Verslag van onze immigratie in 1995

Hieronder een kopie van het dagboek dat ik de eerste jaren van onze immigratie bijgehouden heb. 't Is ondertussen al een hele tijd geleden, en er is al 't een en 't ander veranderd, maar 't is toch misschien nog interessant...

Verslag - Donderdag 7/9/95 0:45 Belgische tijd

* De luchthaven

Bart zette ons af aan de ingang van de luchthaven; we vulden een lorry met onze vier zware zakken en handbagage, en we namen kort afscheid van Bart. Wij zijn direct de luchthaven ingegaan, recht naar de incheckbalie.

We waren al niet de eerste meer; een viertal bagagelorries met bijbehorende reizigers stonden reeds te wachten. Na een paar minuten begon het inchecken - Kristel wachtte even verderop met de kindjes. Alles was in orde - we kregen de gevraagde plaatsen in het vliegtuig, en de bagage ging automatisch door tot in Christchurch. Daar moeten we straks de bagage manueel oppikken en terug inchecken voor de laatste vlucht naar Wellington.

We gingen vlug door naar de tax-free zone. Daar zijn we iets gaan drinken in de cafetaria boven, waar je goed zicht hebt op de landende en opstijgende vliegtuigen. De kinderen keken hun ogen uit naar het af- en aanvliegen van vliegtuigen. We zagen ook ons vliegtuig al staan - een eindje verder, omringd door mensen en voertuigen.

Na de nodige plaswerkjes door de kindjes, ging ik met Joris op zoek naar een boekjeswinkel, terwijl Kristel met de twee andere boven in de cafetaria bleef. De boekjeswinkel hadden we al vlug gevonden en we zochten beiden wat leesvoer uit.

Na onze terugkeer ging Kristel op haar beurt even om leesmateriaal samen met Elien. Tegen dat ze terug kwam, had ik de twee jongens al een half Paranausineke gegeven tegen de luchtziekte - daarna hebben de resterende leden van de ploeg ook de nodige doses anti-spaafmiddel toegediend.

Het was ondertussen ver tijd om in te checken: gauw nog een paar dringende plaskes (ja opnieuw) weggewerkt. Op weg naar het vliegtuig hebben we nog snel even onze laatste liquide Belgische frankskes omgewisseld in Amerikaanse dollars - Nieuw-Zeeland kennen ze hier nog zo niet, dus Nieuw-Zeelandse dollars waren er nog niet bij. Dan door de controle snel snel naar de vlieger.

Bij het vliegtuig aangekomen mochten we na een paar minuten als eerste aan boord: gezinnen met kinderen gaan voor. Al vlug waren we geinstalleerd, en tot onze verwondering was er een nieuwigheid aan boord: persoonlijke TV-schermpjes in de zetel van de voorliggers, zodat iedereen nu naar zijn eigen scherm kan kijken. Je kan kiezen tussen 21 verschillende films en TV programmas, of je kan video-games doen, of continu de koers, hoogte, snelheid, en andere parameters van het vliegtuig volgen op een dynamische wereldkaart.

Ons Elien zat naast mij op het rijtje van twee stoelen - tetterde aan honderd in d'uur, en wou zo snel mogelijk met de videospellekes aan gang. Ik hield ze een beetje bezig met muziek beluisteren omdat je de bediening van de videospelletjes uit de leuning moet losmaken en dit is enkel toegestaan als het toestel in vlucht is. Ons Elien was helemaal niet geinteresseerd in vliegen, opstijgen of wat dan ook: nee, videospellekes wou ze doen. De take-off is dus eigenlijk grotendeels aan haar voorbijgegaan, wegens gebrek aan interesse.

Eenmaal in de lucht kregen de kinderen eerst eten, zodat we ze konden voederen voordat we zelf ons eten moesten binnenspelen. Even was er serieus wat turbulentie, zodat het moeilijk was om het glas met appelsiensap aan onze Elien hare mond te zetten: door de hevige op-en-neer beweging ging mijn hand met glas en al wel 20 cm naar boven en naar onder. 't Was ook tempo-vreten voor ons: we moesten al snel weer dalen om te landen in Zurich. Ze moesten allemaal nog eens dringend plassen; voor Elien en Joris ging dat nog net op tijd, maar onze Wouter was te laat en mocht zijn stoel niet meer af: de landing was al begonnen. Tegen dat we dan beneden op de grond stonden was hij carrement in slaap gevallen, zodat we hem moesten wakker maken om naar 2c te gaan - 't zal dus toch niet zo dringend geweest zijn.

In Zurich hebben we een klein changement de decor gedaan, zodat ik nu tussen de twee jongens zit en Kristel achter mij naast Elien. Wouter is al vertrokken van voor het opstijgen - en hij is er niet door gewekt. Joris had wat meer last om de slaap te vatten: er was nog veel licht in de vlieger en er werd nog eten geserveerd. Hij mocht van mij nog een pakske zoute nootjes leegknabbelen, en dan moest hij ook maar proberen slapen.

Nu is alles donker: de raampjes zijn dicht, Wouter en Joris slapen, en achter mij hoor ik ook niet veel meer. Ik zit hier te tijpen bij het licht van mijn beeldscherm.

Ik sluit nu mijn powerboeksken - later typ ik verder...

Changi Airport - Donderdag 7/9 18:51 lokale tijd - 12:51 Belgische tijd.

We zijn geland op Changi airport iets voor 16:00 lokale tijd. Na de nodige perikelen om de plasjes en andere probleempjes kwijt te geraken hebben we even rondgedoold met onze handbagage op een karretje. Na enig zoekwerk hebben we speciale 'opblaasbare neksteunende kopkussentjes' (of hoe dat ook mag heten) gevonden in een apotheek - we hopen dat we daarmee wat beter gaan kunnen slapen op de volgende vlucht, want het is tot nu toe gene vetten geweest. Daarna zijn we ons gaan posteren in een luchthaven-café waar we 't een en 't ander gedronken hebben: een koffieken voor Kristel, cola voor Kris, en appelsiensap voor de kinderen. Daarna nog wat meer cola's.

We zaten hier in de zon, maar wel in een air-conditioned ruimte - de hitte buiten heb ik daarstraks even gevoeld door de kieren van de slurf die de terminal verbindt met het vliegtuig: tropisch heet gewoon. We zitten hier dan ook zo goed als op de evenaar. Nu is de zon ver onder - en het wordt hier snel donker.

De kinderen hebben hier ook hun verassingen mogen uit de rugzakjes halen, en ik heb mij bezig gehouden met onze Wouter zijn werkboeksken, onze Joris zijn plooiwerk, en ons Elien haar punnikwerk. Ik kan dus nu punniken - onze reis heeft niet tot niets gediend.

Straks moeten we inchecken voor onze volgende vlucht - ons 'café' ligt niet ver van terminal F40, waar we moeten zijn. Ondertussen zijn de kinderen nu bezig met de spelletjes die we van de stewardessen gekregen hebben: kleurpotloden, een kaartspel, en een patiencespelleke.

'k Ben ook nog even naar de computerwinkel gelopen om de nieuwste Dr. Dobb's te kopen - als leesvoer, maar ook uit nieuwsgierigheid om te zien of mijn artikeltje er al in staat. Nee, het staat er nog niet in.

Hier sluit ik weer af - kwestie van mijn batteriekes niet te veel op te gebruiken. Later meer...

* Central City Motor Inn - Zaterdag 9/9 08:00 's morgens.

We zijn nu ondertussen in ons hotel aangekomen en hebben onze eerste nachtrust achter de rug. De kinderen zijn al wakker van 4 uur 's morgens - we hebben ze wel in bed gehouden.

De vlucht gisteren van Changi Airport naar Christchurch is zonder problemen verlopen. Alleen bij het boarden probeerde onze Wouter de veiligheidsdienst te omzeilen: normaal moet je door een speciaal portaal dat checkt of je metalen voorwerpen bijhebt, maar onze Wouter was klein genoeg om ernaast onder de afsluiting door te lopen - wat hij dus ook prompt deed. Aan de andere kant werd hij gelukkig tegengehouden door een Singaporese veiligheidsagent die hem gauw manueel nagekeken heeft.

Van Singapore naar Christchurch is maar een goede acht uur vliegen, en de kinderen hebben allemaal geslapen - de kussentjes helpen dus inderdaad. In Christchurch moesten we dan van het vliegtuig door de douane. Hier stonden we eerst in een verkeerde rij aan te schuiven: er is een speciale snel-rij voor gehandicapten en mensen met kinderen. Een vriendelijke mevrouw, ik schat haar ongeveer 60 jaar oud, die achter ons stond, maakte ons hier attent op. Ze ging ook onze plaats in de rij vrijhouden indien de speciale snel-rij niet open zou zijn, zodat we dan niet opnieuw achteraan moesten beginnen.

Gelukkig was de snel-rij wel open, en mochten we Nieuw-Zeeland binnen, nadat ik eerst nog even moest meegaan omdat er nog een klein probleemke was met onze paspoorten (niks ergs - in de computer stond dat de kinderen met ons meegeweest waren in Maart, terwijl dat niet zo was, en dat moesten ze even corrigeren). Terwijl ik zat te wachten is Kristel de bagage gaan ophalen - daarbij heeft ze per ongeluk een winkelhaak getrokken in een van de zakken, gelukkig niet al te groot.

Daarna zijn we opnieuw gaan inchecken voor de laatste vlucht van Christchurch naar Wellington. Aan de balie kregen we een rol plakband om de scheur provisior te plakken , zodat de zak het toch tot in Wellington kon uithouden.

Terwijl we dan zaten te wachten op ons vliegtuig kwam de mevrouw die ons bij de douane had geholpen toevallig ook in onze buurt zitten, en kwam het al snel tot een conversatie. Zij dacht eerst dat we Zuid-Afrikanen waren - ze was zelf van daar afkomstig, maar ze kende enkel Engels, en een weinig Afrikaanders, en daardoor vergiste ze zich. Zij was twintig jaar geleden met haar man uit Zuid-Afrika naar Nieuw-Zeeland verhuisd, en keerde nu terug van een bezoek aan haar familie in Zuid-Afrika. Ze moest ook naar Wellington, en van daar nog een vlucht nemen naar Palmerston North.

Ze vertelde dat het in Zuid-Afrika zeer stresserend leven was: als je bijvoorbeeld met de wagen voor een rood licht moet stoppen moeten al je deuren op slot zijn, of je wordt uit je wagen gesleurd en vermoord. Als het donkert komt niemand nog zijn huis uit, en als iemand zijn huis nadert, wordt de poort automatisch met radiobesturing open en toe gedaan, zodat ze niet meer uit de auto moeten komen. In Nieuw-Zeeland vind je niks van die dingen - daarom waren ze dan ook verhuisd.

Na een korte vlucht kwamen we behouden aan in Wellington, en haalden we onze bagage op. Daar kwamen we dezelfde mevrouw voor de derde keer tegen - ze wees ons ook nog op een camionetteken dat buiten stond, en zei dat we dat moesten nemen in plaats van een taxi, omdat het goedkoper was. Samen met nog wat andere passagiers zijn we dan naar Wellington gereden; de chauffeur reed een beetje van hier naar daar door 't stad om zijn passagiers op diverse plaatsen af te zetten. Als laatste waren wij aan de beurt - om zeker te zijn dat we wel aan het goede hotel waren is de chauffeur nog even mee binnengekomen om te zien of alles in orde was.

Dan zijn we naar onze hotelkamer/appartement gegaan - op het 11de verdiep. Het heeft een livingske met een keukentje in, een badkamer, en twee slaapkamers. Ik heb de kinderen en mezelf nog een bad gegeven. Terwijl Kristel zich ook verfriste ben ik even bij Capital Mac gaan goedendag zeggen, drie huizen verder achter de hoek - der was echter bijna niemand binnen, iedereen was de baan op.

Bij mijn terugkeer zijn we wat in de stad gaan rondlopen, op zoek naar immobilien-agenten. Algauw begonnen de kindjes te zeggen dat ze honger hadden, en we gingen naar de Pizza-Hut. Daar was wel al eten te krijgen, maar de kelner zei ons dat we vanaf vijf uur een speciale menu konden bestellen, waarbij je voor 12 $ of 7 $ (240 of 140 fr) voor de kinderen zoveel mocht eten als je wou van diverse salades, pizza's, deegwaren, en desserts. Omdat we daarvoor nog een halfuurtje te vroeg waren zijn we nog wat verder gewandeld, en tegen vijf uur hebben we dan de aanval op de pizza's ingezet.

Eenmaal ons eten achter onze kiezen, ben ik gaan betalen, en daarna met mijne knikker efkes tegen een glazen deur gelopen - 't gaf een serieuze patat en ik was voor een half uur van mijnen jet-lag vanaf; alles heeft dus zijn voordeel, zoals je ziet.

Dan zijn we de kinderen in bed gaan steken, en terwijl we dat deden, ging de telefoon: bericht van de receptie dat Merritt me rond 8u30 's avonds zou opbellen - hij zal waarschijnlijk al geprobeerd hebben terwijl wij gaan eten waren. Dat was een lelijke streep door mijn rekening: ik had gedacht van rond 7u al in mijn bed te kruipen, want ik had last om wakker te blijven. Ik heb dan maar wat zitten dommelen voor de T.V. tot de telefoon ging.

Merritt was bij Capital Mac met zijn vrouw, en bood aan om nog even iets te gaan drinken. Ik heb maar van ja gezegd, en ben efkes Kristel, die in haar bed al een boomken aan't zagen was, gaan vertellen dat ik weer weg was.

Merritt en zijn vrouw zijn dus twee Amerikanen, een jaar of tien ouder dan wij - ze hebben echter wel twee kindjes die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als de onze. In een cafeetje heb ik dan een paar koffies gedronken, en hebben we over vanalles zitten babbelen, en tegen dat we voortgingen was het half elf, maar ik had wel geen last meer van mijnen jet-lag. We zijn nu maandagnamiddag uitgenodigd bij Merritt's vrouw thuis in Eastbourne; dan zijn haar kindjes ook thuis van school. Je kan naar Eastbourne met de bus, of met de ferry - ik denk dat we met de ferry zullen gaan - dat gaan de gastjes plezierig vinden.

Daarna ben ik in mijnen nest gekropen en bijna direct in slaap gevallen.

Tegen 4u 's morgens was het echter kermis bij Elien en Joris, die samen in een kamer slapen: ze waren klaar wakker en bezig met een of ander spelleke waarbij je onder andere op je bed moet staan springen - het exacte doel van 't spel is me tot nu toe ontgaan, maar het maakte veel lawaai.

Vanaf dat moment zijn ze dus ongeveer om 't halfuur komen vragen of het al tijd was om op te staan, dus erg veel geslapen hebben we niet meer.

Ik ga nu op zoek naar ontbijtmogelijkheden...

* Central City Motor Inn - Zaterdag 9/9 20:30 's avonds.

We zijn vandaag de hele tijd op schok geweest - eerst gaan ontbijten in de MacDonalds: voor iedereen een broodje met gebakken eieren, koffie voor de ouders, en chokomelk voor de kinderen. Ze hebben daar dus ook nog andere dingen dan hamburgers.

Daarna zijn Kristel en de kinderen nog even naar de hotelkamer geweest, terwijl ik aan een infobalie de busregelingen ben gaan ophalen, en vervolgens in het station (een 20-tal minuutjes stappen) de treinregelingen. Ik ben ook te weten gekomen dat we met de hele familie voor 15 $ (300 fr) een hele dag onbeperkt de trein opmogen - op- en afstappen zoveel je wil. Dat komt ons goed uit: het is ons plan om naar Paraparaumu te gaan, en van daar af te zakken en in diverse tussenstations uit te stappen. Paraparaumu is 55 minuten per trein; dat is ongeveer het maximum dat ik iedere dag wil doen aan vervoer. Daarna ben ik nog een kabelken gaan kopen om mijn modem te kunnen aansluiten.

Ik ben terug naar het hotel gegaan om Kristel en de kinderen op te halen, en we zijn vertrokken met de trein van 11 uur. Na tien minuten rijden kregen we prachtige landschappen te zien met steile heuvels, schapen, koeien, en bossen.

Paraparaumu viel ons direct mee: het is een aangenaam stadje, met alle nodige winkels bij de hand, en vriendelijke mensen. We zijn twee immobilienagenschappen binnengestapt - in het eerste hadden ze niet direct iets voorhanden, in het tweede wel - een huurhuis waar we gaan naar zien zijn. Het huis was niet slecht, maar de buurt stond ons niet zo aan - nee dank u dus. Beide agenstchappen hebben wel onze coordinaten.

We zijn ook nog eens per bus door Paraparaumu gereden - 't is dus een mogelijke kandidaat. Paraparaumu heeft ook het voordeel dat het er een stuk warmer is dan in Wellington - ik denk zo tussen de 2 en de 4 graden.

Daarna zijn we met de trein richting Wellington gereden, tot in Pukerua Bay. Dit is een stuk kleiner dan Paraparaumu, maar er heerst wel meer een dorps-sfeer. Ook een mogelijke kandidaat.

Omdat het eerste immobilienagenstschap zich in Porirua bevindt, verder richting Wellington dus, deden we eerst nog een wandeling, en we namen vervolgens de trein tot in Porirua.

Op de trein vallen de twee kleinste voortdurend in slaap - het is van belang dat we ze wakker houden om hun ritme zo snel mogelijk aan te passen.

Porirua zelf viel eerder tegen, maar het immobilien-agentschap was nog open, en we zijn hier ook binnengegaan. Er was enkel nog een meneer - die checkte zijn dossiers, en hij had mogelijk nog een huis te huur. Na een paar telefoontjes kwam hij te weten dat het al verhuurd was, en dat er ook een ander huis te huur was bijgekomen in Plimmerton.

De sleutels waren nog niet binnengekomen in het immobilienagentschap, maar hij is toch met ons ernaartoe gereden, en hij heeft ons ook Plimmerton laten zien: vlak bij een zandstrand, heuvels en bossen erachter. Bij het huis aangekomen bleek de eigenares toevallig net ter plaatse om instructies te geven aan een paar werkmensen die het huis aan het opknappen waren, alvorens het opnieuw te verhuren - we hebben dus een rondleiding gehad. Het huis ziet er nogal goed uit, de omgeving valt mee; huur is 290$ per week, dat komt dus op een 25.000 Bfr per maand. Omdat Plimmerton ons van alle bezochte plaatsen het meeste aanstond, hebben we een vrijblijvende optie genomen - we zouden dit huis b.v. voor een maand of zes kunnen huren (per week opzegbaar), en dan in Plimmerton zoeken naar een geschikte definitieve woonst. We werden aan het station afgezet en zijn van daar direct terug naar Wellington gereden: het werd al donker, en de rest doen we morgen

Morgen dus meer...

Maandag 11/8 20:08 lokale tijd

Gisterenochtend hebben we op onze kamer ontbeten: eggs with bacon and muffins en chocolademelk, die ik opgehaald had bij 'Georgie Pie', rechtover ons hotel. Daarna zijn we eerst gaan kijken naar de ferry naar Eastbourne, dat aan de andere kant van Wellington Harbour ligt. Het weer was zonnig toen we vertrokken.

Omdat we meer dan een uur zouden moeten wachten op de ferry, zijn we dan maar de haven doorgestoken naar het station, en van daar naar de bushalte voor Kandallah en Ngaio. Na een halfuurtje kwam de bus erdoor, en reden we naar Kandallah langs Ngaio. In Kandallah hebben we een beetje rongelopen en gekeken: het is een heel leuk rand-dorpje, proper, met veel mooie huizen, die er iets beter uitzien dan die in Plimmerton. Als we op zoek gaan naar een eigen huis komen we hier ook kijken.

Er was een supermarktje open, en we hebben daar wat inkopen gedaan: patatten, kip, boter, melk, zout, sla en tomaten, kiwis, appelen,... Als we uit de supermarkt komen is het weer omgeslagen: het regent en het is koud. We wachten op de bus terug in een buskotje, en we rijden dan terug met de bus, die gelukkig tot vlak bij ons hotel komt.

In ons hotel koken we ons eerste eigen middagmaal (er is een klein keukentje en twee pannetjes): kip met sla, tomaten, aardappelen en mayonaise.

We besluiten om toe te zeggen voor het huurhuis: ik heb de avond ervoor nog gebeld naar Royce Hughes, iemand die ik ken via CompuServe, en hij wist me te vertellen dat de prijs zeker normaal is. Ik heb dan maar Roger Tucker, de man van het immobilienkantoor opgebeld - hij zal het proberen door te geven aan Katarina Wood, die de verhuur doet - hij doet normaal enkel verkoop.

We zijn in de namiddag terug naar Plimmerton gegaan om het dorp wat verder te verkennen: het is een dorpje vlak bij de zee, met een mooi zandstrand. Ik zal elke morgen een stuk te voet moeten doen - ongeveer 15 minuten, om het station te bereiken. De omgeving van het dorp is prachtig: groene heuvels aan de ene kant, zee en strand aan de andere kant. Het weer was inderdaad ook beter dan in Wellington, zoals men ons vertelde: in Wellington was het koud en regenachtig, terwijl het hier droog en warm was.

Tegen 's avonds kwamen we terug, en na de kinderen in bed gestoken te hebben belde ik Merritt Mount op. Het was zijn vrouw - ze waren dit weekend naar een farm in het noorden geweest, en ze waren net terug. Ze nodigde ons uit om de volgende dag langs te komen met de ferry van 2u en om in Eastbourne eens rond te kijken, en om te blijven eten.

De volgende dag (vanmorgen dus) belde ik het immobilienkantoor op: het huis was voor ons - de eigenaars hadden ook een kandidaat, maar wij waren eerst. Ik moest tegen 10u30 in Poirura zijn om het voorschot en de borg te betalen. Op weg naar het station sprong ik nog even binnen bij Capital Mac, en maakte kennis met een paar toekomstige collega's. Daarna reed ik met de trein naar Poirura. Het weer is prachtig: blauwe lucht en zon.

In Poirura ging ik eerst naar de bank om het nodige geld af te halen, en daarna naar het immobilienkantoor. Na wat papierwerk ben ik ook nog naar de electriciteitscompagnie geweest om de electriciteit te laten aansluiten - en daarna raprap terug de trein op, want anders zouden we nooit op tijd zijn voor de ferry. Ik heb de sleutel, morgenvroeg kunnen we er dus in. Morgen zullen we weer een drukke dag hebben: zorgen voor slaapgelegenheid en materiaal om ons potje te kunnen koken en opeten.

Tegen dat ik thuis kom, zaten de kindjes en Kristel al te eten - ik at gauw mee, en we vertrokken naar de haven om de ferry te nemen. Vanop de ferry hadden we echt prachtige uitzichten op Wellington en Wellington Harbour.

Na een halfuurtje kwamen we in Eastbourne aan, en Kristel maakte kennis met Merritt's vrouw, Amanda. Zij heeft ons het dorpje getoond, en daarna zijn we haar kinderen gaan afhalen op school en in de kleuterschool: Austen, en Malaya.

Daarna gingen we naar hun huis, dat ze huren van een koppel dat voor een jaar weg is: vanop het terras een prachtig zicht op Wellington Harbour: je ziet enkel bomen en zee. We hebben buiten een paar uur zitten praten met Amanda: ze was heel sympathiek, en wist ons veel te vertellen. Als we naar ons eigen huis op zoek gaan komen we ook in Eastbourne kijken: aan de ene kant is er het strand en het water, en aan de andere kant liggen er bossen, met een groot aantal bewegwijzerde wandelwegen.

Als we ons eigen huis zoeken, willen we iets gelijk dit: je hoort enkel vogels, je ziet enkel bomen en zee, en de zon die zachtjes wegzinkt achter een eiland.

Daarna was het tijd om te eten - lekker; Merritt was spijtig genoeg pas op het laatste terug van zijn werk, dus hebben we weinig met hem gebabbeld, maar hij valt ook heel goed mee.

Om 6u55 zijn we dan op de ferry terug naar Wellington gestapt: buiten is het donker, en je hebt een prachtig uitzicht op de lichtjes van de stad. Zopas zijn we terug in de hotelkamer gekomen, en zijn de kindjes naar bed gegaan.

Morgen dus meer...

Dinsdagochtend 09:20 lokale tijd - in ons nieuwe huis.

Ik zit hier te typen op een zitbank in ons nieuwe huur-huis; gauw even een verslag opmaken van onze vorige dag.

Gisteren stonden we vroeg op, zo rond 6u45, iedereen was toch wakker. Kristel heeft alles netjes ingepakt, en we hebben op onze hotelkamer ontbeten: we hadden nog brood over van gisteren. Daarna alles opgeruimd en in de reistassen gepropt. Bij de receptie heb ik afgerekend - VISA is (soms: zie later) toch zo makkelijk. Al gauw kwam onze taxi erdoor, en die voerde ons naar ons nieuwe huis in Camborne (een deelgemeente van Plimmerton, dat zelf maar een scheet groot is): een rit van ongeveer 30 km naar het noorden. Hier was alles nog leeg natuurlijk. We zijn dus snel weer vertrokken naar het station om de trein te nemen naar Porirua, het dichtsbijzijnde dorp met redelijk wat grootwarenhuizen.

De afdaling naar het station nam ons ongeveer 15 minuten - wat wil zeggen dat ik het op mijn eentje op ongeveer 10 minuten moet kunnen doen (onze Wouter heeft nogal korte beentjes, en hij stapt dus niet zo vlug). In Porirua aangekomen zijn we eerst op zoek gegaan naar meubelwinkels en winkels van electriciteitsapparaten. Na enige tijd zoeken en vergelijken stapten we een winkel van elektrische apparaten binnen: we hadden een wasmachine nodig, een ijskast, een stofzuiger, en eventueel een klein teeveeken. De verkoopster zag ons wel zitten: goede klanten zeg - zo een lap in ene keer. Ja, alles kon aan huis geleverd worden en geinstalleerd - en we kregen een 5 jarige on-site garantie met stukken en werkuren bij. En dan kwam het moment van betalen: VISA kaartje afgegeven, en... niks marchare.

Alla, ik dan maar naar een bank in de buurt om te zien of zij me het nodige geld cash konden geven - en dat ging ook niet - er zat blijkbaar een limiet op mijn VISA kaart (ik dacht dat die tot 200.000 Bfr ging, maar da's blijkbaar dus niet zo), en ik kon ten hoogste 2000 $ afhalen zonder die limiet te overschrijden.

Ik dus terug naar die winkel: "sorry mevrouw maar 't zal voor een andere keer zijn - we moeten ook nog matrassen, dekens, keukengerief, stoelen,... kopen, en we moeten met 2000 $ toekomen". Wij dus dan maar weg zonder elektrische apparaten.

In een beddenwinkel zijn we dan matrassen gaan kopen - ongeveer dezelfde als we in Belgie hadden. Blijkbaar worden die hier niet gebruikt, want er waren er maar juist genoeg. Nieuw-Zeelanders slapen normaal op hoge bedden waar twee matrassen op elkaar gestapeld zijn. De matrassen waren niet duur: goedkoper dan in Belgie, en ze konden aan huis geleverd worden. We hebben ook vijf hoofdkussens gekocht.

Omdat het ondertussen ver middag was, zijn we eerst iets gaan eten in de grote shopping mall, en daarna ben ik alleen terug naar de bank gestapt om een rekening te openen, terwijl Kristel bij de kinderen bleef in de mall - en heel vriendelijk Chineesachtig madammeken deed het nodige. Ik had af en toe wel last om haar te verstaan omdat ze de "el" nogal liet lollen: ze kon dus geen r zeggen.

Ze had wel ook Kristel's paspoort nodig, zodat ik haar er nog even bijgehaald heb. De madam van de bank wist ons ook nog te vertellen dat ik een IRD nummer nodig had (voor de belastingen), en dat was net om de hoek - dus zijn we daar ook maar efkens binnengegaan en heb ik de nodige formaliteiten vervuld.

Het valt ons wel op dat de mensen hier echt vriendelijk zijn - zelfs de juffrouw in de elektrikwinkel die naast haar schoon 'commande' greep omdat we de centen niet hadden, heeft ons nog goede raad staan geven voor we vertrokken.

Daarna zijn we naar een andere winkel geweest om dekbedden - we hebben er genomen met echte dons; Kristel droomt daar al lang van, en het heeft geen zin om eerst goedkope brol te kopen die we daarna weg moeten gooien. Overtrekken en onderlakens hadden we mee uit Belgie - dus dat hadden we niet nodig.

Daarna zijn we Farmers binnengetrokken: Kristel is hier met Elien op schok gegaan om allerhande servies en keukengerief bijeen te rapen. Ondertussen ben ik met de jongens naar een telefooncel getrokken om een telefoon aan te vragen. Dat ging heel simpel: je draait gewoon 123, geeft de nodige gegevens, en dat was alles.

Ondertussen was Kristel ver klaar in Farmers - we hebben nog wat potten en pannen gekozen, en dan alles aan huis laten bezorgen. Normaal kon dat ook nog dezelfde dag bezorgd worden.

Dan nog even de K-mart binnen om te kijken of we nog iets van meubels konden fiksen: in ons huis is wel een soort toog, dus we kunnen leven zonder tafel, maar we hadden nog geen stoelen.

In de K-mart hebben we dan leuke klapstoeltjes gevonden, die later dienst kunnen doen als tuinstoelen. Ze zijn gemaakt uit hout, en bestand tegen weer en wind. Deze hebben we ook maar aan huis laten bezorgen - ze worden de dag erna geleverd.

Daarna zijn we terug op de trein gekropen, en naar huis gegaan: een stevige klim. Aan het huis vonden we de matrassen aan de voordeur - maar nog geen spoor van ons servies. Nu ja, dachten we, dat komt straks wel - 't was nog maar 5 uur in de namiddag.

Terwijl Kristel dan de bedden opmaakte en onze reiszakken leegde, ben ik terug afgedaald naar Plimmerton, om mondvoorraad en kuisgerief. In een winkeltje bij het station vond ik het nodige - en daarna dan maar weer bergop met mijn twee zware plastiekzakken. Tegen dat ik boven geraakte stond ik goed in mijn sop.

De manner van Farmers kwamen er dus die avond niet meer door - we hebben dus efkes moeten kamperen. Ik heb b.v. een fleske van vitaminepillen gebruikt om de kinderen melk uit te laten drinken - we hadden niks anders. Ik heb ook choco gesmeerd met mijn vingeren - een plakkerige bedoening, dat kan ik u verzekeren. Eenmaal de kinderen gevoederd en gedrenkt hebben we die dan in bed gestoken, en kort daarna zijn we zelf gevolgd: het was een drukke dag.

Deze morgen stonden de mannen van Farmers voor onze deur: al ons gerief was daar. Oef - zo komen we zachtjes aan op ons plooi, nu nog ons stoelen, en binnenkort onze elektrische toestellen en onze tafel.

Hoe ziet Nieuw-Zeeland er nu uit ? Wat opvalt als je Wellington verlaat per trein of per auto, is de groene heuvels: je zit zeer snel in een gebied met kleine dorpjes die omgeven zijn door heuvels en zee. Op de heuvels staat de brem in bloei (ik denk dat het stekelige brem is - ik meen me te herinneren dat die bestaat: de gewone brem staat er ook, maar die bloeit nog niet). Overal in de dorpen bloeien er al diverse bloemen, bekende en onbekende.

Het weer is tot nu toe eigenlijk goed geweest: af en toe winderig, en we hebben regen gehad bij ons bezoek aan Kandallah, maar nu hebben we al twee dagen achter elkaar zon met een beetje bewolking. Hier in Camborne is de temperatuur normaal iets hoger dan in Wellington zelf: daarjuist zegden ze op de radio dat het vandaag 1 graad scheelde.

's Avonds en 's nachts wordt het wel koud - het is tenslotte nog winter, maar in de dag denk ik dat we tussen 14 en 19 graden halen.

Ik zal dus met de trein naar mijn werk gaan: vanuit Plimmerton vertrekken er treinen naar Wellington. Dat wil ook zeggen dat je nog zitplaats hebt op de trein: de grote massa komt er maar op vanaf Porirua. De rit naar Wellington duurt een halfuur, en in Wellington moet ik dan nog een kwartierke te voet naar mijn werk; hier in Camborne is het een minuutje of 10 te voet: mijn conditie zal er niet slechter op worden.

Hier ga ik ermee stoppen - morgen of vanavond meer...

Dinsdag 12/8 20:51 lokale tijd

We zitten in onze woonkamer - de kinderen slapen al een tijdje. Aan meubelen zijn we nog niet geraakt, maar we kunnen ons behelpen - we liggen aan 'tafel': er is een soort bank in de living, waar je je bord op kwijt kan, en dan op je knieen eten.

Deze avond heb ik gekookt: visfilets (een Nieuw-Zeelandse soort), met champignons in witte saus en gekookte aardappelen. De kinderen mochten het blijkbaar redelijk graag: hun bordjes waren schoon opgekuist, zonder dat we moesten aandringen.

's Morgens even gekeken naar de e-mails: onder andere bericht van va Couck, die de nodige verrichtingen gedaan heeft om onze nijpende financiele situatie te verlichten - oef...

Vandaag zijn we dus eerst te voet naar Mana geweest, een dorpje dat ook op een paar kilometer afstand ligt. Je moet wel over een aantal steil op- en neergaande straten.

In Mana hebben we de supermarkt leeggekocht - bloem, eieren, melk, boter, vis, extra keukenhanddoeken, een mop, chips, ... vanalles dus. In de supermarkt ontdekten we een speciale gewoonte: klanten kunnen gratis koffie krijgen zoveel ze willen: er staat een kan onder de koffiezet, en je mag jezelf bedienen.

Na de supemarkt heb ik nog even gebeld naar Telecom - nummer 123 - om te vragen hoe ik aan een telefoontoestel moest geraken. Onze lijn was wel al aangesloten, dat wist ik omdat mijn modem reeds gisteravond al werkte. Het is dus simpel: je gaat gewoon naar het dichtsbijzijnde postkantoor, en je haalt daar je telefoontoestel af. We hebben dat dus maar gedaan, we waren toch vlak bij een postkantoor.

Dan begon de terugweg naar huis - en die viel niet mee: we waren echt zwaar geladen, en we moesten alle honderd meter stoppen om even van hand te wisselen. Om het iets minder zwaar te maken moesten de kinderen elk ook iets dragen: een karton yoghurt, een karton melk, een pot pindakaas.

Na veel zuchten en zweten en, tot overmaat van ramp, een keer mislopen, geraakten we toch boven. Vlak voor we onze straat bereikten flikkerde onze Wouter tegen de grond, zodat zijn karton melk dan maar alleen verder ging naar huis - het vloog een eind verder. Gelukkig waren beiden slechts licht beschadigd. Het karton melk moest niet wenen - ons Wouterke wel.

Eenmaal thuisgekomen, heb ik nog een paar telefoons gedaan: Michael Green opgebeld, om te laten weten waar we uiteindelijk beland waren, en Beverley Kumara, een Amerikaanse die we kennen via CompuServe - zij had gevraagd om haar ook te bellen als we in het land waren, zodat we konden kennismaken. Ze was niet thuis, maar ik heb een boodschap in haar antwoordapparaat ingesproken. Ik belde ook naar de bank, naar mijn persoonlijke bankier: Pohswan Narayanan, ook bekend als 'het Chineesachtig madammeken'. Nu ik erover nadenk - ze moet Boeddhiste zijn; ze had zo een stip midden op haar voorhoofd. Nee, er was nog niks op mijn rekening te zien, maar ze ging het voor mij in het oog houden, en ons bellen als er iets doorkwam.

Na onze boterhammen binnengespeeld te hebben, zijn we nog eens naar een meubelwinkel gaan kijken, iets verder in Plimmerton. Prachtige houten tuinmeubelen, rotan, ... maar wel allemaal nogal duur. Kristel heeft er wel een paar goede ideeen opgedaan voor decoratie. We gaan dus nog een paar winkels aflopen om prijzen te vergelijken - morgen gaan we terug naar Porirua. Bij het binnenkomen van de winkel liep ik toevallig de melkman tegen het lijf - even gevraagd of hij bij ons ook kon passeren, en dat kon: hij komt om de twee dagen. Straks, rond 7 u, springt hij even binnen bij ons thuis.

Toen we thuisgekomen waren, heb ik nog een paar telefoons gedaan: naar Capital Mac, om te vertellen dat we nu telefoon hadden, en naar Royce Hughes, die we eveneens kennen via CompuServe. Het toeval wil nu dat die dus net achter de hoek woont, in Camborne - binnen een paar dagen spreken we af om eens kennis te maken.

Tegen 7u45 was de melkman daar: we krijgen vanaf nu om de twee dagen vier kartons melk afgezet - zo van die gepasteuriseerde, in geparaffineerd karton, en we krijgen een maandelijkse factuur. Dat zal dan ook al weer een stuk schelen in het sleurwerk, zeker zolang we zonder auto zitten.

Voor wie het nog niet weet: ons adres is dus:

7, Paua Place Plimmerton (Camborne) Wellington New Zealand

en onze telefoon:

+(64) 4 233 04 38

Dat was het zo ongeveer - ik ga me straks nog een goe zjatteke (oplos)koffie maken: dat is een luxe die we ons gisteren nog niet konden veroorloven. Morgen dus meer...

Woensdag 14/9 20:32 plaatselijke tijd - onze woonkamer.

Weer een drukke dag gehad. 's Morgens opgestaan rond 8 u, en de kinderen gevoederd. In dit geval was het echt voederen: ze waren precies uitgehongerd - onze Joris heeft 4 boterhammen binnen, Wouter 3, Elien 1.5 - wat uitzonderlijk veel is voor ons gasten.

Dan even naar de bank gebeld om te zien of het geld uit Belgie al op de rekening aangekomen was - en ja - het stond op de rekening.

Dat wou dus zeggen dat we terug naar Porirua vertrokken om de rest van onze inkopen te doen.

Vlak voor we onze deur uitstapten, kwamen onze stoelen uit de K-mart toe: 6 vouwstoeltjes met stoffen zitting. Die hebben we dus nog gauw even in mekaar gestoken - en er bleek eentje met een vlek op de zitting tussen te zitten, dus die zitting pakten we direct weer mee naar Porirua.

Op de trein werden we bediend door een uitermate sympathieke en grappige garde: de kinderen mochten voor niks meerijden - hij herdoopte ze voor het gemak even tot een drieling van 4 jaar oud - en kinderen tot en met 4 rijden voor niks. Daarbij kregen ze nog een boekje van hem met spelletjes in om ze bezig te houden op lange reizen - hoewel we dus maar twee haltes verder moesten.

In Porirua zijn we eerst opnieuw wat prijzen gaan vergelijken - in een shop was een actie aan gang waardoor we de stofzuiger een stuk goedkoper konden krijgen dan in de winkel waar we eerder waren. De andere toestellen waren gelijk in prijs; en er waren diverse TV-tjes van andere merken die een stuk goedkoper waren dan de Philips die we eerst op het oog hadden. We zijn ook de gevlekte zitting gaan omwisselen in de K-mart - geen enkel probleem, met de glimlach omgewisseld.

Dan naar de bank, even 5000 $ afhalen. Ze hadden niks anders meer dan briefkes van 50, en dan is 5000 $ een pak - ik was plots precies half vrouw, half man: de ene kant van mijn jas stond verdacht dik.

Daarna naar de winkel waar we al een commande gedaan hadden - ondertussen hadden we wel al besloten een iets kleiner model ijskast te nemen - nog steeds een stuk groter dan wat we in Belgie hadden, maar hier hebben ze GROTE ijskasten - moet een soort statussymbool zijn. De TV schrapten we ook - ik nam liever een goedkoper modelleken uit de reklame in een van de andere shops. De ijskast, kleiner model, die we wilden, was niet binnen - die kunnen we waarschijnlijk tegen volgende maandag geleverd krijgen; zo lang kunnen we het wel uithouden zonder.

De stofzuiger was dus wel iets duurder dan in de andere winkel - dus vroeg ik aan de winkeljuffrouw of ze niks aan de prijs kon doen. Ze ging rekenen en cijferen en kwam tot de slotsom dat ze het echt niet zou kunnen zonder erop te verliezen - dan had ze liever dat we er bij de concurrentie om gingen. 't Is goed zei ik - we pakken hem bij u, maar dan verwacht ik wel service als er iets mis is.

De wasmachine en de stofzuiger zouden geleverd worden rond een uur of vijf in de namiddag.

Daarna gingen we naar Farmers, een andere shop, om nog wat extra dingen te kopen: nog wat keukenhanddoeken, lakens, een vruchtenpers, een fruit- of slakom,... Alles bij elkaar was dit weer een schoon pak om te dragen.

Terwijl Kristel dan nog even naar K-mart ging om kapstokken en een groooote kabas, heb ik met de kinderen bij een van de alomtegenwoordige speeltuintjes zitten wachten - af en toe moest ik er ene vantussen halen: met twee ging het, met drie was het telkens na ongeveer 10 seconden groot spel.

Toen Kristel terug kwam met haar laatste inkopen, ben ik nog efkens om een TVken gelopen - een klein japanees AKAI toestelleken, zodat we toch eens naar het nieuws kunnen kijken.

En dan begon de lange terugreis: ik slepen met de doos met de TV, en Kristel met haar twee zware kabassen - in tempo naar de trein, net op tijd om kaartjes te kopen en erop te springen.

Daarna een pijnlijke beklimming van 'den berg' - op 't laatste moesten we zo ongeveer om de 20 meter stoppen: ons conditie zal erop vooruit gaan: binnenkort loop ik zo met twee TVs den berg op, ge zult zien.

Thuisgekomen alles een beetje opgekuist, en besloten dat we de tuintafel uit de winkel van gisteren toch gaan nemen - de prijs is normaal, en we hebben echt een tafel nodig, we kunnen niet geknield en in shiften van 3 blijven eten. Dus bel ik even op: alles kits, behalve dat de leveringstermijn twee tot drie weken is. "Jamaar er stond toch een tafel in de showroom ?" "Ja maar dat is een groter model" "Geef ons die dan maar" Eindresultaat: tegen morgen krijgen we de ronde tuintafel geleverd, met 150 cm diameter in plaats van 120 cm, en ze kost dus wel 200 $ duurder.

Even later terug telefoon: de madam van de winkel, dat ze ons nog 50 $ afslag geeft - goed gezien van haar: zo komen we nog wel dingen kopen.

Ondertussen is het te laat geworden om nog om brood te gaan, dus bak ik pannekoeken - en die hadden geen goesting om gebakken te worden. Wat er juist de reden was weet ik niet - maar mijnen deeg was precies plastiek. Spijtig dat we niet direct lekken hadden - anders kon ik die nu dichten. De kinderen hebben er echter toch van gegeten - ze wilden per se pannekoeken eten.

De kamion met onze wasmachine en stofzuiger was ook aangekomen: de wasmachine werd netjes geinstalleerd en getest, de stofzuiger afgezet.

Kristel pakt dan op haar gemak de stofzuiger uit, een Nilfisk - en de stofzakken mankeren: volgens de handleiding moeten er vijf bijzitten, en er zit er dus geen ene bij. Verder is het duidelijk dat dit toestel gebruikt is zonder stofzak erin: de secundaire filter is grijs en zit al vol stof.

Ik bel dus direct naar de winkel - madammeke valt uit de lucht, en belooft dat er zo snel mogelijk een nieuwe stofzuiger afgezet wordt. De andere staat hier dus nu in zijn doos te wachten. Wordt vervolgd.

Dat was het zo ongeveer voor vandaag - niet echt heel erg spannend dus, maar geleidelijk aan komt alles op zijn plooi: de eerste was zit ondertussen in de machine, en we zitten hier samen naar de TV te turen (ja hij staat op) - we hebben hier dus 3 posten!

Morgen dus meer,

Kris.

Vrijdag 15/9/95 - Aan onze tafel in de woonkamer.

Zoals mijn moe in haar antwoord al opmerkte is onze tijdrekening een beetje verkeerd: gisteren was het dus Donderdag, geen Woensdag.

Iets dat ik in mijn vorig verslag vergeten was: gisteren, terwijl we in Porirua waren, zijn we ook nog naar het Citizens Advice Bureau geweest - dat is een dienst die hoofdzakelijk bemand wordt door vrijwilligers, en waar je met vragen en problemen van allerlei aard terecht kan - om te vragen hoe we aan vuilzakken geraakten, en wat we moesten doen als onze container toekwam. Een van de vrijwilligsters, een vriendelijke mevrouw van een jaar of zestig, heeft ons een aantal telefoonnummers gegeven die we konden bellen. We moeten onder andere naar de City Council bellen om 52 vuilzakken te krijgen, en bijkomende vuilzakken moet je dan gewoon in de supermarkt kopen. Zij vertelde ons ook dat ze lang geleden uit Engeland naar Nieuw-Zeeland gekomen was, en dat zij het zich nog geen minuut beklaagd had.

Gisteravond heb ik nog telefoon gekregen van Beverley Burnett, een Amerikaanse van Nieuw-Zeelandse afkomst die momenteel in Wellington woont, en die ik ken van op CompuServe. Ze had al eerder aangeboden ons bij te staan in geval van nood. Dit weekend gaat ze op bezoek bij haar moeder ergens naar het noorden, maar ze heeft beloofd dat ze ons volgend weekend eens meeneemt op een sight-seeing tour rond Wellington, en als we vervoer of zo nodig hebben moeten we maar eens bellen. Ik dacht eerst dat haar achternaam Kumara was - omdat haar electronische post als afzender 'Ms. Kumara' droeg, maar het bleek een pseudoniem te zijn: ze had de bijnaam Ms. Kumara gekregen van een van de andere leden van het CompuServe Pacforum, en Kumara betekent eigenlijk: 'zoete patat'. Voor zover ik uit haar andere berichten in het Pacforum kan opmaken moet ze dus wel redelijk dik zijn, en goed kunnen koken - vandaar waarschijnlijk de bijnaam.

Deze morgen rukte ik al vroeg uit om brood te halen voor ons gasten, die nog altijd vroeg uit de veren zijn, en die schrikkelijk kunnen eten. Na een fikse wandeling stond ik voor een gesloten winkel in Plimmerton - 8 uur was misschien wel wat op 't vroegste. Dan ben ik dus maar te voet doorgestoken naar Mana, dat wat meer in de richting van Wellington ligt, ook langs de kust; dat kostte me een kwartiertje. Daar is de 'New World', een supermarkt, en die is open vanaf 8u30 tot 9 's avonds - dus nog een kwartiertje de parking op- en afgeslenterd, en ik kon binnen. Ik heb twee broden meegepakt, en nog wat corn flakes en consoorten meegenomen, zodat we iets hebben als we nog eens zonder brood zitten.

Het weer was eerst wat motregenachtig, maar tegen mijn terugkeer kwam de zon erdoor, en de rest van de dag is het goed, maar zeer winderig weer geweest.

De terugtocht vanuit Mana bergop is iets langer dan vanuit Plimmerton - je moet de berg langs de andere zijde beklimmen, maar tegen 9u stond ik terug boven.

We hebben dan op ons gemak gegeten, en daarna heb ik een paar telefoontjes gedaan: onder andere naar Plimmerton School: onze kinderen kunnen vanaf maandag naar school, we kunnen dan ook eerst even met de directeur praten om te zien waar ze best kunnen starten, en het juffrouwke dat ik aan de lijn had vertelde me ook dat ze onlangs twee Roemeentjes hadden bijgekregen, en dat die op een ik en een gij Engels spraken, dus dat de taal geen probleem zou zijn.

Ik belde ook naar de Belgische Ambassade: we moeten ons nog laten inschrijven. Dat kan dus door eens binnen te springen of ook per post - desgewenst sturen ze de nodige formulieren op.

Daarna belde ik ook naar de meubelwinkel om te zien wanneer ons tafel geleverd werd: dat zou tussen 4 en 5 zijn, dus we konden weg.

We zijn dan vertrokken met de trein naar Wellinton - daar hebben we dan in het station postzegels gekocht (onder andere die anti-nucleaire zegels voor Jan Vanfleteren, de broer van Els, de schoondochter van Gerard van naast ons - Jan: ze komen dus af, he), en ook postzegels om twee landkaartjes te kunnen versturen naar Lede en Lombeek - zodat ze daar beter kunnen volgen waar wij op onze omzwervingen langskomen.

Daarna is Kristel Wellington ingetrokken met de gastjes, onder andere om ze wat speelgoed te kopen: de dutsen trekken al een hele tijd hun plan met het weinige dat we mee hebben, en ik ben bij Capital Mac binnengesprongen. Omdat alles zo vlot verloopt, ben ik van plan om Woensdag te beginnen - 'k ben ook eens gaan zien voor mijn contract. Ik heb van Merritt een voorbeeld meegekregen; er zijn nog wat kleine lettertjes die ik aangepast wil zien, maar daar heeft hij helemaal geen probleem mee. Ik heb ook met hem gesproken over een eventuele samenwerking met Logic, zodat ik nog software kan ontwikkelen voor Logic als dat nodig is: ook daar heeft hij geen problemen mee.

Tegen twee uur ben ik dan naar de MacDonalds rechtover Capital Mac getrokken, waar Kristel met de kindjes op mij zat te wachten. Daar hebben we een hamburger met frietjes gegeten, en daarna zijn we sito presto terug naar Plimmerton vertrokken, om op tijd te zijn voor de tafel. Op de trein komen we een garde tegen die we al eerder tegengekomen zijn - een Polynesier, waar ik een paar dagen eerder al een praatje mee geslagen had. Hij herkent ons ook, en geeft me een vriendschappelijk schouderklopje. Ik weet niet of het een Maori is - gisteren was een van de mensen die ons wasmachien kwam installeren ook een Polynesier, maar toen ik hem vroeg of hij een Maori was zei hij dat hij van West-Samoa kwam: hij is dus ook een gastarbeider zoals wij. Het verschil zit hem o.a. in het haar: hij had kroezelend haar, terwijl Maoris dat minder hebben. Hij vertelde dat zijn taal echter goed lijkt op Maori-taal: hij begrijpt het als hij het hoort. 't Zal nog wel even duren voor ik ze allemaal uit elkaar kan houden.

Kristel is alleen met de kindjes doorgereden tot in Plimmerton; ik ben in Porirua afgestapt, om nog wat geld af te halen, een treinabonnement te halen (in Plimmerton is geen loket, dus ik moet dat wel in Wellington of Porirua doen), vlees, groenten, en fruit op te halen, zodat we morgen weer ons eigen potje kunnen koken.

