Μερικές φορές νοιώθω ότι ίσως τελικά έχω χάσει τελείως την ικανότητα να προσαρμόζομαι στον κόσμο γύρω μου. Χτες πέτυχα στην τηλεόραση την διαφήμιση της TIM για την καινούρια συνεργασία με την Sony BMG για realtones (δηλ. ringtones που αναπαράγουν ολόκληρο το τραγούδι με τον τραγουδιστή και όχι μόνο τη μελωδία). Διαδραματίζεται μέσα σε ένα κινηματογράφο που ενώ όλοι είναι προσηλωμένοι στο έργο ξαφνικά αρχίζει να ακούγεται στην διαπασών η Δέσποινα Βανδή από το κινητό κάποιου. Ενώ αυτός προσπαθεί απεγνωσμένα να το βρει για να το κλείσει οι θεατές γύρω του αρχίζουν να λικνίζονται στον ρυθμό και να ανάβουν τους αναπτήρες τους σαν να είναι σε συναυλία. Τελικά όλος ο κινηματογράφος παύει να παρακολουθεί το έργο και αφήνεται στην μυσταγωγία του άσματος. Π.χ. αν συνέβαινε αυτό το περιστατικό σε εμένα, δηλ. μέσα σε ένα κινηματογράφο να βρεθώ δίπλα σε κάποιον που στα μισά του έργου το κινητό του αρχίζει να παίζει Βανδη στην διαπασών, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα είχα έντονη επιθυμία να του λιώσω το κεφάλι με βαριοπούλα και όχι να αρχίσω να λικνίζομαι στον ρυθμό του τραγουδιού. Δεν ξέρω, ίσως φταίνε όλα αυτά τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζω.
Υ.Γ. Να με συγχωρείται αλλά ο κινηματογράφος είναι ακόμη μια μαγική εμπειρία για εμένα. Δεν υπάρχουν πια πολλά πράγματα που μπορούν να με κάνουν να ξεφύγω από αυτό το αίσχος γύρω μου. Αλλά πλέον η απίστευτη αγένεια και τα κινητά τηλέφωνα έχουν καταστρέψει και αυτή την οδό διαφυγής. Το να εκθειάζεται αυτή η βαρβαρότητα μέσα από την συγκεκριμένη διαφήμιση το βρίσκω απαράδεκτο αλλά και ενδεικτικό του ποιοι είμαστε.
|
9:32:38 AM
Permalink 
|
