστία ποσά για εργοστάσια, ξενοδοχεία κλπ που χωρίς καμία απολύτως εξασφάλιση απόδοσης της επένδυσης. Χιλιάδες εντελώς άσχετοι και τυχαίοι άνθρωποι χρίστηκαν επιχειρηματίες και πλούτισαν από το τίποτα. Σίγουρα και διαφθορά υπήρχε και πριν αλλά ποτέ σε τέτοια μαζική έκταση και τόσο "φόρα παρτίδα". Η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος γινόταν πια ανοιχτά και με τις ευλογίες του επίσημου κράτους. Και το κυριότερο είναι ότι σχεδόν κανένας δεν τιμωρήθηκε για αυτή την τεράστια σπατάλη ακόμη και μετά την πτώση. Εκεί ίσως βρίσκεται και η αρχή (η μάλλον η αρχή της επίσημης εδραίωσης) της ασύδοτης, κρατικοδίαιτης και αρπακολατζιδικης ελληνικής οικονομίας καθώς και όλη η νοοτροπία της λαμογιάς που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε.
Έτσι ο τόπος γέμισε από κάτι απίθανους τριτοκλασατους (και 20κλασατους) τύπους που ξαφνικά βρέθηκαν με τσάμπα λεφτά για ξόδεμα και εξουσία . Τα τελευταία υπολείμματα της έτσι και αλλιώς θνησιγενούς ελληνικής αστικής τάξης είχαν πια ξεκουμπιστεί (επισήμως) από την πολιτική, πολιτιστική, ακόμη και την κοινωνική ζωή της χώρας. Όλος αυτός ο νεοεμφανιζόμενος συρφετός έχοντας συντρίψει πια ολοκληρωτικά κάθε εναλλακτική έκφραση και μην έχοντας κανένα άλλο διαθέσιμο πρότυπο για να μιμηθεί (όπως συνηθίζετε σε αυτές τις περιπτώσεις αλλαγής status quo) απλά γκλαμουροποιησε αυτά που ήξερε και αγαπούσε. Ο Χατζηδάκης, ο Θεοδωράκης και όλοι οι υπόλοιποι που έδιναν κάποια επίφαση πολιτισμού πήραν πόδι (από μόνοι τους η κυριολεκτικά) και στη θέση τους μπήκαν τα κλαρίνα, τα μπουζούκια, τα φεστιβάλ τραγουδιού, τις γιορτές της "Αρετής των Ελλήνων", οι ηρωικές ταινίες με τον Κώστα Πρέκα, οι πρώτες τσόντες βεβαίως βεβαίως κλπ. Ότι έβοσκε στον πάτο της λίμνης ξαφνικά βρέθηκε να είναι το επίσημο πολιτιστικό πρόσωπο ενός ολόκληρου έθνους γεγονός που μάλλον χαροποίησε ένα μεγάλο μέρος του ένδοξου ελληνικού λαού που σαν τον γύφτο βρήκε επιτέλους την γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του.
Το μετά την πτώση της χούντας τίποτα στην πραγματικότητα δεν άλλαξε. Το αισθητικό σουργελο μπορεί να λούφαξε κάπως, προσωρινά καλυπτόμενο από ένα ελαφρύ πέπλο σοσιαλιστικού λαικορεαλισμου (επίστροφη των εξόριστων καλλιτεχνών, επικράτηση της νέας γενιάς πχ. Σαββόπουλος και Σία), αλλά η νοοτροπία του αρπακολλα είχε έρθει για να μείνει. Η ΝΔ του εθνάρχη δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει. Οι ευνοούμενοι της χούντας συνέχισαν ακάθεκτοι μεταβαπτιζομενοι σε "δημοκράτες". Η τσιμεντοποίηση δεν σταμάτησε ούτε λεπτό και στο κρατικά επιχορηγούμενο φαγοπότι συμπεριελήφθησαν και τα παλαιά τζάκια που αφού μετέφεραν τα κεφάλαια τους στην Ελβετία και σε φορολογικούς παραδείσους μας χαιρέτισαν οι περισσότεροι για πάντα, αφήνοντας πίσω τις αντιπαραγωγικές και υπερχρεωμένες επιχειρήσεις τους προς κρατικοποίηση από την περήφανη ψωροκώσταινα. Έτσι όλοι εμείς οι καραβλαχοι μείναμε (επιτέλους) μόνοι.
Η καταστροφή ολοκληρώθηκε την δεκαετία του 80 με την βοήθεια των ασύλληπτων ποσών που έδινε η τότε ΕΟΚ με την ελπίδα ότι θα γινόμασταν κάποια στιγμή άνθρωποι (η έστω πρωτεύοντα θηλαστικά). Η νοοτροπία της αρπαχτής και οι άνθρωποι όμως παραμένουν ίδιοι (και δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αλλάξουν) και ο κύκλος επαναλαμβάνεται αλλά αυτή την φορά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Ένα τεράστιο κομμάτι του αγροτικού κυρίως πληθυσμού χωρίς κανένα περιορισμό η κατεύθυνση αποκτά λεφτά για σκότωμα. Η αρχική πρόχειρη και εντελώς ασυνάρτητη προσπάθεια εισαγωγής "ξενόφερτου" πολιτισμού (ποιος δεν θυμάται τα ανεκδιήγητα φεστιβάλ της πλάκας στους κάμπους και τις ραχούλες) αποτυγχάνει παταγωδώς, γελοιοποιώντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε πολιτιστική καινοτομία, στιγματίζοντας την με τον όρο “κουλτουριάρικο”. Σαν αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας ότι χειρότερο έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος επανέρχεται στην κατανάλωση μεταλλαγμένο και αναβαπτισμένο πια από την λαϊκοδημοκρατικη κολυμπήθρα και γίνεται η πολιτιστική έκφραση των καινούριων επιδοτούμενων λεφτάδων (και κατ'επέκταση της χώρας). Από τα σκυλάδικα μέχρι το βρισίδι και την αγένεια, όλα θεωρούνται εκφάνσεις του λαϊκού-αυθεντικού πολιτισμού που επιτέλους δικαιώνεται και σταδικά υιοθετούνται σχεδόν από τους πάντες. Η εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και των περιοδικών του κώλου το 90 κατοχυρώνει την σκυλαδικη μικροαστίλα (εμπλουτισμένη με gadgets, ροζαλί μεζονέττες, διακοπές στην Μύκονο και ξανθιές γκόμενες) σαν το απόλυτο πρότυπο το οποίο επιβιώνει ελαφρώς αλλαγμένο στο πιο Pop και πιο συντηρητικό μέχρι σήμερα.
Πιθανότητες να απαλλαγούμε από όλα αυτά στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Καμία.
|
1:55:28 PM
Permalink 
|