Als fruit heb ik een zak met 2 kg kiwifruit (in Belgie zeggen ze gewoon 'kiwis' maar hier moet je zeggen 'kiwifruit'), en een zak met 2kg appelsienen gekocht, samen voor 4 $, dus da's ongeveer 80 fr. De kiwis zijn van diverse formaten door elkaar, en ondanks het feit dat ze nog hard zijn, zijn ze wel al zoet. Verder nog een krop sla - 1.95 $, zeg 20 fr. De sla is iets anders dan bij ons, en ze smaakt ook meer door.

Daarna ben ik nog in de supermarkt geweest om biefstuk - 466 gr voor 5.60 $, dus da's ongeveer 240 fr de kg - en yoghourt. Ik heb wel een halfuur lopen zoeken achter de supermarkt - niet dat het zo een kleintje is, eerder een soort Colruyt - maar als ik ernaast kijk, dan kijk ik ernaast.

Bij mijn terugkeer in het station heb ik mijn abonnement genomen - dat kost 101 $, dus 2020 fr per maand, voor de rit van 30 minuten van Plimmerton naar Wellington, en terug. Omdat ik vanaf Woensdag start, heb ik een speciale verlengde versie voor 138$, die vanaf dan doorloopt tot eind oktober.

Terwijl ik mijn abonnement aan het betalen ben, zie ik een trein binnenkomen waarvan ik denk dat het de trein naar Plimmerton is - dus van zogauw ik betaald heb en mijn abonnement en treinkaartje vast heb, spurt ik naar buiten, en probeer de trein te beklimmen. Gelukkig spurt het madammeke vanachter 't loket al even rap als ik vanachter haar loket naar buiten, en kan ze mij aan mijn frak terugtrekken:" 't is den diene nie meneer - 't is de volgende".

Zo gezegd zo gezegd, ik dus braafkes gewacht op de zjusten trein, en daarna naar Plimmerton. De tafel was er nog niet, maar kort daarna kwam ze toe. Het is een zwaar ding in vol hout - en de mensen die ze brachten hadden niet verwacht dat ze er een trap mee op moesten; het is tenslotte een tuintafel. Om ze boven te krijgen hadden ze een paar steeksleutels nodig ten einde het blad te scheiden van de voet, en die hadden ze natuurlijk niet mee.

Eerst zei de chef van de twee dat ze morgen gingen terugkeren om de tafel te demonteren en boven te zetten, maar de andere, de chauffeur, zei dat hij op weg naar huis toch dicht langs ons moest passeren, en hij bood aan om dan straks even binnen springen en de tafel te verzetten - dat was echt vriendelijk van hem: 't was tenslotte buiten zijn uren. Een halfuurtje later was hij daar inderdaad terug, en samen hadden we de tafel boven op tien minuutjes.

We hebben dus vanavond voor de eerste keer ons avondeten aan een tafel kunnen eten - ge kunt u niet voorstellen welk een luxe dat is, zitten eten en terwijl naar de oceaan kunnen kijken.

Tegen dat we gedaan hadden met eten was het buiten donker, en dank zij de reflectie van de woonkamer op het grote raam kan je zien hoe sterk de wind momenteel is: je ziet het raam echt een paar centimeter naar binnen buigen. Van onze buurman weten we dat dit normaal is, de wind kan hier echt sterk zijn.

Voor vandaag was dat het zo ongeveer denk ik - als ik iets vergeten zou zijn komt het er morgen wel bij...

Kris.

Zondagavond 17/9 17:53 - In onze woonkamer.

We zijn net terug van een wandeling, en ik heb mij aan onze tafel gezet om mijn verslag van de voorbije twee dagen in te typen.

Gisteren en vandaag waren rustige dagen: we zijn gisteren nog eens om boodschappen geweest in Porirua, voornamelijk in de Countdown, een grote supermarkt. We hebben ook onze post in de bus geduwd; binnen een paar dagen moet die in Belgie aankomen. De post bestond voornamelijk uit berichten van adresverandering voor diverse computertijdschriften, en brieven aan de meters en peters, "overseas" zoals ze hier zeggen.

In de supermarkt hebben we de nodige mondvoorraad ingeslagen om de komende dagen door te raken.

In de plaatselijke elektronicawinkel ben ik ook wat nieuwe stekkers gaan kopen om de haardroger en strijkijzer van stroom te kunnen voorzien. Zoals we al wisten, is het voltage in Nieuw-Zeeland gelukkig hetzelfde als in Belgie, enkel de stekkers zijn anders.

Gisteren was het weer redelijk goed: bijna windstil, en meestal droog - enkel terwijl we in Porirua rondliepen is er een regenvlaag naar beneden gekomen.

Ik had ook een fax gestuurd - mijn klein computerken met zijn modem heeft echt zijn diensten al bewezen - naar onze lotgenoten uit Waregem, Eddy en Renate, die op 1 september in Nieuw-Zeeland aangekomen zijn, en die nu in New Plymouth wonen, een dikke 300 km naar het noorden schat ik. Tegen 's avonds heeft Kristel al een telefoontje van Renate gehad; mogelijk ontmoeten we elkaar in oktober, gedurende een verlengd weekend.

Vandaag ben ik 's morgens naar Mana gestapt om nog wat extra voorraad naar boven te halen. Tijdens mijn trip ben ik wel goed nat gemiezeld: het regent niet echt, maar de heuvel waarop wij wonen steekt met zijn top in de wolken, en als je door die wolken loopt, word je doorweekt door een fijne regen-mist.

's Middags hebben we verse spinazie gegeten: die hebben we gisteren in Porirua gekocht. Bij de spinazie hebben we fish-sticks gegeten: die zijn hier gemaakt met hoki, een vis die hier in de zee voorkomt. Het vlees is steviger dan dat van kabeljauw, maar de smaak is ongeveer gelijk.

In de namiddag is het weer verbeterd: geen regen meer, wel bewolkt. Tot nu toe is het nog niet koud geweest. We zijn dan maar de buurt gaan verkennen: via-via afgedaald naar de kust, en dan een paar kilometer langs de 'promenade', of wat hiervoor doorgaat.

Ik zal blij zijn als onze container toekomt: dan kan ik mijn fototoestel gebruiken, want mijn vingers jeuken om foto's te trekken. Langs het strand zie je in de verte het eiland Mana liggen, en nog verder het Zuider-eiland. Daar was het vandaag blijkbaar mooi weer: je zag de zon schijnen over besneeuwde bergtoppen.

Op de rotsen die hier en daar de kop bovensteken zagen we een aalscholver. Toen we dichterbijkwamen dook hij het water in. Daarna zagen we hem zo ongeveer zo om de twintig seconden even bovenkomen, om vervolgens weer onder te duiken - ik denk dat hij op jacht was naar vis.

Er zijn ook grote meeuwen, ik denk dat het Jan-van-Genten zijn: groot, wit lijf en witte kop, met zwarte vleugels. Die lopen langs het strand en nemen schelpdieren vast met hun bek. Daarna vliegen ze de lucht in, en laten vanop een paar meter hoogte de schelp terug op de rotsen vallen, zodat ze het vlees binnenin kunnen opeten.

Onze Joris vond dit wel interessant: zijn interesse is vooral de natuur en wat daar zoal omgaat: hier zal hij nog zijn gading vinden denk ik...

Op het strand liggen ook prachtig grillige boomstammen die aangespoeld zijn - daar moeten ook wel mooie foto's van kunnen gemaakt worden.

Overal zie je tekenen van lente. Wat mij opvalt - het kan een idee zijn, maar toch - is dat er vooral gele en paarse of blauwe bloemen zijn. Relatief weinig witte, weinig rode, maar de weinige die er zijn zijn wel opvallend. Vreemd is ook dat je buiten, langs de straat, vele plantensoorten ziet die we in Belgie als kamerplant kennen: hier en daar staan bijvoorbeeld reusachtige sanseveria's in de tuin.

De lavendel staat ook overal in bloei - ik heb efkens een blaadje tussen mijn vingers fijngerold om de sterke geur te proeven. Hier en daar slaat je ook een vreemde maar aangename kruidgeur in de neus - ik weet nog niet van welke planten de geur afkomstig is.

Omdat het binnen ons huis nog steeds niet warm is - er zijn wel twee collectoren die 's nachts opwarmen en gedurende de dag hun warmte afstaan - ben ik van plan om binnenkort wat brandhout te bestellen, zodat we onze houtstoof in de woonkamer eens kunnen aansteken.

De kinderen eten ons hier de oren van het hoofd, en we kunnen zelf ook veel eten: alles is hier tot nu toe wel erg lekker... Kort gezegd: Kristel en ik hebben schrik voor het moment dat onze weegschaal uit de container komt: er zouden wel eens een paar kilokes bij kunnen zijn. Anderszijds hebben we ook erg veel lichaamsbeweging: we hebben onze kilometerkes wel al in de kuiten.

Als ik nu terugkijk op onze eerste week Nieuw-Zeeland, wat denk ik dan ? Ten eerste - ik ben blij dat we naar hier gekomen zijn - we voelen ons hier goed in ons vel. Ons huidige leven is een stuk minder luxueus dan het was in Belgie; dat zal wel nog beteren, we zijn immers nog maar pas gestart, maar toch: de grote luxe is hier niet zo vanzelfsprekend als in Belgie. Ik denk ook dat hier de verschillen tussen arm en rijk een stuk kleiner zijn.

Het is hier ook zeker geen paradijs: er is misdaad, net zoals in Belgie, maar ik denk dat de Nieuw-Zeelanders er wel meer mee begaan zijn, en zelfs een beetje gebukt gaan onder het feit dat er misdaad is: het vloekt met hun eigen idee dat ze leven in het aards paradijs. Als er iets gebeurd, wordt daar ook veel meer tralala rond gemaakt dan in Belgie.

Op onze reis in maart hadden we nagenoeg geen grafitti gezien - dat was nu anders, en we weten nu ook waarom: bijvoorbeeld in de stations wordt er momenteel druk geschilderd om de grafitti onder een dikke laag verf te laten verdwijnen: grafitti wordt blijkbaar stelselmatig verwijderd, maar er zijn dus wel grafitti-vandalen in Nieuw-Zeeland. De Nieuw-Zeelanders zijn ook veel minder milieu-bewust dan de Belgen: je vindt bijvoorbeeld heel veel plastiekverpakkingen waar die niet echt nodig zijn. Het land is vooral zo onbedorven gebleven omdat er zo weinig Nieuw-Zeelanders zijn.

Ook zit er in veel eetwaar nogal wat additieven. We kopen bijvoorbeeld geen worsten omdat er sulfiet en andere brol inzitten. Ik weet echter niet of die er in Belgie ook niet inzitten - het zou kunnen dat het etiket hier wel vollediger moet zijn dan in Belgie wettelijk verplicht is. In elk geval gaan we wel zo snel mogelijk onze eigen worsten draaien, van zo gauw we een recept hebben. Wat wel opviel aan de biefstuk die we overlaatst klaarmaakten: er kwam bij het bakken weinig vocht uit, en het vlees kromp ook niet - in Belgie heb ik zulke biefstuk in geen jaren meer gezien.

Er is wel duidelijk een stroming daartegenin: hier en daar zie je bijvoorbeeld affiches die aanmanen om enkel meubelen te kopen uit gekweekte houtsoorten, en geen meubelen te kopen die gemaakt zijn van zeldzame houtsoorten. In sommige supermarkten kan je ook papieren zakken in plaats van plastieken krijgen voor het verpakken van zelf-gekozen groenten en fruit. Het openbaar vervoer is efficient en niet te duur; de meeste mensen bij Capital Mac, zelfs Merritt, de general manager, komen naar het werk met het openbaar vervoer.

We zijn nu aan het dubben over onze toekomstige woonst: gaan we iets kopen of gaan we zelf bouwen ? We gaan eerst een maand of zes Nieuw-Zeeland proeven vanuit onze huurwoonst, vooraleer we daar een beslissing in nemen: beter niet te haastig zijn denk ik.

Zo, dat was het zo ongeveer voor vandaag. Wordt dus vervolgd, morgen gaan de kinderen voor de eerste keer naar school...

Kris

Maandag, 18/9 - 19:30

We zijn net klaar met eten - brocolli met kip en aardappelen. Ons kinderen kunnen echt heel goed eten: onze Wouter, die anders een lange-tanden eter was, kuist nu telkens weer zijn bord uit, en maakt daarna de kommen leeg: nog wat extra patatjes, nog wat extra brocolli,... Ze hebben ook alledrie opvallend meer kleur dan ze in Belgie hadden.

Het was een prachtige dag: zonnig en warm; voor mijn gevoel een warme herfstdag: hoewel het lente is, voelt het voor mij herfstig aan, doordat we op het einde van de zomer uit Belgie vertrokken zijn. Het zal nog wel even duren voor ik van de seizoen-jet-lag vanaf ben: ik verwacht nog altijd onbewust het naderen van de winter.

Vandaag was dus hun eerste schooldag: rond tien uur zijn we afgezakt naar de school (berg af), en we werden eerst ontvangen door Catherine, van het secretariaat. Zij is van Schotse afkomst. Ze is ooit uit Schotland vertrokken om haar kinderen hier op te voeden, en ze heeft daar nooit spijt van gehad. Omdat de onder-directrice (de directrice is ziek) nog bezig was met een leesklasje, gaf Catherine ons een rondleiding in de school, nadat we de nodige formulieren ingevuld hadden. Plimmerton school is dus een staatsschool, maar met sterke inbreng van de ouders: verschillende generaties ouders hebben gedeelten van de school gebouwd, onderhouden, en verbeterd. De laatste verbetering was het omvormen van het openlucht-zwembad naar een verwarmd overdekt zwembad.

We vernamen ook dat de school heel open is, en de aanwezigheid van ouders tijdens de lesuren aanmoedigt: er is altijd wel wat te doen: boeken herstellen, tafeltjes proper schuren, kindjes begeleiden. Tijdens onze rondleiding zagen we inderdaad in verschillende klassen moeders actief bezig. De zwemlessen zijn wel verplicht, maar tot opluchting van Kristel worden de kinderen niet verplicht te zwemmen: er wordt wel verwacht dat ze meedoen met de groep, maar als ze echt geen zin hebben mogen ze gewoon wat in het water spetteren of met hun beentjes in het water hangen, en als Kristel wil, mag ze ook bij de zwemlessen aanwezig zijn, of komen helpen.

Na de rondleiding was Rosemary, de onderdirectrice, beschikbaar. Ze woont een paar huizen verder dan wij. Na een paar vraagjes besloot ze in welke klassen onze twee oudste het beste passen - ze zitten nu samen met leeftijdgenootjes. Tijdens de speeltijd kregen we een kopje koffie, en kwamen de respectievelijke juffrouwen onze twee oudste snotters ophalen.

We hebben nog wat gepraat met Rosemary; en we hebben ook alvast een sleutel gekocht van het zwembad, zodat we nu in het weekend of 's avonds in het schoolzwembad kunnen gaan zwemmen. Daarna zijn we nog even gaan kijken in de klasjes bij onze kinderen: onze Joris zat een blad vol te schrijven met zijn naam, en ons Elien zat al samen met een paar andere kindjes een puzzle te maken.

Onze indruk van de school is dus heel positief.

Daarna zijn we vertrokken, op weg naar de 'kindy' - de kleuterschool - iets verder, waar de kleuterjes de voormiddag kunnen doorbrengen met leeftijdgenootjes. Daar werden we opgevangen door de juffrouw - een spichtig, mager ding van een jaar of vijfenveertig schat ik, die ons kort en goed meedeelde dat ze volzet was. Maar we mochten wel al een formulier invullen, en morgen mogen we ook al eens langsgaan om samen met Wouter te ervaren hoe de ochtend ingedeeld is.

Ze wil ook dat we hem al een beetje Engels leren, omdat ze teveel kindjes heeft, en zich dus niet genoeg met Wouter kan bezighouden. Hij moet dus wat basis-Engels kennen: "kmoe pipi doen" "kmoe kaka doen" "gaaduw andjes wassen", "zetu schoon opuw stoeleken" en dergelijke, maar dan in 't Engels dus. Op het eerste zicht kwam de juffrouw een beetje onvriendelijk over, maar al vlug blijkt dat dat niet zo is - ze is gewoon super-direct, en we kwamen op een slecht moment: 't was net 'tidy-up time': het moment om alles op te ruimen en dat is blijkbaar nogal een druk moment. Zogauw er een plaatsje vrijkomt, mag onze Wouter afkomen.

Dat wil dus zeggen dat onze Wouter in de eerstkomende weken nog thuis moet blijven. We zijn dus maar met ons gedrieen op de trein naar Porirua gekropen, om nog wat inkopen te doen (boterhammendozen, drinkbuskes, wasrek, wasmand,...) , en om een borg te storten bij de electriciteitsmaatschappij.

Nadat we onze inkopen uit Porirua thuis afgelegd hebben (berg op) is het terug tijd om de kinderen af te halen (berg af): tegen 14u55 is de school uit. Als we ons twee pagadders oppikken (berg op) blijken ze een leuke dag achter de rug te hebben: Elien heeft al twee vriendinnetjes, Stephanie en Michelle, een tweeling, en ze heeft blijkbaar de hele dag nieuwe woorden geleerd. De juffrouw heeft ook een sprookje verteld dat ze toevallig al kende: het verhaal van de drie geitjes en de trol, dat op een van de computer-CD's staat die ik ze in Belgie gekocht had om Engels te leren.

Via onze Joris vernemen we ook dat Elien tijdens de speeltijd al de heldin uitgehangen heeft: in bomen gekropen en van een helling afgeleden. Als verstandige broer heeft hij haar aangemaand uit de boom te komen; toen ze niet kwam, is hij er dan ook maar in gekropen.

Joris is in de klas stiller geweest dan Elien: zijn juffrouw heeft niet zoveel uit hem gekregen zegt ze. Hij heeft wel veel met de klas-computer gewerkt. Als we op terugweg hem een beetje uitvragen blijkt hij toch wel al een vriendje te hebben, en hij heeft wel al 't een en 't ander in 't Engels uitgelegd. Het is wel Engels met haar op, maar we zijn wel blij: hij komt dus toch wel uit zijn schulp.

Hij vertelt dat ze turnles gehad hebben "maar da was maar een flauwe turnles we moesten DANSEN op e MUZIEKSKE". De naam van zijn vriendje kent hij niet - die moet hij morgen eens vragen. Hij heeft ook muziekles gehad van een meneer die op een heel raar instrument speelde (welk, dat weten we nog niet); hij heeft de ganse avond het wijsje lopen zingen.

Ons Elien heeft ook al huiswerk mee: ze moet een boekje uitlezen (een lang verhaal: ongeveer 5 zinnen), over een auto die rijdt, bergop, bergaf, in 't stad, rap, en traag. Ons meiske heeft zichzelf leren lezen, en dat komt haar nu te pas. De Engelse uitspraak is wel nog vreemd, maar ze zal er rap mee weg zijn. We hebben onze Joris en onze Sloefie (Wouter) er ook bij betrokken, en Joris dan een klein dicteetje laten maken.

Onze Wouter heeft een beetje spijt dat hij nog niet naar school kan - maar ja, zijn tijd komt ook wel.

's Avonds hebben ons gasten hier nog tekeningen zitten maken om morgen aan hun vriendjes en aan hun juffrouw te geven - ook een teken dat ze graag naar school gaan.

Ik ben dan nog eens te voet naar Mana geweest om nog wat mondvoorraad binnen te halen: (berg af winkel winkel winkel berg op). Terwijl ik op trot was, is onze ijskast geleverd: weer een stukje nieuwe luxe: we kunnen nu wat meer mondvoorraad opdoen zonder schrik te hebben dat het zou bederven.

Samengevat: een spannende en leuke dag - en ik voel mijn benen niet meer.

Terwijl Kristel de kinderen in bed steekt, gaat de telefoon. Verrassing - het is Veerle uit Kortrijk, die even belt om te zien hoe het met ons gaat. Omdat ik Kristel zo rap niet boven krijg, leggen we de hoorn vlug op de haak, en belt ze na vijf minuutjes terug. De techniek staat voor niets; het is wel raar dat wij onze kinderen in bed aan 't stoppen zijn, terwijl de hare nu net op school zitten...

Morgen of overmorgen meer...

Kris

Dinsdag, 19/9 - 19:49

Ik zit in onze woonkamer te typen - 'k heb net de kinderen in bad en bed gestoken terwijl Kristel de afwas deed. 't Is een prachtige, zonnige, zomerse dag geweest. Daarjuist hebben we een prachtige zonsondergang gehad: de gloeiende horizon waarachter de zon pas verdwenen was, tekende scherp het silhouet van het Zuidereiland af, dat in de voorbije dagen maar af en toe te zien was.

Gisteren had ik last om in CompuServe binnen te geraken: ik kon wel connecteren, maar ik kon geen post verzenden of ontvangen; vandaar het latere doorsturen van mijn Verslag - 8. Tegen deze morgen was alles terug normaal.

Daarjuist heb ik de mail al binnengehaald - 't is voor ons ook iedere keer een verrassing wat de electronische postbode ons brengt. Ondertussen zijn er al een stuk of 15 mensen die onze verslagen ontvangen. Van de ouders krijgen we haast dagelijks een echo uit het verre Belgie; af en toe krijgen we nog andere stemmen door: Jeroen, Bart, Pauwel, Marc, Martine, Bart en Monda, Peter en Sigrid, Claude, François, Jan,... ik vergeet er waarschijnlijk nog. 't Is leuk om af en toe eens wat van de andere kant te horen.

't Is wel vreemd, die gewoonte van jullie allemaal, om te gaan slapen als wij wakker zijn - doe eens normaal zeg! Of loopt jullie klokje wat achter misschien ? ;-)

Vandaag was het mijn laatste dag voor ik ga werken - morgen stap ik op de trein van 8u26 naar Wellington. Vandaag is zo'n beetje een herhaling geweest van gisteren: kinderen naar school gedaan, met Wouter naar de "kindergarten" (vandaar de afkorting 'kindy' dus, voor wie het nog niet wist), waar we samen met hem al eens een beetje mochten acclimatiseren.

Hij heeft samen met een van de drie kleuterleidsters een vogeltje van papier op een stokje gemaakt, en daarna op de piano gespeeld, daarna in de zandbak met een mini-graafmachine gewerkt (in hout - maar wel net echt: met drie hefbomen; vergt wat coordinatie om mee te werken), met ballen gegooid,... Kort gezegd: wat hem betreft is er geen nood aan acclimatiseren: hij kan nu de boel al op stelten zetten als hij wil, en hij heeft ons waarschijnlijk liever niet, dan wel achter zijn hielen.

Dat is me al een paar keer opgevallen: wij, zowel ouders als kinderen, hebben weinig problemen ondervonden met het schoolgebeuren; de diverse juffrouwen gaan er echter van uit dat dit een schrikkelijk traumatiserend gebeuren moet zijn: ze verwachten blijkbaar tranen met tuiten langs beide kanten (ouder - kind), terwijl ons gasten eerder zo reageren van: "Aaa - is da 't school ier - allee, tot straks hee", en ze duiken erin.

Na Wouters "acclimatisatie" (morgen gaat Kristel nog wat verder "acclimatiseren"), zijn we weer naar Porirua geweest om nog wat boodschappen; onder ander een blauwe kostuumvest, want de Wellingtonians zijn nogal gesteld op vest en plastron. Spijtig - ik haat dassen rond mijn nek, en vesten - geef mij maar een tiesjeurteken en een jeans.

Er is een troost: Merritt, de general manager, die dus een paar maand eerder uit de States is overgekomen, heeft er ook moeite mee: hij is evenmin gewend dassen te dragen, en de keren dat ik hem al ontmoet heb zit hij altijd aan zijn das te prutsen: 't gaat hem niet goed af.

We hebben ook kiwifruit gekocht aan 0.89 $ per kilo, da's dus een 18 Bfr de kilo, en in een kilo gaan er nogal wat van die kiwifruitjes. We zijn nu ook begonnen met eten naar 't seizoen, zoals Amanda, de vrouw van Merritt ons ook al aangeraden had te doen; reden: je kan hier wel alles vinden, maar sommige dingen zijn schrikkelijk duur. Zo bijvoorbeeld rode pepers: die kosten hier momenteel 200-400 fr de kilo. Vandaag hebben we dus pompoen-wortelsoep gegeten met erwten en wortelen, en varkensvlees.

Sommige dingen in verband met eten zijn een beetje verassend: als je bijvoorbeeld gepelde tomaten in blik koopt, dan staat daar op "voor een lekker ontbijt". De erwtjes in blik zijn op smaak gebracht met munt (echt wel lekker hoor - maar hoe komen ze erbij). Er zijn hier enorm veel soorten brood: in de supermarkt is er echt een complete "rayon" vol met verschillende soorten brood. Er is ook veel keuze in geplette graansoorten, muesli's, noten,...

Ook anders: in sommige supermarkten zijn er twee man aan de kassa: een om de rekening te maken, en een om alles in plastiekzakken te steken. In andere supermarkten wordt de koopwaar door de persoon aan de kassa van de lopende band overgeladen in de lege kar van de vorige klant (een beetje zoals bij de Colruyt). Daarna krijg je een stapel plastiekzakken in de kar, en dan kan je daarna op je gemak een eindje verder aan een lange tafel alles uit de kar verpakken in deze zakken. Vooral deze laatste manier van werken vind ik wel goed: aan de kassa verloopt alles veel vlotter, en daarna kan je zonder opgejaagd te worden alles sorteren en in plastiekzakken steken. In Belgie werd ik altijd doodzenuwachtig van de gejaagde sfeer aan onze supermarktkassas: haastig haastig, of daar kwam al een blik soep van de volgende klant tussen de rollen WC-papier gegleden.

Nu ja, terug naar het verslag...

Na de nodige bergoppen en bergaffen hadden we onze andere twee ook weer mee - Joris had vandaag een hele goede dag gehad: de juffrouw zei dat hij nu echt probeerde te communiceren, en dat hij goed meewerkte. Hij kent nu ook de naam van zijn vriendje: Luke (hij spreekt het uit op zijn nederlands, als "Lukke", waarschijnlijk als wraak omdat ze hem allemaal "Djeuwis Khopphietehs" noemen). Hij kon de hele avond zijn mond niet houden: hij babbelde aan honderd in het uur, wat wij herkennen als een teken dat hij zich goed voelt.

De juffrouw van Elien was ook erg tevreden: Elien had alles begrepen wat haar gevraagd werd, en het was de juf ook opgevallen dat Elien zichzelf kon bezighouden: als ze klaar was met iets, zocht ze zelf wel iets anders om mee bezig te zijn. Volgens de juffrouw zijn niet alle kinderen zo: sommige moet echt iedere keer verteld worden: doe nu dit - doe nu dat... De juffrouw zei dat het waarschijnlijk de gemakkelijkste integratie ging worden die ze al had meegemaakt; ze heeft al een Duitsertje, een Roemeentje, en nog een paar andere achter de rug.

Vandaag werden er ook schoolfoto's getrokken - de kinderen werden gefotografeerd met hun beste vriendje. Joris staat dus op de foto met "Lukke", en Elien met Michelle of Stephanie (het is dus een 1-eiige tweeling, dus wie het is zullen we waarschijnlijk nooit weten. Detail: in Elien's klas zitten twee 1-eiige tweelingen). We zijn benieuwd naar het resultaat.

Het gaat dus goed momenteel; morgen zal 't wat anders zijn - dan begint mijn eerste schooldag.

Wordt vervolgd...

Donderdag, 21/9 19:47

Ik ben een goed uurtje terug thuis na mijn tweede werkdag. Tot nu toe valt alles goed mee.

Gisterenmorgen was ik vertrokken met de trein van 8u17; tegen 9 uur bij Capital Mac; even bij Merritt binnengesprongen om te melden dat ik er was; en dan mijn nieuwe bureau even verkennen. Hij lag nog een beetje overhoop, en Anura (een jongen van Sri-Lankaanse afkomst) heeft er vlug wat opgeruimd zodat ik mijn PowerBooksken kon voeden en aan het netwerk hangen.

Wie niet geinteresseerd in computers en andere stukken ijzer, kan misschien een paar paragrafen overslaan; ik kan er niet aan doen, maar mijn job is nu juist om met die brokken plastiek en silicium te werken...

Terwijl ik zo 't een en 't ander aan 't verkennen was (de keuken, de koffie,...), kwam den John binnengestoken, en die vroeg of ik directamente mee kon gaan naar Unisys, omdat hij daar nogal in de problemen zat: Unisys doet een project bij de ministeries, en een aantal ministers willen per se Macintoshes gebruiken, en Unisys kent daar niks van en heeft dus Capital Mac aangezocht als partner om de Maccen mee te integreren in een complete oplossing. Er is gekozen voor Lotus Notes, en daar duikt het probleem zachtjes aan op: op de Macintosh is dit stukken trager dan op een PC. De mannen van Unisys gebruiken dit als argument naar de ministers toe om over te schakelen op PC. John heeft echter goede relaties met de ministers, en de prijs is geen probleem, dus om de traagheid een beetje te omzeilen heeft John rappe, dure, nieuwe Maccen voorgesteld. Die nieuwe Maccen gebruiken een nieuw stuk systeemsoftware: Open Transport. Open Transport is niet helemaal compatibel met een voorloper ervan, MacTCP. Gevolg: hij krijgt op de nieuwe rappe Maccen Notes niet in gang, op de oude trage wel. Om een lang verhaal kort te maken: tegen de middag had ik het in gang. Oef!

Tijdens de middag heb ik wat met Anura zitten praten - die heeft tot nu toe het service-departement bestierd, en hij heeft met wat info gegeven over wat er nu wel en niet goed marcheert - meer niet goed dan wel dus...

Daarna hebben we samen naar een PCMCIA modemmeken gekeken in een PB 540c dat moest dienen voor internet-access, en waar hij al een paar dagen op aan 't zoeken was. 't Was natuurlijk weer hetzelfde liedje van altijd: 5 op de 10 modemproblemen hebben met handshaking te maken, en zo ook hier: na 5 minuten zaten we op 't Internet.

Anura was kontent - allee, dat denk ik toch: hij spreekt normaal Sengalees, en zijn Engels is vrij sterk gekleurd en moeilijk te volgen, maar hij zag er content uit - dus 't zal wel in orde geweest zijn, zeker.

Daarna ben ik nog wat op 't Internet aan 't zoeken geweest naar informatie over een mainframe mail produkt dat CA-mail noemt; niks gevonden...

De bezetting bij Capital Mac is echt internationaal: Totty is van Peru - moedertaal Spaans, Warren is van Taiwan - moedertaal Mandarijn-Chinees, Dennis is van Burma, Merrit uit de USA, Anura en nog een meisken komen uit Sri-Lanka.

Tegen 17u30 (hier zeggen ze 5u30: ze gaan maar tot 12) was Kristel volgens afspraak aan de ingang beneden bij Capital Mac, met de kinderen. We zijn dan eerst Wellington ingetrokken om een hapje te eten.

We zijn de Piazza binnengestapt, een charmant cafe dat we bij ons vorig bezoek in maart ook al aangedaan hadden. Ook nu weer werden we, zelfs met ons drie pagadders, vriendelijk ontvangen; we hebben er onder andere een paar pizza's binnengespeeld: lekker, maar zeer pikant (met veel rauwe ajuin).

De kinderen hadden wat te vertellen: in Plimmerton waren er problemen met een treinstel, en daarom was Kristel op een andere trein richting Wellington gestapt. Bleek dat ze de enige passagiers waren op die trein, en daarom mochten de kinderen vooraan in de cabine bij de machinist gaan zitten, wat ze dus heel erg spannend vonden. In de tunnel deed hij dan de lichten in de trein uit, en liet de toeter van de trein toeteren.

In school was alles ook goed verlopen. Joris en Elien doen heel goed hun best.

Na ons avondmaal - het was ondertussen donker - gingen we dan naar de dichtsbijzijnde bushalte, om bus 12 naar Karori te nemen. We gingen daar op bezoek bij Jeff Home, die ook redelijk kort geleden bij Capital Mac begonnen is, en die een 'lucky pot' deed: een soort feestje, waarbij elk van de gasten iets meebrengt om te eten. Kristel had een frangipane-taart gebakken, en daar zijn we dan mee naar Jeff getrokken.

Bij het afstappen van de bus sprak ik een andere passagier aan, en hij bleek een buur te zijn van Jeff: hij woonde in nummer 32, en Jeff in nummer 34. Hij heeft ons dan de weg getoond door donker Karori tot aan Jeff's huis: het was nog een flinke eind stappen. Vlak voor we er waren hadden we nog een beetje een probleem: 't was hoogwater, om niet te zeggen springtij voor onze Joris, en 50 meter voor we er waren hebben we dan maar eerst de plantjes water gegeven.

Bij Jeff heeft Kristel dan kennis gemaakt met een deel van mijn nieuwe collega's: Jeff, Duncan, Wayne,... Wayne had ook zijn vrouw mee, maar verder waren er geen partners bij. Merritt was er ook. We hebben een beetje zitten babbelen en knabbelen, maar echt lang konden we niet blijven: de kinderen werden snel moe, en moesten op tijd in hun bed geraken.

Vooral Wayne en zijn vrouw, mensen van rond de 45-50 denk ik, vielen erg mee. Kristel had een heel aangenaam gesprek met haar. Ze heeft ons beloofd dat we speelgoed van haar kinderen mogen gebruiken tot onze container toekomt.

Wayne is nogal een auto-freak, en hij en zijn vrouw gaan samen met ons zaterdag eens rondkijken voor een goede occasie. Hij wist me ook te vertellen dat we geen Japanese import mochten nemen: de kilometertellers zijn bijna allemaal teruggezet, en ze worden te duur verkocht. We moeten een NZ-new (een wagen die zijn loopbaan in Nieuw-Zeeland begonnen is) kopen, en best bij een merk-dealer gaan en daar een occasie van hetzelfde merk kopen (bijvoorbeeld een occasie-Toyota bij de Toyota dealer).

Tegen dat het 9 uur was wilden we er van tussen knijpen. Omdat het buiten al goed donker was, en Kristel de lange reis (te voet - bus - te voet - trein - te voet) met de kinderen naar huis niet meer zag zitten, ging ik een taxi bellen - voor een 60 $ geraakten we wel thuis.

Wayne's vrouw had mij echter in 't snotje, en ze heeft ervoor gezorgd dat Wayne ons tot thuis weggevoerd heeft - ik denk heen en terug zo'n 80 km. De mens is dus meer dan een uur onderweg geweest in plaats van op 't feestje.

Vandaag ben ik dan weer met de trein van 8u17 vertrokken; ik ben bijna de hele dag bezig geweest met interviews: Lois, Anura, Ross,..., zodat ik een kijk krijg op het reilen en zeilen van de zaak. Momenteel is het een beetje een chaos: Lois, die office-manager is, doet momenteel schrikkelijk veel werk manueel; heel veel gegevens zijn tot 4 keer toe opgeslagen in verschillende bestanden; dezelfde gegevens moeten telkens weer ingetypt worden,... Zo gauw ik er een beetje doorzicht in krijg, ga ik proberen de ergste nood te lenigen, en dan een langere-termijn strategie uitwerken om naar een geintegreerd systeem over te gaan. 't Zal geen simpel jobken zijn.

Wat me wel opvalt is dat er, naast grote verschillen, ook grote gelijkenissen zijn met Logic: Martine heet hier Lois, Inge heet Lorraine, Nico heet Anura,...

Thuis was er ook nieuws: Kristel heeft in de kindergarten kontakt gelegd met een paar andere vrouwen uit de buurt, en is deze namiddag op theevisite geweest bij Vicki, de mama van Anthony, twee straten van hier. Vicki heeft een playground-groep opgericht - een groepering van ouders met kinderen jonger dan 3 jaar die onderling samenkomen met hun kindjes. Om een beetje meer contacten te maken heeft ze, ondanks het feit dat onze Wouter al te oud is, aan Kristel voorgesteld om ook te komen - zo leert ze de mama's uit de buurt kennen.

Wouter heeft al een beetje gespeeld met Anthony - maar wel zonder woorden. Nu ja, ik denk dat het zal beteren als hij er alleen voor staat in de kindergarten, en hij zijn plan moet trekken zonder zijn moeken.

Binnen een paar maand is er een grote barbecue voor alle families uit de playground-groep: iedereen brengt zijn barbecuestel mee, en gezamelijk wordt er gebarbecued.

Onze Wouter mag vanaf maandag naar de kindergarten: de juffrouw heeft blijkbaar aan een paar koordekes getrokken, en vanaf maandag mag hij starten - hij is apetrots.

Aan tafel zei Joris dat hij heel graag naar de nieuwe school gaat, en dat hij niet meer wil verhuizen uit Plimmerton: in school leert hij Maori-liedjes, die hij dan 's avonds loopt te neurien; hij mag elke dag op de computer werken; en wat hij vooral machtig vindt: ze mogen elke dag in de speeltuin spelen, en achter de school is een bosje waarin ze mogen ravotten. Zijn broek is daardoor dus elke avond potzwart. Ik hoop dat het zo blijft: voor de moment zijn ze echt heel kontent in de nieuwe school.

Elien brengt elke dag een boekje uit de bibliotheek mee dat ze dan samen met Kristel leest.

Kristel doet ook nog een spelletje met de twee oudste: elke dag moeten ze elk minstens een nieuw Engels woord mee naar huis brengen. Vandaag waren dat "shoe" (Elien) en "house" (Joris).

Dat was het zo ongeveer - wordt vervolgd...

Zondag, 24/9, 10:43

Even mijn verslag bijwerken...

Iets dat ik in mijn vorige verslagen vergeten te vermelden was: woensdag hebben we onze eerste aardbeving meegemaakt. Ikzelf heb ze eigenlijk niet gevoeld - ik zat juist met John bij Unisys, en het enige dat ik ervan weet is dat John me op de schouder tikte en zei: "... That was an earthquake". Ik heb ze dus echt niet gevoeld of gehoord. Blijkbaar was het wel een vrij zware (6.5 op de schaal van Richter), maar wel op grote diepte. Kristel heeft ze wel gevoeld: ze zegt dat het net een korte, hevige storm was die het huis deed bewegen.

Vrijdag heb ik op het werk voornamelijk data-massage gedaan: ik ben begonnen om de diverse databases die over Capital Mac verspreid zijn, samen te kneden tot een enkele, centrale database - daar is dus niet echt veel over te vertellen. Wayne is wel efkens tot bij mij gekomen om af te spreken voor zaterdag (zie verder).

Zaterdag, gisteren dus, zijn we om 10 uur opgehaald door Wayne. We zijn eerst bij hem thuis geweest, in Johnsonville: hij heeft twee zoons, Ewan (11) en Byron (14); die hadden een grote mand vol speelgoed gereed gemaakt voor ons kinderen, die er dus direct indoken.

De twee jongens hebben onze kinderen bezig gehouden; ze zijn er ook mee op bezoek geweest bij de buren - twee gepensioneerde Nederlanders die al meer dan 40 jaar in Nieuw-Zeeland wonen. Wayne's zoons zijn hier altijd kind aan huis geweest, en dus hebben ze ons gasten ook maar eens meegenomen. Wij zelf zijn niet langsgeweest, maar onze kinderen zijn daar blijkbaar goed onthaald: ze zijn teruggekomen, volgevreten met koekjes en andere dingen.

Eerst hebben we koffie gedronken op het terras - Wayne's huis ligt helemaal tussen de bomen, op een vrij steile helling. Beneden de helling loopt een beekje waar onder andere zoetwaterkreeftjes leven. Ons kinderen hebben ondertussen de tuin en het bos verkend.

Marion, Wayne's vrouw, is dan de rest van de dag op schok geweest met Kristel en de kinderen - gaan kijken naar waar diverse meer of minder noodzakelijke dingen het goedkoopst zijn, en waar het prettig winkelen is. We zijn de hele dag door vertroeteld geweest door Marion: 's middags broodjes met worstjes, 's avonds lamsvlees met diverse soorten groenten. We hebben nu voor de eerst keer kumara gegeten - de zoete Maori-aardappel. Inderdaad heel lekker. Daarnaast was er ook silverbeet - een plant die er uitziet als een soort spinazie met witte stengels en verfrommelde, blinkende groene bladeren. Silverbeet smaakt als spinazie. Verder gestoofde pompoen, en een heel lekker dessert, gemaakt met eieren en kaneel - we hebben nu ontdekt dat kaneel in het engels cinnamon heet.

Marion wist ons ook te vertellen dat de groenten in dit seizoen schaars en duur zijn - en dat onze diepvriezer heel handig zal zijn om dit seizoen in de toekomst te overbruggen.

Kristel heeft ook een paar silverbeet-plantjes gekregen van Marion om te planten in de tuin, zodat we binnenkort al wat eigen gewin kunnen eten.

De hele dag door heb ik met Wayne rondgereden en diverse autoverkopers aangedaan, om een goede tweedehandswagen te vinden - ik denk dat ik uiteindelijk ga kiezen voor een Mitsubishi Chariot van bij een Mitsubishi dealer - een lelijk, maar handig autootje. Het is een relatief oud bakske met veel kilometers, maar het is goed onderhouden geweest, de motor is nog goed, er is nog geen roest aan, en de garage geeft er twee jaar garantie op. Binnen twee jaar kopen we ons dan wel iets anders. Kristel vindt het een lelijk ding, maar de mooie auto's kosten wel een stuk duurder. Het is een stationwagon met een extra rij zetels - zeven zitplaatsen in totaal. Je kan alle zetels platleggen of je kan het gebruiken als een soort busje.

Bij Wayne thuis hebben we ook naar wat video's gekeken - als je ziet wat die doen tijdens hun vakantie, dan zou je willen dat het al vakantie was.

Er zijn onder andere prachtige beelden waarop ze bivakkeren in een compleet verlaten, heuvelachtige streek aan de oostkust, en waar er bijvoorbeeld iemand met een kano een eind de zee in gaat met een lang touw achter zich, waaraan op regelmatige plaatsen aas hangt. Daarna wordt de lijn teruggetrokken vanop het strand - en dan is ze bezaaid met vissen, die in het aas bijten, of vissen die in vissen bijten die in het aas bijten. Op die manier hangen er ook wat kleine haaien aan.

Alles wordt dan gekuist en op een kampvuur klaargemaakt, dat gevoed wordt met aangespoeld hout.

Wayne en Marion zijn beide van boerenafkomst - Wayne's vader kweekt ras-runderen (South-Devon) - voornamelijk stieren voor de kweek.

Marion wist ons ook veel te vertellen over de eigenaar van Capital Mac - Dennis Win Thein. Dennis is afkomstig uit Burma, is getrouwd, en heeft twee kindjes. Zij zijn bhoeddisten - ze wonen dicht bij een bhoeddistisch klooster. Marion wist ons te vertellen dat het zeer vriendelijke, eenvoudige mensen zijn. Hun geloof omvat heel wat leefregels; zo wordt bijvoorbeeld een vast percentage van hun loon aan de armen geschonken, en hechten ze geen belang aan uiterlijkheden. Wat voor Marion vreemd was, is dat hun huwelijk een puur verstandshuwelijk is - ze komen dus wel heel goed overeen, maar niet zoals wij zouden verwachten van man en vrouw: ze leven nogal onafhankelijk van elkaar. Dit zijn ook eigenschappen van hun bhoeddistische kultuur. Maandag ontmoet ik Dennis voor de eerste keer - 'k ben benieuwd.

Tegen een uur of 8 's avonds heeft Wayne ons terug thuis afgezet - we hadden echt een prachtige dag achter de rug. Zo gauw we kunnen, nodigen we deze familie eens uit om bij ons op zijn Belgisch te komen eten.

Straks wordt de Mitsubishi aan onze deur afgezet zodat we nog eens een proefrit kunnen doen - Wayne heeft me wel gezegd van beter nog niet te discuteren over de prijs - na onze proefrit gaat hij terug naar de garage, en moet de wagen eerst een AA-test ondergaan (schouwing). Dan kan er over de prijs gediscuteerd worden, en Wayne denkt dat hij er wel nog een stuk afkrijgt; hij schat dat we voor 12000$ de auto moeten kunnen hebben, inclusief 2 jaar garantie, en 2 jaar onderhoud (olie e.d.). We gaan de auto in eerste instantie op afbetaling kopen - als alle financiele verrichtingen in Belgie dan achter de rug zijn kunnen we alles in 1 keer afbetalen.

Wordt vervolgd...

Kris.

Woensdag, 27/9/95 - 20:01

Zondag, kort voor de middag, werd de Mitsubishi aan onze deur afgezet en hebben we een proefritje gedaan met Kristel aan het stuur: een paar keer de weg van en naar de school, en een keer van en naar de supermarkt in Mana. Vooral de kinderen vinden het leuk dat ze nu een eigen zetel hebben.

Vervolgens ben ik de wagen terug gaan brengen naar de garage in Tawa, zo'n 20 kilometer verder. Van de verkoper heb ik dan een andere, oude Mitsubishi te leen gekregen - we mogen die gebruiken tot de verkoop rond is. We zijn dus mobiel - gedaan met zakken sleuren. Gordon Craig, de autoverkoper zal de wagen nu laten testen door de AA (een soort Touring Wegenhulp - die ook een soort schouwing doen).

Zondagnamiddag zijn we dus, zoals voorzien, met Beverley Burnett op ronde geweest in en rond Wellington. Veel van de plaatsen die we bezocht hebben hadden we al bezocht toen we in maart in Nieuw-Zeeland waren, maar we zijn ook op een paar nieuwe locaties geweest. Beverley wist ons ook te vertellen dat er Dinsdagavond een CompuServe User Group meeting was - ik was van plan van daar naartoe te gaan: de meeste mensen daar ken ik al van naam via CompuServe; en op die manier kreeg ik ze ook eens echt te zien.

Dinsdagnamiddag belde Gordon naar Capital Mac dat hij het schouwingsrapport binnenhad. Wayne was toevallig ook binnen, en we zijn dan 's avonds samen naar Tawa gereden om de resultaten te bekijken. Hier en daar wat sleet en dingen die moeten bijgesteld worden, de achterste banden te ver versleten, een paar missende asbakjes, een paar nieuwe riemen,... Doordat ik naar de wagen gaan zien ben, heb ik wel mijn CompuServe user group meeting gemist - 't zal voor volgende maand zijn.

Gordon gaat ervoor zorgen dat alle opmerkingen uit het AA report bijgewerkt worden, zodat de wagen tegen donderdag tip top in orde is. Van de prijs hebben we niet zoveel meer afgekregen - het ware beter geweest als we nog een andere wagen op het oog hadden, dan konden we die zo'n beetje tegen elkaar afwegen.

Morgen, donderdag, gaan Wayne en ik dan terug controleren of alles inderdaad bijgesteld en in orde gemaakt is, en de financiering afhandelen - tegen donderdag hebben we dus waarschijnlijk onze eigen auto.

Het nieuws van de laatste dagen is de uitbarsting van Mount Ruapehu. In Wellington merken we er weinig van - het enige merkbare effect is dat de electriciteitsvoorziening af en toe even hapert voor een fractie van een seconde. Mijn Powerbooksken heeft daar weinig last van: hij heeft zijn batterijtjes - maar de andere machines bij Capital Mac ondervinden er soms hinder van en moeten herstart worden.

De beelden op televisie zijn wel indrukwekkend - vanavond hebben we beelden gezien van een televisieploeg die na de uitbarsting tot dicht bij de krater geweest is. De ski-velden op Mount Ruapehu zijn bedekt onder een paar centimeters as - en onder de as zit sneeuw. Het kratermeer is nog niet helemaal leeg, waardoor er nog continu stoomwolken opgestuwd worden.

Buiten spectaculaire beelden van de werkende vulkaan is er echter weinig te melden: het gebied rond Mt. Ruapehu is niet of dun bevolkt - er zijn wel hotels voor de ski-gasten, maar die zijn ontruimd. Vliegtuigen mogen niet meer in het gebied boven de vulkaan vliegen.

Er is nog een andere vulkaan die op uitbarsten staat op White Island - deze heeft zo om de 20-30 jaar een uitbarsting, en het is zo ongeveer tijd; de seismologen verwachten zeer binnenkort een grote uitbarsting.

De Maori's roeren zich: er is verleden week ergens in het noorden een schooltje in brand gestoken na een paar maand van Maori-bezetting. Het is wel duidelijk dat er verschillende stammen zijn bij de Maori's, en dat die onderling niet zo goed overeenkomen: de bezetters van het schooltje hadden niks te maken met de plaatselijke Maori-stam, die nu ook erg kwaad zijn op de bezetters omdat hun school is afgebrand.

Kristel is vandaag een stuk van de dag op schok geweest met Marion, onder andere naar Lower Hutt Valley. Die twee komen precies nogal goed overeen.

Ook heeft ze zich ondertussen opgegeven om in Plimmerton school een dag per week in de bibliotheek te werken, gaat ze met onze Wouter wekelijks naar de kindergym (vandaag de eerste keer), geeft ze in de maanden oktober en november een keer in de week naailes in de klas van Joris; en morgen komt Vicki op koffieklets,... kortom: binnenkort weet ze niet meer wat eerst gedaan.

Op het werk heb ik vandaag een gesprek gehad met Sing Gay, die van Maleisische afkomst is. Hij is zo een beetje de systeemadministrator, sales-support, duvel doet al, wel vol goede wil, maar hij is een beetje een solospeler. Ik ga nu proberen zijn werkkracht een beetje te kanaliseren, zodat ze nuttiger gebruikt wordt - hij werkt wel heel laat en heel lang, maar ik heb de indruk dat een groot stuk van zijn werk eigenlijk onnodig is of onbekend is aan de rest van de mensen.

Hij heeft me ook verteld dat hij normaal Maleisisch spreekt, maar dat hij met zijn vrouw in het Mandarijn-Chinees moet spreken omdat zij van ergens anders is (ik denk Taiwan of zo), en ze begrijpen mekaar anders niet. Warren, een van de techniekers, is ook van Taiwan, en kent ook Mandarijn-Chinees. Sing Gay wist me ook te vertellen dat er in China zelf ook veel dialecten zijn die onderling compleet verschillen, en dat ze dan voor een stuk Mandarijn-Chinees gebruiken om toch met mekaar te kunnen praten.

