Ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο έχω να δω από το Saving Private Ryan. Από τότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναδώ έργο με αυτό το θέμα. Πέρα από τις σκηνές από την απόβαση στην Omaha Beach το υπόλοιπο με εκνεύρισε αφάνταστα με την “απάλυνση” των κοφτερών αιχμών της ιστορίας, συχνό φαινόμενο ιδίως σε χολιγουντιανές παραγωγές. Ακόμη και στο Schindler's List που προσέγγιζε το θέμα του με αρκετή ιστορική ακρίβεια, το γνωστό στιλ του Spielberg που εκβιάζει τα συναισθήματα του θεατή πρόδωσε σε ένα μεγάλο βαθμό την ουσία.
Οι κριτικές καθώς και η περιέργεια με έκαναν να αποτολμήσω να δω το Η Πτώση. Είναι η εξιστόρηση των τελευταίων ημερών του Χίτλερ και του Γ’Ραιχ βασισμένη στην αφήγηση της Traudl Junge (ακούμε την φωνή της ίδιας της Junge στην αρχή και το τέλος της ταινίας) καθώς και άλλων ιστορικών πηγών όπως το Inside the third Reich του Albert Speer. Συμβαίνει να έχω μελετήσει κάποια πράγματα για την Γερμανία των μέσων και του τέλους του Β’ Παγκοσμίου πόλεμου και πρέπει να πω ότι πέρα από τα ντοκιμαντέρ η ταινία αυτή είναι ίσως η πιο ακριβής μεταφορά της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου στον κινηματογράφο. Τα γεγονότα, το timeline, η αναπαράσταση τον φυσικών χωρών ακόμη και οι ηθοποιοί είναι σχεδόν τέλειοι (ο Heino Ferch μοιάζει εκπληκτικά στον Albert Speer) .
Η αντιπαράθεση που γίνεται μεταξύ της ζωής μέσα στο καταφύγιο και έξω στους δρόμους του Βερολίνου είναι εξαιρετικά εύστοχη χωρίς ποτέ να γίνεται μελό. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω τους και οι δύο αυτοί χώροι βουλιάζουν σιγά σιγά στην κόλαση καθώς οι πιστοί συνεργάτες του Χίτλερ αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν και σε αυτούς που μένουν δεν τους δίνετε καμία διέξοδος πέρα από τον θάνατο και την τρελά. Στους δρόμους μικρά παιδία, γέροι και γυναίκες στρατολογούνται για να πολεμήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες που πλησιάζουν όλο και περισσότερο ενώ μέχρι και την τελευταία στιγμή στρατονόμοι κρεμάνε σαν προδότες στους φανούς των δρόμων όποιους αρνούνται να υπακούσουν τις εντολές του Χίτλερ. Μέσα στο καταφύγιο η κουβέντα τριγυρίζει όλο και περισσότερο γύρω από τον θάνατο και την αυτοκτονία. Συνταρακτική (και δυστυχώς ιστορικά ακριβέστατη) η σκηνή της δολοφονίας με υδροκυάνιο των 6 παιδιών του Goebbels από την ίδια τους την μητέρα η οποία δεν ήθελε να τα αφήσει να ζήσουν σε "ένα κόσμο που δεν κυριαρχεί ο Εθνικοσοσιαλισμός".
Και μέσα στο κέντρο όλων αυτών ο Χίτλερ ερμηνευμένος συγκλονιστικά, τέλεια, από τον Bruno Ganz. Γερασμένος, κουρασμένος αφάνταστα με τα πρώτα σημάδια της Νόσου του Parkinson να είναι εμφανέστατα επάνω του, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα είναι ακριβώς όπως τον βλέπουμε στην τελευταία ταινία επικαίρων που τραβήχτηκε πριν τον θάνατο του (η σκηνή της ταινίας όπου παρασημοφορεί τα μικρά παιδία είναι αναπαράσταση αυτού του ιστορικού φιλμ) . Έχοντας καταλάβει ότι το τέλος είναι κοντά θέλει να τραβήξει μαζί του στην άβυσσο ολόκληρο τον γερμανικό λαό που δεν είχε όπως λέει την δύναμη και την αποφασιστικότητα να του δώσει την απόλυτη κυριαρχία που ήθελε. Δεν μπορεί καν να διανοηθεί μια Γερμανία χωρίς τον ίδιο και θέλει να την δει να σβήνεται από τον χάρτη. Αυτουργός του μεγαλύτερου και σκληρότερου μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας ακόμη και τη τελευταία στιγμή δεν διδάσκεται τίποτα από αυτό. Η αποτυχία του σαν άνθρωπος είναι πιο τρομακτική από όλα του τα εγκλήματα .
Δείτε το.
|
9:58:52 PM
Permalink 
|