Ik vind het wel enorm interessant om met mensen uit een dergelijke mix van culturen te werken - maar het brengt wel ook een paar probleempjes met zich mee: zo krijg ik regelmatig telefoon van Anura, als die ergens bij een klant met een probleem zit, en ik moet hem iedere keer drie of vier keer vragen wie hij is voor ik doorheb dat het Anura is, omdat hij zo onduidelijk Engels spreekt. Ook mensen zoals Sing Gay en Warren hebben een eigen, specifieke tongval, en het zal nog even duren voor ik ze echt goed begrijp.

Er zijn ook nog een paar grappige effecten: omdat bijna alle klanten in Wellington zitten, is er geen echte nood aan auto's: bijna iedere klant zit op 'walking distance'; Wellington zelf is dus echt niet zo groot. Het wagenpark van Capital Mac beperkt zich dus tot een kleine camionette om grotere stukken te vervoeren, of eventueel een paar verderafgelegen klanten te bezoeken. Je kan je dus ook bijna niet vergissen: als je vraagt 'waar zit die of die klant ?' is het antwoord steevast 'awel, hier just achter den hoek zie'.

's Morgens en 's avonds rijd ik dus op en af met de trein - en dat valt dus ook best mee: in Plimmerton is hij nog leeg, en hij stopt slechts in drie tussenstations, en rijdt dan door tot Wellington. Tegen dan is hij wel goed gevuld - maar echt niet zoals ik meegemaakt heb in de Belgische beestenwagens: zelden zie je iemand rechtstaan. Er is wel een regel: als er een verkort is aan zitplaatsen, moeten schoolkinderen met een abonnement hun plaats afstaan aan volwassenen. 's Avonds is de trein ook niet te vol: ik kan kiezen tussen de 17u34 of de 17u38, en op beide heb ik zitplaats genoeg. In Wellington zelf moet ik nog een redelijk eind te voet - maar gelukkig zijn de voetpaden nagenoeg volledig overdekt, zodat je als het regent normaal niet te nat wordt.

Wordt dus vervolgd...

Zaterdag, 30/9/95 18:20

Kristel maakte sinds mijn vorig verslag nog nieuwe kennissen bij de vleet: ze moet nu ondertussen bij half Camborne op thee gaan.

Sinds gisterenavond hebben we onze eigen auto - hij staat nu onder de carport naast ons huurhuis. Er is wel nog wat kunst- en vliegwerk aan voorafgegaan; we hebben geluk dat we Wayne hebben, anders hadden we nog wat langer moeten wachten. Toen we de wagen gingen ophalen, hadden de mensen van de garage hem onder dak in het droge gezet aan de benzinepompen, omdat ze hem zo goed mogelijk hadden opgeblonken en ze hun werk niet wilden verknoeien door de wagen in de regen te zetten. Alle probleempjes en versleten stukken die op het AA report vermeld stonden zijn nu vervangen - hij rijdt nu als een nieuwe.

Gordon, de autoverkoper, is dan met me meegereden om de leenwagen op te halen. Hij is een fervent mountain-biker: hij woont in Lower Hutt, en van daar zit hij direct in de heuvels. Moesten we enig probleem hebben met de wagen, dan mogen we hem opbellen, zo nodig thuis: we hebben zijn thuisnummer meegekregen. Suzanne van op het werk (nee niet van Interlabor Interim), gaat met haar wagen ook naar deze garage, Mexted Motors, en ze wist te vertellen dat ze zeer tevreden was over de service.

Op mijn werk waren ze ook te weten gekomen dat het mijn verjaardag was; ik denk via Wayne, die het dan weer wist via Marion: die moest perse al onze verjaardagen weten. Ze hadden een verjaardagskaart voor mij gemaakt, en ik heb via Wayne ook een mobilofoon meegekregen naar huis, met twee batterijen, die ik leeg mag bellen - internationaal - op kosten van Capital Mac. De batterijen zijn ondertussen leeg...

Van Kristel heb ik een mooie stylo gekregen, en een verjaardagskaart, en er waren ook verjaardagskaarten van mijn Moe en van Suzanne. Suzanne had ons daarbij ook nog een brief geschreven; 't doet deugd om zo wat echo's te krijgen uit Belgie: het geeft ons het gevoel dat we niet echt weg zijn.

's Avonds hebben we dan pizza laten brengen uit de pizzeria in Plimmerton - die waren erg lekker, maar we hadden er wel te veel: 't is vanavond dus weer pizza.

Vandaag zijn we dan met onze 'nieuwe occasie' een paar ritjes gaan maken: tegen tien uur moesten we in Kandallah zijn bij Heidi Van De Veire, die hier al een jaar of vijf woont, en aan de Victoria University werkt, departement Engelse Literatuur. Het was een aangename ochtend: Heidi woont samen met haar partner, John, die ook aan de universiteit werkt, op hetzelfde departement. We hebben de hele ochtend koffie gedronken en gezellig gekletst in een mengeling van Engels en Vlaams; John had ondertussen wat speelgoed uitgehaald van zijn kinderen (die nu ondertussen al volwassen zijn), zodat ons gasten zich ook bezig konden houden.

Heidi is van Gent, maar ze heeft eerst een tijd in Amerika gewoond, en daarna dus in Nieuw-Zeeland; ze is al 11 jaar uit Belgie weg.

Tegen de middag zijn we naar huis vertrokken om wat broodjes in onzen buik te steken, en in de namiddag zijn we dan Wadestown eens gaan bekijken. Wadestown ligt dicht bij Wellington zelf, op een steile heuvel. Het doet heel erg denken op een Oostenrijks bergdorpje: alle straten van het dorp zijn smal, en ofwel steil, ofwel bochtig, doordat ze de berg oplopen, of zich langs de bergflank slingeren. De huizen staan er echter redelijk dicht bij elkaar, en je moet een auto hebben om tot in de stad te raken. Door de smalle, bochtige wegen duurt het ook lang om in de stad te raken, ondanks de korte afstand.

Vandaag is ons het verschil in de weertypes tussen Wellington en de steden en dorpen meer naar het noorden, waar wij wonen, sterk opgevallen: bij Heidi in Kandallah zaten we in de mist en in de regen, bij onze terugkeer thuis was het vrij warm, en droog. In de namiddag zijn we op weg naar Wadestown terug door Kandallah gekomen: het was er nog steeds nat en mistig - in Wadestown ook trouwens. Als we dan naar huis terugkeerden, werd het opnieuw geleidelijk aan droger. In Camborne zagen we dat daar nog steeds geen regen gevallen was: alle straten waren nog steeds droog. Alleen daarnet is er een korte vlaag naar beneden gekomen - dat is de enige regen die hier vandaag gevallen is.

Hoe meer we rondkijken, hoe meer we de indruk krijgen dat ons huis in Camborne een gelukstreffer was: Kristel heeft veel zin om hier in de buurt een huis te kopen. We zitten hier vlak bij de zee, vlak bij de wijde verten, vlak bij het beginstation van de expresstrein naar Wellington, het klimaat is er iets milder,... We kijken dus nog een tijdje rond in andere gemeenten alvorens iets te beslissen, maar Camborne heeft dus wel goeie punten.

De tijd vliegt hier wel enorm snel - voor een deel natuurlijk omdat we onze bezigheid hebben natuurlijk. Onze kinderen beginnen al hun eerste Engelse zinnen te brouwen; onze Joris kan al redelijk wat Engelse woorden schrijven.

In de loop van de week hebben we ook een heel pak papieren gekregen van de ambassade - het heeft me een hele avond gekost om die ingevuld te krijgen. Heidi wist ons wel te vertellen dat ze bij de ambassade heel vriendelijk zijn. Voor zover ik weet (ik heb tot nu toe nog alleen maar telefonisch contact gehad) klopt dat ook. We krijgen van de ambassade ook een tijdschriftje met extracten uit diverse Vlaamse en Waalse kranten. Af en toe worden de Belgen in Nieuw-Zeeland uitgenodigd; volgens Heidi zijn er echt niet veel, en normaal wordt er bij zo'n gelegenheid veel Engels gesproken omdat dat hier een gemeenschappelijke taal is die zowel de Walen als de Vlamingen hier kennen.

Lorraine, die de receptie en de telefoons doet bij Capital Mac, is bezig een beetje Nederlands te leren: ze sist nu iedere morgen 'Chchoedemorchen' en iedere avond 'Chchoedenabond' tegen mij. Ze maakt er namelijk een erezaak van om iedereen die bij Capital Mac werkt in zijn eigen moedertaal te kunnen begroeten. Ik ken er ondertussen ook een paar: tegen Gita moet je bijvoorbeeld zeggen 'keessie ho'. Ik onthoud dat als 'een hollander tegenhouden'.

Onze container is op komst: we hebben de nodige papieren gekregen om in te vullen. Ik hoop wel dat we geen last hebben als hij toekomt - dat zien we dan nog wel.

Dat was het zo ongeveer voor de rest van de week... wordt vervolgd.

Woensdag 4/10/95, 20:18

Weer eens tijd om mijn verslag bij te benen...

Ik zit momenteel naar een ruisende en krakend transistorradio, waar tussen allerhande gebrom, gekraak, geruis en gepiep vlaamse klanken te horen zijn: Radio Vlaanderen Internationaal op 9925 kHz. De afstand in aanmerking genomen is de ontvangst opmerkelijk goed: af en toe een paar onverstaanbare woorden, maar het grootste deel is goed te begrijpen. Ik heb o.a. het nieuws en het overzicht van de binnenlandse pers gehoord. Voor zover ik het begrepen heb, gaat De Haene de naft en zo duurder maken, en is er op Zaventem een vliegtuig van Swissair beroofd van een deel van zijn bagage tijdens het taxieen. Volgens het overzicht van de binnenlandse pers stond in de Gazet van Antwerpen dat De Haene prot broem krak.

Zondag laatstleden zijn we hier overgegaan naar het zomeruur: de omschakeling is een week later dan in Belgie; waar we eerst 10 uur voorop lagen, hebben we een week 11 uur voorop gelegen, en nu lopen we de volle 12 uur voor op de Belgische tijd.

Het interessantste gebeuren sinds mijn vorig verslag is onze autorit van zondagnamiddag: we hebben sandwiches, kinderen, drank, en wandeluitrusting in de auto gepakt, en we zijn op zoek gegaan naar de bossen. En we hebben ze gevonden: eerst zijn we naar het noorden gereden, tot in Waikanae, over Paraparaumu.

Daar zijn we dan een weggetje ingeslagen, dat van normale breedte geleidelijk aan smaller werd, en zich langs bergflanken steeds hoger en hoger omhoog slingerde en kronkelde. We reden het binnenland in, met een bijna-verticale wand links, en een steile ravijn aan de rechterkant.

Elke bocht links-rechts leek sterk op de vorige en ook op de volgende, en na een tijd kregen we het gevoel dat we een eindeloze rit aan het maken waren, met telkens weer dezelfde bochten. Af en toe hadden we prachtige zichten op de vallei beneden, die zich tot aan de zee uitstrekt. Op veel plaatsen was de weg te smal om een tegenligger te passeren; we zijn wel tegenliggers tegengekomen, maar gelukkig telkens als de weg wat breder was.

Ongeveer halfweg onze klim reden we het woud in. Dat doet vanop afstand wat denken aan de bossen van de Ardennen of Luxemburg. Eenmaal in het woud, merk je het verschil: en schijnt geen eind aan te komen: geen open ruimten tussendoor, enkel bos, bos, bos.

De plantengroei is opvallend verschillend met wat wij gewoon zijn: veel inlandse bomen, en palmachtige dingen, en vooral: boomvarens. Af en toe waanden we ons in een voorhistorisch oerwoud, en dan verwacht je zo half en half een of andere dinosaurus tegen te komen achter de volgende bocht.

Op het hoogste punt, 350 meter was de enige open plek die we over een afstand van 10 km tegengekomen zijn: met de bulldozer opengemaakt, niet al te proper: veel weggegooide rommel. Vanop dat punt hadden we een prachtig zicht op de groene vallei, en op de zee, die bijna 10 km verder weg, in de diepte, in de zon lag te blinken.

Op dit punt vonden we een rotsachtige bosweg, die dieper het Tararua-woud inliep, dus: vlug de auto geparkeerd, en we begonnen onze wandeling.

Na honderd meter was het echter al gedaan: de weg was over zo'n 10 meter volledig overspoeld door een grote plas, en we hadden gewone schoenen aan - geen laarzen of zo: al ons echt wandelmateriaal zit nog in de container, die ondertussen gestaag Nieuw-Zeeland nadert (of misschien op de bodem van de zee ligt - wie weet). Het bos links en rechts van de bosweg was ondoordringbaar zonder een dikke jas en een kapmes.

Er zat dus niks anders op dan terug te keren. We hebben dan maar onze pick-nick opgegeten met ons achterwerk in de openstaande koffer van onze stationwagen. Terwijl we zaten te eten, passeerden er verscheidene auto's langs de bergweg. De meeste daarvan stopten even op de open plek, om het zicht te bewonderen, en daarna hun reis voort te zetten.

Er kwam ook een boswachter langs met een grote Landrover, die zonder verpinken de bosweg insloeg: met zijn 4x4 had hij geen last van de plas die ons tot weerkeren gedwongen had.

Eenmaal de dorstigen gelaafd en de hongerigen volgevreten, hebben we onze reis verder gezet: de stijgende bergweg werd nu een dalende bergweg, en de ravijn was nu links van de auto. Kristel, die tot dan toe een normale spraakzaamheid ten toon gespreid had (intimi weten wat ik bedoel), werd nu plots opvallend stil nadat ze een paar keer een blik had mogen werpen in de ravijnen die aan haar kant van de wagen opdoken. Ook Elien en Joris waren er niet gerust in.

't Moet ook wel angstig geweest zijn: als je nog niet lang met een wagen rijdt waarvan het stuur aan de verkeerde kant staat, heb je nog niet zo'n goed intuitief gevoel voor de breedte van de wagen: je denkt als chauffeur nog altijd dat de massa van de wagen rechts van je zit, terwijl dat nu natuurlijk links is. Ik zal dus wel redelijk dicht bij de kant gereden hebben.

Na een afdaling die mogelijk nog bochtiger, steiler, en smaller was dan de beklimming, kwamen we uiteindelijk in Upper Hutt terecht, in de Hutt Valley, na eerst nog een prachtige vallei doorkruist te hebben met landerijen en hier en daar een aantal alleenstaande boerderijen.

We hebben dan een kort bezoek gebracht aan Upper Hutt: een aangenaam en proper stadje. Het ligt op de grote breuklijn, dus bij een goede aardbeving wordt er hier stevig gerammeld. Het was ook opvallend dat het weer hier opnieuw een stuk grijzer was: Marion had ons reeds verteld dat de wolken blijven hangen tussen de heuvels die de Hutt Valley omzomen.

Wouter heeft maandagnamiddag zijn eerste echte les kindergymnastiek gevolgd, en is sindsdien druk doende met oefenen op de koprol, en hij kan het nu vlot.

Ms. White was heel tevreden over Joris: hij begint nu antwoorden te geven op de vragen die ze stelt. Hij begint ook al goed Engels te schrijven, echter wel ten koste van zijn Nederlands. Zijn nieuwe vriend heet Jarod, de Luke heeft afgedaan. Jarod is een komisch en vriendelijk ventje. Hij kan de errrr niet zo goed uitspreken, en toen Kristel hem vroeg of hij Joris wou helpen om Engels te leren, zei hij: "Yes of couwse, and I'll do it fow fwee".

Voor de rest is er weinig noemenswaardigs gebeurd - er is wel redelijk wat e-mail verkeer: de nieuwtjes uit Belgie stromen vlot binnen. Bij Logic is er nogal wat gezinsuitbreiding, in plaats van te foefelen euh werken met OS/2 volgt Jos nu onze berichten op de voet, onze ouders hebben reisplannen en moeite om tijdig een vlucht te boeken,...

Mount Ruapehu is ondertussen verminderd met zijn vuurwerk, en de verder verwijderde ski-velden zijn terug in gebruik.

Ik heb ook bericht gekregen van de containermaatschappij: de douane had een paar vragen. De belangrijkste was: waarom zitten er in godsnaam zoveel computerschermen in die container. 'k Heb proberen uitleggen dat dat van mijn verzameling computers was - we zullen moeten zien of ze dat willen geloven.

Dat was het zo ongeveer...

Zondagavond, 8/10/95 21:03

Even mijn verslag bijbenen...

Tijdens de week was er relatief weinig nieuws; alles valt hier zachtjes aan in zijn plooi, en we krijgen terug een min of meer geregeld leven.

Voor wie het technische gedeelte wil overslaan: lees verder vanaf het sterreke (*).

Voor het werk heb ik de helft van de week gekampeerd bij The Colour Bureau, een zusterfirma van Capital Mac, waar er dikke problemen zijn met een belichter en bijbehorende stuurapparatuur (zijnde een RIP of Raster Image Processor, in dit geval onder de vorm van een programma van de firma Hyphen op een dikke PC).

Die belichter, een Agfa Spectraset 3100, dient om film-platen te maken die dan gebruikt worden bij het drukken van kleuren-publicaties. De combinatie heeft nog nooit goed gewerkt; en Ross, die de enige bij Capital Mac is die dit probleem zou moeten kunnen oplossen is in conzjee, en dus ben ik aan het foefelen om het ding draaiende te krijgen. Ongeveer 50 % van het werk wordt probleemloos verwerkt, maar de andere helft (meestal tekenwerk in FreeHand of Illustrator) doet de hele zaak blokkeren.

Ondertussen heb ik zowat alles vervangen - de complete PC, de kabel, de software geherinstalleerd; de belichter getest met een andere RIP;... het blijft problemen geven, en ik ben er hoe langer hoe meer van overtuigd dat het gewoon bugs zijn in het RIP-programma van Hyphen. Vandaag is Ross terug uit verlof - 'k ben benieuwd of hij het boeltje morgen in orde krijgt...

In elk geval heb ik deze week veel bijgeleerd over RIP's en belichters: dit was de eerste die ik van dicht zag en waar ik mijn pollen kon aansteken. Ik ken ondertussen de hele handleiding van Hyphen vanbuiten - kan mogelijk nog wel nuttig zijn.

* Kristel is vrijdagnamiddag met de kinderen op bezoek geweest in Plimmerton, bij een nieuwe vriendin, die Rose heet. Ze heeft een dochterje in de klas van Joris, en een zoontje in de kindergarten. Ze wist Kristel te vertellen waar je prachtige wandeltochten (tracks) kan maken vanuit Plimmerton.

Vrijdagavond zijn we een ritje gaan maken in en rond Plimmerton. We hebben onder andere twee startplaatsen bekeken van tracks - een die loopt langs de kust, van Plimmerton naar Pukerua Bay, en een oude Maori-track die vanuit Plimmerton vertrekt. We hebben weer een paar prachtige vergezichten en landschappen gezien: echt spijtig dat mijn camera nog niet aangekomen is.

Het weer was warm, de lucht was bijna zomers zwoel, de zon ging prachtig onder achter het eiland Mana...

In een zotte bevlieging zijn we naar het plaatselijk frietkot gegaan: we wilden ook eens proeven hoe fish en chips smaakt. Door de vitrine zagen we de menu hangen, en we besloten om voor iedereen een portie chips te nemen en een springroll ("een loempia" zeggen we in 't Belgisch); de fish is voor een volgende keer.

Binnen stond een tiental mensen min of meer verveeld met de rug tegen het raam te leunen; en buiten stond er ook nog een man - een kop kleiner dan ik, met baard en haar tot op de schouders, een jaar of dertig schat ik. Ik vroeg hem of hij ook in de rij stond - hij zei van nee, dus ging ik ook maar binnen staan aanschuiven, terwijl Kristel met de kroost buiten bleef wachten.

Binnen werd er achter een toog door een man of drie een drukke activiteit ten toon gespreid: bakken, inpakken, gevetvlekte papieren pakken op de toog leggen... Rechts achter de toog stond ook een mevrouw van een jaar of zestig vriendelijk te lachen.

Na een paar minuten stond de Baardman plots naast mij: hij had ondertussen door dat we niet van de streek waren, en hij kwam me uitleggen dat iedereen die binnen stond aan te schuiven alreeds een bestelling gedaan had, en dat de mensen gewoon wachtten tot hun avondmaal klaar was, en op de toog verscheen.

Er was dus wel geen verplichting om een bestelling te plaatsen, maar een bestelling had wel degelijk nut: zonder bestelling kon je een paar uur staan wachten en toch nog met lege handen naar buiten gaan - kort gezegd: ik had dus "chance" dat hij opgemerkt had dat ik ongewild mijn tijd stond te verdoen.

Alla, ik dus naar de hoek van de toog, bij de oudere mevrouw, wiens functie me ondertussen duidelijk was geworden: naast lachen was zij ook verantwoordelijk voor het opnemen van bestellingen. Ik bestelde bij haar dus vijf porties chips en vijf springrolls.

Bij het horen van mijn bestelling schrok ze verschrikkelijk, en trok bijna wit weg. 't Had niks met de springrolls te maken; maar een bestelling van vijf porties chips was echt ongehoord. Haar ontreddering opmerkend, informeerde ik hoe groot een portie chips dan wel was? Een portie chips bleek genoeg te zijn voor het voeden van twee hongerige volwassenen. Ik stelde mijn bestelling gauw bij tot twee porties chips en vijf springrolls; ik keek ook even gauw achterom of iemand mijn flater opgemerk had - neen, gelukkig niet.

Daarna ben ik maar met een authentieke, autochtone, verveelde uitdrukking tegen het virtrineraam gaan leunen - zolang ik mijn mond dicht hield kon ik echt ene van Plimmerton zijn.

Terwijl ik stond te wachten geraakte ik al gauw in gesprek met de Baardman - over hoe we hier verzeild waren, en zo. Kort daarna was zijn bestelling klaar, en moesten we ons gesprek onderbreken: met een handdruk en een vriendelijke groet nam hij afscheid. Ik had echter de tijd niet om terug verveeld achterover te leunen: ik was direct weer in gesprek met een dame op leeftijd die ook een of ander gebakken konterfeitsel kwam ophalen.

In tussentijd slaagde ik er wel in om nog een klein kemelke te schieten: het is hier de gewoonte dat de bestelling door de betreffende fish-and-chips bakker herhaald wordt, alvorens hij echt aan het bakken slaat. Ik dacht echter dat mijn kostje al klaar was, en stoof dus naar voor, naar de toog, met mijne portefeuille in aanslag: mis poes: 't was alleen maar om te verifieren of mijn bestelling klopte.

Om een kort verhaal niet nog langer te maken: uiteindelijk ben zonder kleerscheuren buitengeraakt, en zijn we thuis onze chips met springrolls gaan opeten.

Bij het openmaken van het pak bleek dat alles dus gewoon op een hoopje doorelkaar in het pak zat. Gelukkig waren de springrolls een stuk groter dan de chips - zo konden we ze uit elkaar halen. We weten nu ook wat chips zijn: een soort superdikke, halfdoorbakken frieten.

Nu, met een kwak mayonnaise was het best te smaken - de vijf borden waren zo goed als leeg, dus ofwel had iedereen honger, ofwel was het toch niet zo slecht...

Zaterdagmorgen kreeg ik telefoon: Jarod belde om te zien of het paste dat hij 's namiddags kwam spelen. Kristel had aan Joris namelijk een briefje meegegeven voor Jarod's mama, met de vraag of hij Zaterdag eens langskwam. Gelukkig wist ik waarover het ging - buiten zijn naam heb ik van het hele gesprek niet veel verstaan.

Daarna zijn we met de auto naar Porirua gereden, om ons in te schrijven in de plaatselijke bibliotheek.

In de namiddag is Jarod dan komen spelen - ondanks het feit dat er is hier echt niet veel is om mee te spelen, denk ik dat Joris en Jarod hier samen wel een leuke namiddag hadden.

Vanmorgen hebben we, zoals we al jaren elke zondag doen, onze zondagse broodjes opgegeten. Hier is het wel een beetje lastiger dan in Belgie: we kennen het aanbod nog niet. Om daaraan te verhelpen ga ik elke zondag naar de New World-supermarkt in Mana, en breng wat broodjes mee. Vandaag had ik weer een nieuwe soort mee; het bleken een soort ronde gesuikerde sandwiches te zijn, met wat geconfijt fruit ingebakken, en met een witte kwak van een soort creme met kokosnoot bovenop. Het klinkt vreemd, maar ze waren lekker.

Rond de middag zijn we eerst naar het strand in Pukerua Bay geweest: een rotsachtige kust met hier en daar wat zand, en rots-poelen achtergebleven zeewater. De kinderen vonden er veel prachtige schelpen, puimsteen,... De plantengroei was ook prachtig: diverse felgekleurde, grote bloemen.

Op het strand ligt ook enorm veel aangespoeld hout: hele bomen, takken,... Sommige stukken hout moeten al heel lang op reis zijn: ze zijn mooi rond geslepen, als een soort langwerpige keien.

Hier hebben we onze middag-sandwiches opgegeten, en vervolgens zijn we naar Paekakariki gereden. Hier is het strand meer een zandstrand. Hier begint ook het Queen Elisabeth-park: een groot natuurreservaat; we zijn er een klein eindje in geweest. Ook hier veel vreemde, prachtige bloemen en planten.

Om de dag te besluiten zijn we dan in Paraparaumu naar de Coastlands shopping mall geweest, waar we nog wat lektuur gekocht hebben en een stafkaart van de omgeving.

Dat was het ongeveer; de kinderen liggen nu in bed, en morgen begint de terug de week...

Wordt vervolgd.

Kris.

Maandag 16/10/95 20:34

Vandaag hebben we telefoon gekregen: onze container wordt morgen geleverd. 't Werd tijd: ik heb zo ondertussen eens zin in een echte kop koffie in plaats van de oploskoffie die we de laatste maand gedronken hebben - en in de container zit onze koffiezetmachine...

We hadden zaterdag al in de krant gelezen dat het schip met onze container, de NZ Pacific, om 5 uur zondagochtend verwacht werd, dus een echte verassing was het al niet meer.

De kinderen beginnen ondertussen beter en beter Engels te spreken: onder mekaar spreken ze al regelmatig een mengeling van Nederlands en Engels. We gaan binnenkort een regel instellen: binnenshuis Nederlands, buitenshuis Engels - om te vermijden dat ze hun Nederlands kwijtraken.

Over naar het verslag van de voorbije week:

Zondag had Ross het probleem met de Hyphen RIP opgelost: hij had DOS opnieuw geinstalleerd, en het probleem was verdwenen. Hij wist dus ook niet wat eigenlijk het probleem was. Ik vrees wel dat de problemen in de toekomst dan op een slag en een keer terug zullen optreden: normaal weet ik toch wel graag wat de oorzaak was, zodat je het probleem kan voorkomen.

Dinsdag was voelde het hier erg koud aan; de buitentemperatuur was ongeveer 6 graden, met een sterke wind - ik denk dat er een Southerly waaide met Antarctische lucht. We hebben bij het slapen kousen moeten aandoen, en Kristel had een extra trui nodig om warm te worden. Kristel is de dag daarna direct extra donsdekens gaan bijkopen - met als gevolg dat ik nu eerder te warm heb, dan te koud. In ieder geval zullen we nu geen kou meer hebben...

Wouter heeft een vriendinnetje - hij is deze week bij haar thuis gaan spelen; hij komt er nogal goed mee overeen.

De rest van de week is zonder vermeldenswaardige evenementen verlopen; tegen vrijdagavond zijn we met het hele gezin naar Wayne en Marion gegaan: we mochten daar brandhout gaan halen voor onze kachel. Wayne had verleden winter een afgestorven naaldboom omgezaagd, en hij beweerde dat hij echt met het hout geen blijf wist, en dat we er zoveel van mochten hebben als we zelf wilden.

Volgens mij hadden ze helemaal geen probleem met dat hout; maar ze moesten gewoon een reden hebben om het ons mee te kunnen geven.

We hebben ondertussen al veel te danken aan Wayne en Marion: een goede auto aan een goede prijs, allerhande loopwerk voor verzekeringen, speelgoed voor de kinderen, servies en lakens te leen,... Ze zijn echt heel erg in de weer.

Vrijdag was het ook een erg prettige avond: Wayne wou ons eerst op pizza trakteren, maar dat vond ik dan toch wel echt te ver gaan, en dus hebben wij, en niet zij, voor pizza gezorgd voor de hele bende. Hun twee jongens, Byron en Ewan, komen ook goed overeen met onze snotters, ondanks het feit dat ze een stuk ouder zijn: ze zijn de hele avond samen bezig geweest.

Joris is Zaterdag bij Jarod thuis gaan spelen - hij heeft een leuke namiddag gehad. Van de taalbarriere heeft hij weinig last...

Zaterdag heb ik ook mijn eerste computerdag gehouden: ik heb aan Titan gewerkt - een project waar ik nu al een jaar of twee bezig ben. Ik heb een paar ambetante probleemkes opgelost die nog in de vorige versie zaten. Je kan nu onder andere de pijltjestoetsen gebruiken bij het bewerken van een programma, iets wat in de vorige versie niet kon. Wie weet waarover ik het heb: stuur me een mailke als je de laatste versie wilt hebben - dan stuur ik ze op. Ook Quick!Look, dat dezelfde bibliotheek van functies gebruikt, is nu weer een beetje bug-vrijer.

We zijn ook naar Porirua geweest om te kijken naar prijzen van bijzettafeltjes en houten krukjes. Eindconclusie: aan die prijzen maak ik ze liever zelf. In de container heb ik de meeste benodigdheden zitten; ik moet hoogstens nog een paar hulpstukken gaaan bijhalen zoals bijvoorbeeld een houtfrees voor op mijn boormachine. Ik ga dan inlands hout zoeken, en zelf eens proberen om een paar kleine meubelstukken te maken - moeilijk kan dat niet zijn: een zwaluwstaartje hier, een pen-en-gat verbinding daar, een beetje houtlijm, en 't is geplakken.

Zaterdagnamiddag en zaterdagnacht hebben we een stevige storm gehad: de wind heeft hier nogal rond het huis gezongen. Het Wellington Wine & Food festival is mislukt door het slechte weer: normaal zou het weer hier al beter moeten zijn dan het nu is (hoewel het naar onze Belgische normen niet slecht is, er is enkel beduidend meer wind).

Zondag zijn we op schok geweest om naar "open homes" te gaan kijken. Een "open home" is een huis dat te koop staat, dat op zondag voor 1 uur lang vrij te bezichtigen is. Eindresultaat: we hebben dus geen enkel "open home" van binnen gezien. Ofwel was 't al verkocht, ofwel was het "open home" afgelast.

Onder de baan hebben we wel Whitby bekeken: een heel leuk dorpje, maar te ver van het station: we zouden twee auto's moeten hebben, en dat zie ik zo niet zitten. Het viel ook op dat alle gazonnetjes er perfect bijlagen - en daar zou dan voor ons het probleem kunnen zitten: meestal ligt mijn gazonnetje er niet zo perfect bij: die grassprieten groeien meestal rapper dan mij lief is, en ik heb zo 't gevoel dat dat in Whitby niet zou passen. Hier in Camborne en Plimmerton zijn de mensen blijkbaar gematigder: er zijn hier en daar nogal wat grasperken die zichtbaar blijk geven van gezonde groei, zonder dat ze direct door een grasmaaier ingeperkt worden.

Ik heb ook spaghetti-saus gemaakt: zondag is mijn kook-dag, en hoera: voor de eerste keer in Nieuw-Zeeland hebben we spaghetti-saus gemaakt die smaakt zoals vroeger, zonder de onverwachte ingredienten die hier zo gemakkelijk gratis en voor niets opduiken, zoals erwtjes met munt bij, tomaten met kaas bij, tomaten met sterk smakende kruiden bij (die me doen denken aan de smaak van een 'plombage', een vulling, bij de tandarts),...

Ik heb genoeg saus gemaakt om twee keer te eten: als de container dan uitgeladen wordt, kunnen we die dag zonder koken.

De melk wordt hier binnenkort duurder: momenteel kost die 1.25$ (ongeveer 25 Bfr) per liter aan huis bezorgd - het wordt 1.35$ (27 Bfr), maar er is veel protest - het is nog niet zeker dat de prijsstijging doorgaat. Onze melkboer zet om de andere dag twee liter yoghurt en drie liter melk af - de eerste weken was dat wat teveel, maar ons gasten hebben nu weer de smaak te pakken, en nu is het iets op 't minste. Ik denk dat ze gewoon moesten worden aan de smaak: de melk smaakt hier meer door dan de UHT melk die we in Belgie hadden - voor wie het ooit ook meesmaakte: ze smaakt zoals de gepasteuriseerde A-melk uit die flessen met de brede hals en de dop in zilverpapier, die onze melkboer in de Duivekeetstraat aan huis bracht.

Wordt vervolgd...

Kris.

Maandag 23/10/95 21;45

't Is vandaag Labour Day - een vrije dag voor mij.

De voorbije week is er redelijk veel gebeurd...

Dinsdag is de container gearriveerd: Kristel is dus twee dagen druk bezig geweest met uitpakken, inzoverre dat we nu in een bijna normale toestand zitten: doordat er veel ingemaakte kasten zijn, kunnen we de meeste dingen opbergen. Van mijn spullen: de computers, boeken, electronica-materiaal staat de grootste deel nog ingepakt; enkel mijn Dell PC is uitgepakt en geinstalleerd.

In onze woonkamer is het nu echt gezellig geworden: het rieten salonneke van grootmoe past heel goed in ons interieur. Het hifi-materiaal heeft nog geen kast, en staat nog een beetje provisoir op elkaar gestapeld - maar alles werkt: zelfs de TV werkt zonder meer. Het TV signaal is dus blijkbaar toch hetzelfde als in Belgie, tegen de verwachtingen in. De kinderen hebben al naar een paar video-films kunnen zien, en vinden dat enorm leuk: het was zo lang geleden dat het voor hen bijna nieuwe films zijn. We hebben ook al veel CD's gedraaid - onze muziek hadden we echt gemist.

Vrijdag moest ik een klantenbezoek afleggen in New Plymouth, zo'n 300 km meer naar het noorden, bij Taranaki Newspapers. Toevallig is dit ook de stad waar Renate en Eddy wonen, de mensen uit Waregem die 5 dagen eerder dan wij in Nieuw-Zeeland gearriveerd zijn. Omdat we elkaar tot nu toe enkel via telefoon gecontacteerd hadden, was dit een ideale gelegenheid om deze mensen eens in levende lijve te ontmoeten.

Daarom had Kristel Woensdag naar Renate gebeld - en 't was rap in kannen en kruiken: we konden vrijdagavond blijven slapen, en met hen de streek van New Plymouth eens verkennen.

Vrijdagochtend om 7u20 zijn we dan vertrokken: even nog gaan tanken, en dan op naar het noorden. Na een paar uur rijden, onder andere via Palmerston North, hebben we een korte tussenstop gedaan in Wanganui: even een koffie en een muffin, en wat fruitsap voor de kinderen. In de buurt van Wanganui hebben we een hele tijd lang een zeer goed zicht gehad op de Ruapehu, de vulkaan die de laatste tijd zoveel van zich laat horen. Die lag nog een kilometer of 50-100 verderop, maar je kon de besneeuwde top en de stoom die ontsnapte goed zien: het weer was goed en de lucht was helder.

Op een bepaald moment, iets door Wanganui, dook Mount Egmont (oftewel Mount Taranaki) ook op in verte: een besneeuwde kegel middenin een vrijwel vlak land. Zo konden we enige tijd genieten van een mooi zicht op beide vulkanen.

Naarmate we New Plymouth naderden werd Mount Taranaki steeds indrukwekkender, tot hij uiteindelijk een grote mastodont was die hoog boven ons oprees terwijl wij hem passeerden.

In New Plymouth hadden we afgesproken om 2 uur in de MacDonalds - we waren ter plekke rond 12u30. We hadden dus tijd om te eten en een tas koffie te drinken terwijl de kinderen in de speeltuin van de MacDonalds rondhuppelden.

Tegen twee uur stipt kwam Renate binnengewandeld - het was even vreemd om iemand in het Nederlands te begroeten. Omdat ik tegen 2u30 op mijn afspraak moest zijn, bleef ik niet veel langer: net lang genoeg om Renate te laten uitleggen hoe ik hun huis kon vinden, dat nog een eindje verderop tegen de kust lag.

Ik ben dan te voet naar de gebouwen van Taranaki Newspapers gestapt - in New Plymouth zijn er nogal wat enkele richtingen, en om parkeerproblemen te vermijden liet ik de wagen liever op de parking van de MacDonalds staan. Kristel reed dan met Renate mee naar hun huis.

Bij Taranaki Newspapers werd ik goed ontvangen - ze hebben daar ook een Atex systeem, en draaien nog veel HyperCard applicaties, die een beetje optimalisatie kunnen verdragen. Ik heb ze moeten vertellen dat ze wel nog wat geduld zullen moeten hebben: ik heb al genoeg werk met Capital Mac en Wellington Newspapers. 't Ziet er wel naar uit dat ik nog in New Plymouth zal passeren.

Tegen een uur of vijf ben ik dan bij Renate en Eddy thuis geraakt: Eddy is kippen-sexer, een specialiteit die hij in Japan gaan leren is. Hij kan het geslacht van pasgeboren kuikens bepalen door er op een bepaalde manier naar te kijken, en zijn taak bestaat erin van in Ross Poultry de mannelijke en de vrouwelijke kuikens te scheiden. Hij kent ook vloeiend Japans: hij heeft een paar jaar in Japan gewoond. De mensen van Ross Poultry hebben de reis van zijn gezin betaald: zijn kennis is vrij uniek voor een niet-Japanner, en ze hadden zijn kunde echt nodig.

Renate en Eddy zijn voor ongeveer dezelfde redenen naar Nieuw-Zeeland gekomen als wij - door zijn beroep kon Eddy een beetje kiezen waar ze heen gingen, en ze hebben uiteindelijk voor Nieuw-Zeeland gekozen.

Ze hebben twee kindjes: Maxime en Julot, twee jongens, die ongeveer van dezelfde leeftijdsklasse zijn als onze kinderen. Tijdens ons verblijf aldaar ging het nogal goed tussen Maxime en ons Elien: de liefde kwam zo'n beetje van twee kanten.

Vrijdagavond, nadat de kinderen in bed geraakt waren hebben we nog zitten babbelen tot na 1 uur 's nachts, waarbij de nodige flessen witte Nieuw-Zeelandse wijn ten offer gedragen zijn - en nee, 's morgens geen hoofdpijn.

Zaterdag zijn we dan een beetje in de streek rondgereden; het hoogtepunt daarvan was voor mij wel het bezoek aan Mount Taranaki: we zijn met de wagen het regenwoud aan de voet doorgestoken, en tot het bezoekerscentrum gereden. De top was echter niet meer zichtbaar: de wolken draaiden er op een zeer speciale manier telkens weer rond, waardoor we wel de besneeuwde flanken konden zien, maar de top niet meer.

Het regenwoud waar we doorgereden zijn was dus echt wel iets anders dan de bossen in Belgie: je kon je echt in de brousse wanen. Aan beide zijden van de weg zag je een ondoordringbare wand van planten en bomen, met een veel hogere densiteit dan in gewone bossen. Je zou echt een kapmes nodig hebben om erdoor te raken.

Het bezoekerscentrum op Mount Egmont ligt net op de boomgrens, en van daar vertrekken verschillende tracks die je te voet kan doen - varierend van 10 minuten tot een paar dagen. Een van de tracks voert naar de top van de vulkaan - Eddy zou die graag eens doen, en ik zie dat ook wel zitten.

We zijn daarna weer naar beneden gereden - en we maakten paar klimaatsprongen mee: op de berg hadden we prachtig weer en zonneschijn, maar tegen dat we New Plymouth bereikten zaten we in een grijs en vochtig weertje, waardoor we onze uitstap afsloten en naar huis terugkeerden. Daar was alles dan weer droog: er was nog geen regen gevallen.

Tegen een uur of zes 's avonds zijn we dan vertrokken voor de lange rit terug naar huis, na Renate en Eddy uitgenodigd te hebben voor een wederbezoek, bijvoorbeeld rond Kerstmis of Nieuwjaar. Al gauw begon het opnieuw te regenen, en tegen dat we Wanganui bereikten was het helemaal donker. Omdat de kinderen honger hadden zijn we in Wanganui gauw een stukje gaan eten, en daarna hebben we onze tocht voortgezet.

Het rijden bij nacht op Nieuw-Zeelandse wegen is een ervaring op zich: er is geen verlichting buiten je eigen koplampen. Op een bepaald moment was de hemel helemaal opengetrokken, en kregen we een prachtige sterrenhemel te zien, zoals je ze in Belgie nooit meer ziet: het deed me een beetje denken op de sterrehemel die we in Marokko zagen toen we daar met Logic op reis waren.

Wat ook opviel was dat je de steden vanop meer dan 50 kilometer afstand kon waarnemen als vage lichtvlekken die op de wolken reflecteerden.

Het bracht ook herinneringen terug aan een rit, lang geleden, toen ik een klein ventje was, van Chievres naar Aalst: ik herinner me daar nog enkel de sterrenhemel van en dat we lichtkoepel boven Brussel konden zien. Dat moet zeker bijna dertig jaar geleden zijn.

Tegen halftwaalf 's nachts waren we eindelijk thuis: vrijdag en zaterdag waren echt prachtige dagen geweest; Eddy en Renate vallen erg mee - we zijn blij dat we contact hebben met hen.

Gisteren en vandaag zijn we dan weer op pad geweest om huizen te kijken. We hebben een huis gevonden dat ons erg aanstaat - hoewel er een paar grote nadelen aanhangen. Het ligt op de Paekakariki Hill Road, net onder de top van een heuvel van waar je een prachtig zicht hebt op de Kapiti Coast en Kapiti Island. Er is een stuk grond aan van 4 hectaren; het huis heeft binnenin prachtige houten wanden. Er zijn een paar nadelen aan: het ligt aan een smalle haarspeldbochten-weg die zicht langs een steile ravijn naar omhoog kronkelt: ik zie er tegenop om die weg te rijden in slecht weer. Je hebt een auto nodig om naar het dichtste station te gaan, in Paekakariki. Er is geen stromend water: regenwater en bronwater worden in drie grote vaten van elk 10.000 liter opgevangen. De prijs valt mee - we kunnen het waarschijnlijk zonder extra lening betalen, en ik denk dat we er nog een redelijk stuk moeten afkrijgen.

Vandaag hebben we ons vooral op Paraparaumu geconcentreerd: daar vinden we redelijke huizen voor een redelijke prijs. Nadeel is vooral de afstand tot Wellington: een uur per trein.

Een ding is zeker: we gaan hier nog goed moeten over nadenken - 't zou zonde zijn van ons spaarcentjes in een huis te steken dat dan uiteindelijk een verkeerde keuze blijkt te zijn....

Wordt dus vervolgd...

Kris.

Woensdag 1/11/95

Ondertussen is er weeral meer dan een week voorbij: de dagen vliegen hier! Verleden week is er weinig spannends gebeurd, alleen een kleine anecdote in verband met de trein:

Iedere morgen stap ik zo rond 7u05 tot 7u15 de deur uit. Afhankelijk van het exacte moment kan ik dan kiezen uit drie treinen die kort na mekaar richting Wellington vertrekken. Nu was ik op een van die dagen toevallig redelijk vroeg vertrokken, en de trein van 7u20 stond nog in het station terwijl ik de voetgangersbrug over de motorway overstak, maar tegen dat ik op het perron was, waren de bellen aan de oversteek al aan het rinkelen, wat betekende dat de trein klaar om te vertrekken was - alle deuren waren al dicht. De machinist zag mij komen, kwam van achter zijn stuurinrichting, en hij liet mij binnen langs de dienstingang van de trein - echt vriendelijk.

Nu, 't is nog niet gedaan: de volgende dag was ik weer wat aan de vroege kant, maar iets later dan de dag ervoor. Ik hoorde de bellen aan de overweg rinkelen, en het was duidelijk dat het ik het deze keer niet zou halen: tegen dat ik het perron opstapte zette de trein zich al in beweging. Nu ja, geen nood: de volgende trein was om 7u26, dus ik stapte op mijn gemakske het perron op, en - verrassing - de trein die aan 't vertrekken was stopt aan het uiteinde van 't perron, vlak nevenst mij; de machinist komt vanachter zijn stuur gespurt, en doet de deur open: "moeste gij niet naar Wellington ? Komt dan maar rap langst hier". 't Was dus dezelfde machinist van de dag ervoor en hij wist nog dat ik naar Wellington moest. Als dat gene service is!

In het weekend hebben we Wayne en Marion met Byron en Ewan uitgenodigd, om koffie te drinken en 's avonds een stukske te eten. Wayne had bij aankomst zijn auto volgeladen met brandhout - nu kunnen we voor een tijdje voort.

Bij de koffie hebben we onder ander de kaastaart gegeven naar het recept van Suzanne - Kristel heeft hier zelfs speculoos gevonden voor de bodembedekking.

Ze hebben na de koffie een paar uur naar mijn dia's zitten kijken - ze zijn ooit al naar Canada en Amerika geweest, maar ze waren heel geinteresseerd in de beelden van Oignies, Parijs, Marokko, Malta,... al de plaatsen waar ik dia's van had.

Ondanks het leeftijdsverschil heb ik de indruk dat Byron en Ewan zich goed geamuseerd hebben met onze gasten: ze steken wel vanalle kattekwaad uit, wat ons snotters natuurlijk prachtig vinden. Ze hebben onder andere de vliegende limoenen uitgevonden - gebruik makend van 'afgevallen' limoenen, die er afgevallen zijn doordat onze Wouter er even aan gaan hangen is. Ik weet niet waar die ergens geland zijn, en ik wil het ook niet weten. In onze tuin liggen ze in elk geval niet meer.

Marion heeft ook aangeboden van op onze kinderen te passen als we er eens een weekend vantussen willen; de familie Kelsall heeft echt al zijn best gedaan om ons hier te integreren...

Ze zijn hier tot rond 12 uur 's nachts gebleven - voor zover ik weet niet van hun gewoonte; normaal gaan ze nogal vroeg slapen. Wayne heeft gezegd dat ze ons eens mee gaan nemen naar de boerderij van zijn ouders, dieper Nieuw-Zeeland in.

Zondag zijn we eens gaan kijken bij Lockwood - een firma die stevige houten huizen zet. Van Wayen en Kristel's vriendinnen weten we dat de kwaliteit echt goed is: ze kunnen aardbevingen tot 7 op de schaal van Richter doorstaan. De binnenkant is puur, vol hout - ze doen Zweeds aan. Het huis op Paekakariki Hill Road dat we een paar weken eerder bekeken hebben was een Lockwood.

Het enige nadeel dat Wayne en andere mensen wisten op te noemen is het feit dat de huizen kraken: 's morgens en 's avonds bij het opwarmen en het afkoelen kunnen ze nogal wat leven houden, maar het is niet echt hinderlijk te noemen.

Vandaag zijn we met een madammeke van Lockwood gaan kijken naar een paar stukken grond die ze liggen hebben, waarop we eventueel zouden kunnen bouwen: uitzicht op de Patahuanui inlet en groene heuvels - prachtig, maar af en toe winderig. Tot nu toe ziet het er goed uit: we gaan ze waarschijnlijk een plan en een prijs laten maken, en zien hoe dat uitvalt in vergelijking met de aankoop van een bestaand huis.

Dinsdagavond ben ik voor de eerste keer naar de CompuServe User Group Meeting geweest: hier is er dus een maandelijkse vergadering van CompuServe gebruikers.

Zondagavond had ik al telefoon gekregen van Linette Horne, iemand die ik tot nu toe enkel kende als moderator van een van de deelgebieden van het PacForum - het prikbord voor de Pacific. Zij vroeg me of ik Dinsdag een presentatie wou geven van het gebruik van CompuServe op Macintosh - het aantal Macintoshgebruikers van CompuServe groeit, en tot nu toe is er blijkbaar niemand die hulp kon bieden bij technische problemen.

Colin Wallis, de manager van CompuServe in Nieuw Zeeland, had me ook al eerder gecontacteerd bij Capital Mac omdat ik blijkbaar de enige Macintosh-gebruiker ben rond Wellington die technisch genoeg is om wat ondersteuning te geven, en hij had al een eerste klant opgestuurd die geinstalleerd had: die was heel tevreden, en vond dat hij heel goedkoop gediend was: 'k zal mijne prijs een beetje moeten opdrijven.

De User Group Meeting is wel een vreemd allegaartje van mensen: er zijn nette heren in maatpakken; ook Colin Wallis is ook een nette plastrondrager. Er zijn echter ook mensen als Ricky Berg, die het "Travel NZ" forum modereert: een klein, vinnig, kaal grijze-baardmanneke in jeans, en Linette, die het "New Zealand" forum modereert: een grote, volumineuze, ietwat groezelig aandoende vrouw met een paardestaart, op "basketbalslasjen" (basketbalschoenen - n.v.d.r) die luidkeels verkondigd dat ze niet zal upgraden naar Windows 95 want haar peeceeken heeft maar 4 Mb. Beverley alias Ms. Kumara, die ons verleden maand een toer rond Wellington gegeven heeft, kon niet komen, maar volgende maand is ze er weer bij.

Op de een of andere manier doet het me denken op de ComputerClub in Aalst: daar kwamen ook allerhande uitersten mekaar tegen, en ze dronken er een pint of twee, vier, acht... (binair opgaan nietwaar).

In ieder geval: mijn presentatie had niet veel om het lijf: ik had Ricky aan telefoon gezegd dat de Mac een DB-15 connector had voor het aansluiten van een monitor, en geen VGA connector ("Ricky - past op: GENEN VGA-connector - nen echten DB-15 - ge weet, gelijk een joystick poort op ne PC"; "Jaujau 'kweetet 'kweetet wemmenda 'kbender zekes van"); in al zijn vinnigheid had hij dus niet goed geluisterd, en er was bij gebrek aan kabel dus geen enkele mogelijkheid om de videoprojector aan mijn PowerBooksken aan te sluiten, alhoewel beide apparaten zelf wel geschikt waren.

Als noodgreep heb ik dan maar vlak voor de meeting gauw de complete demo vastgelegd in zevenendertig schermafbeeldingen, die in een PowerPoint presentatie gesleurd, die zelf dan weer overgezet via SoftPC en PKZIP op een DOS floppy, en dan via Colin's PC het hele boelke geprojecteerd: een diavoorstelling van iets dat ik liever in het echt had getoond - maar 't was beter dan niks.

Doordat ik dus uiteindelijk niet achter mijn toetsenbord moest zitten, heb ik maar vanvoor wat show staan geven: 'k mijn telescopisch aanwijsstoksken gebruikt dat ik ooit van Jan Van Steen gekregen, om de interessante punten aan te duiden: 't ziet er uit als een stylo, maar je kan het uitschuiven tot een aanwijsstok van ongeveer 1.5 meter. 'k moest het wel van de show hebben, want CompuServe op Mac ziet er dus bijna identiek uit aan CompuServe op PC, dus er was weinig echt nieuws te zien.

'k Heb dan van Colin als bedankje een schoon 'sjakosje' gekregen met 'CompuServe' op (allee, 't is eerder een kleine reistas), en ik krijg ook wat krediet op mijn CompuServe nummer.

Ondertussen stroomt de correspondentie hier binnen; elke morgen kijken we vol spanning in de brievenbus: een brief van Oma Denderleeuw; een kaartje van mijn Moe en Va; een brief van Meter Lombeek; een kaartje van Ann en Wouter uit Majorca; een kaartje van Tante Juliette en Nonkel Paul; een brief van Suzanne; een brief van Gerard en Therese, de buren uit Kortrijk; drie brieven van Els; een brief van Claudia en Johan; een brief van Katrien; een brief van Meester Jaques, de gitaarleraar; een brief van Juffrouw Rita, de kleuterjuffrouw uit Sint-Amandscollege; een brief van Mr. Verstraete, iemand die ook wil naar hier komen wonen; brieven van verschillende van Elien's vriendjes uit Kortrijk: Kim en Timo, Veerle, Nina... Daarbij krijgen we ook e-mail van op vele fronten - iedere keer kijken we vol spanning in onze mailbox.

't Wordt tijd dat ik mijn printerken installeer zodat we de brieven kunnen beantwoorden - mijn geschrift is ondertussen zo onleesbaar geworden dat ik echt alleen nog nota's aan mezelf schrijf.

Vooral onze Elien spreekt ondertussen al een aardig mondje Engels met een onmiskenbaar Nieuw-Zeelands accent; de jongens kunnen zich ook al aardig behelpen, maar vooral Elien is rap van aanpakken. Joris is een andere jongen aan 't worden: veel kalmer, en veel zekerder van zichzelf. Wouter is nog altijd dezelfden - hij draait de vrouwen rond zijn vingertje; deze week heeft hij bijvoorbeeld een mooi boeket bloemen gekregen van Grace, een meisje uit zijn klas dat stekezot is van hem. Ook Marion van Wayne heeft het nogal voor onze Wouter.

P.S. Ik zie dat ik onze Wouter zijn mailadres nog niet in mijn adresboek zitten heb; kan iemand mij dat eens opsturen ? Dan steek ik hem er ook bij...

Wordt vervolgd...

Kris.

Dinsdag 7/11/95 9:51

Ondertussen weeral bijna een week voorbij - de tijd vliegt... In de week is er hier de laatste tijd elke dag drukke activiteit: onze kinderen gaan bijna elke dag spelen bij een van hun schoolvriendjes, of er komt een vriendje hier op bezoek - als je om drie uur uit school komt is er nog een heel stuk namiddag over.

Elien wordt een platte Nieuw-Zeelandse, het accent is onmiskenbaar. Joris had 10 op 10 op een dictee in school: Ms. White is heel tevreden. Wouter kan zich al goed verstaanbaar maken in kindy - met complete zinnen heeft hij echter nog wat last. Hij krijgt regelmatig bloemen mee van zijn vriendinneke, Grace.

Verleden week is Kristel bij een paar immobilienagentschappen geweest, en heeft een lijstje afgegeven waarop staat wat we belangrijk vinden in een huis. Als gevolg daarvan zijn we zaterdagmorgen met een van de immobilienagenten naar een aantal huizen gaan kijken: twee naast elkaar op Taupo Crescent - het eerste was niet slecht, relatief recent, groot, maar wel met een te kleine tuin, en gebouwd met meerdere niveaus tegen de heuvel aan, met een constructie die ik niet echt betrouw in geval van aardbevingen. Daarna nog een ander hoger op de heuvel: supermodern, onpraktisch, en niet te betalen.

Op het planneke van de stukken grond die in Camborne te koop liggen dat we van de mensen van Lockwood kregen, hadden we nog bij nader toezien een stuk gevonden dat groter was dan de rest: 1500 m2; er was geen prijs bij vermeld: het ligt in een stuk van de verkaveling dat nog verder afgewerkt moet worden kwa straten en riolering.

Zaterdagmiddag heb ik naar Kim Palfreyman van Lockwood gebeld om de prijs te vragen van dit stuk: ze wist het ook niet, maar ze ging het navragen en ons terugbellen. Even later belde ze terug met de prijs: iets goedkoper dan de andere percelen. Vervolgens zijn we nog eens naar de verkaveling gereden om naar dit stuk te kijken: het ligt bijna op de top van de heuvel, en helt wat af naar het zuiden, de koude kant dus. 't is zo'n 30 meter breed en 50 meter diep; de straat is een cul-de-sac, zodat er dus weinig verkeer zal zijn. Het perceel paalt niet direct aan de straat, maar zal via een private oprit tussen twee andere percelen door verbonden zijn met de straat.

De achterkant, en een stuk van een zijkant, geeft uit op een reservaat, dat begroeid is met een vrij woeste plantengroei: aan die kant gaan we geen buren krijgen. Langs die kant gaan we ook een vrij mooi zicht hebben op de Pauatahanui inlet - een soort meer dat in verbinding staat met de zee. De prijs is wat lager omdat Nieuw-Zeelanders bij voorkeur een mooi uitzicht hebben - de andere stukken hebben een beter uitzicht; het stuk ligt ook niet aan de straat, wat ze hier liever niet hebben.

De verkaveling ligt een klein beetje verder van het station dan de straat waar we nu wonen - we hebben het getimed, en ik heb iets minder dan 5 minuten extra nodig om te voet naar het station te gaan.

Nu, kort gezegd: het stond ons aan, en na nog enig overleg, en nog maar eens herkauwen van alles wat we de laatste tijd gezien en gedaan hebben, kwamen we tot een besluit: we zijn naar Lockwood gereden, en we hebben gaan zeggen dat we in principe dat stuk wilden hebben, en een Initial Home erop (ze hebben 2 types huis: Lockwood is binnenin compleet in hout - Initial Home is bijna hetzelfde, maar heeft gewone witte plafonds: we denken dat alles in hout iets teveel van het goede zou zijn). De mensen van Lockwood zijn dan in gang geschoten om het nodige papierwerk in orde te maken: de betreffende percelen schuiven nogal goed, en we zouden er naast kunnen pakken.

Zondag was het onze Joris zijn verjaardag - in de weken vooraf waren er nogal wat pakjes en brieven toegekomen per post, en we hadden ook een paar pakjes mee in de valiezen bij ons vertrek naar Nieuw-Zeeland; het uitpakken was een speciaal evenement: hij kreeg veel leuke kadootjes, en zat te blinken gelijk ne vers gepoetste schoen.

Tijdens de morgen ging de bel: Michelle, een vriendin van Kristel, en Sean, haar zoon die bij Joris in de klas zit, stonden aan de deur, met een nog kadootje voor onze Joris.

Rond 11 uur zijn we met Roger Tucker, de immobilienagent die ons het huurhuis aan de hand gedaan heeft, nog eens naar een paar huizen gaan zien: maar hoe meer we ernaar keken, hoe zekerder we werden dat we een nieuw huis wilden.

In de namiddag zijn we dan gaan wandelen in het Battle Hill Reserve - een natuurreservaat dat een paar kilometer verder ligt aan de Paekakariki Hill Road. De wandeling leidde eerst door een stuk bos langs een riviertje, en daarna moetsen we een vrij lange klim maken, om uiteindelijk bovenaan Battle Hill uit te komen. Van daar hadden we een prachtig zicht naar de vier windstreken, en hier zagen we nog maar eens veel ruimte er nog is in Nieuw-Zeeland. De omgeving deed me kwa sfeer sterk denken aan een bergweide in Zwitserland of Oostenrijk, echter zonder echt hoge bergen.

Bovenop de berg hebben we dan de verjaardagstaart opgegeten, en fruitsap of koffie gedronken: echt puur natuur, op het groene gras, tussen de koeie- en schapestront. Die is hier goed vertegenwoordigd, en die dingen plakken goed aan de schoenen. Onze Joris heeft in elk geval een leuke dag gehad.

Bij onze terugkeer ging de telefoon: Marion om Joris een gelukkige verjaardag te wensen.

Daarna is Kim nog langsgeweest met de eerste papieren voor de aankoop van de grond: we hebben nu een voorwaardelijke compromis; voor het stuk echt van eigenaar kan wisselen moeten er eerst ook nog een paar toelatingen doorkomen - kwestie van tijd; het al of niet aankopen van het stuk is verbonden met het verkrijgen van de nodige toelatingen. Eenmaal de toelatingen in orde, moeten we een voorschot betalen. In principe is het stuk dus van ons.

Binnenkort gaan we ook praten met een van de architecten van Lockwood, om samen een eerste basisplan op te stellen. We gaan ook een solicitor nodig hebben (een advokaat), die hier ongeveer dezelfde functie heeft als een notaris in Belgie, alleen is zijn werk wel een stuk goedkoper: met 1% van de verkoopprijs ben je ervan af. De solicitor gaat dan voor je na of alles wel in orde is met de verkoop, en zorgt voor officiele papieren.

Dat was het zo een beetje: we zullen de komende tijd wel weten wat gedaan denk ik. Als het allemaal een beetje meezit zouden we maart-april in ons nieuwe huis kunnen zitten. De kinderen zijn ook heel content dat we in Camborne blijven: ze waren een beetje bang dat ze opnieuw naar een andere school zouden moeten gaan.

Vandaag heeft Wayne ook komen zeggen dat hij zitten nadenken heeft over de beplanting van ons stuk grond - ik had gisteren over onze aankoop verteld, en gezegd dat ik graag redelijk wat bomen zou planten. Plantgoed is echter duur in Nieuw-Zeeland; we kunnen best eens meegaan naar de boerderij van de zijn vader; hij zegt dat er daar in de wegbermen veel bruikbare, inlandse jonge boompjes staan; daar kunnen we er een lading van meebrengen. Als ze blijven staan worden ze toch kapotgevreten door het vee.

Groetjes uit Nieuw-Zeeland,

Kris.

Vrijdag 17/11/95 10:10

't Wordt weer eens dringend tijd om een verslag te schrijven niewaar? In mijn vorig verslag was ik nog iets vergeten: 5 november is hier, net als bij onze Jeroen in Engeland, Guy Fawkes day, en ook hier wordt vuurwerk afgestoken. Dat wil dus zeggen dat onze Joris voor de rest van zijn leven vuurwerk heeft op zijn verjaardag.

Verleden weekend zijn we op bezoek geweest bij een vriendin van Kristel, Gayle.

We zijn er van in de namiddag tot 's avonds gebleven; ik heb lang zitten babbelen met haar man, Steven. Die is samen met nog een partner een eigen bedrijfje begonnen dat satelliet-communicatie, scheepsvaart, internet, e-mail, en nog wat ingredienten wil samenvoegen tot een bruikbaar geheel, waardoor communicatie tussen wal en schip sterk zou moeten vereenvoudigen. Hun probleem is dat ze eigenlijk niemand met informatica-kennis in huis hebben, en Steven vroeg me of ik zin had om mee te werken.

In eerste instantie heb ik toegezegd om 's avonds, als ik tijd en goesting heb, hun een beetje bij te staan met raad, maar nog geen daad: mijn dagtaak is al druk genoeg. Als het echter een beetje goed gaat, dan kunnen we nog zien wat ik doe. Contractueel zijn er geen problemen: ik heb in mijn contract met CMC expliciet laten zetten dat ik buiten de werkuren mag doen wat ik wil (behalve voor een andere AppleCentre gaan werken), en dat ik alle rechten op mijn werk behoud.

Zondag zijn we dan naar een street barbecue geweest in Tremaine Place, twee straten verder. We waren uitgenodigd door Michelle, een andere vriendin van Kristel (die hier met een kadootje voor Joris voor de deur stond). Op een street barbecue breng je dus alles zelf mee: eten, drinken, stoelen,... Er waren een paar barbecues met vrijwilligers, die de meegebrachte eetwaar bakten. Verder zat iedereen gezellig bij elkaar op straat een pintje of een glas wijn te drinken en te babbelen. Een aangename ervaring.

Hier in Nieuw-Zeeland is momenteel een reklamecampagne aan de gang tegen rijden onder invloed en snelheidsovertredingen. Op T.V. geven ze regelmatig afgrijselijk echte clips - echt schokkend. Ik denk echter wel dat die iets uitdoen: iedereen praat erover. Er was eerst een spot een waarbij een jonge gast van een jaar of twintig zatweg een accident doet, en zijn lief is haar been kwijt: heel realistisch gefilmd, ook de reactie van de ouders van het meisje, die in het hospitaal de jongen bijna te lijf gaan. Dan was er een met een wagen vol met jonge, knappe jonge meisjes en jongens, op weg naar het uitgaansleven, die plots moeten vertragen en langzaam een ongeval passeren: politie, doden op de grond, een enkel meisje dat, onder het bloed, tegen de hemel krijst... De laatste is de ergste: een geschokte man in een net pak, die negentig reed waar hij vijftig mocht, en een stervend jongentje van een jaar of zes op de grond. Dan komt vanuit de menigte de moeder aangelopen: die ziet haar kind, ziet dat het dood is, en stort compleet in.

Ze zouden die clips eens moeten laten zien op de BRT en de VTM - er zou waarschijnlijk veel negatieve reactie op komen, maar ik denk dat ze wel iets uit zouden doen.

We zijn verleden zondag ook een video-camera gaan kopen: nu kunnen we 't een en 't ander in bewegende beelden vastleggen (eigenlijk een soort tegenspraak, he, bewegen en vast). Ik kan nu ook met mijn Quadra de kleurenbeelden van de camera aftappen en doorsturen, en eventueel zelfs een filmke opsturen; ik moet wel nog zoeken naar de optimale balans: de film mag niet te groot zijn, anders duurt het doorsturen te lang. Anderszijds moet de kwaliteit redelijk zijn.

Gisterenmorgen lagen er allerlei stukjes hout en bladeren op de trap: we zitten met logees ergens in het dak, en die hebben een gat gemaakt in de platen van de dakbekleding. We horen daar al een tijd wat leven - ik dacht eerst dat het een vogel was die daar kwam slapen - maar het zullen waarschijnlijk opossums zijn. Kristel heeft naar Judy Nelson gebeld, de verhuurder - die moet het maar laten nazien en repareren.

Deze morgen waren er olympische spelen in de Kindergarten bij Wouter - hij heeft, zoals alle heldhaftige deelnemers, een zilveren medalie van karton gekregen. Kristel heeft het hele gebeuren op video vastgelegd.

In de namiddag Kristel na school met de kinderen naar het strand geweest: het weer is al een paar dagen heel mooi, en tegen zes uur moesten ze toch naar Plimmerton, om mij aan het station op te halen. Kristel heeft hier ook wat met de video gefilmd, tot de batterij plat was en de film vol. Ze hadden het hele strand voor zich alleen, en de kinderen hebben zich goed geamuseerd.

Hier thuis is het deze week weer een af- en aanvliegen geweest van vriendjes die hier kwamen spelen, of ons kinderen die ergens heen gingen.

Morgen komt Merritt met Amanda en de twee kinderen op bezoek, we gaan eerst samen naar Wellington om te kijken naar de Christmas Children Parade (of zoiets), en dan komen ze mee naar hier. Kerstmis geeft hier echt een eigenaardige sfeer: in de winkels hangt kerstversiering, en andere winterachtige toestanden, en buiten schijnt de zon.

Kwestie van de bouwplannen is er weinig evolutie: er moet nogal wat papierwerk verzet worden.

Dat was het zo ongeveer - tot volgende keer...

Donderdag 30/11/95 7:43 's ochtends

Ik zit momenteel op de trein, en omdat ik toch nog zo'n twintig minuutjes heb tot Wellington, dacht ik: ik zal maar aan mijn verslag eens beginnen zekers ?

Ondertussen is er niet zo verschrikkelijk veel gebeurd:

Met Merritt en Amanda zijn we op zaterdagmiddag 18/11 gaan kijken naar de Christmas Parade in Wellington: dat is een soort kerststoet. Veel volk, maar nogal slapjes naar onze Aalsterse standaarden: een paar kamions met een of andere constructie op, een paar andere kamions met een versierde laadbak vol met wuivende Chineesjes, daarna Srilankeesjes, daarna Hollandertjes,... 't Stond wel in het teken van de internationaliteit dus. De mensen vonden het allemaal prachtig - wij Belgen zijn echt bedorven en teveel gewoon.

Daarna zijn Merritt en Amanda met hun kinderen meegekomen om een stukje te eten bij ons - allemaal goed meegevallen, behalve ene blunder onzentwegen: Merritt is vegetarier - wisten wij dus niet - en dus at hij geen vlees. Wij dachten echter dat hij ziek was 'Ja hij zag nogal bleek - 't zal dat geweest zijn'. De waarheid kwam de dag daarna aan 't licht toen we met Wayne en Marion meegingen naar hun buitenhuisje in Paekakariki: Wayne wist te vertellen dat Merritt vegetarier was.

De uitstap naar Paekakariki viel mee: er was veel wind en een bewolkte lucht, maar de zee was prachtig en woest. We mogen van Wayne en Marion naar het buitenhuisje gaan wanneer we willen - we weten waar de sleutel ligt.

Op 1 december (dat is morgenavond) hebben we een social event op het werk: we gaan met de partners op zwier naar een of andere gelegenheid, waar ene Frankie Stevens en zijn orkest een stukje muziek speelt. Wayne en Marion gaan ook, en onze kinderen mogen bij hen thuis blijven slapen: hun kinderen worden opgepast door de buurvrouw van naast de deur, die dus een Nederlandse is: da's dus ideaal voor onze kinderen. Als er iets is, kunnen ze zowel in het Engels als in het Nederlands hun explicatie doen.

Het Engels van de kinderen gaat echt met sprongen vooruit: Joris leest al vlot vrij ingewikkelde Engelse teksten, en Elien leest uit eenvoudige verhalenboekjes. Ons zus heeft wel een echt Kiwi-accent. Joris spreekt nog altijd een beetje 'hoekig' Engels - Elien is een platte Nieuw-Zeelandse. Ook onze Wouter heeft geen problemen in kindy - ik heb eergisteravond zo wat in het wilde weg woorden en zinnen gelanceerd, die zij dan moesten vertalen van Engels naar Nederlands of omgekeerd: geen enkel probleem.

Op het werk gaat alles zijn gewone gangetje. Ik ben gestart met een nieuw projectje: een HyperCard stack die toelaat om een onderhoudscontract in te geven op een gestructureerde manier. Je moet alle informatie ingeven: toesteltypes, serienummers, locaties,... Het ding berekent dan een prijs en maakt een basisdocument aan dat dan kan geprint worden vanuit Word, en ondertekend. Ik hoop hiermee om de wilde variatie van soorten contracten enigszins te beperken, en aan de andere kant zeker te zijn dat alle relevante informatie bekend is voor het contract ondertekend kan worden.

Verder ben ik ook een paar projectjes gestart bij diverse klanten - niks bijzonders: bij Capiche het bedrijf doorlichten en vertellen wat ze moeten veranderen; bij een andere, Taranaki Newspapers, het optimaliseren van een bestaande HyperCard oplosssing, en bij Wellington Newspapers een Quark XTension om advertenties automatisch op basispaginas te plaatsen.

Verleden weekend zijn we bijna de hele weekend in de weer geweest om bedden te zoeken; uiteindelijk hebben we in Paraparaumu ons gerief gevonden: een groot bed, en drie stapelbedden, nachtkastjes, en een ladenkast - allemaal in vol hout, geen vezelplaat of 'plakkee'. Het prijsverschil was groot; er was juist een reklameaktie aan gang en het scheelt ons wel een 1000 NZ$.

Lap we zijn er - ik doe vanavond wel verder.

----

't Is ondertussen 22:18; ik zit terug in onze woonkamer. Nadat ik van 't werk thuiskwam zijn we met de kinderen naar het school-zwembad gaan zwemmen: we hadden het de grootste deel van de tijd helemaal voor ons alleen. Onze Joris is een echte waterrat; Elien is niet bang, maar durft niet zoveel als Joris. Onze Wouter is nog ne schrikscheiter: van 't moment dat zijn gezicht nat wordt panikeert hij nog.

Alla, ik ga hier maar stoppen - Kristel zit te wachten om het PowerBooksken te gebruiken... tot de volgende keer.

Kris.

Zondag 10/12/95 9:31 's avonds

We hebben deze week de architect op bezoek gehad, en uiteindelijk samen besloten om het plan volledig te herbeginnen. Sinds vrijdagavond hebben we een ruwe versie van een nieuw plan. In het nieuwe plan is een dubbele garage voorzien onder het huis. Verder is alles enkel-niveau. We gaan echter nog wat dingen aanpassen en rondschuiven, dus er is nog niks definitiefs.

Gisteren zijn Wayne en Marion langsgeweest om het plan te keuren - het helpt altijd als je het idee van zoveel mogelijk mensen krijgt; iedereen let op andere details, en zo komen ook details die wij over het hoofd zien boven.

Vandaag zijn we met Stephen en Gayle op stap geweest - eerst naar de boot-club om Stephens boot, een kleine rode catamaran, uit te halen. Daarna zijn ik en Stephen gaan zeilen, terwijl Kristel en Gayle zich met de kinderen op het strand geinstalleerd hebben. Na een eerste proefvaart zijn we naar het strand gevaren om Joris op te pikken. Die vond het natuurlijk prachtig. Daarna is Stephen nog eens met Kristel rondgevaren.

Het is opvallend hoe je afstanden op het water onderschat: we zijn met de boot rond de Grandfather Rocks gevaren; een paar rotsen die blijkbaar toch wel een paar kilometer in zee liggen. Mana island, dat op het eerste zicht niet zo ver van de kust ligt, was niet merkbaar dichter gekomen. Het zuidereiland, dat je ook zag liggen, is volgens Stephen vele uren zeilen weg, en met de catamaran is het te gevaarlijk om zover te gaan omdat het weer in de Cook strait zeer snel kan wisselen.

Tegen 's avonds zijn we dan bij hen thuis gaan barbecuen. Stephen brouwt zijn eigen bier - 't is echt de moeite van uit te drinken; hij gaat het ons wel eens leren. Stephen heeft ook gezegd dat we gerust eens een weekend naar hun weekendhuisje mogen gaan aan Lake Taupo - misschien doen we dat ook wel eens.

We zijn verleden week vrijdagavond met de collega's en de partners uitgeweest naar de Flamingoes, een soort danszaal. Er was eerst eten, een groot buffet - lekker, maar niet echt veel. Daarna kwam er ene Franky Stevens zingen - een Kojak-achtige kletskop met een letterlijk en figuurlijk dikke nek. Hij zong niet slecht; en het was de bedoeling om er wat stemming in te brengen, en de mensen op de dansvloer te krijgen. Dat gebeurde ook, maar de dansvloer was klein en de meeste aanwezigen dik - we hebben er ons maar niet aan gewaagd. Het probleem was ook dat de mensen van Capital Mac liever praatten: voor velen was dit de eerste ontmoeting met mensen waarover ze enkel veel gehoord hadden. Wij zaten aan tafel bij Geeta, Phil, en Anura, samen met Anura's vrouw, Belinda, en Phil's partner, een Cambodjaan met de naam Sok Ong. Blijkbaar is Phil homo - hoewel dat niet echt zeker is: hij was in ieder geval vergezeld door Sok Ong. Nu, in ieder geval, Sok Ong, en Phil vielen echt enorm mee: we hebben echt plezierig zitten babbelen tot dat de Franky er de beuk in zette en we dus door het luide laweit geen woord meer konden wisselen.

Gevolg: Sok Ong belde me maandag op om te vragen of Kristel en ik op zijn verjaardagsfeest wilden komen, op 16 december. Dat was dus geen probleem - en Marion heeft ondertussen al aangeboden om hier te komen thuiswachten, zodat we ook al een babysitter hebben. We gaan normaal Chinees gaan eten - maar wel bij een echte Chinees, niet bij de verwesterste Chinezen zoals ze in Belgie te vinden zijn. Toevallig zijn Kristel en ik daar in Maart ook gaan eten: de meeste dingen waren echt lekker, maar de gebakken kippevoetjes kregen we toch echt niet binnen. Wordt dus vervolgd.

Via e-mail ben ik in contact gekomen met Ron Crandall, een Amerikaan die een programma gemaakt heeft voor het verzamelen van alle nodige elementen van een grafische job die overgebracht moet worden naar ergens anders om geprint of geflitst te worden. Zijn programma heet FlightCheck - ik denk dat Dirk Noppe hier mij vroeger al iets over verteld had. Dit programma bekijkt een DTP document (Quark, PageMaker, FreeHand,...), en vertelt je direct welke fonts meemoeten, welke EPSF files,... Het kan er direct een gecompacteerde set files van maken, enz. Hij contacteerde mij om te zien of ik samen met hem geen HTML-extensie voor Quark wou maken. Van 't een kwam 't ander: de HTML-extensie komt er nog wel, maar eerst ga ik FlightCheck voor hem vertalen naar het Nederlands en het Frans, zodat hij ook de Europese markt kan aanpakken: da's een klein projectje. Als dat goed gaat, dan hebben we ondertussen al vier andere projecten klaar die we samen gaan doen. Nu, we gaan zien: ik denk dat hij te betrouwen is; in het slechtste geval heeft hij een gratis vertaling en ben ik wat wijzer; in het beste geval kunnen hier nog een paar serieuze projecten uitkomen, en kan ik mij misschien 100% op softwareontwikkeling gaan toeleggen. Ik denk wel dat dit de toekomst is: samenwerken met mensen op wereldschaal, en het Internet gebruiken als communicatiemiddel.

Ik ben ondertussen op het werk bezig met een projectje bij Capiche, een grafisch agentschap. De mensen hebben dus wel geen idee van efficient gebruik van computers - eerst dachten ze dat ik daar grootse programma's ging ontwikkelen, maar uiteindelijk zal het erop neerkomen dat ik eerder training geef, procedures opstel, en een paar FileMaker bestandjes ga maken, en dat zal ze veel meer helpen. Nu, ze zijn wel nogal content en ze betalen goed. Den Hamilius zal nu wel zitten gremelen; hij heeft wel meer dan een van die soorten projecten gedaan.

Ondertussen heb ik wat hulp nodig: de Jos uit Ieper vraagt mij altijd van die moeilijke Aalsterse woorden - en nu wilt hij weten wat 'maroede' en 'schessen' willen zeggen. Hij wil ook het verschil weten tussen 'ledder' en 'masj' - maar dat kan ik wel explikeren: ledder is eerder slappe brei, en masj is eerder stevig. Als ge uw patatjes met uw groenten plettert, hebt ge masj. Doet ge er teveel saus over, dan krijgt ge ledder. Kunnen de Aalstenaars efkes helpen met de andere twee woorden ?

Verder zijn ik en Merritt bezig met de verschillende structuren van Capital Mac volledig te hertekenen - we hebben veel goede ideeen; als we goed zitten gaan we de concurrentie een moeilijke tijd bezorgen: lage prijzen voor hardware, service op meetbare manier meeleveren, goede klanten belonen - met een beetje chance hebben we een zelf-versterkend systeem gevonden; 't is zo oud als de straat, maar bij ons weten nog nooit toegepast in de computerwereld. Ons systeem is een variant op de Valois-zegelkes, en dat zou hier kunnen aanslaan: het gaat goed samen met de Nieuw-Zeelandse mentaliteit. De markt ligt hier wel heel anders dan in Belgie: de informaticawereld is een stuk kleiner, iedereen kent iedereen; ons systeem is vermoedelijk alleen hier toepasbaar. Nu ja, we gaan zien...

Wouters' verjaardag is gevierd in kindy: ze vieren daar de verjaardagen van de kindjes die in de vakantie verjaren op voorhand. Hij heeft een mooie 'taart' in plasticine gekregen, met zijn naam op in glinstertjes.

Joris had donderdagmorgen een 'assembly', dat is een samenkomst van de hele school in de grote turnzaal, en elke klas brengt een of ander optreden. Het was een hele speciale gebeurtenis voor Joris, want de directrice heeft speciale getuigschriften uitgedeeld aan een paar gelukkigen, en hij was er een van: hij heeft een getuigschrift gekregen voor zijn goed lezen. Hij was zeer fier, en Kristel heeft zichzelf vervloekt dat ze de filmcamera niet meehad, zodat ze het niet kunnen vastleggen heeft.

Donderdagavond was er een barbecue in de school, met aansluitend een soort concert. De kinderen van het jaar van Joris hebben er Maori-liedjes gezongen, echt mooi. Er staan stukken van op video, maar ik heb ook veel gemist omdat de camera lastig begon te doen, en regelmatig uitviel. Daarna hebben we Joris in de school achtergelaten: hij had een zogenaamde sleep-over: alle kinderen hadden een slaapzak mee, en mochten in de school overnachten, samen met een paar ouders die een oogje in het zeil hielden. De volgende morgen waren het wel allemaal lodderogen, want kinderen noch ouders hadden echt heel goed geslapen, maar het was wel een avontuur.

Elien heeft deze week een paar vriendjes op bezoek gehad die kwamen spelen. Als Kristel naar de conversaties luistert met de andere kinderen is er weeral duidelijk verschil met een paar weken geleden: ze kent nu al voldoende Engels om echte gesprekken te houden.

Dat was het zo ongeveer - 't is hier ondertussen volle zomer, 't is aangenaam warm, niet heet; de lucht is vol van vreemde bloemengeuren, het fruit smaakt hier echt naar fruit op een manier die ik nooit eerder geproefd heb. Als ge hier een citroen opensnijdt, ruikt de hele keuken ernaar. De aarbeien zijn echt aardbeien, geen rode zakjes waterachtig vlees. Ik heb hier dus ondertussen fruit leren eten: 't is echt te lekker.

Tot binnenkort!

Kris,

Donderdag 28/12 - 7:44 - Op de trein naar Wellington

Ondertussen is het weeral een tijdje geleden dat ik nog een verslag gemaakt heb. De eerste weken is er niet zoveel speciaals gebeurd: de kinderen hebben nu zomervakantie, en zijn nu heel de dag thuis.

Onze bedden die we enige tijd geleden besteld hadden zijn geleverd: we slapen dus niet langer op de grond, maar in een echt bed. We hebben voor houten bedden gekozen, en een houten kast voor in onze slaapkamer. Ik heb alles goed nagekeken voor we het kochten: niks van vezelplaat of fineer: allemaal echt hout, en niet te duur. De kinderen hebben alledrie een stapelbed, zodat we drie extra slapers kunnen leggen als we bezoek hebben. Op ons bed ligt een harde matras - een beetje harder dan oorspronkelijk voorzien, maar achteraf beschouwd is het een goede koop. Toen we in de winkel waren hadden we een paar matrassen uitgeprobeerd, en die waren aan de zachte kant. De enige manier waarop we een hardere matras konden krijgen, was dat er speciaal een gemaakt werd voor ons - dus dat werd het. Toen de matras uiteindelijk geleverd werd, bleek die wel harder te zijn dan we verwacht hadden: als je neerligt in ons bed, verwacht je 'toenk!' te horen. Nu ja, we hebben ze toch maar genomen, en we slapen er erg goed op - en Kristel is haar rugpijn kwijt: 's morgens had ze af en toe rugpijn; die is nu weg.

Op 24 december zijn we naar Wayne en Marion geweest: Wayne's ouders waren op bezoek en hadden ons graag eens ontmoet. We hadden daar terug een fijne dag: in de namiddag zijn we gaan wandelen in een natuurpark in Karori. Ik heb een nieuwe Web-page aangemaakt met onder andere wat foto's van in dat park (http://ourworld.compuserve.com/homepages/kristiaan).

Op 25 december stond er hier veel speelgoed: Santa Claus was door een raam binnengeraakt, en had een hoop speelgoed afgezet: voor Joris een auto met afstandsbediening en Lego-compatibele blokjes, voor Elien een keukenwagentje en een heel poppenservies, en voor Wouter een trein op batterijen en een houten meccano. En snoep.

In de namiddag zijn we gaan wandelen in het Queen Elizabeth park in Paekakariki: prachtig. Op de achtergrond heb je voortdurend mooie zichten op de zee en Kapiti island, op de voorgrond het strand of het natuurpark.

't Is vreemd, Kerstmis vieren in volle zomer: wij zijn nog altijd niet echt in kerststemming, hoewel we een boom hebben met echte pinklichtjes die de T.V. storen, maar dat mag de pret niet drukken. Ons kinderen hebben uit school een CD mee met kerstliedjes - ze kunnen die bijna allemaal meezingen, in 't Engels. Onze Joris en Elien hebben ook 'Hare Mai' voor ons gezongen: ze kennen het hele liedje in 't Maori met de bijbehorende gebaren. Joris kent ook een 'haka' - hij doet het wel niet

Op 26 december kregen we een telefoontje van Marion: of we geen zin hadden om mee te gaan in de Wairarapa, om Wayne's ouders terug te brengen naar huis, en haar ouders te gaan ophalen. 't Was wel de bedoeling om daar te overnachten, en de 27-ste terug te keren. Nu, we hadden niet veel bedenktijd nodig; normaal moest ik de 27-ste werken, maar ik heb gauw even naar Denis Win Tein en Merritt gebeld, en gezegd dat ik naar de Wairarapa wou gaan - wat geen probleem was.

Kort samengevat: de Wairarapa is leeg, groen, heuvelachtig, en omzoomd door de 'ranges' - lage bergketens, waarin je kan gaan trampen en huttentochten doen. Op de boerderij van Wayne's ouders hebben we een rondrit gedaan in een karretje dat achter een quad - een vierwielige motorfiets - hing. Wayne's vader is ver op pensioen, en houdt zich nu vooral bezig met de kweek en de verkoop van Devonshire rasrunderen - elegante, melkchocoladebruine dieren. Zijn trots zijn de stieren: zachtaardige kolossen die hij aan andere boeren doorverkoopt.

De nacht hebben we op de boerderij van Marion's ouders doorgebracht - deze mensen zijn een stuk ouder dan Wayne's ouders, en de boerderij wordt nu gerund door de broers van Marion en hun zonen. We hebben de volgende dag een wandeling gedaan op het grondgebied van de boerderij: groot, heuvelachtig, schapen, koeien,... Het was ook tijd om de schapen te scheren, en alhoewel we het eigenlijke scheren niet gezien hebben omdat de scheerder er nog niet was, heeft Wayne ons wel al het gebruikte materiaal getoond en de nodige uitleg gegeven, in een speciale stal, waar een troep schapen ongerust stond te blaten tot de scheerder ter plaatse was.

Voor de kinderen was het echt een belevenis - ze hebben hun ogen uitgekeken. In de namiddag, alvorens terug te keren, zijn we nog op bezoek geweest in een vogelreservaat, waar onder andere kiwi's te zien zijn. In dit reservaat worden onder andere bedreigde vogelsoorten gekweekt en daarna terug uitgezet in de vrije natuur.

Al bij al een heel interessant, prachtig, en vermoeiend weekend.

Ander nieuws: we gaan NIET bouwen. Na veel heen- en weer onderhandelen, blijkt de uiteindelijke prijs toch te hoog uit te vallen voor ons budget, tenzij we van alles laten vallen. Nu, ik ben niet van zin om hier direct een zware lening aan te gaan, of van in een half-af huis te gaan zitten, dus we hebben de plannen afgeblazen, en we zijn terug op zoek naar een huis. Het is nu onze bedoeling een relatief klein, goedkoop huis aan te kopen, niet echt wat we willen, maar eerder een tussenoplossing in afwachting van; momenteel betalen we redelijk veel huur - als we een huis kopen om een paar jaar in te wonen, en het later weer verkopen, gaan we een stuk beter af zijn dan nu met geld op de bank en een hoge huur. We zien wel...

Ondertussen heb ik al van een aantal Aalstenaars reactie gekregen op de door Jos geinitieerde queeste - ik weet dus wat schessen is, en wat maroede is. Ik wist het eigenlijk zelf al, maar ik was er echt niet meer zeker van. Met dank aan Marc, Godelieve, en Suzanne... (ik hoop dat ik niemand vergeet).

Schessen: als je vergeten bent een ceintuur in een te grote broek te doen, zakt die voortdurend af, en moet je ze gedurig aan 'opschessen' - hier is iedereen unaniem over. Een andere betekenis is denk ik ook 'ontschorsen' van een boom - Suzanne, residente specialiste Aalsters, heeft me ook op de betekenis van 'sches' als schors gewezen.

Op maroede (ik dacht dat het komt van het frans 'ma route' - mijn weg): is op gang zijn, teneinde kommissjes te doen of andere dingen die vereisen dat je het huis verlaat, en meestal diverse locaties moet aandoen.

Alles gaat hier dus ondertussen zijn 'gewone' gangetje - morgen verwachten we Bert en Imelda, familie van vrienden van de Coucks - we hebben wel nog niks van hen gehoord, maar normaal zijn die nu op maroede in Nieuw-Zeeland, en gaan ze hier komen Nieuwjaar vieren, alvorens het Zuidereiland aan te doen. Ik hoop wel dat ze het hier vinden, en dat ze ons telefoonnummer niet kwijt zijn!

Dat was het zo ongeveer weer - tot de volgende keer!

Kris.

Verslag 24 - 19/1/96, 7:31

Ondertussen zijn er weeral een paar weekjes voorbij; ik zit op de trein naar Wellington.

Kristel's ouders en haar broer Bart zijn verleden vrijdagnamiddag aangekomen; intussen zijn ze ver over hun jetlag heen, en beginnen ze normaal te functioneren. De eerste dagen hadden ze de neiging om tegen de avond overal in slaap te vallen: aan tafel, in de zetel,...

Het is een drukke week geweest: volgende week gaan we het noordereiland verkennen, en ons autootje is net groot genoeg voor 8 mensen - met heel weinig bagage. Verleden zaterdag waren we naar Battle Hill geweest, samen met Wayne en Marion en hun kinderen, zodat die ook konden kennismaken met Kristel's familie. Na de wandeling heb ik gistwafels gebakken - in Nieuw-Zeeland kennen ze dat niet, en de Kelsalls hebben er met smaak van gegeten.

Omdat ze wisten dat we op tocht gingen, bood Wayne aan om ons te helpen met het uitstippelen - we zijn dan dinsdagavond naar Johnsonville getrokken met de hele troep om te barbecuen en onze toch uit te stippelen. Omdat we geen porte-bagage hadden op onze auto, stelde Wayne voor om er snel een te maken: hij had nog wat bevestigingen liggen die op de auto pasten, en de rest zouden we snel in hout kunnen maken.

Zo gezegd, zo gedaan: dinsdagavond nog rap om hout naar de Mitre 10 (de locale 'Bricoleurwinkel'), hout gehaald, en na de barbecue eraan begonnen. Natuurlijk was Murphy ook hier aanwezig, en tegen 11 uur 's avonds hadden we nog maar een klein stuk klaar, en misten we nog vanalle materiaal. Marion had ondertussen al de grootste deel van de familie naar huis gedaan wegens te moe; enkel ik en Bart waren achtergebleven om met Wayne en Byron aan de porte-bagage te werken.

Resultaat: de volgende dag weer naar Johnsonville en met vereende krachten verdergewerkt, en tegen Woensdagavond 10:00 waren we de trotse bezitters van een zelfgemaakte houten porte-bagage, Nieuw-Zeelandse stijl. Eerlijk gezegd, het ziet er niet slecht uit, en het is stevig: ik zal eens een foto op de Web-page zetten.

Over Web page gesproken: er zijn hier en daar wat mensen die nog zitten te wachten op een copieke van de vorige fotos: ik ben dat niet vergeten, maar ik moet ze zelf gaan zoeken op een backup - geduld; ze komen!

De voorziene tocht is als volgt: we gaan eerst naar Lake Taupo, een groot meer, en we blijven daar waarschijnlijk een dag of twee. We hebben geboekt in een motel, maar gisteravond kwam Stephen Matthews langs, de man van een van Kristels' vriendinnen, en hij heeft een buitenverblijfje aan Lake Taupo - ze gaan zelf ook ginder naartoe, maar het kan zijn dat we daar 1 of twee nachten blijven in plaats van in het motel, wat een stuk goedkoper zal uitvallen.

Daarna gaan we richting Napier, en door naar Mohaka, waar de Kelsalls momenteel op vakantie zijn. 's Avonds gaan we dan in een nabijgelegen dorp overnachten.

De volgende dag gaan we richting Whakatane, via een kleine kronkelige weg die langs een prachtig meer loopt; en we overnachten in de buurt van Whakatane.

Daarna gaan we naar Rotorua, en na ons bezoek in Rotorua vermoedelijk terug overnachten in Taupo, en daarna naar huis. Ik zal mijn PowerBooksken meenemen, zodat ik mijn verslag kan tijpen.

--------------------

Ohope, 25/1/96

Ondertussen is er een week verlopen, en er is nogal veel gebeurd:

Verleden week, alvorens te vertrekken op onze trip over het noordereiland, hebben we nog even een huis gekocht: 19 Pope Street, vlak tegen de plaats waar we nu wonen. Het is niet helemaal wat we willen, maar het is goedkoper om een huis te kopen, dan om ons geld te laten uitstaan en ondertussen een huis te huren. Op 1/3 is het nieuwe huis vrij; we gaan dan eerst de nodige werken laten doen, en ergens de laatste week van Maart verhuizen.

We hebben drie slaapkamers, een zeer grote 'study', hetzelfde zicht als we nu hebben, en daarbij ook nog een zicht op de heuvels, een grotere tuin dan nu, een dubbele garage,... Kweste van grootte komen we 1 slaapkamer te kort om alle kinderen een eigen kamer te geven.

Het idee is om hier een aantal jaar te wonen, en dit huis dan later te verkopen of te verhuren. De Nieuw-Zeelanders zijn ook niet vies van een belasting-truukje, alhoewel ze geen partij zijn voor de Belgen: hier kan je een hypotheek op je eigen huis niet aftrekken van je inkomstenbelasting. Je kan echter wel een hypotheek aftrekken die rust op een huis dat je verhuurt (d.w.z. iets dat inkomen genereert), dus de truuk is later een nieuw huis te kopen of te bouwen, en het vorige huis te hypothekeren, en tegelijk te verhuren.

Zondagmorgen zijn we dan op tocht vertrokken: eerst richting Taupo, een rit van een 350 km. Taupo stad is heel toeristisch, en druk naar Nieuw-Zeelandse standaarden. Het meer, een gevolg van een zware vulkaanuitbarsting, is heel groot: je hebt bijna een uur nodig om er langs te rijden van een kant naar een andere kant.

De rit over de 'Desert road', die vlak langs de Ruapehu en andere vulkanen voert, doorheen een grijs en dor land, zullen we niet licht vergeten: op een bepaald moment dachten we dat we een of ander dorpje nog niet tegengekomen waren, terwijl we het allang doorgereden waren zonder het ons echt te realiseren. Mijn benzine was echter ver op, en naarmate we verder reden, en het dorpje maar niet opdaagde, werd het alsmaar spannender: 80 km doorheen een woestenij zonder enig huis, laat staan tankstation, en het oranje lichtje van het 'naft-op-signaal' dat steeds helderder begon te branden... Gelukkig was er veel bergaf, en die stukken weg heb ik de auto gewoon laten bollen in vrijloop, en we zijn zonder problemen tot in Turangi geraakt, waar een benzinestation was: 39 liter (in een tank van 40): 't was nipt.

We hebben een wandeling gemaakt langs het meer, en we zijn iets gaan drinken op een terrasje in Taupo. 's Avonds hebben we nog wat geploeterd met de hele familie in de 'hot pools' van ons motel: een zwembad, maar met een temperatuur van rond de dertig graden schat ik - lekker warm.

De volgende morgen zijn we dan terug een stukje naar het zuiden gegaan, naar Turangi, waar Gayle en Stephen hun buitenverblijfje hebben. Stephen heeft dan Bart, Monique, Kamiel, en onze Joris meegenomen voor een prachtige tocht op het meer met de motorboot, waar ze heel enthousiast van terugkwamen. Ondertussen zijn Kristel en ik met Gayle en de kleinere kinderen eerst naar de tewaterlating van de motorboot gaan kijken, en daarna op bezoek geweest op een forellenboerderij, waar forellen geselecteerd en gekweekt worden.

Tegen 's avonds zijn Stephen en Gayle terug naar Wellington vertrokken, en hadden wij het buitenhuisje voor onszelf. In Turangi is niet veel te zien, maar er was wel een Italiaans restaurant, dat op het eerste zicht niet veel vertrouwenswekkend leek, maar achteraf enorm meeviel. Je moest ergens een smal trapje op, opzij van een leegstaande winkel. Eenmaal binnen bleek het echter mee te vallen: gezellig, heel lekker eten, vriendelijke mensen (echte Italianen)...

De volgende morgen zijn we dan terug richting Taupo gereden, en daarna afgeslagen naar Napier. Hier zijn we echt de bergen ingereden: op bepaalde momenten was het echt Zwitserland, met een verschil: in de valleien liggen geen dorpjes of huisjes: 130 kilometer lang zie je hoop en al een huis of twee.

Napier is een heel zuiders aandoend stadje: palmen, zon, de stille oceaan die een prachtige groene kleur had,... We hebben hier een hapje gegeten in een klein restaurantje dat door 'nen hollander' uitgebaat werd, maar hij gebaarde echter dat hij geen Nederlands verstond - tot op het moment dat we buitengingen: toen zei hij in onvervalst Nederlands "bedankt".

Van Napier was het dan nog een uurtje rijden naar Mohaka, een vlekje op de kaart, waar Wayne en Marion op vakantie waren bij Judy en Pete. Judy is een schoolvriendin van Marion, en de Kelsalls hebben vele jaren lang hier hun vakanties gesleten. Judy en Pete hebben een grote farm, die aan de monding ligt van de rivier in de oceaan. We zijn dan onder andere langs het strand gewandeld, en via een grote zandbank terug tot in de monding van de rivier: op bepaalde momenten hadden we echt on-aardse uitzichten op de kust, die in een grijze, vage mist gehuld werd, afkomstig van de schuimende golven.

Vanuit Mohaka, na de wandeling, zijn we dan doorgereden naar Wairoa, een iets groter dorpje wat verderop, waar Marion voor ons een motel gereserveerd had. We waren hier net op tijd om in het restaurant nog een hapje te eten.

Na het eten moesten we de auto nog afladen. Kamiel moest voor 't een of 't ander nog aan de receptie zijn, en wie komt hij daar tegen ? De Wizard - de enige echte Wizard, het enige erkende levende monument van Nieuw-Zeeland. Als je niet weet wie de Wizard is, dan moet je in eender welke reisgids kijken onder 'Christchurch': hij is onderdeel van de plaatselijke folklore. Nu, van 't een kwam 't ander - ik heb buiten meer dan een uur met die gast staan klappen: 't is echt een zeer interessant persoon: zeer belezen, zeer intelligent, en hij amuseert zich met gevestigde waarden tegen de schenen te schoppen: hij heeft een hele zak diploma's op zak, weet veel van alles dat gaat van fysica over wiskunde naar filosofie en psychologie...

Hij moet ergens een homepage hebben op het Web - ik ga er eens naar zoeken, en 'k zal hem dan nog eens een mailke sturen. Hij denkt ook dat de technologie van het Internet veel gaat veranderen aan de maatschappij die we vandaag kennen.

De volgende dag kregen we telefoon van Wayne: er was slecht weer voorspeld, en onze tocht naar Lake Waikeremoana, drie uur langs een kronkelig steenslagwegje, werd volgens hem beter uitgesteld tot een andere keer. We hebben dus onze reisroute aangepast en zijn naar Gisbourne gereden: ook mooi - we hebben daar onder andere een replica van de Endeavour gezien, het schip van Cook. Dit schip doet momenteel de belangrijkste havens van Nieuw-Zeeland aan.

Kort nadat we Gisbourne verlieten begon de regen neer te stromen, terwijl we ondertussen de bergen inklommen op weg naar de Bay of Plenty. Eenmaal we de bergen over waren, hield de regen echter op. De afdaling naar Opotiki voerde ons door een 70 km lange slenk: bossen, bergen, rivier, heel mooi, en geen mens te zien op het verkeer langs de weg na.

In Opotiki hebben we even een koffie gedronken, en dan zijn we de laatste 30 km doorgestoken naar Ohope, waar we nu verblijven. Hier zitten we vlak bij het strand, met zicht op Whale Island, en White Island - twee vulkanen die in de zee staan. Gisteravond was er een storm aan gang: ik heb veel dia's genomen van de Whale Island, de wilde zee, stuifwater: mooi, wild en woest.

Deze ochtend lazen we in de krant dat er dus een orkaan dichtbij gepasseerd is, en dat men onder ander in Ohope vreesde voor zware storm. Achteraf viel het allemaal nog wel mee. Wat wij gisteravond zagen, waren de laatste stuiptrekkingen van de storm.

Vandaag blijven we hier in Ohope: een rustdagje - dit is echt een prachtige omgeving. Morgen rijden we dan naar Rotorua, en morgenavond rijden we ineens door naar huis.

Ons autootje is klein, maar houdt zich goed: we reizen rond met 8 man, en met een houten porte-bagage vol met valiezen op ons dak. De onderkant van de wagen is wel al verschillende keren ergens tegengeschuurd: de wagen hangt heel erg laag boven de weg door de zware lading.

Tot daar het verslag - verdere berichten volgen.

Camborne, 19/2/96

Ondertussen is er weeral heel wat tijd verstreken sinds het laatste verslag: het is hier momenteel nogal druk door de naderende verhuis naar ons nieuwe huis. Kristel is hard bezig met overal offertes te vragen bij keukeninstallateurs, aannemers, tapijtleggers,..., en afhankelijk van wat we daaruit wijzer worden gaan we kunnen bepalen wat we wel, en wat we niet meer kunnen doen met ons budget.

Het zicht vanuit het nieuwe huis is prachtig: niet alleen hebben we zicht op hetzelfde stuk zee als nu, vanuit ons huurhuis, we hebben ook zicht op de Pauatahanui inlet - groene heuvels en een groot meer.

Om eerst wat voort te gaan op de gebeurtenissen sinds mijn vorig verslag: we hebben met Kristel's ouders Rotorua bezocht, en daarna een van de vulkanische valleien - en dat was echt de moeite: kokende poelen in vreemde kleuren, heet water, brobbelende modder... Het weer was ondertussen wel omgeslagen, en we zijn in de gietende regen door de vallei gewandeld. Echt heel vreemd: als je aan de grond voelde was die warm en droog, ondanks de regen. Ik schat dat de temperatuur zo rond de dertig graden was.

Na de vulkanische vallei zijn we dan ineens doorgereden naar huis - enkel een tussenstop in Turangi om het beetje spullen dat we hadden achtergelaten in Stephen's buitenverblijf op te pikken.

De volgende week moesten de kinderen terug naar school, en is Kristel met haar ouders op schok geweest in de buurt - ik moest ondertussen terug werken, en al gauw was de zaterdag van het vertrek daar. Dat was wel even moeilijk: we hadden een goede tijd achter de rug, en we hadden allemaal wat last met het vertrek.

Nadat we Kristels ouders aan de luchthaven afgezet hadden, zijn we in Wellington rondgeweest, en nog eens naar de Endeavour gaan kijken, die ondertussen in Wellington aangekomen was. Daarna naar huis - waar we telefoon kregen van Marion, zo rond vijf uur in de namiddag: of we geen zin hadden om eens naar de Endeavour te gaan kijken. Nu, we waren nog niet op het schip geweest, dus wij terug naar Wellington langs over Johnsonville, waar we de Kelsalls oppikten.

De rondleiding op het schip was de moeite waard: de replica is erg authentiek - enkel doordat de huidig wetten bepaalde dingen verplichten, is er hier en daar van het originele ontwerp afgeweken, maar wel op zeer onopvallende wijze (er is bijvoorbeeld een radar aan boord, en er is ook een motor: die zijn nu verplicht voor een schip van die grootte - je ziet daar echter niks van).

Het is echt onvoorstelbaar in welk een benepen ruimte 90 mensen een dergelijke reis van drie jaar gemaakt hebben: het originele ontwerp van het schip was door Cook aangepast om meer mensen te kunnen herbergen, en een bepaald verdiep was horizontaal in twee verdeeld, zodat men zich moest bewegen in een ruimte van ongeveer 1.4 m hoog.

In de school gaat het goed met de kinderen: we zijn al naar een ouderavond geweest en al de leraressen zijn heel tevreden: onze Joris gaat goed vooruit, ons Elien ook, en onze Wouter is apetrots dat hij nu naar school mag. Zijn lerares heeft al ontdekt dat hij een klein keikopken is: om een of andere reden kent onze jongste enkel wit of zwart, geen grijs... Hij beweert ook dat hij altijd gelijk heeft - en als hij geen gelijkt heeft dan heeft hij zich alleen maar een klein beetje 'vergist'.

De huidige eigenaars van ons toekomstige huis, Pippa en Ed, zijn erg flexibel, en Kristel heeft al een sleutel, en kampeert sommige dagen bijna ter plaatse, om op te meten, prijzen te laten opmaken,...

Pippa en Ed hebben ons ook uitgenodigd om zondagmiddag twee weken geleden eens te komen eten, tesamen met de buren, zodat we in een keer konden kennis maken met onze nieuwe buren. Dat viel direct mee: het zijn wat oudere mensen, en de kinderen mogen via hun tuin doorsteken naar het grote park dat achter hun huis ligt.

Ed en Pippa zijn blanke Zuid-Afrikanen, die uitgeweken zijn, omdat Zuid-Afrika erg snel achteruit gaat: ze konden in Zuid-Afrika niet meer buitenkomen zonder een serieuze kans te lopen om neergeschoten of neergestoken te worden. Ze vertelden ook dat diensten zoals post, telefoon, water,... heel snel in kwaliteit achteruit gaan: sinds het nieuwe regime wordt iets dat kapot gaat meestel niet meer gerepareerd: er is geen structuur of procedure die dat aanpakt. Je kan niet zeker meer zijn van de post: dingen verdwijnen, of komen pas na zeer lange tijd toe. De frustratie bij de mensen loopt op: de verwachtingen zijn hoog, maar je kan nu eenmaal een maatschappij niet herschikken op een paar jaar.

Ed heeft gewerkt in ontwikkelingshulp in Rhodesie, en hij vertelde dat daar hele stapels voedsel lagen te rotten in de havens: de hulp kwam wel toe, maar er was geen coherent beleid dat dan verder voor de verdeling kon zorgen. De wil was er wel - maar de ervaring ontbrak: niemand wist hoe eraan te beginnen, en dus bleef alles gewoon liggen. Hij denkt dat er binnen de tien jaar ook dergelijke toestanden in Zuid-Afrika gaan zijn.

Dank zij Kristel's ouders hebben de kindjes nu terug fietsen - en er wordt hier nu wat afgefietst. Onze Wouter fietst wel nog met steunwieltjes, en daardoor neemt hij zijn bochten nog op een verkeerde manier (hij helt over naar buiten in plaats van naar binnen), maar dat komt wel goed.

Joris heeft dit weekend bij William gelogeerd, een van zijn nieuwe schoolvriendjes: die wou perse dat dat onze Joris eens kwam slapen. William's mama blijkt bij toeval een van de artsen uit het Plimmerton Medical Centre te zijn. Omdat we toch nog geen vaste huisarts hebben, zullen we waarschijnlijk bij haar gaan.

De drie krijgen nu ook zwemlessen - vooral Elien leert heel vlug zwemmen: ze is op twee lessen al naar een meer gevorderde groep mogen overgaan; ze zit nu samen met Joris.

Even technisch: de laatste weken ben ik 's avonds ook hard aan het werk geweest aan Collect HTML, mijn Web-XTension voor Quark: ik heb contact met Ron Crandall, een Amerikaan uit Los Angeles, die software maakt en publiceert, en hij is geinteresseerd om Collect HTML commercieel uit te brengen. Ik heb nu ook routines voor het lezen en schrijven van beelden in het GIF-fileformaat gemaakt, en die heb ik ingewerkt in Collect. Met dezelfde routines heb ik ook een GIF-import gemaakt voor Quark, en een kleine PICT-GIF-PICT drag-en-drop convertor, die PICT files omzet in super-compacte interlaced GIF files, en omgekeerd.

Deze morgen zijn de drukproeven toegekomen van mijn tweede artikel in Dr. Dobbs - dat verschijnt in Mei '96.

Dat was het zo ongeveer denk ik... Meer later. Ik denk dat ik het ritme van de verslagen zo op ongeveer 1 per maand zal brengen - zo rond half maart zal ik het volgende verslagje tijpen. Tot zover de berichten uit Kiwi-land...

Kris.

Verslag - 26 - Onze nieuwe woonkamer, 20:55.

't Is weer hoog tijd om een verslagje te typen! Ondertussen zijn we verhuisd naar ons nieuwe adres:

19 Pope Street Camborne Porirua New Zealand

Onze telefoon is nog altijd +(64) 4 233 04 38 - het nieuwe huis ligt op 50 meter van ons vroegere huis, en we konden dus onze telefoonnummer gewoon behouden.

In de laatste weken hebben we enorm veel werk verzet: Kristel heeft vorige week geschilderd, vasttapijt uitgetrokken, gesleurd, vrijdag zijn we dan fysisch verhuisd, en het hele weekend zijn we in de weer geweest om alles een beetje op orde te krijgen. Tijdens de vorige week hebben we ook een nieuwe keuken laten installeren, een stuk muur laten uitbreken, en vandaag werden de laatste stukken nieuwe 'tapis-plain' gelegd.

In elk geval: het begint er goed uit te zien. Toen we het huis eindelijk van ons was, was Kristel een kijkje gaan nemen, en 't was eerst even slikken: de mensen die er voor ons in zaten waren echt niet van de properste, en bij het uitbreken van de keuken is er nogal wat bovengekomen. Nu zie je daar gelukkig niets meer van.

Ik zit momenteel in onze woonkamer te typen, met ondertussen een prachtige CD met weemoedige klassieke gitaarmuziek, met de volumeknop op 5, en doorheen het woonkamervenster de laatste lichtstrepen van de zonsondergang zichtbaar achter het Zuidereiland. En terwijl ik deze morgen mijn boterhammekes stond te smeren in de keuken, heb ik, ver weg, achter de oostelijke heuvels, een prachtige zonsopgang gezien. Op zo'n momenten voel je echt dat het de moeite waard is geweest om naar hier te komen.

Sinds het laatste verslag is er ook weer een min of meer grappig verhaal te vertellen - het verhaal heet:

Het Vuurwerk ------------

Op een goede Vrijdag had Marion een lumineus idee: het Kunstfestival in Wellington zou die avond geopend worden met een grandioos vuurwerk - waarom niet allen daarheen gaan, en genieten ? Zo gezegd, zo gedaan: wij dus eerst naar Johnsonville, en van daar met twee wagens Vuurwerkwaarts. Bij het naderen van Wellington, in de invallende duisternis, was het net of ik plots in Brussel zat in volle opstopping: iedereen had blijkbaar ongeveer hetzelfde idee, en kwam per auto naar Wellington afgezakt.

Nu, geen nood: we schoven netjes mee aan, en na enige tijd waren we diep genoeg in Wellington. Wayne stopte, ik ook, en Marion kwam met haar gasten uit hun auto gesprongen, en gebaarde dat Kristel hetzelfde moest doen. Het Plan: ons mannen gaan ergens parking zoeken, en de vrouwen met de kinderen gaan ondertussen al een plaatsken reserveren.

Nu, 't ging allemaal nogal rap - voor ik iets kon zeggen waren ze ribbedebie, en ik hoorde nog net iets van "we'll be at the big seagully thing" "we zullen aan het grote zeemeeuwgeval zijn". Wat dat was, daar had ik echt geen idee van - maar geen nood: Wayne zou dat wel weten zeker ?

Met de twee auto's reden we door een buitenmatig druk Wellington naar de Wilson-parking, de reguliere parking voor Capital Maccers. Daar aangekomen draaide Wayne de parking in, en vlak daarna kwam de kotjesvent van de parking uit zijn kotje geschoten, en gebaarde dat er geen plaats meer was, en dat ik ergens anders moest gaan zoeken. Lap verdorie - Wayne kwijt. Ik dus maar naar een andere parking, plaats gevonden, en dan te voet naar de plaats waar ik vrouw en kinderen gedropt had. Er was overal verschrikkelijk veel volk: hier en daar moest ik op mijn stappen terug omdat er geen doorkomen aan was. Al even erg als Aalst Carnaval - alleen wel warmer weer.

Eenmaal ter plekke wist ik niet beter dan de lokale bewoners de vraag te stellen: "Moest iemand u zeggen van hem te ontmoeten aan het 'big seagully thing', waar zou je dan naartoe gaan ?". Nu, er waren diverse lokaties die in aanmerking kwamen. De meest aangewezene was een speeltuin met een afrijzer, en een grote zeemeeuw bovenop. Ik daar dus naartoe: volk volk volk, en niemand bekend te zien.

Nu - als ik ze niet zie, dan maar maken dat ze mij zien, dus ik ging op de meest opvallende plaats staan die ik kon vinden, haalde mijn zaklamp uit mijn fototas, en begon een 'hier ben ik'-routine: fluiten om mijn vingers, en dan met mijn lampke zwaaien.

Veel reactie, dat wel: sommigen floten terug, andere keken alsof ik zot was - maar geen enkele reactie van iemand die ik kende. Na een kwartierken onnozel doen vond ik het welletjes: blijkbaar was dit niet het juiste 'seagully thing'.

Ik dus naar de volgende optie: een standbeeld dat wel voor een seagull kon doorgaan - een neergestorte seagull met zijn klikken en zijn klakken in de lucht dan wel. Daar was geen kat, en ook weinig mensen - weer mis dus.

Nu, doordat er erg veel volk was, was ik al veel tijd verloren; 't was ondertussen al rond 11 uur, en mijn auto moest om 12 uur uit de parking - dus schakelde ik over op een andere routine: ik zou naar de parking gaan waar Wayne stond, en een briefke onder zijn ruitenwisser stoppen met een plaats waar we elkaar konden ontmoeten. Ik heel de parking van 10 verdiepen afgedweild: geen Wayne-auto.

Probleem - maar geen nood - problemen zijn er om opgelost te worden zou de Claude zeggen. Ik dus tegen de kotjesvent gaan zeggen: "als iemand komt zoeken naar mij, zeg dan dat ik hier geweest ben, en dat ik nu naar Capital Mac ga".

Ik dan naar Capital Mac, om te proberen Wayne op te bellen op zijn mobilofoon. Bij Capital Mac aangekomen, waren Phil en Sok Ong daar nog druk bezig met een computer pijn te doen - het ding lag helemaal uit elkaar. In elk geval: Wayne had zijn mobilofoon niet mee - dus ik sprak dan maar een bericht in op de automatische antwoord-service.

Phil gaf me zijn mobilofoon mee, zodat ik van dat moment af bereikbaar was, en ik schreef een groot papier met mijn telefoonnummer, en legde dat aan de receptie, zodat als ze mij bij CapMac kwamen zoeken, ze in ieder geval konden weten dat ik een telefoon mee had.

Dan maar de wagen gaan ophalen: 't was hoog tijd om uit de garage te gaan. Natuurlijk was het daarmee nog niet gedaan: de naftenbak-leeg-lamp begon zo helder te branden dat mijn ogen er zeer van deden - dus mocht ik eerst naar een naftstation gaan zoeken. Door het vele verkeer kostte het me wel drie kwartier om daar te geraken, alhoewel het maar 500 meter ver was.

Ondertussen probeerde ik altijd maar weer te bellen: thuis - Johnsonville - Wayne's mobile. Geen avans. Nu ja, ik dus weer de wagen geparkeerd - ondertussen was er wat meer plaats, want 't was tegen 1 uur 's nachts. Daarna ging ik dus maar weer te voet nog eens de diverse plaatsen bezoeken.

Uiteindelijk, toen ik terug aan mijn auto kwam, kreeg ik een bezettoon in Johnsonville - en na nog even wachten had ik Marion aan de lijn: Wayne was ondertussen al onderweg naar Camborne met mijn vrouw en mijn kroost. Nu ja, dan ben ik ook maar naar huis gereden.

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb dus niet veel vuurwerk gezien - maar de kinderen gelukkig wel.

Wat was er dan allemaal misgegaan ?

- Bij de grote afrijzer met de zeemeeuw was het zicht niet goed, dus waren ze iets verder gaan staan, en hadden af en toe een verkenner gestuurd, die me echter niet gezien heeft. - Toen ik niet scheen op te dagen, hadden ze besloten dat ik het wel niet zou gevonden hebben "ocheren diene jongen, die zal da natuurlek nie vinden ein - wa wetenij wata da is, een bik siegullie fing". - Wayne was in de parking binnengereden, en direct weer buitengevlogen, en had ook naar een andere garage moeten rijden. - Later was hij ook bij dezelfde kotjesvent geweest waar ik een bericht achtergelaten had - maar die was ambetant omdat hij het vuurwerk niet kon zien, en had daarom maar van krommen haas gebaard, of 't was misschien ondertussen nen anderen. - Wayne was ook bij Capital Mac geweest, maar hij had mijn bericht niet zien liggen. (Merritt wel: die was ook met Amanda en de kinderen naar het vuurwerk komen zien - Amanda was dus ook gealarmeerd, en belde de volgende dag om te zien of alles wel goedgekomen was). - Wayne had vergeten zijn mobilofoon mee te nemen.

In ieder geval: eind goed, al goed - de Kelsalls zaten er verschrikkelijk mee in, terwijl ik het eigenlijk nogal grappig vond - ik wist dat mijn vrouw en kinderen veilig en wel waren, dus ik heb me niet veel zorgen gemaakt.

Einde van 't verosjelken.

Binnenkort komen mijn ouders op bezoek, en gaan we eens het Zuidereiland bezoeken - dan zal er weer wat meer te vertellen zijn: de laatste weken hebben we niet veel anders gedaan dan werken om dit huis in orde te krijgen. In alle geval: tot binnen apeupres een maandje!

Kris.

Verslag - 27

Zondag 7/4/96

De trip naar het Zuidereiland

Mijn ouders zijn twee weken geleden, op Zaterdagmorgen, om 8u30 toegekomen in Wellington. Eigenlijk hadden ze er al om 7u30 moeten zijn, maar doordat hun bagage te traag van de grote vlieger kwam, hadden ze hun vlucht van Auckland naar Wellington gemist - wat niet echt probleem was: er is elk uur een vlucht, dus ze zijn dan maar met de volgende vlucht gekomen.

Ik was al van rond 7u op post in de luchthaven - en gelukkig herkende ik mijn naam toen men mij vroeg aan de informatie. Ze maakten er iets van zoals K'hoppetiers, met de ie en de e verwisseld, en doordat Wayne dat ook altijd doet wist ik dat ze over mij bezig waren. Aan de informatie wisten ze mij dan te vertellen dat het een uurke later zou zijn.

Gedurende de loop van de Zaterdag heeft Kristel als een volleerde reisagente een reis naar Rotorua geboekt voor mijn ouders: heen en terug met de bus, met motel, hangi-avond (Maori-feest), vulkanisch-gebied-bezoek... Eerst dachten we om het met 1 overnachting te doen, maar de Zondag hebben we dat dan veranderd naar twee overnachtingen - vetrek op Maandag.

In Wellington voerden ze de Mikado van Gilbert en Sullivan op - daar hebben we dan ook maar direct geboekt, voor Donderdagavond.

Zondag heb ik wafels gebakken - we hadden ook Wayne uitgenodigd, en doordat die zijn ouders op bezoek kreeg, hebben we die er ook maar direct bijgevraagd. Terwijl ik een stukske doorbakte, was er hier aan onze binnenhuis-tuintafel druk beraad over onze trip naar het Zuidereiland; Wayne gaf nuttige tips en richtlijnen.

Maandag zijn mijn ouders dan met hun tweetjes de bus opgestapt, en naar Rotorua vertrokken - tegen Woensdagavond waren ze terug, en blijkbaar was het nogal meegevallen - mooi weer, veel gezien, de hangi-avond die eerst nogal een heet hangi-ijzer was, was ook goed meegevallen; later gaan we dat zeker ook eens doen met ons kinderen.

Donderdagavond zijn we dan naar de Mikado gaan zien - 't was een beetje een gemoderniseerde versie, met een synthesizer als orkest, een paar echte operazangers, en een koppel popgroep-zangers. Achteraf beschouwd was het de moeite geweest om de avond aan te spenderen: niet te vergelijken met de opera's en operette's die we in Belgie gewend zijn, maar een goede choreografie, en een paar goede stemmen. Ik en Kristel beginnen de grapjes en toespelingen op lokale toestanden nu ook te begrijpen: ons Kiwi-Engels is duidelijk verbeterd op de voorbije zes maand.

Tijdens de pauze ben ik, om de dorstigen te laven, een paar fruitsapjes gaan halen: er was weinig keuze, en het enige wat ik vond waren kleine brikjes, zo met een rietje met een scherp puntje waarmee je aan de bovenkant eerst een gaatje moet prikken - typisch de 'zapkes' die we normaal voor onze kinderen meedoen op een piknik.

Nu, de dorst was groot, dus zaten we allevier al vlug te zuigen aan ons rietje. Doordat onze kinderen er niet bij waren was ik vergeten te zeggen: 'Pas op - er niet op duwen', een standaard zinsnede voor ouders die kinderen een 'zapke' laten uitzabberen - en het kwaad was al vlug geschied: ons moe duwde ('jamaar ik dacht dat het leeg was' - dat zeggen ze dus allemaal als dat gebeurt), het rietje spoot - en de madam op de rij voor ons kreeg een douche met fruitsap. Gelukkig voelde die er niks van, ik denk dat het op haar frak was of zo - maar binnenkort weet dat mens zich geen raad met de trossen vliegen die altijd op de rug van hare sjieken palto komen zitten.

Zaterdagavond zijn we bij Wayne en Marion gaan eten - ons moe en Kristel hadden vlaai gebakken als dessert. De vlaai was lekker, maar niet helemaal hetzelfde, om verschillende redenen: 1) er zijn hier geen mastellen, dus hadden ze frans brood gedroogd in de oven, en verkruimeld. 2) Ook de siroop was anders van smaak. 3) En we hadden geen recept, dus was het allemaal een beetje op 't zicht gedaan.

Dat mocht echter allemaal de pret niet drukken: de vlaai, 2 kommen, was vlug verdwenen: hij heeft het ergens tot maandagochtend uitgehouden, en dan was hij op.

Onze va is ook in gang geschoten en bakte verschillende keren brood - echter geen avans om het te proberen bewaren: hoeveel hij ook bakte, het werd elke keer weer opgegeten.

Zondagnamiddag was het dan tijd om te vertrekken voor onze trip naar het zuidereiland: tegen drie uur in de namiddag was de auto geladen met bagage en mensen, en vertrokken we naar de haven van Wellington om de ferry te nemen naar het Zuidereiland. Die vertrok daar tegen 5u30, maar we gingen liever op tijd: je moest ten laatste tegen 4u30 klaar staan.

Eenmaal op de ferry en de wagen geparkeerd, gingen we naar boven en zochten we ons vlug een plekje waar we allemaal samen konden zitten, vlak bij een speelruimte voor kinderen, dat gevuld werd door snotters van diverse nationaliteiten. Daar gaven ze kort na het vertrek gelukkig een video van Walt Disney - de 101 Dalmatiers - wat een geluk was: de speelhoek was ondertussen gedegenereerd tot iets dat erger was dan de apekooi in de dierentuin: gekrijs, gebrul, gezwier, gevecht,...

Eenmaal in Picton aangekomen, hingen we in het donker op zoek naar motel Americano. Na een paar straten hadden we het gevonden, en konden we de kinderen in bed steken. Motel Americano was niet direct de 'Grand Luxe', maar 't kon erdoor: een beetje oud, maar alle benodigdheden aanwezig, en ze hadden telefoon op de kamer (wat niet overal het geval zou blijken), zodat we de e-mail konden nazien.

De volgende morgen werd alles terug ingeladen, en deden we eerst een kleine wandeling door Picton. Terwijl ons moe in de rij stond in the Bank of New Zealand om wat geld uit te wisselen, werd ze aangesproken door een Kiwi die ooit in Limburg geweest was - hij maakte handig gebruik van het gespreksonderwerp 'Flanders' om agauw voor te kruipen. Nu ja, we waren toch niet haastig, en uiteindelijk konden ze daar geen Belgisch geld uitwisselen, en moesten mijn ouders nog naar de Trust Bank, waar dat wel kon.

Het uitwisselen was echter niet zonder problemen: de madam aan 't loket vond het blijkbaar vreemd dat je voor 1 briefke van 10.000 Bfr meer dan negen briefkes van 50 $ zou krijgen - het duurde even voor ze overtuigd was dat er echt briefkes bestonden die meer dan 50$ waard waren.

Dan waren we klaar voor onze trip naar Motueka, langs de Queen Charlotte Drive: daar heb ik niet veel rapper dan 30 - 40 km/u gereden: veel bochten en mooie zichten over de Marlborough Sounds: dat zijn steile, hoge, beboste heuvels die boven de zee uitsteken - doet een beetje Noors aan, alleen is het waarschijnlijk wel warmer.

Voor we in Motueka kwamen hebben we nog even in Nelson rondgekeken: doet een beetje aan Napier denken. Daar hebben we wat inkopen gedaan - brood en beleg, zodat we de volgende dag iets hadden om te eten.

In Motueka hadden we een mooi, nieuw motel - groot, zeer ruim met aparte slaapkamers, keuken en leefruimte. Buiten in de grote tuin stond een trampoline, wat een grote verrassing was voor de kinderen. We zijn gaan eten in het Gothic Gourmet Restaurant - een van de restaurants die in het hotel aangeprezen werden. 't Eten en de wijn waren heel lekker. We zijn wel vlug naar ons bed gegaan: de volgende dag hadden we een lange rit voor de boeg.

Vanuit Motueka zijn we dan aangezet naar Punakaiki. Na een stevige rit zijn we gestopt aan Pelorus Bridge om onze picnic op te eten. Daar was een kleine taverne met enige eetwaar te koop, en ook souvenirs, waaronder cassetjes met Maori-muziek. Ik heb er mij drie gekocht, en ons moe eentje - zo hadden we wat muziek om naar te luisteren onder de baan.

Een beetje verder stopten we bij de Buller river om een foto te nemen - geen moment te vroeg, want onze Joris was ondertussen een beetje groenachtig geworden, en heeft vervolgens wat bijgedragen tot het voeden van de planten langs de wegkant. Ik mocht in totaal twee keer tot aan de rivier klauteren, eerst om een handdoek nat te maken (voor het gebbelen), en de tweede keer om een handdoek uit te spoelen (na het gebbelen). Uiteindelijk moesten we wel lopen gaan omdat de zandvliegen ons ontdekt hadden en sommigen onder ons blijkbaar in de smaak vielen, en dus nogal veel aangevallen werden.

Tijdens de rit werd het weer wel veel slechter: het begon serieus te regenen, zodat we gepicnict hebben in Lyell, een nu niet meer bestaand dorp: het laatste huis, de post-office, is in de jaren 60 afgebrand. Lyell was ooit een goudzoekersnederzetting; nu is het enkel nog een schuilhutje en een paar toiletten langs de kant van de weg. Na een vochtig middagmaal reden we verder richting Punakaiki. Omdat we dicht langs Westport reden, zijn we daar eerst een koffie gaan drinken, en tegen dat die binnen was, scheen het weer terug iets beter te worden.

Daarom waagden we het erop nog even langs Cape Foulwind te rijden, waar een zeehondenkolonie te zien was, en 't was echt de moeite: vanop een hoge klif hadden we zicht op een groep van tientallen zoniet honderden zeehonden - en de zon kwam er even door om ons te helpen met fotokes trekken.

Na Cape Foulwind gingen we dan verder Punakaiki (ja - 't was een lange weg). Omdat het geleidelijk aan duidelijk werd dat we er nooit voor vijf uur zouden geraken, moesten we een telefooncel vinden om het motel te verwittigen dat we wel degelijk op weg waren. In Charleston vonden we gelukkig een telefooncel - terwijl Kristel om vijf uur stipt naar het motel stond te bellen, konden wij ondertussen twee prachtige regenbogen bewonderen.

De vegetatie die we hier zagen deed heel zuiders aan: niet alleen reuzenvarens, maar ook veel palmen; het klimaat aan de westkust is warm en vochtig, en palmen schijnen dat graag te hebben.

Kort voor de zessen waren we in Punakaiki, en na enig zoeken vonden we ons motel, aan de voet van hoog optorende rotsen, vlak aan het strand. Op het eerste zicht leek het niet veel - maar bij nader toekijken was het echt een heel aangenaam motel: we zaten allemaal samen in een klein huisje, met oude houte vloeren, en een prachtig zicht op de ondergaande zon die onderdook in de zee. Enige probleem: geen telefoon - dus geen e-mail. Op het zandstrand veel mooie, gladgeslepen stenen - precies suikerbollen.

Ondertussen was er een klein potentieel probleem gerezen: in Punakaiki was er geen naftstation, en het was al sinds Motueka geleden dat ik nog getankt had. Het eerstvolgende naftstation bleek 40 km verder te liggen - nog niet direct een probleem, ware het niet dat we nog moesten gaan eten, en het restaurant lag 15 km verderop. Het was ook te laat om nog om en weer om naft te rijden: als ik dat probeerde zouden we naast ons eten pakken. Alles te samen moest ik dus nog een 70 km uit mijn naftenbakske weten te wringen - en dat zou niptekes zijn.

Nu ja, er zat weinig anders op dan te proberen, dus we reden eerst naar het restaurant in Barrytown: moeilijk te vinden, want ondertussen was het overal al stikdonker - en straatverlichting is er niet aan de Westkust. Het restaurant bleek een verbeterde cafe te zijn, waarbij de woonkamer omgetoverd was tot restaurant, met een tafel of vier.

Het eten viel opnieuw goed mee - heel lekker. Het enige probleem was dat het buiten begon te regenen en dat het dak ver op pensioen was: onze va zat in den drup, samen met den dressoir. Onze va heeft zich dan maar een beetje verzet, en de bazin is een emmerken komen zetten.

Daarna dan in de stikkendonkeren terug naar Punakaiki - gaan slapen in ons bungalowke. 's Nachts heeft het serieus geregend, en de volgende morgen was het nog altijd hard aan het regenen - zodat het opladen van de auto een natte bedoening werd.

Eerst zijn we nog even gestopt om naar de 'Pancake-rocks', de pannekoekrotsen, en de blowholes gaan kijken. De rotsen zijn inderdaad net stapels pannekoeken, met een gelaagde structuur. De zee was erg wild, en de blowholes (oftewel blaasgaten) bliezen echt: de zee stuwt telkens natte lucht door nauwe openingen zodat je geiserachtige verschijnselen krijgt. Het was moeilijk om fotos te maken of te filmen: de wind joeg zoute druppels tegen de lens, zodat je echt heel snel moest richten en afdrukken, voor het beeld wazig werd. Als de dia's gelukt zijn zullen het denk ik wel spectaculaire beelden zijn.

Daarna zijn we naar Greymouth gereden - na eerst nog nipt tot aan de naftpomp geraakt te zijn: het oranje 'naftbak leeg' lichtje brandde al helder van in Barrytown, en dan moest ik nog 25 km verder. Voor wie het zuidereiland wil doen: er zijn dus inderdaad heel weinig benzinepompen buiten de grote steden - dus tanken is de boodschap.

In Greymouth hebben we een bezoek gebracht aan een souvenirshop die me door Maria Reynolds aangeraden was. Maria werkt bij ENZA (Eat New Zealand Apples - nee 't is geen grap), de cooperatieve appel- en peer uitvoerder, en ze had me gezegd dat we in Greymouth zeker eens die shop moesten binnenspringen.

't Was vooral jade wat de klok daar sloeg - er lag een grote jadesteen van een paar honderd kilo in het midden van de winkel, als trekpleister voor de toeristen.

Daarna zijn we even gaan rondwandelen, waarbij we weer een serieuze vlaag op onze kop kregen, en omdat we allemaal honger hadden, zijn we maar naar de souvenirshop teruggekeerd, en hebben we daar fish en chips gegeten. Niet zo lekker - geen aanrader: de beste fish en chips is tot nu toe die van Paekakariki, een paar kilometers ten noorden van Plimmerton - en daar kon deze fish en chips geen vergelijking mee doorstaan.

Daarna zijn we doorgereden naar Arthur's Pass, het einddoel van onze tocht. Tijdens onze klim langs een kronkelend, smal weggetje, werd het weer al maar slechter en slechter. Hier en daar was het weggetje zo steil dat ik zelfs moest terugschakelen naar eerste versnelling - de auto kon er anders niet op. We konden ook zien dat hoger in de bergen de eerste sneeuw begon te vallen op de toppen.

In Arthurs Pass aangekomen gingen we naar ons motel - een soort hotel dat enigszins jodelaiti-achtig aandeed: houten eettafels en stoelen, een groot haardvuur beneden, boven allemaal gangetjes en vreemd gevormde kamers, met relatief weinig comfort: op de drie kamers hadden we in totaal slechts 1 badkamer. Geen telefoon, dus opnieuw geen e-mail. Wel een mooi en gezellig hotel: ruim, prachtige houten meubels.

De jodelaiti-illusie werd wel een beetje verbroken door de japanse opschriften op de deur naar 't toilet - af en toe komen er waarschijnlijk Japanners logeren - we zitten hier ten slotte al dicht bij Christchurch, dat half Japannees is.

We hebben dan in 'de bistro' gegeten: de koukleumen met hun rug naar het haardvuur.Het eten was lekker, en er was veel te veel. Ik had een 'large' pizza gevraagd - en als ze hier zeggen 'large', dan willen ze zeggen 'large': zelfs met hulp kreeg ik het niet allemaal binnen.

's Nachts was er een serieus onweer, met donder en bliksem, en tegen 's ochtends lag er korrelsneeuw op de auto. Na het ontbijt (dat hier in de prijs inbegrepen was, als compensatie voor het gebrek aan comfort), begon ik de wagen in te laden: en ik kan u verzekeren, 't was heel koud. Eerst moest ik de korrelsneeuw van ons portebagage halen - en mijn pollekes kregen serieus kou (onze zelf gemaakte portebagage - als ge u goed herinnert van een vorig verslag - is een soortement houten bak, en sneeuw blijft daar mooi in liggen). Met hulp van onze va was het laden in een kwartierke geklaard. Ik wil nog wel eens terugkeren naar Arthurs Pass als het weer beter is: de natuur is er prachtig.

Omdat het weerbericht niet veel goeds voorspelde, hebben we onze reisroute aangepast: we zouden normaal naar Lake Tekapo gaan, maar het weer was daar even slecht, dus heb ik ons motel daar opgezegd, en in plaats daarvan een extra dag in Christchurch bijgeboekt.

Zo gauw we alles ingeladen hadden, zijn we dus maar spoorslags vertrokken naar Christchurch: het weer bleef bar slecht. Naarmate we Christchurch naderden, werd het weer echter beter, en eenmaal in Christchurch hadden we terug prachtig weer.

Ons motel was niet een van de meest luxueuze - maar er was wel telefoon, en alle nodige gemakken. Als middageten hebben we dan onze piknik opgegeten in onze kamer, en daarna zijn we vertrokken om eens naar Lyttleton te gaan kijken.

Lyttleton is een armoedig aandoend stadje dat eigenlijk in een oude kratermond ligt, die fungeert als een natuurlijke haven - er was wel een heel interessant souvenirshopje, want Kristel en mijn moe zijn er voor een langere periode in verdwenen, terwijl ze de mannen met de kinderen achterlieten.

Vanuit Lyttleton zijn we ook even naar Governor's Bay gaan kijken - de chiquere kotee van Lyttleton.

In het terugkomen zijn we eerst nog eens naar Sumner gereden, om naar een vogelreservaat te zien - maar het werd al te donker om nog veel te zien. Wel zagen we een witte reiger langs de wegkant, en een soort inlandse vogels, de naam weten we niet, maar we noemen ze dus 'Nieuw Zeelands Koerskieken'.

Daarna zijn we teruggegaan naar Christchurch, en we zijn gaan eten bij dezelfde chinees als waar Kristel en ik gegeten hadden bij ons eerste bezoek aan Nieuw-Zeeland. 't Was de eerste keer dat mijn ouders Chinees aten - en na enige aarzeling viel het hun erg mee.

Daarna moesten Kristel en mijn moe nog een heleboel vitrines doen, en prijzen vergelijken, om te zien of ze zich in Lyttleton niet laten afzetten hadden in de souvenirshop. Gelukkig was dat niet zo - dus iedereen ging blij en tevree naar het motel.

De dag daarna zijn we onder een stralende zon naar Akaroa gereden - een oorspronkelijk Franse nederzetting, die zo'n 80 km van Christchurch ligt. Onderweg konden we goed zien dat er in de bergen veel sneeuw gevallen was: de toppen waren nu allemaal stralend wit.

Akaroa ligt ook aan een natuurlijke haven, oorspronkelijk een vulkaankrater. In Akaroa zijn we na onze piknik meegevaren met een bootje dat verschillende bezienswaardigheden aandeed - de meest interessante was wel de dolfijnen. Deze waren Hector-dolfijnen, een soort die enkel in Nieuw-Zeeland voorkomt: kleine, grijs/wit/zwarte dieren. Op video is er enkel een paar rugvinnen te zien, maar we hebben ze wel onder water langs de boot zien schieten. Vooral voor de kindjes een heel adembenemende belevenis.

Naast dolfijnen zagen we ook een pinguin, aalscholvers, een albatros, zeehonden,... in een mooi decor van bruin-groene heuvels die oprezen boven een groene zee.

Na Akaroa zijn we teruggereden naar Christchurch, ons eerst gaan verfrissen in het motel. Daarna zijn we te voet Christchurch ingetrokken, op zoek naar een restaurant. Uiteindelijk zijn we geland in 'Sgt Peppers Steak House', een klein restaurantje waar de Beatles ooit geweest zijn voor ze hun grote bekendheid hadden, tijdens een grote tournee door Nieuw-Zeeland.

Het eten was heel lekker - en onze kinderen hebben er ter plaatse een show opgevoerd. Wouter speelde voor Vlaamse Leeuw - met een verschrikkelijk verkrampt smoel, zijn vingers wijd uitgestrekt, tanden bloot... Ons Elien deed er ook een schepke bovenop - zo scheel als een otter met haar ogen wijd open. 't Was zo erg dat een man die aan een andere tafel zat er een paar foto's van getrokken heeft, en ons moe kon niet meer van 't lachen.

In dit restaurantje hadden ze ook alle CD's van de Beatles te koop - ik heb het niet kunnen laten van er een van te kopen.

De volgende dag hadden we opnieuw een lange rit voor de boeg: eerst naar Kaikoura, en daarna terug naar Picton, al over Blenheim. In Kaikoura hadden we te weinig tijd om walvissen te gaan bekijken - dus we hebben daar enkel maar gegeten, wat foto's getrokken en inkopen gedaan. We hebben langs de baan wel veel zeehonden gezien, die daar op de rotsen lagen te zonnen.

Joris heeft onder baan de valken geteld - in totaal kwam hij tot ongeveer 48 valken van Christchurch tot Picton.

Na een lang en bochtig traject geraakten we uiteindelijk terug in Picton, een paar uur te vroeg voor de ferry. Na enig gezoek wisten we toch te vinden waar we moesten aanschuiven, en met een paar hindernissen en misrijdingen geraakten we uiteindelijk toch ingescheept, en na een relatief kalme overvaart (nadruk op 'relatief' - we zaten terug naast de speelruimte, en de verzamelde kinderen waren nu zo mogelijk nog wilder. Blijkbaar hadden ze allemaal de 101 Dalmatiers al gezien). Tegen een uur of 1, midden in de nacht waren we dan uiteindelijk weer thuis.

Ondanks de relatief kleine auto was het allemaal meegevallen: onze kinderen hebben ons vergast op tophits als 'Slushy slushy pudding', ' Where is the eal (in my puku)', 'No more monkeys jumping on the bed', ' Who took the cookies from the cookie jar', Samsonliedjes, Sinterklaasliedjes, Maoriliedjes - we kunnen die nu allemaal blindelings meezingen.

Donderdag 9/5/96 7:34 - op de trein naar Wellington

't Wordt weer hoog tijd om eens aan een verslag te beginnen, nietwaar ? Nummerken 28 dus. Hier gaat alles min of meer zijn gewone gangetje: Kristel is volop bezig met behangen en schilderen in ons nieuwe huis - nu zijn de badkamer en het toilet afgewerkt. Ik moet zeggen: het ziet er goed uit - ge zoudt voor uw plezier wat langer op het toilet zitten.

Eergisterenavond hebben we bezoek gehad van twee Belgen: Veerle Van der Eecken (als ik me niet vergis ook bekend als V2), en haar partner, Ivan. Ze zijn bezig met een reis rond de wereld, sinds 1 Januari, en hebben eerst lang in Australie gezeten. Claude had ons adres doorgegeven aan Veerle, en Zondag kregen we een telefoontje - of ze even mochten binnenspringen. Dindsdagavond was het dan zover, en het is heel erg meegevallen: we hebben tot kort voor middernacht zitten babbelen. Veerle heeft vroeger bij Apple gewerkt - ik kende haar nog van uit die tijd.

Veerle en Ivan zouden mogelijk ook weg willen uit Belgie, en daarom zijn ze nu bezig met hun verkennende wereldreis: Australie, Nieuw-Zeeland, en Amerika. Waar ze gaan terecht komen weten we dus nog niet - Nieuw-Zeeland was zo te horen wel een kanshebber.

In elk geval, Ivan heeft de coordinaten van Michael Green mee - Michael, die in Auckland woont, heeft een employment agency voor informatici, en hij heeft me verleden jaar aan mijn job geholpen. Ondertussen is hij ook meer een vriend dan een kennis geworden.

Gisteren en eergisteren heb ik bij Capital Mac heel de dag training gehad van Leo Van Snippenburg - ook een oude bekende: hij doet de support en de training voor Phrasea, een document-archiefsysteem, dat ik hier nu in Nieuw-Zeeland geintroduceerd heb. Leo is nen echten Hollander - maar dan wel van de goeie soort; we komen goed overeen. Hij is hier wel super-kort geweest: toegekomen om 8u30 eergisteren morgen, en weer weg om 21u50 gisteravond - de eerste dag training was hij een beetje aan de slome kant, en moesten we hem volgieten met koffie. Deze morgen vertrekt hij dan vanuit Auckland naar Melbourne in Australie.

Hier in Nieuw-Zeeland begrijpen ze goed hoe het nu zit tussen de Nederlanders en de Belgen: Leo en ik moesten het niet uittekenen - de Australiers en de Nieuw-Zeelanders vertellen ook van die flauwe moppen over elkaar.

Vanmiddag moet ik naar Auckland om een presentatie te geven over TextToHTML, een programmake dat ik gemaakt heb, en dat nu 'ontdekt' is door de mensen van CompuServe: ze hebben een PC-programma dat Home Page Wizard heet, waarvoor er geen tegenhanger bestaat op Macintosh, en TextToHTML kan dienst doen als een tegenhanger. Ik heb het al moeten gaan presenteren in Wellington, en vandaag hetzelfde in Auckland.

We hebben ook in de gazet gestaan: Mike Regan is een kennis van Wayne, en hij is reporter bij Infotech Home - dat is een maandelijkse sectie in de Dominion, de grootste krant in Wellington. In Infotech Home staan allerlei artikelen over hoe mensen computers gebruiken in huis - en hij heeft ons geinterviewd omdat we e-mail en andere Internet-faciliteiten gebruiken als contactmiddel met het oorspronkelijk thuisfront. Er staat ook een foto in van de hele familie: Kristel is kwaad op de fotograaf omdat we er allemaal 'te dik' opstaan.

Ondertussen is ook mijn tweede artikeltje in Dr. Dobbs verschenen - over Unix-achtige pipes op Macintosh. Nog niet heel veel reacties gekregen, maar dat kan nog komen: nu pas, een jaar nadat ik het artikel over BinDiff gepubliceerd heb, heb ik een aanvraag van IBM in Boca Raton gekregen, of ze het algorithme mogen gebruiken.

Ons kinderen spreken ondertussen hoe langer hoe beter Engels - we moeten ze af en toe al eens forceren om iets in het Nederlands te vertalen. Ik sta er namelijk op dat er thuis Nederlands gesproken wordt - en als ze beginnen vertellen over wat er in school gebeurd is, is de verleiding groot om het gauw in het Engels te vertellen. Joris en Elien spreken echt Kiwi-Engels; 'yis' betekent 'ja', 'eiy' op het einde van iedere zin (b.v. 'It is nice eiy' in plaats van 'It is nice')... Wouterje spreekt nog echt Vlaams Engels; zijn zinsbouw is nog sterk vlaams getint.

Regelmatig krijgen we nog post of e-mail - minder frequent dan vroeger, dat wel - vanuit heel diverse hoeken - en 't doet altijd plezier om eens een briefke met nieuws van het thuisfront te ontvangen.

We zijn ondertussen door onze voorraad Leonidas-pralinen en Callebaut chocolade en Cote-Dor olifanten en sjokolatte bollen en paaseieren heen: 't is allemaal op. Ons moe had vele kilo's mee uit diverse bronnen - ze hebben de tand des tijds en de tand des goestings dus niet echt lang doorstaan. In ieder geval: bedankt - 't heeft ons, en een aantal Nieuw-Zeelanders, deugd gedaan!

Twee weken geleden zijn we met de Kelsalls gaan wandelen in een groot natuurpark ten noorden van Upper Hutt: er is een omgekeerde rivier (die de bergen IN stroomt, in plaats van UIT - een aardbeving heeft de helling van de streek veranderd). Eerst hebben we buiten gepiknikt, en daarna de boel wat verkend. Er is daar onder andere een hangbrug - waarvan het oversteken voor de nodige vreugde en angsten zorgde (Joris was er eerst niet gerust in). We zijn ook meer dan een uur bezig geweest met onnozelweg stenen bovenop de brug te dragen, en die dan een paar meter dieper in het water te laten ploffen - de stenen werden hoe langer hoe groter, tot als apotheose Wayne en Byron een exemplaar van zeker vijfentwintig kilo naar beneden lieten ploffen. Daarna deden we nog een wandeling van een uurke, en zijn we maar naar huis afgezakt, waar ik pannekoeken gebakken heb.

Vrijdag 10/5/96 - weeral op den trein...

Mijn computerkamer is ondertussen ook stillekesaan op orde aan 't komen: we hebben twee grote bureaus gaan kopen in een tweedehandswinkel - met plaats voor 2-3 computers elk. Alles staat nu netjes opgesteld, verbonden in netwerk,... Het enige wat ik nog niet heb is een extra telefoonlijn voor modem- en faxverkeer - maar die wordt dinsdag aangelegd; we gaan dan een nog twee extra telefoonnummers hebben (een voor telefoon en een voor fax).

Ik heb ondertussen ook mijn Web-pagina aangepast; ze is niet al te proper opgesteld ('t was een beetje raprap), maar ze geeft een beeld van onze trip over het Zuidereiland. Voor geinteresseerden:

http://ourworld.compuserve.com/homepages/kristiaan

Ik ben ook aan een PowerMac 7200/90 geraakt: Ron Crandall, de Amerikaan die ik enkel ken via e-mail, heeft me een 'house-warming gift' gestuurd - zomaar efkens een nieuwe computer. Hij zou erg graag willen dat ik voor zijn software-firma begin te werken, maar ik heb geen zin om naar Los Angeles te gaan wonen; hij zal zich content moeten stellen met ofwel niks, ofwel samenwerken met ene vanuit Nieuw-Zeeland.

In onze tuin is nieuw gras gezaaid, en dat begint ondertussen ook uit te komen. Achter dat gras zit ook weer een hele historie: op een bepaalde dag (terwijl mijn ouders hier nog waren) stond er een Samoaan aan ons deur: een boomsnoeier, of onze boom niet moest gesnoeid worden.

Nu, daar wou ik zo direct niet ja of nee op zeggen, maar we waren op dat moment wel aan het uitkijken naar iemand om onze tuin een beetje op te kalefateren: weinig gras, putten, onkruid, dus ik vroeg hem of hij dat ook deed - ja hij deed dat en voor driehonderd dollar kon hij voor een nieuw grasperk zorgen.

We hadden ook bij andere mensen prijs gevraagd - en die was beduidend hoger, dus ik zei dat het goed was, en op de achterkant van een kaartje schreven we een klein contractje en tekenden dat alletwee (vrij ongebruikelijk in Nieuw-Zeeland: normaal is een mondeling akkoord hier bindend).

Eigenlijk was hij enkel geinteresseerd in mijn krabbel - hij was blijkbaar bang dat ik me ging bedenken. Nu ja, af en toe kwam hij in onze hof werken - na een voorschot van 50 dollar gevraagd te hebben - soms kwam de hele familie helpen, en uiteindelijk was de tuin bijna klaar.

Dan vroeg hij aan Kristel vijftig dollar extra voor graszaad - dus ze belde naar mijn werk om te zien wat ze daar moest op zeggen. Ik zei: niks - hij heeft gezegd dat hij het voor driehonderd ging doen. Enige tijd later was het gras gezaaid, kwam hij terug af: dat het graszaad duur was, en dat ik hem eigenlijk een handje had moeten toesteken, en veel vijven en zessen. 'k Heb er korte metten mee gemaakt, en gezegd dat hij daar dan maar eerder had moeten aan denken, vooraleer toe te zeggen.

Achteraf hebben we dan van Stephen gehoord dat hij in de buurt nog verschillende tuin-jobs gedaan had - telkens voor driehonderd dollar: blijkbaar kende hij maar een enkel getal, en had hij zich dus wel een beetje verkeken op onze tuin.

Dat was het belangrijkste zo ongeveer... Het weer is kouder geworden, maar nog altijd mooi en zonnig - enkel woensdag, wanneer Veerle en Ivan hier waren, hebben we echt een verschrikkelijke storm- en regendag achter de rug.

Kris.

Verslag 29 - 18/6/96, 7:33; de trein naar Wellington

Ondertussen is het weeral lang geleden dat ik nog een verslagje schreef - ik begin er dus maar eens aan.

Hier is het nu ondertussen midwinter. Het is nu wat kouder: vooral 's ochtends hebben we onze twee electrische verwarmertjes nodig om de woonkamer op te warmen - zeker als er een koude zuidenwind waait. Winterkleren hebben we echter nog niet nodig gehad.

Buiten merk je weinig van de winter: alles is nog steeds groen, de stekelbrem staat nog steeds in bloei. Deze morgen, terwijl ik de heuvel afdaalde naar het station, viel vooral het furieus gezang van de vogels mij op - die denken al aan de lente. Binnenkort is het de 21ste juli - de kortste dag hier, de langste daarboven in Europa.

Deze nacht moet het een klein beetje gevroren hebben aan de grond: ik zag een waas van wat ijs op de houten balken van het bruggetje dat ik over moet om aan het station te geraken.

Een paar weken geleden zijn we naar de Wairarapa geweest met de Kelsalls. Oorspronkelijk gingen we op reis gaan naar Lake Waikeremoana, maar het weerbericht was nogal negatief, dus dat werd afgelast. Als alternatief zijn we dan op ronde geweest in de Wairarapa, en we hebben gelogeerd op de farm van Waynes ouders - die waren niet thuis, zodat er meer dan genoeg plaats was. De Wairarapa is een prachtige streek, noordoost van Wellington. We zijn onder andere gaan kijken naar percelen land die te koop zijn aan een meer - de percelen liggen langs, en over, de rand van een prachtig, ongerept natuurgebied, en geven uit op het meer; wie ze koopt, moet bepaalde strenge regels volgen: je moet het natuurgebied onverstoord laten; op het meer mag niets gebeuren - niet zwemmen, varen, vissen,... Toen we gingen kijken was het bar slecht weer - het regende dat het goot; maar toch was het daar echt prachtig: de beboste heuvels op de achtergrond, het meer in de diepte. De percelen liggen al een tijdje te koop - moesten we geld hebben, we kochten er waarschijnlijk een om later als weekendverblijf te gebruiken.

We zijn ook in Featherston gaan kijken naar het museum van de Fell-engine. Dat is een speciale locomotief die gebruikt werd op de spoorlijn over de Rimutaka ranges. Omdat die heel steil naar omhoog ging, hadden ze een speciale locomotief nodig met klemwielen, die aangrepen op een derde, centrale rail. Het hele museum wordt gedreven door vrijwilligers - oud-gedienden van de spoorweg en amateurs, en leeft van vrijwillige giften.

Om onze Wouter bezig te houden, had Kristel hem zotgaandeweg gezegd: tel maar eens hoeveel vijzen er in de locomotief zitten. Na een halfuur was hij nog bezig, en toen we vertrokken mankeerden we hem bij de verplichte volkstelling. Inderdaad - hij zat nog binnen, volop aan het tellen. Toen we hem buitenhaalden zei hij met een serieus gezicht tegen Kristel: "...meer dan een miljoen, moekem".

We zijn de volgende dag naar Castle Point aan de oostkust geweest: een paar grote rotspunten met een vuurtoren en met een grote lagune. In de zomer is het er heel aangenaam zwemmen, maar nu was de zee enorm ruw, wat voor spectaculair golven zorgde. Er is onder de rots een enorme grot, die je bij kalm weer kan binnengaan, en die bij ruw weer als 'blowhole' werkt: iedere keer dat de zee aan de ene kant naar binnen stuwt, wordt er aan de andere kant door de nauwe ingang lucht en water naar buiten gestuwd. Die dag was het echt spectaculair: de watergordijnen vlogen meer dan tien meter hoog de lucht in. Met Wayne en Byron ben ik tot vlak bij de ingang geklauterd - de kracht van de onregelmatig uitgestuwde lucht was echt verbazend: als je een vrij zware steen in de luchtstroom liet vallen, werd die als een pluimpje meegesleurd. Die avond zijn we dan bij Marion's ouders langsgeweest - en daarna terug naar de farm van Wayne's ouders om te overnachten.

De dag erna hebben we het wat kalmer aangedaan: we hebben een groot 'bonfire' aangericht op een van de weiden waar nog hopen afvalhout en takken lagen, die nog opgeruimd moesten worden. Voor de kinderen weer eens een evenement. In tegenstelling tot de storm van de vorige dag was het weer die dag weer buitengewoon mooi: diepblauwe lucht, geen wolkje te zien, en op de achtergrond de besneeuwde Rimutaka's.

We hebben nu ook nieuwe buren aan de andere zijde: aan de ene zijde waren er al nieuwe bewoners ingetrokken in dezelfde week als onze verhuis; nu ook aan de andere zijde. Ze komen uit Schotland: Caroline is Schotse, Brian is in Nieuw-Zeeland geboren, maar ze hebben vele jaren in Schotland gewoond. Ze zitten een beetje in dezelfde situatie als wij zoveel maand geleden: de container is nog niet gearriveerd, dus 't is nog wat kamperen. Ze hebben twee dochtertjes, Patricia en Lucy - de leeftijd van Joris en van Elien. 't Klikte direct tussen Caroline en Kristel - ze zijn regelmatig samen op schok. Verleden zondag zijn ze bij ons langsgeweest om pannekoeken te komen eten.

We waren van plan om te gaan skieen op de Ruapehu - maar het zal er waarschijnlijk niet van komen, omdat de vulkaan terug beginnen spuwen is. 't Is nog niet helemaal zeker, maar 't ziet er niet naar uit dat het zal doorgaan. Normaal gingen we in een grote berghut logeren, samen met een aantal andere families uit de buurt. Nu ja - 't zal er wel een andere keer van komen.

Verleden zaterdagavond zijn we op bezoek geweest bij Michelle, een van Kristel's vriendinnen, zodat de twee vrouwen eens konden uittesten of de mannen het met elkaar konden vinden. Dat was ook een leuke avond: voor we het wisten was het na twaalf uur, zodat we raprap terug naar huis moesten, waar Barbara van de babysittersclub de thuiswacht hield. Kristel is nu namelijk lid van de babysittersclub: iedereen helpt iedereen, en 't werkt met een puntensysteem. Na twaalf uur tellen de uren echter dubbel, zodat je snel veel punten verliest. Door onze activiteiten van de laatste maand zitten we nu wel redelijk laag kwa punten, dus we zullen zelf eerst weer een paar keer moeten babysitten.

Ron Crandall heeft me gevraagd of ik voor een dag of drie naar Los Angeles wil komen om te bespreken welke projecten ik voor hem ga doen - hij heeft werk met hopen. 't Ziet er naar uit dat ik sneller dan voorzien volledig zelfstandig zal beginnen werken. Waarschijnlijk ga ik rond de veertiende juli.

Ons nieuwe huis valt mee: mijn computerkamer is nu volledig ingericht zoals ik wil; het netwerk werkt, de computers draaien. Ik heb nu Windows NT op mijn PC geinstalleerd - OS/2 staat er ook nog wel op, maar ik gebruik het eigenlijk niet meer. Met Windows NT kunnen de Macintoshes de PC ook gebruiken als server - ik kan nu veel gemakkelijker cross-platform projecten hebben: dezelfde sources kunnen gecompileerd worden op diverse platformen; geen copieren meer nodig.

Ondertussen heeft mijn PowerBook ook een periode van serieuze kuren achter de rug: ik heb hem voorzien van een processor-upgrade zodat het nu ook een PowerPC is. Pas nu, met System 7.5.3 Revision 2, is het ding terug een beetje stabiel.

Zaterdag 29/6/96 11:10 - Pope Street 19.

Ondertussen staat bovenstaand verslag al een tijdje op mijn PowerBook, maar ik kon het nog niet versturen omdat ik eerst het nummer moest checken - was het vorige verslag 27 of 28 ? Het blijkt dus 28 geweest te zijn, dus dit verslag is nummer 29. In de voorbije twee weken heeft de griep hier lelijk huisgehouden: eerst Kristel, dan Wouter, dan ik. Daarbij heeft onze Wouter een dubbele oorontsteking opgedaan, zodat we de voorbij weken wel wisten wat gedaan.

Er heerst een griepepidemie over heel Nieuw-Zeeland: veel mensen zijn ziek en de hospitalen liggen overvol; er wordt geschat dat 1 op vier personen de griep zal krijgen. Ons gezin zit dus al boven het gemiddelde - Joris heeft het vermoedelijk als eerste gehad, maar niet al te erg, en enkel Elien is nog niet ziek geworden.

Tot daar de berichten uit Nieuw-Zeeland!

Kris.

Verslag 30

Ondertussen is 't weeral heel lang geleden - de tijd vliegt! In de voorbije periode zijn er redelijk veel dingen gebeurd.

Het belangrijkste was wel dat ik mijn ontslag gegeven heb bij Capital Mac, en nu zelfstandig ga werken.

Ik was de sfeer een beetje beu: de zaken gaan niet echt schitterend, de marges gaan achteruit. Aan de ene kant was iedereen met mij akkoord dat er dingen moesten veranderen, maar als de verandering dan daar was, stootte ik telkens op passief verzet. Niemand was echt bereid iets te veranderen - ze gingen liever allemaal hun eigen individuele gangetje, en van teamspirit was niet veel te merken. Verkopers steken hopen energie in 'klanten' zonder geld, de madammen van de boekhouding zitten koffie te kletsen, hun haar te kammen en zich te schminken in plaats van voor de cash flow te zorgen - en ze vinden allemaal dat ze het wreed goed doen. Nu ja, ik heb Merritt een paar keer verteld wat mijn gedacht is - hij kan nu maar zien wat hij eraan doet.

Wat mij het meest stoorde is dat ik op algemene aanvraag een hele cursusreeks georganiseerd had, en iedereen was heel enthousiast - maar toen de cursus begon kwam nagenoeg niemand opdagen. Toen dacht ik 'Flut he'. Vanaf nu kunnen ze wel nog van mijn diensten gebruik maken, maar 't zal ze wel een erwt kosten.

Daarnaast zou mijn ontslag ook voor Capital Mac een goede zaak kunnen zijn: de boel is nu eens flink dooreen geschud, en Merritt heeft nu grootse plannen om de hele zaak drastisch te reorganiseren. Hij wou mij daar terug in betrekken, maar ik heb hem laten verstaan dat ze mij kunnen inhuren, per dag te betalen, en dat ik voor de rest de kat wel uit de boom kijk: ik heb 11 maand heel veel energie in het ding gepompt, en wat mij betreft was het wat te veel eenrichtingsverkeer.

Vlak nadat ik mijn ontslagbrief afgegeven had, kreeg ik terug telefoon uit Amerika, van Markzware, de firma van Ron Crandall en Patrick Marchese, dat ik nu echt dringend eens moest afkomen. Als bij wonder viel alles netjes in de plooi: mijn vlucht naar Los Angeles was om 17u30 op mijn laatste werkdag bij Capital Mac. 't Is wel vreemd, om Vrijdag om 17u30 te vertrekken, en Vrijdag om 13u30 aan te komen!

Een van de redenen voor mijn komst naar Amerika, was dat Markzware mij wil inhuren voor het ontwikkelen van een PC-versie van FlightCheck. FlightCheck is een programma dat mensen in de publishing-wereld helpt om vergissingen te vermijden en te voorkomen. In wezen komt het erop neer dat als je een electronische publicatie aanmaakt op een computer, en je wil die opsturen naar een drukker, dat je dan ook een groot aantal extra dingen moet meesturen (lettertypen, hoge-resolutie versies van gescande beelden, ...). Doe je dat niet, dan riskeer je een slechte afdruk, met alle kosten vandien. FlightCheck controleert ook op allerhande fouten die de kwaliteit van het eindresultaat beinvloeden.

Na een lange, vervelende vlucht naar LA, kwamen we toe: LA is dus GROOT. De vlieger vloog over de stad, en hij bleef maar over de stad vliegen - er kwam geen eind aan.

Op de luchthaven werd ik opgehaald door Dave, een van de personeelsleden van Markzware, en naar Markzware gebracht.

Het bedrijf zelf is ongeveer de grootte van Logic - iets kleiner misschien, en iets minder mensen. Daar kreeg ik voor de eerste keer Ron te zien: op het eerste zicht een 'oude hippie' - zoals hij zichzelf ooit eens in een e-mail omschreef - lang haar, kalend, een buikje, en een bril met steriliseerbokallekesglazen. Het klikte tussen ons: de volgende dagen hebben we dus niet veel van LA gezien, maar eerder bezig geweest met zijn PC opzetten, e-mail definieren, vergaderen, stukken computercode bestuderen,...

Ik logeerde rechtover het bedrijf in 'Motel 6' - veel ben ik daar wel niet geweest, enkel om te slapen.

We zijn op een dag even tot aan de oceaan geweest, en we zijn ook eens naar de paarderenbaan (paarde-renbaan, niet paarderen-baan) geweest. Daar heeft Ron voor mij een tiketje gekocht - waarmee ik dan 40 dollar gewonnen heb.

Verder heeft hij me meegesleurd naar diverse restaurants in LA - 'k heb dus wel goed gegeten.

Op een van de vergaderingen had ik een lumineus idee in verband met FlightCheck: een structuur die aan de ene kant het programma veel algemener maakt: niet enkel toepasbaar in de publishing wereld, maar ook in andere gebieden zoals Web-publishing, multimedia,...ten tweede veel gemakkelijker te onderhouden en uit te breiden, enm nten derde een gebruikersinterface die simpeler zou zijn. Ze vonden het allemaal neig goed, en Ron gaat waarschijnlijk FlightCheck 3.0 baseren op wat ik ga doen voor FlightCheck PC.

In elk geval, ik was blij toen ik weer thuis was; ik ben nu vollen bak aan 't specifieren en coderen, zodat we tegen 11 September een eerste ruwe demo zouden moeten hebben.

Kristel en ik hebben nu alletwee een draagbare telefoon - ik ben +(64) 25 407 920, en Kristel is +(64) 25 407 921. Daarnaast heb ik nu een fax geinstalleerd op +(64) 4 233 05 89 - voor wie geen e-mail heeft, en voor de klanten van mijn een-mans zaakje.

Vandaag ben ik naar Capiche, een grafisch bedrijfje, geweest - dat zal waarschijnlijk, samen met het Museum van Nieuw-Zeeland, een van mijn vaste klanten zijn. Nicki Stephens, een van de de twee zaakvoerders, werkt zelf bij Colenso, een van de grootste reklameagentschappen van Nieuw-Zeeland. Ze vergelijkt nu de computerchaos bij Colenso met de orde en regelmaat die ik in de voorbije maanden bij Capiche gearrangeerd heb, en is druk doende om me ook bij Colenso aan een jobke te helpen. Als het loopt zoals het er nu uitziet, zal ik binnenkort werk moeten beginnen weigeren.

De komende twee, drie maand zullen druk zijn - maar met als voordeel dat ik nu mijn goesting doe, en dat ik van thuis kan werken; 't zal een stuk leuker zijn dan vroeger.

Verleden zondag was het net zomer. We zijn we met Brendan en Caroline, de buren, en hun kinderen, Patricia en Lucy, naar Titahi Bay geweest, aan de overkant van de lagune. 't Is een verlaten gebied, enkel met wat koeien, waar veel motorcrossers komen oefenen. Brendan had zijn quad mee - dat is een vierwielige motorfiets. De kinderen hebben er allemaal op gereden - helm op, en al brommend langs het strand. 't Is wel koddig om zien: de helm is in verhouding groot, zodat de kinderen er allemaal uitzagen als gemotoriseerde dikkoppen.

Twee weken geleden ben ik samen met Brendan, en onze Joris en Patricia, gaan fietsen, langs de kust. De zee was heel woest, en ik heb een paar prachtige zichten op dia gezet.

De kinderen groeien als kool; ondertussen beginnen de eerste opgroei-verschijnselen zich voor te doen: onze Wouter is smoorverliefd op Jennifer van scheef rechtover: op bepaalde dagen loopt hij te bleiten als hij haar niet kan zien. Onze Elien heeft ook een lief, Api genaamd, een knap Maori-ventje. Ze moet hem wel delen met Lucy van naast de deur. Kortom, 't is precies een soap-serie.

Het weer is de laatste tijd vrij goed: we krijgen nu wel af en toe serieuze noorderwinden, en dan kan het hier lelijk spoken, maar we hebben regelmatig een paar zomerse dagen tussendoor.

Kristel is vandaag haar theoretische proef gaan doen (ze is er door) voor een Nieuw-Zeelands rijbewijs: doordat er geen overeenkomst is tussen Belgie en Nieuw-Zeeland, moeten we blijkbaar de hele officiele cyclus doorlopen: eerst theorieexamen - dan praktisch examen - dan 9 maand op de proef (waarbij je niet zonder begeleiding 's avonds of 's nachts mag rijden), en dan pas een definitief rijbewijs.

't Is wel een beetje zot: ons internationaal rijbewijs vervalt na een jaar - binnenkort dus, en van dan af zal Kristel niet meer 's avonds en 's nachts mogen rijden, omdat ze een voorlopig rijbewijs heeft. Ik moet mij nog inschrijven - ik ben eerst aan 't zien of er geen omwegske is. Nederlanders bijvoorbeeld moeten enkel een theoretische proef doen, en krijgen direct een rijbewijs - ik ga eens zien of ik via de Nederlandse ambassade geen Nederlands rijbewijs zou kunnen krijgen. Wordt vervolgd.

Kristel weet de laatste tijd ook wat gedaan: ze is nu samen met Caroline bezig met een cursus pottenbakken, en ze wil binnenkort een cursus schilderen gaan volgen. Kristel en Caroline zijn niet van mekaar weg te slaan, en ze amuseren zich blijkbaar rot.

En dat was het dan zo ongeveer! De lente is in aantocht - 't zal rap weer zomer zijn.

Verslag .., Linden Park, Zaterdagmorgen 2/11, 8:46.

't Is ondertussen hoog tijd dat ik nog eens een verslag schrijf! Momenteel zit ik in Linden Park in Linden, waar onze Joris een cricketmatch speelt op verplaatsing. We zijn momenteel gesplitst: Kristel zit met de twee kleinste op de cricket in het Ngati Toa domain in Paremata, en ik zit met Joris hier in Linden.

Ik heb ondertussen mijn rijbewijs: een week of twee na de theoretische test ben ik mijn practisch examen gaan doen, en er zonder al te veel problemen doorgeraakt. Kristel was er al eerder doorgeraakt, we kunnen nu dus beiden weer de Nieuw-Zeelandse wegen onveilig maken. Onze trouwe Chariot gedraagt zich nog altijd goed, ondanks zijn leeftijd. 't Is wel een autootje met karakter: er zit ergens een slecht contact, waardoor de wagen als hij stilstaat soms zonder electriciteit valt, en niet wil starten. Dan moeten alle passagiers even 'wiggelen' - dat is dus het bovenlichaam een paar keer van links naar rechts bewegen en terug, zodat de wagen een beetje aangemoedigd wordt, en vervolges blijmoedig start. We hebben ook zijn 'clutch' laten vervangen - ik weet het nederlandse woord niet; in 't Belgisch noemen we dat 'de disque' of 'de disque de friction', een onderdeel van de versnelling - die was ver op haar einde, en af en toe hing er een stank van verbrand rubber rond de wagen. Voor zo'n $400 was dat gefikst - ik denk dat dat relatief goedkoop is - ik meen me te herinneren dat dat in Belgie een vrij dure operatie was. In ieder geval is hij nu klaar voor onze trip over het Zuidereiland rond het einde van het jaar.

De verleden twee weken ben ik in Los Angeles geweest, om samen met Ron Crandall aan FlightCheck te werken - hij heeft me een hoop kennis overgedragen over file formaten van diverse paketten zoals PageMaker, Quark, Illustrator,... die ik nodig heb om de PC-versie van FlightCheck te kunnen afwerken. In ieder geval is iedereen ginder bij Markzware heel enthousiast: ze zien het enorm zitten, en er worden al plannen gemaakt om naar grotere behuizing uit te kijken, want zo gauw de PC-versie uitkomt zullen ze meer personeel nodig hebben om de vraag te kunnen voldoen. 't Is nu nog kwestie van even doorbijten: ik ben over halfweg; vermoedelijk ben ik met beta-1 klaar halverwege november.

Terwijl ik in L.A. zat, is Kristel met de kinderen, samen met Brendan en Caroline voor een weekend naar Castle Point geweest, aan de oostkust. Dat is blijkbaar voor herhaling vatbaar - we gaan dat dus nog eens doen met het hele gezin. 't Was ook goedkoop: $160, da's zo'n 3500 fr, voor het hele weekend.

Twee weken was wel lang - ik miste vrouw en kinderen, en Nieuw-Zeeland. Doordat ik vroeger klaar was dan oorspronkelijk voorzien, ben ik een dag of drie vroeger kunnen vertrekken - dat was ook nog wel even spannend: alle vluchten waren volboekt. In dat geval moet je dus naar de luchthaven gaan, en in 'standby' staan. Als er een plaats vrijkomt, kan je die eventueel innemen. Na wat perikelen met het overboeken van mijn ticket (geboekt via American Airlines, maar Quantas doet de eigenlijke vlucht, wat dus voor enig geschipper zorgde), kon ik een vrijgekomen plaats innemen. 't Was wel een langere vlucht dan anders: ik ben via Sydney gekomen in plaats van zoals normaal via Auckland.

Een aantal weken geleden zijn we met Wayne en Marion gaan wandelen in Otaki Gorge, een halfuurtje ten noorden van waar we wonen. De natuur is er indrukwekkend: stel je eerst een grote vlakke vallei voor, een paar kilometer breed, laat daar links en rechts hoge heuvels uit oprijzen. In de vlakke valleibodem is dan een brede geul - ik schat zo'n 1-2 kilometer breed, met zelf opnieuw een vlakke bodem. In de vlakke bodem van de geul is dan een diepe rivierbedding uitgesneden - een paar honderd meter breed. 't Is dus een soort 'trap'-landschap, met vlakten op diverse niveaus. De kleuren waren een mengeling van winter- en lentekleuren, wat voor een zeer speciale sfeer zorgde. Echt indrukwekkend.

Op 28 september hebben we een party georganiseerd, ter gelegenheid van ons eerste jaar Nieuw-Zeeland - in totaal hadden we tussen de veertig en de vijftig gasten. 't Is een echt succes geworden: er wordy nog altijd over gesproken in Plimmerton en Camborne, en er zijn nu verschillende van Kristel's vriendinnen die ook een party willen organiseren, omdat het zo goed meegevallen was. We hadden de City Hall afgehuurd, met een grijzende disk-jockey, die onze stijl van muziek draaide (ja, da's een teken van oud worden: de disk-jockey die jouw stijl wil draaien is grijs). Iedereen die uitgenodigd was bracht ook iets mee om te eten of te drinken - zo gaat dat hier in Nieuw-Zeeland. Eten en drinken worden dan uitgestald op een grote tafel, en dan is't feest. Kristel is dus niet van de dansvloer afgeweest, en dronk wijn tegen de dorst. Die had dus de volgende dag een mooie kater - en een vent zonder kompassie: als ge wilt kunnen drinken moet ge ook maar kunnen afzien, nietwaar.

De dag voor onze party zijn Brendan en Caroline van naast ons verhuisd naar hun eigen huis, twee straten verder. Hun nieuwe huis heeft een zwembad, en een mooi zicht op de Cook Strait.

Ik heb me een nieuwe camera gekocht: mijn oude camera begint zachtjes aan een beetje voddig aan te voelen, en hier en daar een paar steekjes te laten vallen. Er zit ook een een paar maand een heel klein beestje in, dat de hele camera rondmarcheert, en op alle manieren in beeld tracht te komen. Soms zit het in de zoeker, wat niet zo erg is: ik ignoreer het gewoon. Soms zit het echter midden in beeld, en als de dia's ontwikkeld zijn krijg ik dus 'zicht op strand met monsterachtig klein beestje op de voorgrond'. 't Heeft veel poten - ik denk dat het een of ander soort mijt is; 't is ongeveer 0.5 mm lang, maar op de foto kan het er dus wel reuzegroot uitzien. Ik weet niet wat het eet: 't zit nu al maanden in Hotel Camera, en voelt zich blijkbaar opperbest. 't Heeft natuurlijk ook zijn voordelen: we hebben een zeer goedkoop huisdier. Veel mensen laten je foto's van hun hond of kat zien - 'hier zie, ons fidooken'. Wel, ik heb dia's van onze mijt.

De nieuwe camera was oorspronkelijk een groothoeklens. Klinkt raar, maar 't is waar. Ik wou een groothoeklens kopen voor mijn oude camera: ik trek hier heel veel dia's (meer dan 300 in het voorbije jaar), en telkens ik een prachtig landschap zie, mis ik een groothoeklens. Ik was naar de winkel geweest om de prijs te vragen, en het was redelijk duur. Er was op dat moment echter ook een beperkte aanbieding: een Minolta body, met twee zoomlenzen: een 28-80 mm en een 70-300 mm. De prijs daarvan was minder dan het dubbele van een groothoeklens, en uiteindelijk besloot ik van dan maar liever direct de hele set te kopen. Joris en ik waren met de trein naar Porirua gegaan om de camera te kopen, maar in de winkel in Porirua hadden ze er geen meer. Na een paar telefoontjes naar andere vestigingen dook er nog 1 enkel exemplaar op in Wellington: we zijn dus gauw verder gespoord naar Wellington, en ik heb bij mijn weten de laatste beschikbare camera gekocht. 't Is zo een moderne camera, die piept en knort als je hem aanzet, volautomatisch computergestuurd, maar je kan gelukkig ook nog alles manueel doen.

Verleden maand is Piet Vonk uit Nederland hier geweest: bij INL, een van de twee grote krantengroepen hier in Nieuw-Zeeland, zijn ze op zoek naar een archiveringssysteem, en Phrasea, een softwarepakket dat door Piet's firma geproduceerd wordt, is een van de kandidaten. Piet is Wayne komen assisteren teneinde de mensen van INL te overtuigen van de kwaliteiten van Phrasea. 't Ziet er allemaal goed uit: de balans helt duidelijk over in de richting van Phrasea, maar 't zijn geen snelle beslissers; de uiteindelijke beslissing ligt nog een paar maand in de toekomst. In ieder geval: 't was leuk Piet terug te zien - ik kende hem eigenlijk nog niet zo verschrikkelijk goed - we hadden in het verleden enkel wat min of meer vluchtige contacten, maar hij valt echt enorm mee. We zijn onder andere een avond eens gaan eten: Wayne, Marion, Piet, Kristel en ik, en ik denk dat we er allemaal erg van genoten hebben. Ik hoop echt dat we Phrasea erdoor krijgen bij INL: Wayne heeft er al heel veel energie en moeite ingestoken.

Een paar weken geleden was het hier verkiezingen, en Kristel en ik zijn ook gaan kiezen: in Nieuw-Zeeland krijg je stemrecht indien je meer dan een jaar in het land gewoond hebt, onafhankelijk van je nationaliteit. De verkiezingen hier zijn voor de eerste keer met een nieuw systeem, MMP genaamd, waarbij je apart kan stemmen op de naam van een lokale politicus, en een tweede keer op partij - eventueel verschillend van de partij van je eerste stem. In het vroegere systeem ('first past the post') werd de partij met de meeste stemmen de baas - er werd niet gewerkt met coalities en dergelijke. Het nieuwe systeem lijkt meer op wat we in Europa gewoon zijn - momenteel, meer dan een maand na de verkiezingen, zijn ze nog altijd bezig coalities aan het vormen. Het probleem is namelijk dat NZ First, een kleine partij met aan het hoofd Winston Peters, kan kiezen met welk van de twee grote partijen ze kan gaan coalitie vormen: Labour of National. Beide hebben veel stemmen, maar geen van beide heeft genoeg voor een absolute meerderheid. Winston is in mijn ogen een onbetrouwbaar sujet, maar hij kan het goed uitleggen, en heeft Vlaams Blok-achtige slogans, die bij een deel van de bevolking goed vallen. ('Nieuw-Zeeland voor de Nieuw-Zeelanders', 'Alle Aziaten buiten', 'Ze pakken onze jobs af',... je kent dat wel, vervang enkel 'Marokkanen' door 'Aziaten').

Op een avond voor mijn tweede bezoek aan L.A. waren we eens op 'zot valt het uit' naar het noorden gereden om naar Peka-Peka Beach te gaan kijken: een reusachtig groot strand dat beheerst wordt door een prachtig zicht op Kapiti Island, een paar kilometer verder in zee. Groots - en helemaal verlaten. Bij onze terugkeer stopten we in Waikenae, een klein dorpje, en we gingen eens kijken bij de plaatselijke Chinees. Tegen ons hielen - geen plaats meer: het lokale ouderlingengesticht kwam 'en masse' eten die avond, en de kok was op het randje van 'een crise' omwille van het veel volk. We zijn dan maar in Paraparaumu bij den Italiaan gaan eten: heel lekker, een aanrader.

Ter gelegenheid van mijn terugkomst besloten we het nog eens te proberen in Waikenae, en we zijn dus weer naar de Chinees gereden, want het restaurantje had 'iets', waardoor we het toch wel wouden uitproberen. Ook deze keer was het restaurant bijna volzet, maar gelukkig hadden we deze keer plaats. Het eten was buitengewoon lekker - 't is dertig kilometer rijden, maar we gaan nog naar dat restaurant gaan.

Kristel speelt nu elke week basketbal - ze komt dan iedere keer naar huis zo rood als een pioen, maar amuseert zich uitstekend. Als we een thuiswachter vinden ga ik ook eens mee.

Tot daar 'The continuing story of Buffalo Bill in the country of the Kiwi's'...

Verslag 32

Ondertussen zijn Meter en Peter Lombeek gearriveerd uit Belgie - ze blijven hier voor twee maand. De eerste weken waren ze bij ons gelogeerd; daarna hadden ze een eigen huis: Bob en Joan, een koppel dat een straat verder woont dan wij, in Lagden Street, ging op reis voor een paar weken en Meter en Peter deden house-sitting. Later, als we terug zijn van onze geplande reis over het zuidereiland, kunnen ze nog enige tijd house-sitten bij Vicki, die ook in Lagden Street woont.

Bij het huis van Bob en Joan hoort een hond, Lady, die voor veel plezier en vertier zorgde: 't is een ouder teefje, heel braaf en gewillig, en de kinderen deden er grote wandelingen mee, zodat het dier regelmatig helemaal pompaf lag te slapen.

Een keer is ze ontsnapt - wat voor de nodige spanning zorgde natuurlijk, maar blijkbaar was ze gewoon haar vaste wandeling eens op haar eentje gaan doen, zodat ze door meter al kort daarna bij de lurven gevat werd, en terug naar huis gevoerd. De ontsnapping was wel intelligent gepland: ze had zich eerst goed in de tuin verstopt, zodat het leek of ze al ontsnapt was. Wanneer haar 'ontsnapping' ontdekt werd, liep Peter op straat om haar te zoeken, en liet het hek open. Dat was het moment waarop ze liggen wachten had - ze slipte stilletjes buiten, en ging een wandelingetje maken.

Kerstavond hebben we gewoon thuis gevierd, met pakjes onder de boom.

Santa Claus heeft voor onze kinderen echte Nieuw-Zeelandse cadeaus gebracht: voor elk een boogy-board (een soort mini-surfplank), en een wetsuit (een surfpak met korte ledematen). Daarnaast ook voor elk een walkman met cassette's - Santa was slim, en bedacht dat die wel eens nuttig konden zijn tijdens de komende lange reis.

Nog een tussendoortje: blijkens een krantenartikel is Santa Claus een uitvinding van de Coca-Cola compagny: in de dertiger jaren wilden ze een of andere mascotte hebben voor rond Kerstmis. Ze haalden dan maar Sinterklaas uit de kast, maar hij was wat te mager en te serieus, zodat ze hem wat dikker maakten, verhuisden naar het hoge noorden en wat meer opvallende kleren aandeden. Het hele Santa Claus-geval is dus gewoon begonnen als reklamestunt.

Op boxing day hebben we Marion en Wayne uitgenodigd, en barbecue gedaan - wij hebben zo'n ronde Barbecook meegebracht uit Belgie. Ze stonden wel enorm te kijken naar onze barbecue: een dergelijk type vind je niet in Nieuw Zeeland. 't Is er nochtans gewoon ene uit de Macro, maar hij werkt wel goed: je kan hem gewoon aanmaken met twee kranten - geen blokjes of aanmaakvloeistof nodig.

Nieuwjaar hebben we gevierd aan de 'bach' in Paekakariki, het buitenhuisje van Marion en Wayne. Ze hebben het de voorbije maanden compleet gerenoveerd - het is nu een stuk netter. Op Nieuwjaaravond werd er hier en daar vuurwerk afgestoken: 't heeft ook zijn charme, hoor, nieuwjaar vieren buiten in een zwoele avond, in plaats van een koude winterstorm.

Kort daarna brak de tijd aan om ons klaar te maken voor onze reis over het Zuidereiland.

Het plan ging als volgt: ik zou trachten klaar te zijn met de beta-versie van FlightCheck alvorens te vertrekken. Verder ging ik een draagbare PC kopen, zodat ik tijdens de reis over het zuidereiland zo nodig nog aanpassingen kon doen aan het programma - in de meeste motels is wel een telefoon, zodat ik regelmatig mijn e-mail kan uitwisselen. Het plan was wel bijna mislukt: we vertrokken de zaterdagochtend vroeg, en pas op vrijdagavond om 8 uur ben ik erin geslaagd mijn nieuwe PC te pakken te krijgen - na een aantal telefoons, en een aantal mensen in verlof te hebben opgetrommeld. Tegen negen uur kon ik dan beginnen met het opladen en installeren van software, compilers. Resultaat: 't was half vier 's morgens tegen dat ik in mijn nest geraakte, en half zeven mocht ik er weer fris (?) en monter (?) weer uit. In ieder geval: de beta van FlightCheck is uit - contacteer www.markzware.com voor meer info.

Nu ja, 't was dan toch vakantie. Eerst de Chariot weer opgetuigd met onze zelfgemaakte houten porte-bagage, die me telkens weer doet denken aan een dienblad uit de Mac Donald's, pakken en zakken erop en erin, de mensjes erbij geduwd, en weg waren we. We reden dus naar Wellington, en scheepten daar in op de ferry naar het Zuidereiland. De reis verliep zonder problemen: prachtig weer; vooral het binnenvaren van de Marborough Sounds was indrukwekkend. We hebben al besloten dat we daar eens voor veertien dagen een bootvakantie gaan doen.

Even tussendoor over die bootvakantie: we zijn ondertussen bevriend geraakt met Daniel en Emma, via de Belgische bijeenkomsten die door de ambassade hier regelmatig georganiseerd worden; Daniel is een Belg, en Emma een rasechte Kiwi. Daniel is toen hij negen was naar Australie verhuisd met zijn ouders, en dan later in Nieuw-Zeeland verzeild geraakt. Hij kan als Belg niet meer terug naar Belgie: hij heeft zijn legerdienst niet gedaan, en als hij ooit voet in Belgie zet wordt hij direct gearresteerd en moet dan een hele administratieve procedure door. Binnen een paar maand willen Daniel en Emma Europa bezoeken; uiteindelijk is de simpelste manier waarop hij in Belgie kan komen zonder problemen dat hij zich tot Kiwi laat naturaliseren - en dat is wat hij dus ook gaat doen.

Emma's ouders hebben een buitenverblijf in de Marlborough Sounds - waarschijnlijk kunnen we daar wel eens heen; ze heeft toch al zo iets gezegd. Anders kunnen we er ook gewoon een 'bach' (buitenverblijfje) huren voor een paar weken - 't is veel goedkoper in de Sounds, vergeleken met andere plaatsen, omdat je er b.v. in de meeste gevallen enkel per boot kan geraken.

Eenmaal we in Picton aangekomen waren zijn we direct doorgereden naar Motueka, waar we vorig jaar op onze reis met mijn ouders ook gebleven waren. Wel in een ander motel deze keer; het motel waar we vorig jaar waren was al volzet - 't was niet zo luxueus als vorig jaar, maar 't viel wel mee. We zijn dan gaan eten in de Gothic Gourmet, hetzelfde restaurant als vorig jaar. Terwijl we binnen zaten kreeg Motueka plots een hagelstorm te verduren - niet zo leuk voor de fruitboeren, en tegen dat we buitenkwamen goot het pijpestelen - de oude trouwe Chariot wou bijna niet starten van de nattigheid.

De volgende morgen was het weer gelukkig weer stralend, en we hebben rond Motueka een fikse wandeling gedaan in een van de vele natuurgebieden - dit was een soort slikken en schorrengebied - enorm wijds en uitgestrekt. Hier kon je heel goed zien dat de aarde rond is: we konden de Marlborough Sounds zien, maar op sommige plaatsen zag je enkel nog de boomtoppen, en was de rest onzichtbaar achter de horizon.

Na onze wandeling deden we nog gauw wat inkopen, en vertrokken we naar Takaka - meer naar het noorden. Na een paar verkeerde afslagjes (in Nieuw-Zeeland loopt dat gemakkelijk op - zo'n 50 km extra op de teller), vonden we ons motel. Sylvia heette ons welkom - 't was direct duidelijk dat zij uit Zwitserland kwam: de stijl van het motel was typisch Zwitsers, haar Engels klonk Zwitsers, en de omgeving deed erg Zwitsers aan - hoge bergen, groene dalen - behalve dan dat de zee vlakbij was.

We zijn dan even gaan kijken naar het gedenkteken voor Abel Tasman, nabij Golden Bay, waar zijn schip op zijn rondvaart enige tijd gelegen heeft. Heel leuk vond Abel het daar wel niet - de Maori's waren daar niet al te vriendelijk geweest, en den Tasman is al snel weer vertrokken met een paar man minder. Er was een uittreksel uit het logboek van Tasman; spijtig genoeg was er geen Maori-verslag van de ontmoeting voorhanden: de oorspronkelijke stam is later in de pan gehakt door een andere stam, en die zijn dan zelf weer verslagen door de huidige Maori-stam.

We zijn dan naar Golden Bay geweest: een prachtige, tropische baai met goudgeel zand, en de kinderen hebben zich kostelijk geamuseerd in het water.

Vervolgens gingen we op zoek naar een of andere eetgelegenheid, en na enige omzwervingen kwamen we in Takaka bij Milliways terecht. Dat viel erg mee: 't was een restaurantje dat uitgebaat werd door een heel clubje van jonge, enthousiaste mensen. Volgens de menukaart waren ze eigenlijk het restaurant aan het einde van het universum, uit de Hitchiker's Guide to Galaxy, en waren ze in een tijd-ruimte bel naar Takaka gereisd. De menu was heel speciaal en gedurfd - op 't eerste zicht rare combinaties, maar heel lekker, en niet zwaar.

De volgende morgen, na onze Chariot weer met zijn zware lading volgestouwd te hebben vertrokken we terug, langs over Motueka, naar St. Arnauld, aan een van de Nelson Lakes.

In de bergen tussen Takaka en Motueka hebben we een bezoek gebracht aan druipsteengrotten - de moeite waard om te zien. In die grotten lagen onder andere beenderen van moa's - de uitgestorven reuzevogels (een beetje zoals emu's), zo tussen de 25.000 en 30.000 jaar oud.

We vroegen ons altijd al af waarom sommige wegen op de kaart een iets andere kleur hadden. Wel, nu weten we waarom: dat zijn niet-geasfalteerde wegen met steenslag. Hier noemen ze dat een metal road of een gravel road. Een van de stenen op de weg moet zich aangetrokken gevoeld hebben tot de uitlaatpijp van onze Chariot - gevolg: nu klinkt de oude kar als Pavarotti met een zware keel- en snotvalling: een heel zware ronk - je hoort ons van kilometers ver komen.

St. Arnauld doet nog meer aan Oostenrijk of Zwitserland denken dan Takaka: een prachtig bergmeer, en een hotel uitgebaat door twee Oostenrijkers. Op de menukaart dingen als Apfelstrudel en andere Oostenrijkse kost. Als je niet oplet zou je bij vergissing kunnen beginnen jodelen. We sliepen wel met ons zevenen in een te kleine kamer - dat was iets minder, maar al de rest viel mee; ik denk dat we in de toekomst nog terug zullen gaan naar St. Arnauld, mogelijk op skivakantie.

De volgende dag knorde onze kar ons dan naar Punakaiki - even prachtig als verleden jaar, en gelukkig konden we weer in hetzelfde motel verblijven. Die dag waren we wel te moe om nog veel te doen, maar de dag daarop, alvorens te vertrekken naar Franz Jozef, zijn we nog naar de Pancake rocks gaan kijken en de blowholes. Gelukkig was de zee weer erg woelig, zodat er prachtige waterfonteinen opspoten uit de blowholes.

De Franz Jozef glacier (gletsjer) was ook de moeite: we zijn tot daar gewandeld. Nabij de gletsjer was het een stuk kouder dan elders: er sloeg een koude wind naar beneden langs het ijs. De natuur was redelijk overweldigend - het motel minder; het kreeg van ons al snel de bijnaam 'Motel bij Meemee en peepee': alles een beetje oud en kramikkelig, jaren zestig stijl. Omdat er in Franz Jozef op het eerste zicht niet veel eetgelegenheid was zijn we naar Fox Glacier gereden, een halfuurtje verder. Slecht idee, zo bleek. Er was wel meer keuze, maar het restaurant waar we binnenstaken was een beetje overbezet, en ik denk dat de kok op verlof was, en dat ze een van de diensters deden koken: alles aangebrand, en niet bijster lekker.

We zijn dan maar teruggekeerd naar Franz Jozef, om een koffie te drinken, en die viel dan gelukkig beter mee.

De volgemde morgen waren we mooi op tijd vertrokken, en na een serieuze rit kwamen we aan Lake Moeraki - waar we twee motels zagen, geen van beide het motel dat we zochten, dus we reden maar wat verder, en wat verder en wat verder... Na krijgsraad bleek dat we een motel hadden in Moeraki, dat niks te maken heeft met Lake Moeraki: het ene ligt aan de oostkust, het andere aan de westkust.

We zijn dan maar doorgereden naar Haast, waar we getankt hebben, en in een telefooncel wat telefoons deden: eentje naar Moeraki, om te zeggen dan we aan de verkeerde kant van het land zaten, en eentje naar Wanaka, onze bestemming van de volgende dag, om te vragen of we een dag eerder mochten komen. Gelukkig nergens problemen, dus we reden dan maar direct door naar Wanaka, langs de Haast pas. Prachtige natuur - hele grote, blauwe meren, compleet verlaten, echt ongeloofelijk.

In Wanaka werden we zeer goed ontvangen: enorm vriendelijke mensen, erg in de weer. Wouter kreeg op de trampoline een bloedneus - direct assistentie, en alledrie de kinderen een ijsje, gratis en voor niks 'voor de schrik'. Toen we gingen vragen of we de wasmachine mochten gebruiken: geen probleem: de madam bood direct aan van de was voor ons te doen, zodat we ons tijdschema niet moesten aanpassen voor de was en de plas. Al bij al: een aanrader - het motel was ook niet mooi of nieuw, maar we zijn op weinige plaatsen zo goed en vriendelijk ontvangen.

In Wanaka zijn we met de kinderen gaan zwemmen in het meer, of eerder: pootje baden. Zelfs ik heb mijn zwembroek even aangehad - maar ik heb ze wel niet natgemaakt. De volgende morgen hebben we een bergwandeling gemaakt, maar in de namiddag is het weer omgeslagen, en begon het te regenen. Om de kinderen bezig te houden zijn we dan maar naar een plaatselijke attractie, Puzzling World, gegaan - zonder meter en peter, die wilden wel even uitblazen. Eerlijk gezegd: we waren ook niet zo enthousiast, maar we wilden de kinderen ook iets gunnen. Achteraf beschouwd viel het enorm mee: eerst een soort doolhof, waarbij je vier torens moest opzoeken, en dan een soort puzzel-land. Je kent dat wel: die puzzels waarbij je iets op een bepaalde manier moet weten te doen, of het gaat niet, blokjes of draadfiguren of koord,... Die liggen allemaal op tafels, en je mag er zoveel aan puzzelen als je wil. Je kan de puzzels ook kopen; we hebben er dus ook een paar van mee. De finale attractie was een hologram-tentoonstelling en een scheef huis: dat is een huis dat ongeveer 30 graden scheef is gebouwd. Daarin rondlopen, of liever rondklimmen is echt een zeer begoochelende ervaring: je ogen vechten met je evenwichtsgevoel. In het huis staan dan gekke dingen, zoals een waterleiding met water dat omhoog schijnt te lopen.

Vanuit Wanaka vertrokken we dan met slecht weer naar Te Anau, langs over Queenstown. In Queenstown zijn we even wat inkopen gaan doen, maar het was echt een toeristisch gat, ik kon er niet rap genoeg weer weg zijn.

Te Anau, het zuidelijkste punt van onze reis, was niet echt bijzonder: heel veel nieuwe winkels, duidelijk enkel ten behoeve van de toeristen. De volgende dag gingen we mee op een voorgeprogrammeerde tocht naar de Doubtful Sound, dat is een van de fjorden. Om daar te geraken moesten we eerst met een catamaran een meer over. Aan de andere kant van het meer zit honderden meters onder de rotsen een waterkrachtcentrale verscholen - die zijn we ook gaan bezichtigen. Van aan de waterkrachtcentrale loopt een weg naar de Doubtful Sound. Die weg is met niks verbonden: hij is ooit aangelegd om de waterkrachtcentrale te bouwen: toen werd het materiaal per boot aangebracht via de zee door de Doubtful Sound, en vervolgens over dit stukje weg naar de centrale gevoerd. Buiten de weg is er nu nog weinig van de toenmalige werken te zien: het ligt allemaal in het hartje van Fjordland; dat is een reusachtig natuurpark, en men heeft geprobeerd om de natuur zo min mogelijk te storen en zo snel mogelijk te herstellen na de bouw van de centrale. Er was een bus die eerst met ons de centrale inreed via een wijde spiraaltunnel, tot heel diep in de grond; vervolgens bracht de bus ons via de weg over de pas naar de Doubtful Sound.

De tocht op de Doubtful sound, opnieuw met een catamaran, was echt prachtig: de natuur is woest, en verlaten. De boot is ook een klein eindje de zee opgevaren om naar een kolonie zeehonden te gaan kijken. Vader Kamiel stond op het voordek op uitkijk; en plots kregen we een paar serieuze windstoten waardoor zijn Apple-pet de zee invloog. De kapitein zag de pet gaan, keerde de boot, en de pet werd fluks opgevist: geen moeite teveel. Ondertussen werd de sterke deining me wel een beetje teveel - en ik ben op het achterdek een paar zakjes met visvoer gaan vullen als je begrijpt wat ik bedoel.

Vervolgens zijn we een kolonie dolfijnen gaan opzoeken in een van de zijarmen van de Doubtful sound: dat was echt een niet te vergeten ervaring. Dit waren grijze dolfijnen, en deze keer zagen we ze stukken beter dan vorig jaar in Akaroa. Ze speelden rond de boot en sprongen over de golven die de boot maakte. Op dat moment was ik nog wel lichtjes groen - de ergste mottigheid was eraf, maar echt kiplekker was ik nog niet; ik kon mezelf wel al tot op het dek slepen om de dolfijnen te zien. Ik ben er ook van overtuigd dat de dolfijnen eigenlijk allemaal naar mij kwamen kijken: 'Wit, zwart, bruin, geel - dat hebben we allemaal al gezien, maar GROEN - die moet van Mars komen'.

De natuur in Fjordland is werkelijk nog erg ongerept, en er wordt alles aan gedaan om dat ook zo te houden. Alle afval van de catamaran werd in de bus geladen, en meegevoerd naar de bewoonde wereld; we vermoeden dat dat ook de reden is om de pet op te vissen: zelfs een enkele pet is vervuiling, en hoort niet thuis in het water van Fjordland.

Van Te Anau zijn we dan naar Cromwell gereden: een onopvallend, kunstmatig aandoend mijnstadje. Met de kinderen zijn we naar een oude goudmijn gegaan; je kan daar echt goud 'pannen', maar je hebt wel veel geduld nodig en veel chance. We hadden echter geen van beide, dus we hebben geen goud gevonden. 't Was wel interessant, maar ik programmeer toch liever dan goud te zoeken.

Vandaag zijn we tot aan Lake Tekapo geraakt: prachtige besneeuwde bergen rond een verlaten bergmeer. We zitten hier deze keer niet in een motel, maar wel in een huis, dat bij tijd en wijle aan motelgasten verhuurd wordt. Het weer is sinds deze ochtend ook weer goed - al bij al hebben we echt nog niets te klagen.

Tijdens de lange ritten luisteren de kinderen met hun walkman naar cassetjes die ze als Kerstcadeaus kregen. Het effect is wel grappig: wij horen niet wat zij horen, maar ze zingen wel alledrie luidkeels mee, zodat ze regelmatig alledrie door elkaar zitten te kwekken, zich niet bewust van de kakafonie.

Vooral 'Nellie The Elephant' is een meezinger; Kristel wordt zowat zot als ze het hoort. Speciaal onze Wouter is verschrikkelijk om aan te horen: hij brult mee, maar kan geen toon houden. Nu ja, liever dat dan drie bleiters of 'is 't nog ver'-vragers.

Verslag 33 - 8/6/97

Ja verdorie, ondertussen is er weeral veel water door de Cook Strait gelopen, en moet ik dus een heel stuk bijbenen. Ik krijg af en toe al eens een mailke met de tussen-de-lijnse opmerking van 'en wanneer komt 't volgende verslagske ?' Awel, hier is 't zie.

De terugtocht vanop het Zuidereiland was minder aangenaam dan de heenreis: de zee was redelijk woelig. Kort nadat we uit de Sounds kwamen, in volle zee, voelde ik dat ik dringend buitenlucht nodig had - en de rest van de overtocht heb ik staande doorgebracht - aan de reling op dek. Tegen dat we Wellington Harbour in voeren was ik door de voortdurende besproeiing met zout water zo min of meer veranderd in een zoutpilaar, en was alles rondom mij nat, behalve twee voetafdrukken op de grond en twee handafdrukken op de reling. In elk geval: de vissen hebben ondanks mijn koelbloedigheid toch wel eten gekregen: rondom rond werd er aan 'groen zien' gedaan dat het een lieve lust was.

De rest van de ploeg had minder last van de overtocht, maar voor zover ik weet is er toch hier en daar een schietgebedeken gepreveld - we zijn toch niet aan't zinken zeker? Van zinken was weliswaar nog lang geen sprake - de ferry vaart ook bij sterkere windkracht nog uit - maar vooral daar beneden moet het nogal vies gedaan hebben: je ziet eigenlijk niks, je voelt enkel het schip van die zijdelingse rollers maken. 'k Was in elk geval content dat ik weer vaste grond onder de voeten had - 't heeft nog een paar uur geduurd voor de 'mottigheid' eruit was.

Kort na onze terugkeer kregen we Luc op bezoek - een klasgenoot waarmee ik het grootste deel van mijn lagere en middelbare school doorgebracht heb. Eerst was ik wel een dag te vroeg op de luchthaven: vermoedelijk ergens geen rekening gehouden met de datumgrens. 'k Was dan wel niet helemaal zeker dat ik Luc niet gemist had: 't was toch weeral een aantal jaar geleden sinds ik hem gezien had en misschien was hij wel veel veranderd. In elk geval - eenmaal ik terug thuis was was ik rap gerustgesteld: op basis van de vertrekdatum kon ik zien dat Luc onmogelijk die dag kon toekomen. De volgende dag, als hij dan echt toekwam, hebben we direct een beetje aan zijn jetlag gewerkt: we zijn met ons getween gaan wandelen naar Battle Hill - een favoriete eerste wandeling voor mensen die we op bezoek krijgen. Veel gezwoten, en eenmaal de heuvel beklommen weet je van geen jetlag meer: je bent hoe dan ook kapot. Luc had een leuk kadootje mee: een samenvatting met foto's van 'Het Lijk is Zoek', een toneelstuk waar we zoveel jaar geleden samen in gespeeld hebben. 't Was wel efkens schrikken: mijn geheugen is slechter dan ik zelf wist - ik kon me een paar mensen nagenoeg niet meer herinneren, en ik was ook veel namen vergeten. 't Brengt wel een stukske nostalgie mee: we hebben ons toen wel echt rotgeamuseerd; ik weet nog altijd niet wie het meest plezier heeft gehad: de spelers of het publiek. De spelers denk ik... 't Was wel soms grappig: doordat Luc een trouwe lezer is van mijn verslag herkende hij een aantal dingen zo op 't zicht - in 't begin verschoot ik iedere keer, zo van - "Allee hoe kan hij dat nu weten ?".

We hebben dan ook met ons getween een stuk van Wellington verkend - per voet en per bus.

In de drukke periode rond de afwerking van FlightCheck was Luc's bezoek voor mij wel een welkome afwisseling - ik had de laatste weken zowat gekampeerd in mijn bureau, en 't deed goed weer eens buiten te komen. Ook ons kinderen zagen Luc niet graag vertrekken - maar mooie liedjes duren niet lang, en Luc moest dan naar Oz naar een congres van Sybase-gebruikers...

Nadat Luc, en kort daarop m'n schoonouders, vertrokken waren, moest ik terug naar L.A. - voor de laatste loodjes aan FlightCheck. Weinig spannends in L.A.: werken werken werken... Maar aan de andere kant van de zee was slechter nieuws op komst... Terwijl ik in L.A., en Kristel alleen met de kinderen zat, kregen we te horen dat m'n schoonvader onder het mes moest vanwege darmkanker. Dat zette wel een behoorlijke domper op de sfeer - en vanop die afstand kon ik weinig meer doen dan regelmatig huiswaarts bellen. In elk geval hebben we er ons doorgesleept, maar 't was geen leuke periode. Eenmaal terug in Nieuw-Zeeland ging het dan zachtjesaan beter: alles evolueerde positief aan de andere kant van de wereld, en zachtjesaan zijn we weer op ons plooi geraakt.

Onze oorspronkelijke planning om FlightCheck te releasen terwijl ik in L.A. zat was ook in het gedrang geraakt, en uiteindelijk is FlightCheck op 1 April officieel vrijgegeven - na veel zwoegen en zweten. Sindsdien zijn er nog een paar bugjes bovengekomen en opgelost - maar niks echt dramatisch tot nu toe. We wachten nu verder af, tot de eerste besprekingen in de softwaremagazines erdoor komen: dan kan de echte verkoop starten. Ondertussen wordt er druk gewerkt aan de Duitse en Franse versies. Ik ben aan een paar andere projecten begonnen: het overzetten naar Windows van PM2Q (een Quark XTension die Pagemaker files leest en converteert naar Quark XPress) en Markztools (een Quark XTension die corrupte Quark files kan repareren). De Mac versies zijn redelijk succesvol, en we vermoeden dat er ook een PC-markt voor is. De volgende fase zal dan het werk dat ik gedaan heb aan FlightCheck PC terug om te zetten naar de Mac, zodat we uiteindelijk 1 enkele broncode hebben die zowel op Mac als PC kan gebruikt worden - momenteel zijn de Mac en de PC versie twee kompleet verschillende beesten die er hetzelfde uitzien. Na bovenstaande operatie zou er nog slechts 1 beest over mogen zijn. We zijn ook de volgende generatie gebruikers-interface aan het ontwerpen.

Alles te samen heb ik het nu een stuk minder druk, en is er veel meer tijd voor gezin en andere activiteiten. Ik breng de kinderen regelmatig eens van of naar school - wat een heel sociale activiteit is: je blijft al gemakkelijk eens plakken aan de schoolpoort.

Ik ben ook lid van de 'Men At Home' club: onze gemeente heeft een vrij hoog aantal thuiswerkende mannen, en omdat de thuiswerkende vrouwen regelmatig een 'kaffeklasch' hebben, heeft Andrew Wellum, een van de thuiswerkers, een club voor thuiswerkende mannen gestart. 't Is een heel los gebeuren - een zjat koffie en een praatje - over de patatten of de Internet-connectie die niet wil lukken, of over hoe de belastingsaangifte korrect te doen. Er zijn een paar echt interessante persoonlijkheden: een schrijver, wiens vrouw in diplomatieke dienst is, en die full-time huisman is, een ingenieur, ook full-time huisman, dan een paar solo-spelers, zoals ik, in diverse richtingen. Andrew's doel was vooral een vervanging te vinden voor het sociaal contact dat bestaat voor niet-thuiswerkende mensen, en 't schijnt aardig te marcheren. Doordat we in een kleine gemeente leven, kent iedereen wel iedereen: de kinderen gaan naar dezelfde school, de vrouwen gaan naar dezelfde sportclub,... er zijn voldoende raakvlakken om het interessant te houden.

Kristel is intussen volle gas beginnen kunstschilderen - iets dat ze altijd had willen doen, maar nooit gedaan had. Ze volgt nu een paar cursussen, en 't wil al aardig vlotten. Nu, 't moet ook wel ergens in 't bloed zitten: haar va was altijd al een goede tekenaar, en van haar tante Francine had ik ook al een paar goede schilderijen gezien. Zondoende hebben we ondertussen al wat muur te kort - we zullen met een roulement moeten beginnen.

Een van de weekends zijn we Marion en Wayne in het Kaitoke-gebied gaan wandelen: een wandeling van drie uur, vertrekkend van een van de toegangen tot het park, naar een van de nabijgelegen ingangen, over een heuvelkam. In't begin groot gezaag van de kinderen - 't ging eerst steil omhoog, maar gelukkig was het grootste deel van de wandeling een geleidelijke afdaling met een mooi zicht over de Hutt vallei. Ondertussen hebben we dezelfde wandeling nog eens gedaan met Caroline en haar kinderen. Tijdens die tweede wandeling zijn we dan toevallig een koppel Schotten tegen het lijf gelopen die ongeveer een maand of drie eerder vanuit Schotland geemigreerd waren: toffe mensen - iets ouder dan wij, met twee jongens, iets ouder dan onze Joris. 't Was wel opvallend: er zijn een aantal sterke parallellen tussen hun en ons verhaal: we zaten onmiddelijk op dezelfde golflengte. Sindsdien zijn we al eens allemaal voor een avond samengekomen bij Caroline thuis, en 't zal wel niet lang duren voor we nog eens samenkomen.

Een andere weekend hebben we met Merritt en Amanda en hun kinderen een wandeling gedaan in het Belmont park dat hier dichtbij ligt - de Belmont Trig Loop. De totale wandeling was meer dan vier uur - met als hoogtepunt een letterlijk hoogtepunt: een top waar we een fenomenaal zicht hadden: naar het zuiden op Wellington, Wellington Harbour, het zuidereiland,... en naar het noorden tot Kapiti en de Hutt valley en verder - kortom: de hele omgeving in een straal van 50 kilometer of meer rondom rond in een oogopslag. Bij het begin van deze wandeling liepen we toevallig Matthijs tegen het lijf - een Nederlander die in het Museum van Nieuw-Zeeland werkt: die was met zijn vrouw Hanne en zijn twee zoontjes een kleine wandeling aan 't maken - ze wonen vlakbij Belmont. We waren in gesprek geraakt - ik kende Matthijs al van toen ik af en toe in het Museum ging werken voor Capital Mac - en we hebben ze dan maar eens op koffie met Belgische wafels gevraagd; dat viel mee: twee brave kinderen, en Hanne en Matthijs zijn erg sympathiek. Wel redelijk hollands - je voelt hoe dan ook de verschillen; maar dat maakt het ook interessanter. We waren in principe vandaag (8/6) terug uitgenodigd, maar Hanne is nu ziek, en ik zit ook met een dikke snotvalling, dus we hebben het naar een latere datum verschoven.

Ondertussen was onze Chariot ver aan het einde van zijn latijn - en zijn we beginnen rondkijken naar een nieuwe auto. Uiteindelijk is onze keuze op een donkerpaarse Isuzu Bighorn '92 gevallen - een tweedehandse Japanese import. De handleiding is dus wel in 't Japanees, maar gelukkig rijden Japanese wagens ook met een stuur, en niet met twee stokjes, dus we kunnen er wel mee rijden. De Bighorn wordt wereldwijd onder veel verschillende merk- en typenamen verkocht: Opel, Holden, Vauxhall, Isuzu,... verkopen allemaal dezelfde wagen. 't Is een 4x4 met zeven zitplaatsen - achteraan in de laadruimte zitten twee opklapbare zetels. We zijn de wagen ondertussen goed gewoon: ongeveer dubbel zo groot als de Chariot, diesel in plaats van naft - met iets van de attitude van een tank (nee, wel geen rupsbanden). Een bijkomend voordeel is dat hij goedkoper is in verbruik dan de Chariot: diesel kost hier maar de helft van gewone naft - ongeveer 0.5 dollar (12 frank ongeveer) per liter. 't Is nu wel het andere uiterste van luxe: airconditioning, een CD speler met 12 CD's, electrische ruiten, verwarmde zetel,... Een eigenaardigheid in Nieuwzeeland is dat diesel aan de pomp verkocht wordt zonder taks: als je een dieselwagen hebt moet je naar het postkantoor gaan en 'kilometers' kopen - per kilometer betaal je een zekere taks. Die is echter heel minimaal - ongeveer 8 dollar voor 1000 kilometer. De reden is dat tot voor een paar jaar diesel nagenoeg enkel gebruikt werd in landbouwmachines en commerciele voertuigen - en die moeten geen taks betalen - er zijn minder dieselgebruikers die wel taks moeten betalen dan dieselgebruikers die geen taks moeten betalen - dus had het meer zin om de taks apart te betalen in de zeldzame gevallen dat die verschuldigd was. Nu komen er de laatste tijd wel meer en meer dieselwagens op de weg - dus de oorspronkelijke reden houdt is misschien niet meer geldig...

Dezelfde weekend dat we de wagen gekocht hebben, zijn we naar Lake Waikeremoana geweest met Wayne en Marion en hun kinderen: Wayne had een grote camionette gehuurd met twaalf zitplaatsen of zo - zodat we allemaal tesamen konden gaan. Lake Waikeremoana in het land van de Urewera is een van de mooiste plaatsen op het Noordereiland: het is een natuurlijk stuwmeer, aan het einde van de wereld. Een paar 1000 jaar geleden is er een grote aardverschuiving geweest, die een complete vallei opgevuld heeft. Daardoor werd de rivier geblokkeerd, en over een periode van een paar honderd jaar is het meer geleidelijk aan opgevuld. Een verschil met kunstmatige stuwmeren is dat het meer 'lekt': de natuurlijke dam is niet waterdicht, waardoor er voortdurend water wegloopt uit het meer. Er zijn ook een paar kleine waterkrachtcentrales die door het meer gevoed worden. Het meer ligt aan het einde van de wereld: je kan er enkel geraken na een rit van twee of drie uur over een smalle 'karaillekensweg' - een metal road zoals ze hier zeggen. Het DOC (Department of Conservation) heeft een klein kampement aan de rand van het meer; je kan hier kleine chaletjes huren. De inrichting is wat spartaans, maar ook aangenaam en effectief - we zijn niks tekort gekomen. We zijn op een dag naar Lake Waikeriti, een ander, hoger gelegen meer, gestapt. Daar was geen mens te zien - en de stranden waren echt zoals je ze ziet op van die foto's van zuidzee-paradijs-eilandjes: goudgeel zand - kristalhelder water. De kinderen begonnen al snel pootje te baden - en na een kwartiertje was Ewan al aan 't zwemmen; bij gebrek aan zwembroek in zijn onderbroek dan maar. De rest beperkte zich wel tot pootje baden - of foto's trekken. Later die dag zijn we dan naar de redelijk spectaculaire watervallen gaan kijken, stroomopwaarts in de rivier. De volgende dag regende het dat het goot - de streek is gekend voor zijn regen - en we hebben een rondvaart op het meer gedaan met Greg, een locale gids/kanoverhuurder - ondanks de gietende regen echt een prachtige dag. Greg is een echte praatvaar: hij leeft meer dan 300 dagen per jaar in zijn eentje aan het meer en ziet niet teveel mensen, dus als hij dan eens mensen ziet neemt hij het ervan - en hij wist enorm veel interessante dingen te vertellen over de streek. We zijn onder andere naar een paar ex-bomen gaan zien die nog boven het meer uitsteken. Niks bijzonders ? Wel: we hebben er even aan gaan schudden, en het hout was nog ongelooflijk sterk - en dat voor een boom die een paar duizend jaar geleden gestorven is! Oorspronkelijk staken er meer bomen boven water, maar de meeste daarvan zijn nu onder de waterspiegel afgezaagd. De volgende dag moesten we vertrekken - maar in de vroege ochtend hebben we eerst nog een paar van Greg's kano's gehuurd, en zijn we op het meer gaan peddelen tussen de verdwijnende slierten ochtenmist. Wayne had vroeger al gezegd dat Waikeremoana een 'magical place' was - en ik kan dat nu echt tenvolle beamen: we gaan zeker terug naar het land van de Urewera.

Verleden weekend zijn we op een farmstay in de Wairarapa geweest met Caroline en Brendan: we hadden een oud farm-huis gehuurd voor het weekend: heel groot, veel slaapkamers, met een grote haard in de woonkamer. De zomer blijft hier maar duren: het is al wel een stuk frisser en af en toe durft het al eens goed regenen, maar we hebben toch twee van de drie ochtenden ontbijt op het buiten- terras gehad. Dave, een vriend van Brendan, is ook een dag op bezoek geweest; we kennen hem intussen ook al een tijdje. Brendan en Dave zijn beide motor- enthousiasten, en Dave heeft een klein bedrijfje dat onder andere race-auto's en onderdelen doet. We zijn onder andere naar de Pinnacles geweest - natuurlijke steenpieken. Het is een gebied dat zachte zandsteen als ondergrond heeft, vermengd met grote rotsblokken. Het zand en de zandsteen slijten dan snel uit, behalve waar ze beschermd worden door een van de rotsen - en zo krijg je een vreemd landschap waar pieken van twintig-dertig meter hoog staan, met bovenaan een dikke rots. We botsten toevallig op een groep Hollanders - op stage aan Massey University in Palmerston North. Ze keken we even raar op nadat ze eerst met enige moeite de weg vroegen, en dan Kristel met: 'ge moogt het ook in't Nederlands zeggen zulle'. Dat kwam voor hen wel onverwacht: de rest van ons gezelschap was Kiwi (Dave en Brendan), Schots (Caroline), en onze kinderen kunnen ondertussen ook voor Kiwi's doorgaan: ik hoor geen verschil meer met Kiwi-kinderen als ze in 't Engels bezig zijn, dus de Hollanders hadden echt geen Nederlands verwacht. We hebben ook de glowworm-caves gezocht: dat zijn natuurlijke grotten die bevolkt worden door miljoenen kleine, lichtgevende wormpjes. Als je je zaklamp uitdoet, is het net of je onder een sterrenhemel staat. Dit is een toeristische attractie, maar dan wel op zijn Nieuw-Zeelands: de grotten liggen ergens midden in een boer zijn veld - je moet eerst naar de boerderij om toestemming te vragen. Aan de boerderij hing dan een bord waarop stond dat de toestemming verleend was - dus den boer hebben we eigenlijk niet gezien. In Belgie zou zoiets denk ik gewoon niet kunnen: daar moet je op zijn minst toegangsgeld betalen - en ik kon me de bijbehorende frietkramen en souvernirstallekes al voorstellen.

We zijn ook gaan kijken naar de nieuwe wind-farm: een groep van zeven windmolens die electriciteit staan te maken. Op de moment dat we gingen kijken was er heel weinig wind - iets meer dan nodig om de molens te laten draaien, maar volgens de opgestelde meter werd er zelfs op dat moment al 1 Megawatt geleverd. Geleidelijk aan gaan die meer en meer gebruikt worden in Nieuw-Zeeland. Bob, de ingenieur die ik ken van de 'Men at Home' club, heeft me daar 't een en 't ander over verteld: blijkbaar gaan waterkracht en windkracht hand in hand: waterkrachtcentrales zijn veel beter regelbaar dan conventionele centrales. Windkracht is een beetje onregelmatig - maar doordat aan de andere kant een waterkrachtcentrale op een paar seconden van 0 naar een paar honderd Megawatt kan gaan en terug, is dat eenvoudig om op te vangen en aan te vullen. Conventionele centrales hebben veel meer tijd nodig om op toeren te komen - ze moeten echt 'opgestookt' worden. In Wellington is er al een paar jaar een windmolen in gebruik voor electriciteits-productie; deze blijkt tot nu toe de meest efficiente windmolen ter wereld te zijn in die klasse, doordat we in Wellington bijna nooit zonder wind zitten. Mede door het succes van deze molen gaan er nu over het hele land windfarms komen, vergelijkbaar met de farm die we in de Wairarapa gezien hebben.

Met onze familie gaat het ondertussen goed - we kennen allemaal nog steeds ons Vlaams, hoewel de kinderen er al eens een Engels woord tussenzwieren. Ik blijf ze wel stug corrigeren: mijn theorie is, dat als we blijven Vlaams spreken binnenhuis, en de nodige zachte drang uitoefenen om dat min of meer correct te doen, dat dan onze kinderen tweetalig kunnen blijven zonder teveel moeite.

Joris krijgt momenteel op school de ene na de andere 'award': op school geeft men hier regelmatig een soort oorkonde uit aan verdienstelijke leerlingen - en dat systeem van 'positive reinforcement' werkt nogal goed voor onze Joris. Doordat de komeet Hale-Bopp nu zichtbaar is vanop het zuidelijke halfrond hebben ze de laatste tijd rond het heelal gewerkt, en dat boeit 'm ook buitenmatig. De grappigste award was die van meneer Fah - dat is een Maori die de Kapa Haka groep leidt, waar ze (vrijwillig) allerhande Maori-liedjes en dansen kunnen leren. Onze Joris doet dat doodgraag, en van meneer Fah heeft hij nu de 'Fah out' award gekregen - da's een woordspeling op een van de termen die de jeugd hier gebruikt: als ze iets tof vinden is het 'Cool' of 'Awesome' of 'Far out' - en dat klinkt exact hetzelfde als 'Fah out'.

Ons Elien heeft net haar verjaardag achter de rug - ze heeft van ons een set 'rollerblades' gekregen: een soort rolschaatsen, de nieuwste rage, en ook een set van 'anti-klets-tegen-de-grond' lappen voor aan haar knieen, ellebogen, en handen. Meter Lede weet het nog niet, maar ze is nu overgrootmoeder: met haar financiele bijdrage heeft ons Elien een kindje gekocht dat echt kan piepen sorry 'lachen', en bleiten, pissen en kaka doen - als je op de juiste plaatsen in zijn armken pietst. 't Is wel van plastiek en gelukkig kan je het opbergen in een doos - ik moest even terug denken aan die tijd waarin we elke nacht twee, drie keer op mochten staan, en dan telkens de volgende dag door in 'zombietoestand'. Nee, als 't over babies gaat zie ik ze liever van iemand anders, of anders van plastiek - dat is ook nog te doen. Van diverse meters en peters en nonkels waren er ook kaartjes, en ook van Suzanne en Clement.

Wouter is een van de 'folkloristische figuren' van de school: nu ik ze af en toe op school afzet merk ik dat iedereen hem kent - en hij is graag gezien, vooral van de meisjes, en hij krijgt iedereen op zijn hand met zijn stoute muil en grappige opmerkingen. Het kleine is er ondertussen wel af - hij is nog altijd de kleinste van ons gezin, maar 't is gene kleinen niemeer.

Wel, we zijn ondertussen ongeveer bijgebeend - laat nu ook eens iets horen van jullie kant!

Veel groetjes vanuit Nieuw-Zeeland,

Kris en zijn kornuiten.

Verslag 34 - tussen 31/12/97 en 9/1/98 --------------------------------------

1998 is begonnen - hoog tijd om nog eens een verslag bij te benen - ik heb dus wel een paar maanden te overbruggen...

Eerst en vooral: aan iedereen alle geluk en voorspoed voor 1998!

Ik probeer alle voorbije gebeurtenissen min of meer chronologisch op een rijtje te zetten...

Ik ben ook bezig om een nieuwe web-site te maken, maar 't kan nog even duren; 't vraagt allemaal wel wat werk! Kom binnenkort maar eens kijken op

http://ourworld.compuserve.com/homepages/kristiaan

Op bezoek in Belgie -------------------

We hadden gepland om in de maand oktober eens naar Australie te gaan voor een korte vakantie - naar Melbourne. Alles was al gereserveerd en gepland. Maar de plannen werden danig in de war gestuurd...

De firma Scitex in Israel toonde interesse in FlightCheck en als gevolg daarvan werd besloten dat ik met Pat Marchese, van Markzware, naar Israel zou gaan om onderhandelingen te starten met Scitex.

Mary Gay Marchese, Pat's zuster, had mijn vlucht georganiseerd, en nu bleek dat ik onderweg naar Israel door Frankfurt zou komen - da's niet ver van Belgie, toch niet vergeleken met Nieuw-Zeeland.

Dus we kregen dan plots het idee: als we nu eens met de hele familie naar ginder gingen, en ik ging dan op m'n eentje door naar Israel, en Kristel met de kinderen ging naar Brussel, dat zou dan toch wel meegenomen zijn zeker ? Mary Gay begon dus maar te onderhandelen met haar reisagentschap, en kwam op de proppen met een vluchtschema dat ongeveer twee keer zo duur was als wat ik verwacht had... Dat was even slikken...

We zijn dus zelf maar naar ons reisagentschap gestapt, en op 1-2-3 was 't in kannen en kruiken: een vluchtschema met een roundtrip voor de hele familie: Wellington - Brussel - Wellington, en een tweede rountrip voor mij: Brussel - Tel Aviv - Brussel, met een paar uur voor mij om over te stappen in Brussel. Prijs: ongeveer den helft, dus de beslissing was rap gemaakt. Reis naar Melbourne geschrapt - in de plaats daarvan gingen we naar Belgie...

Onder de baan hadden we ook een afstap in Los Angeles voorzien, zodat ik tot bij Markzware kon gaan, en ter zelfder tijd konden we met de kinderen eens tot aan Disneyland gaan.

De vliegreis verliep vlot - Wellington - Auckland - Sydney - Bangkok - Frankfurt - Brussel. In Bangkok was het snel-snel: we hadden maar een uur om over te stappen. Eenmaal in Brussel had ik een paar uur om de volgende vlieger te nemen, dus ik ben dan eerst met Kristel en de kinderen en de familie meegeweest tot bij haar ouders, in Sint-Katherina-Lombeek - er was genoeg tijd om een bad te pakken en wat te eten. Dan weer de vlieger op: Brussel - Amsterdam - Tel Aviv. Tegen dat ik uiteindelijk daar was had ik er 48 uur reistijd op zitten; het was daar 2 uur in de nacht. Pat was op de vlieghaven om me op te pikken, en omdat we de volgende dag om 10 uur 's morgens al onze eerste meeting hadden, hebben we nog tot 4u30 in de morgen alles doorgenomen - veel rust heb ik toen niet gehad.

De volgende dag was 1 grote meeting: van 10 uur tot 8 uur 's avonds bij Shira, een Israelische software firma die ook geinteresseerd was in onze FlightCheck software.

De twee volgende dagen waren dan gevuld met meetings bij Scitex, en dan nog een meeting bij Yoda - een lokale Apple distributor; Pat vertrok dan die nacht, en ik vertrok dan de volgende avond.

Sightseeing hebben we dus nagenoeg niet gedaan: we zijn even naar Jaffa geweest met de mannen van Scitex, en we hebben een beetje rondgereden in Tel Aviv.

De sfeer in Israel ligt me niet: enorm gespannen, overal controle - iedereen is bang voor bomsaanslagen; ik was content dat ik weer weg kon. Hoewel ik dus een dag langer bleef dan Pat, ben ik maar direct naar de luchthaven gegaan en daar mijn dag gaan uitzitten - ik had echt geen zin om op m'n eentje aan sightseeing te gaan doen.

Terwijl ik op de luchthaven zat werd er iets omgeroepen in de aard van 'Binnen een paar minuten zullen een paar explosies plaatsvinden op het terrein voor de luchthaven. Er is geen reden tot paniek.' Kort daarna 'BOEM!'. Ik ben niet gaan kijken - waarschijnlijk een of ander verdacht pakket dat ze opbliezen. Niet echt geruststellend!

Na m'n terugkeer naar Belgie hebben we ons dan beziggehouden met het bezoeken of ontvangen van familie, vrienden en bekenden - en doordat we maar voor 3 weken in Belgie waren hadden we natuurlijk veel tijd te kort, en hebben we veel mensen niet kunnen zien.

't Was goed dat we iedereen terugzagen, maar wel enorm druk: we waren echt doodmoe tegen dat we terug de vlieger naar huis namen.

Tussenstop in Los Angeles -------------------------

De terugreis verliep in twee fasen: eerst tot in L.A., waar we dan nog voor een paar dagen bij Ron gingen logeren, en dan terug naar huis.

Het verblijf in L.A. was wel een negatieve ervaring: Ron had ons gevraagd van bij hem thuis te logeren, maar zijn vrouw Melani was niet echt gelukkig met onze komst en liet dat heel duidelijk blijken. We zaten dus voor de volgende dagen in een 'oorlogszone': ik vroeg aan Ron of we niet beter op motel konden gaan, maar hij stond erop dat we bij hem thuis logeerden. Aan de andere kant deed Melani haar best om voor ons zo onwelkom mogelijk te zijn - een heel ambetante situatie.

Nu ja, we zijn dan onder andere met Ron en de kinderen naar Disneyland geweest, en dat was dan wel de moeite waard. 't Is allemaal plastiek, maar 't zit wel goed in mekaar.

Uiteindelijk vertrokken we dan terug naar huis - we waren echt ongelooflijk blij toen we weer in Wellington waren.

Inbraak -------

Marion stond aan de luchthaven om ons op te pikken - met slecht nieuws: tijdens onze afwezigheid was er ingebroken in ons huis - de nacht van zaterdag op zondag, dus echt vlak voor we weer thuiskwamen.

Gelukkig was er geen schade: de dieven hadden voornamelijk computer- materiaal mee, de videocamera, en vier goudstukjes, alles samen toch wel voor een goede 10.000NZ$. Het feit dat we op reis waren was dus nog een geluk met een ongeluk: Kristel had al de kostbaarheden mee (behalve die vier munstukjes), en ik had m'n twee portabele computers mee - anders waren we die zeker ook kwijt geweest.

We hebben dus maar een alarminstallatie laten installeren - overal sensors, en een paar toeters en bellen (letterlijke toeters, en letterlijke bellen). 't Ding maakt verschrikkelijk veel lawaai, het is al een paar keer afgegaan: in het begin zette ik het alarm ook 's nachts op, terwijl we thuis waren. Iedere keer hetzelfde scenario: telefoon in bureel begint te rinkelen, Kris crosst naar beneden om telefoon op te pakken. Toet toet bel bel - Kris crosst nog veel rapper weer buiten om 't alarm af te zetten. Tegen dat ik dan uiteindelijk de telefoon kon opnemen was't iedere keer te laat...

Nu zetten we het alarm enkel nog aan als we weggaan - ingeval het alarm afgaat word ik automatisch opgebeld op m'n mobiele telefoon, zodat we weten dat er iets mis is...

Ja, leuk is anders, maar we laten onze pret niet drukken!

Motorrijden -----------

Op een goede zondag ben ik met Brendan meegeweest naar de Mangetuku vallei, boven Paraparaumu - daar is een heel gebied (een paar 100 vierkante kilometers) waar met alle-terrein motorfietsen mag gereden worden. Hij had een tweede motorfiets bij, een 200 cc off-road machine, die ik kon gebruiken.

Ik heb dus een paar uurkes rondgereden op allerhande soorten terrein, en ik zie dat wel zitten, zo'n alle-terrein moto. Brendan gaat regelmatig met een paar maten op trektocht naar afgelegen stukken Nieuw-Zeeland: met de wagen geraak je daar niet, en te voet is het meerdere dagen. Ze trekken dan een paar dagen van hut naar hut, en verkennen diverse afgelegen gebieden. Als ik m'n eigen brom heb kan ik dan al eens mee...

Ik ben dus aan 't uitkijken naar een occasie - maar 'k moet me nu eerst een nieuwe PC kopen; de oude is echt te traag om nog mee te kunnen: ik zit regelmatig tientallen minuten te wachten op een compilatie, maar op een dag koop ik me dus zo'n stuk moto...

De begrafenis -------------

Marion's vader is komen te overlijden - hij was in de tachtig, een stuk ouder dan zijn echtgenote. We zijn naar de begrafenis geweest in Pahiatua, een dorpje in de Wairarapa. De dienst was in de Anglikaanse kerk - merendeels wel te vergelijken met een katholieke begrafenisdienst, maar er waren ook verschillen - bijvoorbeeld de 'eulogie' - een van de zoons gaf een overzicht van wat zijn vader zoal bereikt en gedaan had in z'n leven.

't Vreemde is dat er tijdens die eulogie nogal gelachen wordt: er waren een paar echt grappige anecdotes bij, en de hele kerk zat regelmatig te grijnzen of voluit te lachen - wat niet wil zeggen dat de mensen geen verdriet hadden natuurlijk!

Lieve en Craig --------------

Tijdens een van de verlengde weekends hebben we Lieve en Craig op bezoek gehad - Lieve is een Belgische die in Napier woont, en getrouwd is met een Nieuw-Zeelander. Ze hebben twee kindjes, Yasmine en Keke - een meisje en een jongen, 5 en 3 jaar oud.

Kort daarna kreeg Kristel van Lieve een telefoon: Craig zat in 't gevang - hij had haar op een avond in elkaar geslagen, met hoofdverwondingen en gebroken ribben als gevolg. 't Was ook niet de eerste keer dat dit gebeurde.

Eindresultaat: Craig mocht niet meer in de buurt van Lieve of van de kinderen komen, maar Lieve was erg bang, en was geen moment meer op haar gemak. Craig is blijkbaar erg labiel, en voor zover ik het kan beoordelen heeft hij blijkbaar last van schizofrenie - twee persoonlijkheden.

Uiteindelijk is ze hier de kerstdagen komen doorbrengen: we hadden dus een weekje drie extra kostgangers, en vervolgens is ze op de vlieger naar Belgie gestapt - omdat ze niet meer hier durft te blijven.

Per velo rijden ---------------

Omdat m'n gewicht stillekens aan omhoog gaat, ben ik nu begonnen met dagelijks een fietstocht te maken - tussen de 10 en 20 km. Dat lijkt niet veel, maar daar zitten wel een paar steile bergskens bij, zo van die 'kuitenbijters'. Mijn conditie is er sindsdien wel veel op vooruit gegaan, maar eigenaardig genoeg blijf ik ongeveer hetzelfde wegen, hoewel ik niks meer snoep, en bij de maaltijden bewust minder eet. Gene suiker meer in de thee, geen chips, nootjes, pralinnen, of sjokkelat. Nu ja, ik troost mij dan maar met te denken dat het gewicht dan misschien wel naar andere plaatsen verhuist: in plaats van een zwembandje krijg ik misschien wel een bredere borstkas ? In alle geval, ik voel me der wel bij, en baat het niet dan schaadt het niet...

Grote vakantie ---------------

We hebben ook Gillian en Pieter uit Stekene op bezoek gehad: Gillian is een Kiwi die getrouwd is met Pieter, en als gevolg daarvan in Stekene woont, een kennis van Peter en Sigrid. Voor we besloten om naar Nieuw-Zeeland te komen waren we eens bij hen op bezoek geweest. Ze hadden ook brieven van Peter en Sigrid mee, met onder andere een paar hints dat het tijd werd om nog eens een verslagske te plegen... - waardoor ik me dus maar aan het toetsenbord gezet heb.

Ondertussen is het hier nu zomer geworden - we hebben al redelijk wat mooie dagen gehad, maar het Nieuw-Zeelandse weer is erg onderhevig aan het El Nino weerpatroon, en we hebben dit jaar ook al heel wat meer stormdagen gehad dan verleden jaar.

Scanner en CD-Writer --------------------

Ondertussen heb ik me ook een dia-scanner en een CD-Writer aangeschaft; ik kan eindelijk beginnen met het archiveren van m'n diacollectie. Ik heb ze niet echt geteld, maar ik denk dat het er ondertussen zo om en bij de 5000 zijn. Dat zijn zowel 'kunstdia's' als familieopnamen, door elkaar. Nu, zo'n diacollectie is echt onvervangbaar: ingeval van brand of andere calamiteiten ben je die kwijt. Daarom ga ik nu alles op CD zetten - met een paar copiekes. 't Is wel een heel werk, maar als ik elke dag een beetje scan moet dat uiteindelijk wel gedaan geraken he...

Markzware ---------

't Is boel geweest met Ron. 't Is allemaal begonnen doordat ik hier lokaal gedurig aan gevraagd word om diverse projecten te doen bij vroegere klanten. Ik had dus besloten dat ik daar wel gehoor aan moest geven: een klantenbasis opbouwen vraagt veel tijd, geduld, en boterhammen. Een klantenbasis verliezen is echter rap gedaan. Daarom had ik Ron en Pat laten weten dat ik niet meer full-time wou werken, maar dat ik ook enige tijd voor mijn eigen, lokale projecten wou kunnen spenderen - ik wil niet al mijn eieren in 1 mand.

Pat had daar geen probleem mee, maar Ron blijkbaar wel; die wou 'ofwel full time, ofwel niet'. Mijn antwoord was dus 'awel, niet dan, he'.

Resultaat: Pat belde op alle momenten van de dag en de nacht (waardoor, zoals eerder vermeld, ons alarm al eens durft afgaan) omdat hij wou dat ik voor Markzware bleef werken. 't Kwam erop neer dat Ron zei 'trap het af' en Pat zei 'blijf bij ons'. Nu, ik was niet geinteresseerd om als pingpongbal te fungeren in een pingpongspel - ik heb ze duidelijk gemaakt dat ze maar eerst met elkaar 't akkoord moesten geraken. Uiteindelijk is er plots geen vuiltje meer aan de lucht: Ron doet almeteens of er niks gebeurd is, en alles is weer 'handy dandy fine'.

Nu ja, ondertussen ben ik wel begonnen met mijn lokale (en niet zo lokale projecten), en doe ik ook voort aan FlightCheck en andere projecten voor Markzware; naar mijn gevoel is wel het laatste woord nog niet gezegd: een schip met twee kapiteins vaart nogal zig-zag. 't Is dus goed dat ik nog andere noten op mijne zang heb: zelfs als Markzware zou verdwijnen zullen we nog geen honger afzien... Niet dat het er slecht uitziet - de verkoop van FlightCheck gaat gestadig omhoog...

In elk geval - ik denk dat ik ook zelf ten persoonlijken titel in de softwarebusiness ga; zelf een product ontwikkelen, packagen, en verkopen; ik denk dat ik ondertussen genoeg weet om het zelf te proberen. Ik weet nog niet direct wat het gaat worden - ik heb een paar ideeen achter de hand, en 't kan nog efkens duren, maar 't zal der wel van komen...

Kamperen --------

't Is nu ondertussen al 6/1/98 - het duurt altijd even om zo'n lang verslag bijeen te schrijven. Verleden week zijn we met Marion en Wayne en hun twee jongens gaan kamperen: Wayne had allerhande kampeermateriaal geleend van Mark, z'n broer, en we zijn gaan kamperen op een weide op de boerderij van vader Kelsall. We hadden een ideaal plekje: een vlak stuk wei, met een rivier en een stuk strand. Wayne had ook vier kayaks mee, en de kinderen hebben twee dagen aan een stuk de rivier op- en afgevaren, stroomversnellingen incluis. 't Weer was heel de tijd prachtig.

We hebben ook een paar konijnen en hazen gaan schieten, en die dan op 't kampvuur gereed gemaakt - lekker, maar een beetje taai wel - de volgende keer maken we de konijnen eens klaar op Vlaamse wijze.

De nachten waren wel wat anders: Kristel had voor de kinderen luchtmatrassen gekocht - maar op een of andere manier waren die luchtmatrassen echt luidruchtig: iedere keer een van de kinderen bewoog maakte de wrijving tussen de slaapzak en de luchtmatras een schrikkelijk lawijt. Daarbij kwam dan nog dat ons Elien de hele nacht de hele tent doorgereisd heeft: al slapend rondploeteren en in alle hoeken en kanten gaan liggen. Ik was dan nog van pipi-dienst, dus toen ik eindelijk in slaap viel werd ik prompt weer gewekt met 'Vaken kmoet pipi doeoen'. Eindresultaat: Vader heeft niet veel geslapen; gelukkig kan ik daar wel tegen.

Wanaka ------

Met Pasen gaan we samen met Marion en Wayne naar Wanaka - daar is een vliegshow met allemaal oude vliegtuigen. We gaan weer met een gehuurde wagen: eerst nemen we de ferry zonder auto, en dan vertrekken we met een grote, gehuurde camionette (een 'van') vanuit Picton.

Wanaka ligt dus midden in de bergen, niet ver van Queenstown, maar het is gelukkig nog niet echt ontdekt door buitenlandse toeristen - die gaan allemaal op een hoop gaan zitten in Queenstown.

Dat was't zo ongeveer denk ik!

Veel groetjes uit Nieuw-Zeeland, vanwege Kris en zijn Kornuiten.

Verslag 35 ----------

Kristel en Kris hebben zich dus allebei aan het typen gezet, en een verslag van het voorbije jaar opgesteld.

Wel, leedies fuirst, newaar ? Hier komt Kristel[sigma]

Hier ben ik weer met mijn jaarlijks verslagje. Hoe gaat het ginder in Belgenland? Niet ondergesneeuwd geraakt ? Wij luisteren regelmatig naar het Belgisch nieuws via de computer en we kunnen nu ook het nieuws op VTM bekijken op de computer.

Mijn ouders -----------

Mijn ouders zijn hier momenteel en zijn blij dat ze aan het gure winterweer in Belgie onsnapt zijn.

Ze zijn toegekomen in september en blijven tot 15 januari. Deze 4 maanden zijn min of meer een proefperiode voor hen. Ze denken er nog steeds aan van te emigreren, alleen weten ze nog niet wanneer. Alles hangt af van de immigratiedienst. Ondertussen hebben ze hier al de sterke noorderwinden meegemaakt en dat heeft hen helemaal niet afgeschrikt. Wellington is nog steeds een optie maar ze gaan de volgende keer eens een paar andere plaatsen proberen. Toneelstuk

Kris en ik hebben dit jaar samen in een toneelstuk gespeeld. Het was heel tof maar zeer druk. Het was niet altijd gemakkelijk om babysitters te vinden. [OE]t Was een komedie met 15 acteurs en dat was wel niet altijd gemakkelijk te coordineren. De kritieken waren zeer goed. We hebben met ons toneelstuk deelgenomen aan het kunstfestival in Wellington maar we zijn dit jaar niet in de prijzen gevallen zoals vorig jaar. Ik ben wel genomineerd geworden, wat een aangename verrassing was. Paddy, onze regisseuse, gaat in 1999 geen toneelstuk regisseren maar wel in 2000.

Elien en Wouter[base ']s toneelschool ------------------------------

Elien en Wouter gaan nog steeds naar de toneelschool en hebben een paar weken geleden een toneelstukje opgevoerd . De kinderen hebben samen met de regisseuse het stuk geschreven en geregisseerd. Het was zeer goed en grappig.

[base ']t Is hier grote vakantie -------------------------

Het schooljaar zit er op. Onze kinderen hebben het heel goed gedaan op school.

Hun rapporten waren zeer goed, ze doen het alledrie goed over gans de lijn. Alleen Wouters geschrift is nog te slordig.

Joris heeft gedurende het schooljaar deelgenomen aan een wiskundewedstrijd waaraan verschillende scholen uit verschillende landen deelnamen . Hij eindigde als derde voor Plimmerton school.

Kapiti ------

Op school hebben ze dit jaar weer toffe aktiviteiten gedaan. Joris zijn klas is naar Kapiti-eiland geweest. Dit eiland ligt een paar kilometer uit de kust nabij Paraparaumu, een stadje een beetje hogerop naar het noorden.

Het departement voor natuurbescherming laat slechts 50 personen gelijktijdig toe op het eiland, dit om de plaatselijke fauna en flora te beschermen. Ik ben ook meegeweest en het was fantastisch. Het is een echt vogelparadijs. We hebben weka[base ']s (vogel zonder vleugels, iets kleiner dan de kiwi), takahe[base ']s (idem maar groter dan de kiwi), kaka[base ']s(papegaai),bellbirds,tui[base ']s,blackbirds,fantails[sigma][sigma]gezien.De vogels zijn niet bang van mensen zodanig dat ze vrij dicht bij jou komen en de weka[base ']s zijn zelfs vrij agressief en stelen het eten uit je rugzak als je niet oplet. Wij zijn er nadien ook geweest met mijn ouders en Wayne en Marion en hun zoons.

Schoolactiviteiten ------------------

Een andere aktiviteit die Joris heeft gedaan is "coldwater survival". Ze leren de kinderen wat ze moeten doen als ze in diep water terecht komen. Vorig jaar hebben ze moeten kayakken op het meer en moesten ze in ondiep water de kayak kantelen en eruit klauteren.

Dit jaar zijn ze met een klein bootje terug op het meer gegaan en hebben ze er moeten uitspringen en terug zwemmen naar het strand. Ze dragen natuurlijk een zwemvest maar zo hebben ze toch een basis voor later.

NZ is een waterland en vroeg of laat kom je toch in contact met water of doe je een van de vele watersporten hier.

Joris is ook op kamp geweest met school. Ze zijn voor 4 dagen naar Paekakariki gegaan, daar is een vakantiecamping . Ze sliepen niet in tenten maar in een gebouw. Hun dagen waren gevuld met zee-aktiviteiten en natuurstudies.

De klassen van Elien en Wouter hebben meer aktiviteiten gedaan aan zee. Ze maken strandstudies en ze onderzoeken de eventuele problemen die kunnen opduiken aan het strand en dan zoeken ze naar oplossingen. Het is heel interessant te zien met welke oplossingen ze op de proppen komen.

Onze stad Porirua heeft nu een nieuwe bibliotheek en kunstgalerij/museum. Elien en Wouter zijn er met hun klas naartoe gegaan en daar hebben ze uitleg gekregen over de geschiedenis van Porirua en een paar schilderijen van plaatselijke schilders werden geanalyseerd. Het was heel interessant, ook voor mij want ik schilder nog steeds heel graag. De kinderen mochten nadien zelf een schilderij maken. Heel wat schilderijen van kinderen van de plaatselijke scholen worden tentoongesteld in het museum (veel werkjes van Plimmerton school).

Ze zijn ook dit jaar naar de zoo geweest. Ze moesten een studie maken over een kooi van een bepaald dier dat ze gekozen hadden. Ze moesten alle nadelen en voordelen opschrijven. Terug in school moesten ze dan een ontwerp maken van de kooi die zij in gedachten hadden en nadien een maquette maken. Het ganse proces werd begeleid door een verantwoordelijke van de zoo. Het was een zeer leerrijke ervaring voor de kinderen.

Elien en Wouter zijn ook naar de Marae in Plimmerton geweest. Een Marae is een ontmoetingshuis van de Maori[base ']s. Er werd veel uitleg gegeven en er werden prachtige maori-liedjes gezongen. De kinderen hebben er eten gegeten dat was klaargemaakt in een hangi (heel grote stenen pot buiten waarin het eten wordt gestoomd en gerookt).

Joris -----

Joris is gestopt met cricket spelen, het was te saai voor hem. Hij doet nu gymnastiek zoals Elien en speelt tennis. Momenteel is hij heel erg geinteresserd in origami. Ik heb een paar interesante origamiboeken gevonden in Wellington en nu maakt hij zelfs hele kleine diertjes (2cm groot). Hij heeft nu ook de interesse opgewekt bij een paar van zijn vrienden en nu organiseren ze regelmatig origami-namiddagen.

Voor zijn verjaardag hebben we hem roller-blades of in-line skates gekocht. Dit is enorm in hier, ik weet niet of dit ook zo[base ']n succes is of was in Belgie ?

Elien -----

Elien heeft haar dit jaar beziggehouden met gymnastiek, zwemmen en drama. Zij is de expert in roller-blading bij ons thuis.

Elien heeft een boezemvriendinnetje waarmee ze een groepje heeft opgericht en ze zingen en dansen dan voor ons. Dit brengt veel herinneringen boven bij mij want dit deed ik als kind ook met mijn vriendin. Bij mij was het ABBA, en bij Elien zijn het de Spice Girls.

Wouter ------

Wouter heeft samen met Joris tennislessen gevolgd. Beiden oefenen nu regelmatig met mijn vader of moeder op het tennisplein ,hier juist een straat verder.

Wouter heeft dit jaar op school heel wat verhaaltjes geschreven op de computer en een ervan is gepubliceerd geworden in de schoolbrief. Het is ongeloofelijk wat hij schrijft, veel fantasie en een rijke woordenschat tesamen zijn de juiste ingredienten voor een knap verhaal. Hij is een echte computerwizard, juist gelijk zijne papa. Hij zoekt alles uit op zijn eentje. Hij heeft al dingen uit programma[base ']s bovengehaald die Kris nog niet wist. God weet wat daar gaat uitgroeien??

[OE]t Schoolsysteem -----------------

Ik ga in [base ']t kort het schoolsysteem nog eens uitleggen zodat je weet naar welke klas de kinderen volgend schooljaar gaan. Kinderen starten school op de leeftijd van 5 -> Kowhai 6 -> Kowhai 7 -> Mana 8 -> Mana 9 -> Hongoeka 10 -> Hongoeka 11 -> Taupo 12 -> Taupo

Joris gaat nu het eerste jaar van het Taupo Syndicate Elien gaat naar het eerste jaar van Hongoeke Syndicate Wouter gaat naar het tweede jaar van Mana Syndicate. Elien en Wouter zaten dit jaar beide in hetzelfde "syndicate" en daardoor hebben ze allebei dezelfde uitstappen gedaan.

Kris ----

Kris fiets nog elke dag een uur, berg op, berg af. Hij doet alles om zijn gewicht op peil te houden wat wel nodig is want we gaan nogal veel uit eten.

Martinho en Angela ------------------

Martinho is onze Portugese vriend die ook in de computerwereld zit. Hij woont in Auckland; Kris heeft hem leren kennen gedurende een computerbeurs waar ze samen op dezelfde stand stonden. Ondertussen werkt hij ook voor Markzware, onder Kris. Volgens Kris is hij heel verstandig en leert hij zeer snel. Martinho is geemigreerd 4 jaar geleden en heeft een zoontje Joseph met Angela, zijn Nieuw-Zeelandse vriendin.

Kris en ik zijn eens een weekend naar Aukland gegaan en daar zijn we met hen gaan wandelen op de vulkaan Rangitoto.

We zijn ook de sky-tower gaan bezoeken. Dit is een hoge torenmast met casino[base ']s en restaurants en gans bovenaan kan men naar beneden zien door de vloer want die is van glas, zeer mooi panoramisch zicht van Auckland en zijn vulkanen.

Met de kinderen erbij zijn we een weekend naar Taupo geweest. In Taupo is het grootste meer van NZ. Martinho heeft zijn jetski meegebracht en we hebben er allemaal eens op gezeten. Een jetski is een snelle moto op het water. We hebben niet kunnen zwemmen in het meer want het water was te koud.

Amanda en Merritt -----------------

Met onze Amerikaanse vrienden Amanda en Merritt en hun kinderen doen we ook regelmatig uitstappen.

We zijn met hen een weekend weggeweest naar een paar stranden hogerop in het noorden, op een uurtje van waar we wonen. De stranden daar zijn langer en wijder dan ons strand in Plimmerton. Er zijn prachtige duinen waarvan je kan afgleiden. De kinderen hebben zich erg geamuseerd. Het strand in Foxton lijkt meer op onze stranden in Belgie.

De Bushhouse ------------

Met mijn ouders zijn we een paar dagen naar de Wairarapa geweest. Dit is een vallei opzij van Wellington, gesandwichd tussen de Tararua en de Rimutaka bergketens en die grenst aan de Pacifische Oceaan. De Wairarapa is gekend voor zijn wijngaarden en de recente olijfkwekerijen. We hebben gelogeerd in de Bushhouse, dit is een hotelletje met maar 3 kamers en twee cottages die ze verhuren. We hebben gans de boven afgehuurd. In de tuin was er een zwembad en in de omliggende weiden stonden er schapen, een varken, een ezel , een stier, en kalfjes. De kindjes mochten de dieren eten geven. De kok, die ook de baas was van het hotel, maakte iets speciaals gereed voor mijn vader omdat hij moet opletten op wat hii eet. Het eten was er zeer lekker. Ik heb een hele kreeft gegeten die diezelfde morgen nog gevangen was aan de kust van de Wairarapa. Om uw vingers af te likken !

We hebben met mijn ouders de Pinnacle wandeling gedaan. Door regen en wind zijn zachtere stukken rots (zandsteen) weggeerodeerd van de harde rots en stalagmiet-achtige rotsen zijn overgebleven, zeer spectaculair.

Ann en Patrick --------------

Onze Belgische vrienden Ann en Patrick hebben in die omgeving van de W airarapa (Martinborough) een olijfkwekerij opgestart. Ze hebben een lapje grond gekocht van 54 ha en daar een buitenverblijfje opgezet en een groot aantal olijfbomen geplant. We gaan hen regelmatig opzoeken en dan gaan we samen wijnproeven in de plaatselijke wijngaarden. Patrick is van plan van de wijnen uit Martinborough te exporteren naar Belgie.

Schilderen ----------

Ikzelf hou me vooral bezig met creatief schilderen. Meer en meer mensen zouden een van mijn schilderijen willen, dus het is hoogtijd dat ik er eens over nadenk wat ik eigelijk wil. Tot nu toe schilder ik alleen voor mijn amusement en ik doe het voornamelijk op papier of karton en met niet zo dure verf, om de kosten een beetje laag te houden. Maar als ik mijn schilderijen wil verkopen , moet ik beginnen schilderen op doek en met dure verf. Ik ben momenteel bezig aan een schilderij voor Martinho. Het zal beter zijn in ons nieuw huis, daar ga ik mijn eigen studio hebben. Ik ga namelijk de logeerkamer als studio gebruiken.. Momenteel werk ik in mijn studio in de garage maar het is er soms te koud om er zo lang stil te zitten.

TV-reclame ----------

Ik heb ook een reclameadvertentie gedaan voor televisie. Ook mijn auto is er in gekomen. Het was leuk om te doen.

Wearable Art Festival ---------------------

Met een paar vrienden ben ik in september naar de "Wearable Art Festival" geweest in Nelson (op het Zuidereiland).

Het is een kunstfestival en iedereen kan er aan deelnemen. Je moet je eigen kledij ontwerpen maar het moet KUNST zijn. Hoe unieker en extravaganter, hoe beter. De winnaar krijgt heel wat prijzen. De winnaar van dit jaar was een Belgische ontwerpster en haar Nieuw-Zeelandse vriendin. Het is een heel bekend festival waar jaarlijks duizenden mensen naar toe komen. Je moet je kaarten maanden op voorhand bestellen. Ik ga zeker nog eens terug of misschien doe ik er ooit eens aan mee ?

Franse Les ----------

Ik heb dit jaar Frans gegeven op school maar ik ga het volgend jaar niet meer doen. Ik doe het niet meer zo graag en ik ga toch geen tijd meer hebben omdat we beginnen bouwen.

Sport -----

Aan sport doe ik spijtig genoeg niet zoveel meer. Het enige wat ik doe is elke morgen, nadat we de kinderen afgezet hebben op school,een uurtje wandelen met mijn vriendin in Plimmerton.

Ik ben gestopt met naar de gym te gaan. Ik vind het vervelend om tussen al die zwetende mensen te zitten.

Badminton zal ik waarschijnlijk terug starten in de winter.

En nu is[base ']t aan de Kris. [sigma]

Momenteel zit ik te tijpen op mijnen nieuwen G3 Mac Powerbook (160 MB RAM, 4GB HD [^] straf machientje) aan een wankel tafeltje in een klein chaletje met zicht op de Hauraki Gulf - in vogelvlucht zitten we niet zo ver van Auckland, maar in reistijd gemeten zitten we hier aan 't eind van de wereld. We zijn hier met ons vijfjes op vakantie om eens uit te blazen van een druk jaar; lekker niksdoen, boeken lezen, met de kinderen naar 't strand, wandelen....

De omgeving is prachtig, en 't is hier echt afgelegen: de gemiddelde reissnelheid is zo ergens tussen 20 en 30 km per uur: vele wegen zijn nog niet geasfalteerd en zeer bochtig. 't Heeft ons twee dagen gekost om tot hier te geraken.

In 't voorbije jaar heb ik heel hard gewerkt aan een nieuw Markzware product; uiteindelijk is het 'MarkzScout' gedoopt. 't Is nog altijd niet af genoeg om het te beginnen verkopen, maar we hebben wel al beta versies in circulatie, en ergens in 't begin van 1999 zouden we met de verkoop en zo moeten kunnen beginnen.

Ik heb in dit geval zowel de Windows als de Macintosh versie gedaan; eerst ging Ron de Mac versie doen, maar er kwam niet veel uit de bus, dus ben ik er maar aan begonnen. Enorm veel werk - ik heb nog nooit zoveel programmalijnen geproduceerd als in de voorbije maanden, maar 't zou kunnen zijn vruchten afwerpen: de pre-press wereld lijkt nogal geinteresseerd in m'n idee. Nog even doorbijten en doorwerken dus!

Luc ---

Begin 1998 is Luc Van der Veurst ons terug komen bezoeken; deze keer zijn we samen met hem eens wat verder van huis geraakt dan vorige keer: we zijn naar Rotorua en omstreken gereden, en we zijn eens naar de diverse vulkanische bezienswaardigheden gaan zien. Vooral de hangi [^] het Maori-feestmaal [^] was een leuke ervaring.

We werden aan ons motel opgepikt door Wirimu in zijn waka (= kano; nu ja, [OE]t was eigenlijk een bus, maar bij gebrek aan Maori-woord voor autobus wordt een bus ook een waka genoemd). Wirimu was de afkorting voor onzen chauffeur zijn volle naam [^] maar die ben ik vergeten; iets zoals [OE]Wirimu Paka a Tata Tuut Tuut Ottobis En Tein Vriejet Lank Oon Iejen Stuk Deir Nem Na[base '], we mochten hem ook William noemen.

Voor de gelegenheid moest er een leider gekozen worden van onze [OE]stam[base '] (een allegaartje van toeristen van divers allooi), en met een paar duwtjes in de rug van onzentwege stelde Luc zich kandidaat en werd ook verkozen. Wirimu gaf Luc een snelle introductie in de truken die je als leider moet kennen, zodat Luc ons dan veilig door de begroetingsceremonie kon loodsen die we moesten doormaken aan de ingang van de marae.

Die ceremonie komt erop neer dat een krijger in vol ornaat een nogal dreigende dans uitvoert, met veel lelijke gezichten en tong uitsteken en zo. Je mag vooral niet lachen [^] ze nemen het redelijk serieus op, ondanks het feit dat het een toeristische attractie is. Uiteindelijk moest Luc dan een [OE]vredes-gift[base '] aanvaarden (een takje), en daarmee tonen dat de bedoeling van onze stam vreedzaam waren (fotokes trekken en nekeer goed eten).

Vervolgens kregen we een aantal traditionele Maori-activiteiten te zien, uitgevoerd door mensen in traditionele Maori-klederdracht, en daarna moesten we naar het ontmoetingshuis van de Marae, waar we een hele Maori-toespraak te horen kregen, gelukkig met vertaling achteraf. Dan was het tijd voor zang en dans (en iedereen moet meedoen), en dan de hangi [^] een eetmaal dat gekookt wordt in een put in de grond op hete stenen; een beetje speciaal maar wel niet slecht. [OE]k Zou [OE]t wel niet alle dagen kunnen eten.

Echt wel een aanrader: dus als je ooit in Rotorua verzeilt geraakt, vraag dan aan je hotel- of moteluitbater naar [OE]Tamaki Tours[base ']. [OE]Tamaki Tours[base '] is een familiezaak, en de mensen die het allemaal doen zijn ook lid van een kulturele vereniging die de Maori zang en dans in stand houdt. Het hele evenement is echt wel op toeristen afgestemd, maar ik vond het echt goed gedaan, en de moeite waard.

Wanaka ------

Zoals ik aan 't eind van m'n laatste verslag vertelde zijn we met Pasen naar Wanaka geweest. Dat was echt de moeite - de vliegshow was heel goed georganiseerd, en nogal uniek.

Als ik na onze korte vakantie nog wat tijd vind, zet ik wat fotootjes van de vliegshow op m'n website. Het vliegveld van Wanaka ligt erg goed voor dergelijke vliegshows: Wanaka ligt middenin de Nieuw-Zeelandse Alpen, op het zuidereiland; de omringende bergen zorgen voor een mooie achtergrond bij de foto's.

De eigenlijke reis naar Wanaka was een tof evenement: Wayne was de vorige dag al overgestoken met de ferry, met een grote berg bagage. De volgende morgen zijn wij dan met ons achten 'au krieken du jour' met een shuttle (een kleine bus-taxi) naar de luchthaven gereisd, en vervolgens bij 't eerste daglicht met twee kleine vliegtuigjes overgestoken, van Wellington naar Blenheim. In een vliegtuigje zaten wij met ons gevijven samen met de gazetten - het volgende vliegtuigje bracht dan Marion en de twee jongens mee.

De gazetten ? Awel ja, in Blenheim lezen ze dezelfde gazet als in Wellington, en de luchtvaartmaatchappij die onze overtocht verzorgde is ook verantwoordelijk voor het aanbrengen van de versgedrukte gazetten. In Blenheim stond Wayne dan al op ons te wachten met de camionette (de 'van' zoals ze hier zeggen). We zijn dan beginnen rijden naar Wanaka toe; tegen dat de zon ver op was waren we al in Saint Arnaud,waar we ons ontbijt hadden aan het meer: koffie die Wayne op zijn motelkamer gefabriceerd had, en verse citroen- en appelsienmuffins, die Kristel de vorige avond had gebakken.

Met regelmatige tussenstops zijn we dan afgezakt naar Hokitika, waar we een eerste overnachting hadden. De volgende dag dan weer de baan op, en door naar Wanaka, waar we in een prachtig chalet gelogeerd waren: 't was een chalet van een vriend van een vriend van een vriend van Wayne, en we konden het huren voor een appel en een ei.

De avond van onze aankomst, net voor zonsondergang, gingen ik met Wayne en de twee grote jongens al een kijkje nemen op 't vliegveld, waar iedereen druk doende was met oefenen en de voorbereiding van de vliegshow die de dag daarna startte. In Wanaka hadden we echt een paar prachtige dagen gehad: prachtig weer, prachtige omgeving, een echt interessante vliegshow - voornamelijk vliegtuigen van de periode 1940-45. Het thema van de vliegmeeting was 'de Russen' - er waren redelijk veel vliegtuigen van Russische makelij, maar natuurlijk ook andere bekende vliegtuigen: Spitfires, Harvards, Kittyhawks, een Catalina,...

In totaal waren er zo[base ']n veertigduizend mensen [^] wat echt enorm veel is voor een Nieuw-Zeelands evenement; mensen komen echt van heinde en verre om de vliegshow te zien.

Bijna al de vliegtuigen die we te zien kregen zijn privaat bezit van Nieuw-Zeelanders, en blijkbaar heeft Nieuw-Zeeland zo een beetje een reputatie gekregen omdat er hier nog veel luchtwaardige toestellen uit die periode zijn. Als je in een of andere Amerikaanse film scenes te zien krijgt met vliegtuigen uit de periode 40-45, dan is de kans groot dat de vliegtuigen die je in de film ziet, dezelfde zijn als diegene die wij hier in Wanaka gezien hebben. Ooit [OE]Empire of the Sun gezien[base ']? Na de vliegshow zijn we dan terug naar het noorden gereisd met een overnachting in een afgelegen hotel in 'Dempsey's pass' - een bergpas in een verlaten, prairie-achtig hooglandschap.

Prachtige herfstkleuren daar - zoals je weet valt Pasen in Nieuw-Zeeland in de herfst, maar we zien hier zelden herfstkleuren omdat de inlandse bomen het hele jaar door groen blijven. Nee, [OE]t zijn geen naaldbomen [^] maar doordat het klimaat zo zacht is heeft de evolutie hier in Nieuw-Zeeland nooit het herfstelijk bladverlies [OE]uitgevonden[base ']. In Dempsey's pass waren echter vrij veel bomen van Europese origine, en daardoor konden we genieten van een echt herfst. Wij zijn ook naar de hotpools gegaan. Dat zijn zwembaden buiten, die gevuld zijn met natuurlijk mineraal water uit de grond.

Uiteindelijk weer doorgereden naar Blenheim, waar Wayne dan alleen verderging met de [OE]van[base '], en wij terug de vlieger opstapten. Die terugreis was wel een ander paar mouwen: het weer boven Wellington was ondertussen gekeerd, en de vliegreis was meer dan woelig.

Ons Elien dacht echt dat we aan 't neerstorten waren, zodat vader en moeder de handen volhadden om haar te kalmeren. Tegen dat de vlieger uiteindelijk al stuiterend op de landingsbaan neerkwam, zag ik frisgroen, en voelde ik me gelijk een oude wollen mat: mottig. Alla, eind goed, al goed.

Bouwen ------

We waren ondertussen al een tijdje op zoek naar een groter huis - ons huizeke op 19, Pope street, heeft heel veel voordelen, maar 't is te klein: Joris en Wouter delen elk een kamer, en ze beginnen nu regelmatig op elkaars zenuwen en andere lichaamsonderdelen te werken.

Een keer of twee hadden we bijna een nieuw huis gekocht - eenmaal een huis in Paremata, met zicht over de inlet, en eenmaal in Eastbourne, aan de Wellington Harbour. Maar in beide gevallen was het toch niet echt wat we wilden, en besloten we nog maar wat verder te zoeken. Op een goeie zondag, net toen we beslist hadden het huis in Eastbourne niet te kopen, deden we een wandeling langs de Track in Plimmerton - een van de eerste wandelingen die we ook gedaan hadden toen we nog maar pas in Nieuw-Zeeland arriveerden.

Van op de Track zijn er prachtige zichten op de zee, met op de voorgrond het eiland Mana, en op de achtergrond het zuidereiland. Tijdens die eerste wandeling drie jaar geleden dacht ik al dat dit een uitgelezen plekje was om een huis te hebben, maar toen was er niks te koop.

Deze keer passeerden we een plakkaat waarop een stuk grond te koop stond [^] 7 hectaren, gelegen tussen de heuvelkam waarlangs de Track loopt, en de spoorweg, diep in de vallei.

Geen vraagprijs op [OE]t plakkaat. We dachten dus: [OE]laat ons even navragen; [OE]t zal toch niet voor ons zijn, maar je weet nooit[base ']. Bij navraag bleek de prijs echter mee te vallen, en na enig beraad beslisten we van het perceel aan te kopen.

Sindsdien zijn we druk doende geweest met onze bouwplannen. We zijn in zee gegaan met Dean Bussell, een architect uit Wadestown, wiens vraagprijs een stuk lager lag dan die van andere architecten: in de meeste gevallen is de kost voor de architect een percentage van de totale prijs van de woning. Dean werkt echter met een vast vooropgesteld bedrag voor het ontwerp, en tijdens de bouw wordt hij per uur betaald. Tot nu toe zijn we erg tevreden met Dean[base ']s werk: hij heeft goeie ideeen en kent zijn stiel, maar hij luistert ook goed naar onze wensen, en doet echt wat wij vragen [^] binnen de mate van het mogelijke natuurlijk.

Momenteel is alles gereed om te kunnen bouwen: we hebben de plannen, de nodige bouwtoelatingen, we hebben een aannemer geselecteerd, en ergens half januari moeten de bouwwerken aanvangen. Als alles volgens plan verloopt kunnen we rond half juni in onze nieuwe woning intrekken. Vanop de plaats waar we ons huis gaan bouwen hebben we 360 graden zicht: we zien het zuidereiland, de zee, het eiland Mana, de Pauatahanui inlet, Porirua Harbour, de groene heuvels tussen Plimmerton en Pukerua bay. Echt prachtige zichten; het hele huis is zo ontworpen dat we de diverse zichten maximaal benutten.

[OE]t Enige nadeel zal de wind zijn: hier in Pope Street hebben we al een paar maal de wind ervaren zoals je die enkel in Wellington krijgt, maar we zijn daar nu wel al aan gewoon, en de sterke winden treden enkel op tijdens een korte periode in de lente. Dat is dus wel iets waar je niet omheen kan: als je weidse zichten wil, moet je leren leven met de wind.

Deze lente hebben we een paar goeie stormen gehad, met windsnelheden tot 160 km/uur in Wellington, en tot 210 km/uur op de heuvels in de Wairarapa, waar de windmolens staan die electriciteit maken. Hier maakt niemand daar veel van: hier en daar wordt wel eens een dak weggeblazen, hoor. Maar doordat de bouwvoorschriften hier in Nieuw-Zeeland erg streng zijn wat betreft structurele sterkte en elasticiteit, voor de weerstand tegen wind en aardbevingen, kunnen de meeste huizen hier wel tegen een stootje, en vinden we 160 km/uur gerust te doen.

We hebben al 250 eucalyptusbomen laten planten maar de rest van de beplanting gaan we doen als we er wonen. Momemteel staat er veel stekelbrem op en daar willen we zo rap mogelijk van af geraken. We gaan wel de stekelbrem gebruiken als bescherming voor de nieuwe boompjes, zodanig dat deze wat minder wind krijgen.

[OE]t Hele huis gaat gebruik maken van het [OE]Smart House[base '] systeem [^] een product van een lokale firma hier. In principe wordt het hele huis met een computernetwerk bekabeld; iedere lichtschakelaar en iedere stroomcircuit wordt voorzien van een klein computertje dat aan het netwerk gekoppeld is. Ook mijn eigen computers zullen op datzelfde netwerk aangekoppeld worden [^] [OE]t is allemaal categorie 5 twisted pair. De computertjes zijn zo groot als een luciferdoosje, en zijn essentieel een PC-XT compatibele computer met wat geheugen en een netwerk-interface.

Dit systeem laat je toe om nagenoeg alles te herprogrammeren zoals je wil: je kan volledig vrij beslissen welke lichtpunten bestuurd worden door welke schakelaars. Alle lichtschakelaars hebben ook temperatuur- en beweginsdetectors, en je kan echt kwasi alles doen wat je maar kan bedenken. Lichten gaan automatisch aan als je [OE]s nachts rondwandelt. Je kan naar huis telefoneren, en allerhande dingen aan- of uitschakelen via een telefoontoestel. Ik kan ook informatie krijgen over electriciteitsverbruik, temperatuurverloop, aanwezigheidsdetectie[sigma] in iedere kamer, en die informatie in mijn Macintosh of PC in een spreadsheet stoppen.

[OE]t Is echt heel geavanceerd, en kwa prijs is het niet zoveel duurder dan een conventioneel systeem. Ik denk dat het nog een redelijke besparing kan opleveren in verbruik: als er niemand in een kamer is, kunnen de lichten automatisch uitgaan, en de verwarming kan b.v. heel gericht aan of uit in bepaalde kamers naargelang de leefpatronen.

Het netwerk integreert computers, electriciteit, alarmsysteem, video, audio, telefonie, internet,[sigma] De firma die dit doet is nog vrij jong, maar ik ben zeker dat dit product binnen een paar jaar ook op buitenlandse markten zal te krijgen zijn.

Onze vensters waren een moeilijk punt: in Nieuw-Zeeland is dubbel glas een beetje een uitzondering. Het nadeel van enkel glas is vooral dat er in de winter heel veel condensatievocht op de vensters komt, en omdat we dat willen vermijden, hebben we echt een beetje moeten zoeken voor we iets vonden dat ons aanstond. Dubbel glas op zichzelf was geen probleem [^] eerder de ramen zelf: we wilden eerst aluminium ramen, maar aluminium met thermische onderbreking is hier kwasi niet te krijgen. Als je dan dubbel glas gebruikt met gewone aluminium ramen blijf je echter met een condensatieprobleem zitten [^] niet op het glas, maar wel op het aluminium raamwerk.

Uiteindelijk hebben we gekozen voor [OE]SmartWood[base '] ramen (ja, [OE]t is hier allemaal [OE]Smart[base ']) [^] aan de buitenkant zijn die van aluminium, maar aan de binnenkant zijn die in hout. Ze zien er ook mooier uit dan aluminium ramen. Samen met dubbel glas zouden we dan condensatieproblemen moeten kunnen vermijden.

Voor onze kinderen wordt het ook makkelijker in ons nieuwe huis: ze kunnen van dan af te voet naar school zonder nog gevaarlijke wegen te moeten oversteken; we zitten er ook iets dichter tegen de school dan nu. Sigrid en Peter

Gedurende de Belgische zomermaanden, en dus onze wintermaanden, kregen we bezoek van Peter Vermeulen en zijn familie: Sigrid, Annabelle en Axel. Peter is een vroegere stamgenoot van mij, van bij de Prometheus-stam. Ondertussen is er wel al veel veranderd, maar we zijn altijd contact blijven houden.

[OE]t Was een hele leuke periode [^] ook onze kinderen hebben er heel erg van genoten, en ze denken nog regelmatig eens terug met een beetje weemoed: [OE]Weet ge nog als Axel en Annabelle hier waren[sigma][base ']. Eerst hadden we gepland om samen naar de Bay of Islands te rijden, maar gelukkig zijn we een beetje op de wilden boef beginnen rond te rijden, en als bij wonder zijn we er in geslaagd het slechte weer te vermijden. Al bij al was het hier toch wel putteke winter, en [OE]t is een redelijk gelukkig toeval geweest dat we er heel weinig van gezien hebben. Er waren her en der overstromingen, en we zouden bijvoorbeeld heel moeilijk in de Bay of Islands geraakt zijn omdat de Waikatorivier overstroomd was, waardoor je niet veel verder kon geraken dan Rotorua.

We zijn eerst een beetje rond Taupo gaan zwerven, en naar de diverse vulkanische bezienswaardigheden in de buurt; vooral de Hidden Valley is de moeite waard: allerhande rokende gaten, grotten, geisers,[sigma] en veel minder toeristisch uitgebaat dan de vulkanische parken in Rotorua. Dan zijn we in Rotorua geweest, en hebben we opnieuw een hangi gedaan [^] weer met Tamaki Tours, omdat we nu wisten dat dat de moeite was. De hele sfeer was wel lichtjes anders dan toen we met Luc gingen: nu was het mid-winter, en daardoor heel vroeg donker.

We zijn ook eens naar de Ruapehu geweest [^] eerst eens een koffie gaan drinken in [OE]Le Chateau[base '] [^] een groot hotel op de flank van de Ruapehu. In het hotel heerst een vreemde [OE]retro[base ']-sfeer: je kan gemakkelijk denken dat je plots ergens in 1920 bent. Voor wie ooit met de mutualiteiten naar Spa is geweest: daar deed het me een beetje aan denken.

We zijn dan gaan overnachten in Ohakune, in [OE]The Hobbit[base '] [^] en we zijn eens tot op de skipistes geweest. Op dat moment was er wel geen sneeuw die het vermelden waard was. Normaal gezien is deze periode het volle skiseizoen, maar de globale opwarming van de aarde laat zich blijkbaar ook hier voelen, en de sneeuw is dit jaar pas laat en in kleine hoeveelheden gevallen. Er was gelukkig wel een beetje sneeuw [^] genoeg om te kunnen zeggen dat we sneeuw gezien hebben.

De familie Vermeulen is er ook voor een tijdje alleen op uitgetrokken: met een campervan zijn ze het noordelijk deel van het zuidereiland gaan verkennen. Ook hier weer een duuzendste sjans: bijna heel de tijd goed weer.

[OE]t Is spijtig dat mooie liedje altijd zo kort duren [^] de Vermeulekes zitten nu weer in het verre Belgie, maar we hopen wel dat ze nog nekeer tot hier geraken[sigma]

Wouter ------

Nonkel Wouter (mijn broer dus) is ook tot hier eens geraakt: hij moest voor een congres in Auckland zijn, en hij is dan met de trein tot hier gekomen. [OE]t Was wel maar kort; we hebben niet zoveel dingen gedaan. Onze Wout is eens tot op [OE]t zuidereiland geweest met de ferry die hier vlak bij ons vertrekt: er is een grote ferry die vanuit Wellington vertrekt, en sinds kort is er ook een klein maatschappijtje dat een ferrydienst verzorgt tussen Mana en Picton.

San Francisco -------------

In September ben ik dan naar San Francisco geweest om op de Seybold computerbeurs MarkzScout gaan voor te stellen. [OE]t Was een korte en vermoeidende reis.

De leukste verrassing voor mij was wel dat ik Dirk en Martine van Logic tegenkwam op onze persconferentie; spijtig genoeg zijn we daarna dan niet meer tot bij elkaar geraakt, en was er te weinig tijd om eens deftig te klappen.

De beurs was heel druk, en voor zover ik het kan peilen zitten we goed met MarkzScout: er was heel veel interesse, en we krijgen ook heel veel interesse van andere software-firma[base ']s die het product willen integreren of gebruiken in hun eigen producten.

Op dat moment hadden we enkel de Windows versie in enigszins bruikbare vorm; Ron werd verondersteld van de Mac versie te creeeren, maar in praktijk was daar niks van in huis gekomen. Kort daarna heb ik dan een beetje van mijn neus gemaakt, met als eindresultaat dat ik de Mac versie van Ron overgenomen heb [^] anders zou er gewoon niks van in huis komen. MarkzScout is een programma dat gebaseerd is op de technologie die ik over de laatste jaren ontwikkeld heb [^] oorspronkelijjk werd die enkel gebruikt voor de Windows-versie van FlightCheck, maar de toepassingen blijken, zoals ik gehoopt had, veel verder te reiken dan enkel FlightCheck. MarkzScout is complementair tegenover FlightCheck.

FlightCheck stelt een compleet diagnose-rapport opstelt over een electronisch document ten einde print-problemen te vermijden. MarkzScout laat toe om dezelfde informatie mondjesmaat toe te passen teneinde grote aantallen document automatisch te sorteren en te corrigeren. Met MarkzScout kan je bijvoorbeeld een verzameling van vele documenten snel sorteren op basis van criteria zoals paginagrootte, resolutie, kleurmodel,[sigma]

Voor wie meer wil weten: je kan momenteel betaversies downloaden via http://www.markzware.com

Xena ----

Geven ze in Belgie ook Xena of Hercules op TV? Zo ja, dan moet je er eens naar kijken; [OE]t zijn nogal stomme TV-programma[base ']s hoor [^] een mix van Romeinse, Griekse, en Amerikaanse mythologie. Maar [OE]t wordt allemaal hier in Nieuw-Zeeland opgenomen: je moet vooral op de omgeving letten; dan zie je een beetje hoe het er hier uitziet.

We gaan er hier mee stoppen: We zijn gegarandeerd wel den helft vergeten, maar one vingeren worden moe... In ieder geval: allemaal een zalig en gelukkig 1999, en de beste wensen voor het nieuwe jaar! Veel groetjes van de Beliwi[base ']s[sigma]

Verslag 36 ----------

Hallo Vooreest een gelukkig nieuwjaar van ons allemaal. Kris en ik hebben ons samen aan dit verslag gezet maar hij heeft wel het meeste neergeschreven. Hij heeft het schrijverstalent hier in de familie. Ik laat Kris nu aan het woord en ik brei er wel een woordje aan.

Sinds mijn laatste verslag is er weer een jaar verstreken - 't is hier al 2 januari 2000. In België is het nog nieuwjaarsdag - iedereen zal nu wel in zijne nest liggen slapen, moe van de voorbije feesten. Deze keer zit ik gewoon thuis - we wonen nu al een maand of vier in ons nieuwe huis op The Track: op 19 september zijn we verhuisd. Van waar ik zit, aan onze eettafel in de living, kan ik het eiland Mana zien liggen. Meestal kunnen we ook het zuidereiland zien van hier, maar vandaag is het weer een beetje grijs, en de wolken hangen laag. Ons nieuwe huis is min of meer af - er is nog redelijk wat werk aan de buitenkant, en over gras of iets tuinachtig spreken we zelfs nog niet, maar binnenin is nagenoeg alles afgewerkt. Alleen de elektriekers laten zich trekken: er moet nog redelijk veel geinstalleerd worden. In alle geval, dat kan de pret niet drukken; het huis voldoet tot nu toe aan onze verwachtingen. 't Heeft veel gekost, en de geldput is diep, maar 't is de moeite. We hebben nu veel meer ruimte, en de vergezichten rondom zijn echt prachtig - zelfs op sommige WC's heb je nog prachtige vergezichten. Zee, eilanden, rotskust, haven, de Pauatahanui inlet, groene heuvels, bossen: we zien het allemaal. Voor wie 't wil weten: ons nieuwe adres is:

34 The Track Plimmerton-Porirua New Zealand

Ons vorige huis hebben we verkocht - eerst dachten we van het te houden en te verhuren, maar 't was niet houdbaar. Gelukkig hebben we er een goede prijs van gekregen - op drie jaar tijd zo'n 30% meer dan we er zelf voor betaald hadden.

Kertstavond hebben we gevierd samen met onze Belgische vrienden [^] An en Patrick en hun 2 jongens -. We hebben ons best gedaan om er een belgisch kerstfeest van te maken met kalkoen in de oven en alles derop en deraan maar het is niet gemakkelijk om in de kerstsfeer te geraken als het buiten warm is .Wij hebben besloten om volgend jaar kerstmis met een BBQ aan [base ']t strand te vieren,zoals de meeste kiwi[base ']s hier doen.

Nieuwjaar was leuk: we hadden een aantal vrienden op bezoek vanaf een uur of acht: de Kelsalls, de Keoghs en de Skinners. We hebben eerste een stukske gedronken en geknabbeld. Zo tegen half twaalf zijn we dan via de binnenweegskes en de voetpaadjes naar beneden afgezakt, naar de promenade langs het strand. Daar zag het zwart van 't volk. De temperatuur was echt zalig en zomers - op zo'n moment zie je dan wel het voordeel van Kerst- en Nieuwjaar in de zomer. Voor een klein dorpke als Plimmerton was er veel te doen: een grote verlichte 1999 hoog op de heuvel, die om middernacht veranderde in 2000, vuurwerk, een groot kampvuur op het strand. We genoten van een plastieken bekertje met 'bubbly' (schuimwijn) terwijl we naar het vuurwerk keken. De Kelsalls - Wayne en Marion en hun oudste zoon Byron - bleven bij ons overnachten: zo tegen een uur of half twee lag iedereen in zijn bed. De volgende morgen startten de festiviteiten in alle vroegte: om kwart voor zes was er een eerste evenement op de marae (het centrale ontmoetingshuis) van de Maori's: eerst voer er een waka (kano) de haven in, en vervolgens werd de nieuwe dag begroet met een Maori ceremonie en een gebed voor een voorspoedig nieuw jaar. Ik en Byron waren wel de enige die genoeg poer in hun lijf hadden om zo vroeg uit de veren te wippen. Al de rest heeft nog liggen ronken tot negen uur of later. De rest van de dag was er nog vanalles te doen in Plimmerton: interessante tentoonstellingen over de geschiedenis van Plimmerton, oude foto's. Plimmerton was origineel enkel een vakantieplaatsje, dat zich geleidelijk aan ontwikkeld tot een echt dorpje: we hebben nu een paar goede restaurantjes, en een paar winkeltjes in 't centrum.

Wandeling op Mount Ruapehu

In 't begin van '99 zijn we gaan 'trampen' op Mount Ruapehu. Wayne en Marion hebben vrienden die in Wanganui wonen: Terry en Claire, beide onderwijzers. Terry is een fervent 'tramp'-fanaat, hij heeft vooral een boontje voor de streek rond de Mount Ruapehu, onze meest bekende vulkaan.Op de flanken van de Ruapehu, verborgen in de bossen, ligt de Lupton hut, ten behoeve van trampers. Deze hut werd lang geleden gebouwd door leraars van Terry's school in Wanganui, en ze wordt nu onderhouden door Terry en zijn familie. Terry neemt ieder jaar de zijn hele klas op trektocht naar deze hut - je moet je voorstellen: een leraar met dertig snotters van zo om en bij de negen jaar - en die slapen allemaal in een klein hutje - kop bij voet, in een groot stapelbed met drie niveaus. Gepakt en gezakt zijn we dus de Ruapehu op getrokken - 't was vooral de bedoeling van eens onze nieuwe rugzakken te testen, en aan den lijve te ondervinden wat trampen eigenlijk is. Onze drie kinderen bleven thuis bij meter en peter, die hier sinds eind '98 voor een paar maand op bezoek waren. Wij zijn dan met een man of tien de berg op getrokken. Prachtige omgeving: de vulkanische grond zorgt voor eigenaardige kleuren en vormen. Doordat er in lang niet geregend had, was de rivier naast de hut nagenoeg volledig droog, en moesten we voor water met een plastieken emmerken zo'n honderd meter ver naar een kleine plas - dat was ook een speciale ervaring.

Jan en Martine

Martine is Kristel's vriendin: ze zijn samen opgegroeid en hebben samen de streek rond Sint-Katherina-Lombeek onveilig gemaakt, en de vriendschap is blijven bestaan. Samen met Jan, haar wederhelft, is ze ons eens komen bezoeken, om uit de eerste hand te ondervinden wat ons nu juist naar Nieuw-Zeeland getrokken had. Met ons gezevenen zijn we een stukje van het Zuidereiland rondgereisd - de streek rond Nelson, en Nelson Lakes. We verbleven eerst in Sint Arnaud - een dorpje dat me altijd enorm aan Oostenrijk doet denken: prachtige toppen en mooie meren. We zijn vervolgens naar Hamner Springs geweest om de warmwaterbronnen te gaan testen - er is daar een complex van zwembaden en brobbelbaden die allemaal met natuurlijke aardwarmte verwarmd worden. De terugkeer op de ferry naar het noordereiland is in mijn geheugen blijven steken: de zon was zo zachtjesaan aan 't ondergaan. Je krijgt dan zo een prachtig, warm licht, 't was gewoon zalig buiten op dek. En dan plots, in achter de boot: dolfijnen, die kwamen om te spelen op de golven in het kielzog van de boot.

Luc Van Der Veurst

Zoals we 't nu gewoon zijn, kwam Luc ons terug bezoeken. Deze keer is Luc er eens een paar dagen alleen op uit getrokken: op verkenning naar het noorden van het zuidereiland, een wijngaard gaan bezoeken tegen Blenheim. 't Er is wel een probleemke voor 2000: Luc is dit jaar geen voorzitter meer van de Sybase user group, en 't is niet waarschijnlijk dat hij dit jaar op bezoek kan komen. We hopen maar dat er terug een conferentie in Sydney is, en dat ere-voorzitters ook mogen komen.

Claude en Marijke

Een oude belofte werd ingelost toen Claude en Marijke op bezoek kwamen - Claude had altijd gezegd dat hij eens tot hier kwam, en dat is dus ook gebeurd. Met de Claude hebben we vanalles uitgestoken: een trip over het noordereiland. 't Weer was niet altijd denderend, maar plezier hebben we wel gehad. De eerste nacht van onze trip bracht ons naar 'Le Chateau' - een oud kuuroord op de flank van de Ruapehu, na een wandeling en een middagmaal in de Lupton hut. Dan doorgestoken naar Rotorua, waar we een hangi voorzien hadden; deze keer aan het Rotomahana meer. Vervolgens naar het zuiden, naar Paiatua, waar we Wayne en Marion bij Nan (wat 'oma' betekent) op Marion's ouderlijke farm. Daar namen we Claude op geitenjacht: wilde geiten zijn hier een schadelijk ongedierte, net zoals herten. Een aantal knallen later was Nieuw-Zeeland een paar geiten armer. 's Nachts, terwijl wij in ons motel lagen te maffen, is Claude ook nog op possum-jacht geweest met de Kelsalls. 't Werd wel duidelijk dat er een groot verschil is tussen jagen in Europa en jagen in Nieuw-Zeeland - hier is de jacht een nogal functioneel gebeuren: geiten, herten, possums, konijnen, ratten, muizen,[sigma] 't zijn allemaal uit de hand gelopen experimenten, en met zijn allen bedreigen ze de originele fauna en flora. Jagen op konijnen met een lichtbak bijvoorbeeld, is hier perfect acceptabel. De laatste overnachting namen we onze bezoekers naar The Bushhouse, om eens de 'crayfish' te gaan proeven. Kleine waarschuwing: crayfish is niet hetzelfde als kreeft - aan een crayfish is stukken meer te eten dan aan een kreeft - maar dat is een ander verhaal.

Europa, Amerika

De dag nadat Claude en Marijke vertrokken moest ik ook terug de vlieger op: eerst voor een week naar Nederland om een cursus te gaan geven over MarkzScout, een van de programma's die ik voor Markzware gemaakt heb. Een aantal van de cursisten waren oude bekenden: onder andere ex-collega en goeie vriend Dirk Noppe - die heeft ook belooft van eens af te komen.

Dan vlug even een overstap naar Belgie om eens goeiendag te gaan zeggen, dan naar San Francisco om met een aantal journalisten over MarkzScout te gaan praten, en vervolgens Los Angeles, om nog eens een cursus te geven. Dag op dag veertien dagen later was ik terug in Nieuw-Zeeland: wel vermoeiend, maar gelukkig geen tijd gehad om jet-lag te hebben.

Synthesizer

Ik heb me in 't begin van 't jaar ook een serieuze synthesizer aangeschaft; ne Roland XP-80. Veel mogelijkheden, ik ben nog altijd de handleiding aan 't bestuderen, en ik gebruik hem voornamelijk als piano - 't is er ene met een volledig klavier. Onze twee jongens zouden willen piano leren spelen; ze kunnen dan op de Roland oefenen. Je kan tegenwoordig op het Internet ook duzdenden MIDI files downloaden - en de Roland doet daarmee dan af en toe dienst als geavanceerde muziekdoos: ik duw er een floppieken met MIDI files in, en hij speelt dan zo paar stukjes op zijn eentjen.

Onze Wouter kan eindelijk fietsen

't Heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar onze Wouter kan eindelijk fietsen. Om dat te vieren zijn we samen met Brendan en zijn twee dochters de Rimutaka incline (opwaartse helling) opgefietst - tot aan de tunnel. De Rimutaka incline is een oude spoorbedding, langs waar de trein tussen Wellington en Featherston vroeger de Rimutaka bergketen overstak. 't Ventjen is nog wel een paar keer met zijn klikken en klakken tegen de grond gegaan, maar hij is er toch ongeschonden doorgekomen. Tijdens de rit natuurlijk veel zagen en kreften, maar achteraf natuurlijk apetrots dat hij de test doorstaan had.

Smoelwerk repareren

Een andere affaire met onze jongsten was wanneer hij met zijne kop door een ruit gelopen is. Niet dat hij de ruit niet kon zien of zo - 't was van dat 'bevroren' glas - nee, gewoon niet kunnen stoppen. Knal patat, een ruit van 6mm dik in brokken, en zijn hoofd ook. 't Bloed spetterde tot tegen de plafond. Kristel was weg met de auto om 'comissjes', maar gelukkig was Martinho, onze Portugese vriend er - anders zou 't redelijk spannend geweest zijn, en zou ik handen tekort gehad hebben. Handdoeken ertegen gedrukt en de ambulancde gebeld - die kwam zo ongeveer toe wanneer Kristel ook juist terug arriveerdegen. Wouter was er eerst van overtuigd dat zijn tijd gekomen was, maar gelukkig viel het allemaal nog mee: de ambulance heeft hem gewoon afgedropt bij onze lokale dokter, en die heeft alles terug aaneen genaaid: een diepe gabbe in zijn lip, en een flap los voorhoofd. De eerste weken na 't accident hebben we hem Frankensteintje genoemd, maar nu zie je er nagenoeg niks meer van.

Field Days bij Mistery Creek

Dit jaar zijn we op excursie geweest naar de grote landbouwtentoonstelling in Hamilton. De Kelsalls en wij hadden elk een campervan gehuurd en we zijn naar Hamilton getrokken. Op de Field Days was van alles te zien: van tractoren tot dwergkoeien, van wind- en watermolens voor electriciteitsopwekking tot kleren. 't Is een echt typisch Kiwi-gebeuren: Nieuw-Zeeland is een landbouwland, en iedereen die hier woont is wel op een of andere manier betrokken bij of geinteresseerd in landbouw. Vooral de watermolentjes vond ik interessant: mits voldoende verval kan je hier serieus wat electriciteit opwekken met een debiet van minder dan een liter per seconde - ideaal voor een buitenverblijfje in 'the middle of nowhere' - er is wel altijd een heuvel en een riviertje nabij. Binnen een paar jaar wil ik daar wel eens iets aan doen: een buitenverblijfje midden in de bossen, en dan gebruik maken van de natuurelementen om voor licht, warmte, en andere moderne gemakken te zorgen. Kristel en Marion hadden op een van de vele standen een emu-ei gekocht: een groot, diepgroen monster. Dat hebben we de volgende dag dan uitgeblazen - er was ruim genoeg eten aan om de twee families te voeden.

Sport- en andere activiteiten

Gelukkig voor vader heeft onze Joris dit jaar geen cricket meer gespeeld - cricket is zo ongeveer de meest vervelende sport die je als toeschouwer kan vinden. In de plaats daarvan doen Joris en Wouter nu aan tennis - iedere vrijdag gaan ze naar het gemeentelijk tennisplein in Plimmerton voor een uurtje les. Elien heeft ondertussen een aantal paardrijlessen achter de rug; ze is ook al een paar keer van haar paard gevallen, maar gelukkig zonder gevolgen. Joris en Elien zijn ook samen naar de gym geweest. Daarnaast hebben Woutder en Elien ook toneellessen gevolgd bij Paddy Stevens, die vorig jaar onze regisseur was, met op het einde een heuse productie - 'Charlie and the Chocolate Factory' (Charel en 't Sjokkelatfabriek). Kristel en ik hebben ook deelgenomen aan een 'drama workshop' van Paddy - een aantal toneellessen op een avond in de week.d Voor de ouders (vooral voor Kristel) betekent dat natuurlijk wel veel rondgerij en gechauffeer - dat pakken we er dan maar bij. Ik heb ook een nieuw speelgoed: nen bosmaaier en een kettingzaagsken - daarmee attakeer ik het gras en de stekelbrem op ons stukske grond: we hebben verleden jaar 250 eucalyptusboomkens geplant en nu waren die zo ongeveer verdwenen tussen 't hoog gras en de struiken stekelbrem. Geen nood - Cowboy Kris to the rescue: met zijnen bosmaaier en zijn kettingzaag maakt hij daar allemaal korte metten mee. 't Is wel corvee: ik zie eruit als een soort buitenaards wezen: werkhandschoenen, een veiligheidsbril, en oorlappen tegen 't lawijt. En daar dan nog een petjen bovenop tegen de zon, en wit ingesmeerd met zonnebrandolie.

Cultuur

Op cultureel vlak hebben we ook redelijk wat gezien en gehoord: een paar operette's - Mozart's 'De Toverfluit' en 'Figaro's bruiloft', en 'De Gondoliers' van Gilbert en Sullivan. Onlangs zijn we ook naar het circus geweest: het circus van Moscou is in Wellington geweest. 't Lijkt me dat Wellington geleidelijk aan meer en meer aanbod krijgt van culturele activiteiten - er is wel altijd iets te doen. Momenteel zijn er ook werken aan gang op Courtney Place, de officieuze uitgangsbuurt van Wellington - dat wordt meer een wandelstraat. Waar een paar jaar geleden alles uitgestorven was rond twaalf uur 's nachts is nu het nachtleven in Wellington nog in volle gang tot diep in de nacht.

Vissen

Samen met Robert, de man van Kristel's vriendin Christine, ben ik gaan vissen in de Tongariro rivier. 't Was een heel gebeuren: voor ik meemocht, ben ik met Robert 't park moeten gaan om te zien of ik de hengel de baas kon: je moet een techniek beheersen waarbij je de haak met steeds wijdere zwaaien voor/achter/voor/achter je zwiert zonder de grond (of het water) te raken om hem dan ten slotte op de gewenste plek te laten vallen. Doordat er altijd wel bomen en struiken in de buurt zijn is dat niet altijd zo simpel - als je een beetje verkeerd mikt vang je bomen in plaats van vis. Gelukkig viel dat allemaal nog mee, en Rob en ik zijn dus voor een weekend naar Turangi gereden. We hebben beiden een forel gevangen, maar de mijne was met zijn 35 cm te klein, en die hebben we terug losgelaten. Rond het Taupo-meer moeten ze minstens 45 cm zijn (elders is dat 30 cm). Forel vissen in Nieuw-Zeeland is iets heel speciaals: je kan hier geen forel in de winkel kopen, dat is bij wet verboden. De enige manier om aan forel te geraken is hem zelf te vangen. Verder zijn er strenge regels die bepalen, afhankelijk van het seizoen en de lokatie, hoe je de vis mag vangen, en hoeveel; welke soort 'vliegen' toegelaten zijn en welke niet, en zo voort. Je mag bijvoorbeeld niet met echt aas (echte vliegen of weurmkes) werken, noch met kleine metalen 'visjes' ofte lepelkens: allemaal verboden. Forelvangst is een vrij actieve sport: je wandelt meestal zachtjes aan de rivier op of af met het water tot bekkenhoogte met 'waders' aan: een soort rubberen overall met rubberlaarzen waarmee je tot borsthoogte in het water kan staan zonder nat te worden, terwijl je om de zoveel seconden de haak terug een paar keer rondzwiert en in het water werpt, en dan den boel terug binnenhaalt. Veel van regels rond jacht en visvangst zijn een gevolg van de tegenreactie van Nieuw-Zeeland tegen de tradities en gebruiken in moederland Engeland: daar was jagen en vissen historisch een elite-sport. In Nieuw-Zeeland is jagen en vissen bij wet gereguleerd zo dat iedereen het kan doen - een non-elite sport. Bijvoorbeeld: toegang tot de oevers van beken en rivieren is bij wet toegelaten over de breedte van 1 chain - een chain is een oude lengtemaat. Zelfs indien de rivier over private grond gaat heb je nog het recht om de oever te betreden binnen 1 chain van de waterkant teneinde vis te vangen; men noemt dit de 'queen's chain': de bezitter van de grond kan je dit niet ontzeggen.

40 is ook nog jong

Dit jaar hebben we mijn 40ste verjaardag gevierd - persoonlijk hecht ik daar niet veel belang aan; 40 is een getal gelijk een ander, maar Kristel had een party georganiseerd in ons nieuwe huis. We hadden zo ongeveer twintig mensen gevraagd; heel toffe avond,veel gedanst. 't Tofste vond ik onze 'jam-sessie': den Tony op mijn gitaar, en ik op mijnen synthesizer, en dan maar lappen erop geven en liekes zingen. Tony is lid van dezelfde toneelgroep als ik en Kristel, en 't is nogal nen uitbundigen gast - en hij kan toon houden, wat niet van iedereen kan gezegd zijn.

Kristel op den TV

Kristel heeft zich een tijdje geleden ingeschreven bij een 'modellenbureau'. Ondertussen is ze te zien geweest in een TV-reklame voor bier, en een andere voor elletriek. Ge ziet er wel niet veel van: een flitsken hier en een flitsjken daar, en voor veel te verdienen moet je 't ook niet doen, maar ze vond het wel een leuke ervaring. Nu onlangs heeft ze zich plots nen job opgedaan: ik doe af en toe wat consulting voor een klein firmaatje, Tourism Resource Consultants. Een van die mensen was tot bij mij gekomen voor een beetje computertraining, en hij vroeg zo langs zijn neus weg of ik niemand wist die een part-time job wou doen. Om een kort verhaal lang te maken: Kristel heeft dus gesolliciteerd, en ze hebben haar aangenomen: na de vakantie begint ze eraan. Ons kinderen hebben niet meer zoveel attentie nodig - ze beginnen meer voor zichzelf te zorgen, en ik werk van thuis - dus dat zou allemaal nogal redelijk vlot moeten verlopen[sigma]

Hier ben ik weer, tot zover Kris zijn verslag

Veel kan ik nog niet vertellen over mijn nieuwe job want ik ben nog niet gestart. Ik start als de kinderen terug naar school gaan. In begin ga ik vanalles moeten doen (boekhouding, telefoneren,vergaderingen bijwonen[sigma]) om de projecten te leren kennen. Ze gaan mij een opleiding geven voor "personal manager". Les en Dave (mijn bazen) zijn zeer veel weg naar Azie en Indonesie op zakenreis en dan hebben ze iemand nodig die in Wellington alles overneemt en organizeert. Ik ga 4 dagen per week, 5 uur per dag werken. Dit komt zeer goed uit met de schooluren.

Ik ga wel mijn schilderscursus moeten laten vallen maar nu dat ik mijn eigen studio heb kan ik schilderen als het mij uitkomt . Ik ben vrij produktief geweest dit jaar. Ik heb een paar schilderijen gemaakt voor vrienden. Twee van mijn schilderijen hebben in het museum in Porirua gehangen.Dit was een zeer goede ervaring voor mij. Ik heb veel positieve opmerkingen gehad.Meer en meer mensen vragen mij of mijn schilderijen te koop zijn. Ik denk eraan van binnenkort eens een tentoonstelling te geven tesamen met mijn Duitse vriendin Margit die ook schildert. Badminton heb ik moeten opgeven door tijdsgebrek maar ik wandel nog veel . Elke morgen tijdens het schooljaar maken Christine en ik een wandeling in Plimmerton.

Vorig jaarheb ik mij vooral beziggehouden met de bouw van ons huis. Doordat ik er bijna full-time mee bezig was, is alles vrij vlot verlopen. De bouw heeft bijna 9 maanden geduurd maar het resultaat is de moeite waard. De kinderen zijn dolblij dat ze elk hun eigen kamer hebben en veel ruimte (zowel binnen als buiten), maakt het mogelijk voor hen van nieuwe hobby[base ']s te hebben en te ravotten naar believen.

Joris heeft voor zijn verjaardag een grote sterrekijker gekregen. Hij gaat zeer regelmatig samen met Kris naar buiten om de maan en de planeten te bekijken. Elien leert paardrijden en van zodra ze zich een beetje zekerder voelt, kan ze het proberen op ons stuk land. Ons buurvrouw heeft 4 paarden en we mogen ze berijden als we willen. Wouter amuseert zich met zijn fiets in onze tuin. Doordat de tuin nog niet aangelegd is, hebben we veel oneffenheden en daar fiets hij over. Op school hebben ze het heel goed gedaan. Ze zitten alledrie in de hoogste wiskunde- en spellinggroep. Joris gaat aan zijn laatste jaar beginnen in Plimmerton school en dan moet hij naar [base ']t college. In NZ starten de kinderen college op de leeftijd van 13 of 14. We weten nog niet naar welk college hij gaat gaan. We gaan dit jaar een paar colleges bezoeken en dan besluiten. Wouter gaat dit jaar starten met voetbal spelen. Hij is zeer goed in voetballen maar hij is al heel veel ballen verloren op onze heuvel,dat is het nadeel van op de top van de wereld te wonen. Elien doet nog altijd gymnastiek en speelt sinds vorig jaar blokfluit. Zowel Joris(gitaar) als Elien zitten in de muziekband in [base ']t school.

Zo dit is een beetje van de vele dingen die we gedaan hebben vorig jaar. Vele groetjes van ons allemaal en tot wederhoren.

© Copyright 2008 Kris Coppieters. Last update: 7/1/08; 10:48:38 PM.