American Beauty χτες στο επάρατο STAR. Ο νεκρός Lester Burnham (Kevin Spacey) εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατο του. Εξωτερικά πληρει όλες της προϋποθέσεις για να μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς επιτυχημένο. Έχει μια καλή δουλειά, όμορφα διακοσμημένο σπίτι στα προάστια, επιτυχημένη σύζυγο, έφηβη κόρη, αλλά στην πραγματικότητα ζει 20 χρόνια στο κενό. Η εξουσιομανής γυναίκα του τον περιφρονεί, η κόρη του τον μισεί, ο ίδιος έχει χάσει κάθε ίχνος πάθους και επιθυμίας. Ταινία ξεκινάει με τον Spacey να αυνανίζεται στο ντους, την "πιο σημαντική στιγμή της ημέρας" όπως ομολογεί ίδιος μιας και είναι το μόνο γεγονός στο οποίο δεν είναι συναισθηματικά απόν. Ο λήθαργος του διακόπτεται απότομα από την απειλή της απόλυσης. Από εκείνη την στιγμή και μετά ξυπνάει. Εκβιάζει τους διευθυντές του και κερδίζει 60000 δολάρια σαν αποζημίωση, αγοράζει ένα σπορ αυτοκίνητο του 70’, αποποιείται κάθε είδους ευθηνη, καπνίζει μπαφο που προμηθεύεται από τον γιο του γείτονα του και αρχίζει να έχει ερωτικές φαντασιώσεις για την φίλη της κόρης του (αναπαριστόνται μέσα στην ταινία με εξαιρετικές εικαστικά εικόνες).
Φυσικά όλη αυτή τη περιφρόνηση στην τεχνιτή εικόνα του φυσιολογικού και αποδεκτού δεν περνάει απαρατήρητη. Όλοι οι άλλοι γύρω του (οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι άψογοι υποκριτικά) , η νευρωτική σκύλα σύζυγος, η γεμάτη ανασφάλεια και υπόγειο θυμό κόρη, η “έμπειρη” σεξοβομβα φίλη της κόρης του ,ο αυταρχικός μιλιταριστής γείτονας, ο αμφίβολης ψυχικής ισορροπίας γιος του γείτονα, έχουν κάτι να κρύψουν. Σε ένα κόσμο που η υποκρισία είναι ένα από τα βασικότερα στηρίγματα του μια παραφωνία σαν αυτή του χαρακτήρα του Spacey δεν μπορεί είναι ανεκτή. Γίνεται στόχος από το περιβάλλον του και αναπόφευκτα εξολοθρεύεται. Στο τέλος αποκαλύπτεται ότι μέσα από αυτές τις φαινομενικά παράλογες πράξεις κρυβόταν ουσιαστικά η ανάγκη του για ζωή και η πάλη για την σωτήρια της ψυχής του πριν τον θάνατο. Μια σωτήρια πολύ απλή και ανθρώπινη.
I guess I could be pretty pissed off about what happened to me... but it's hard to stay mad, when there's so much beauty in the world. Sometimes I feel like I'm seeing it all at once, and it's too much, my heart fills up like a balloon that's about to burst...
...and then I remember to relax, and stop trying to hold on to it, and then it flows through me like rain and I can't feel anything but gratitude for every single moment of my stupid little life...
You have no idea what I'm talking about, I'm sure. But don't worry...
You will someday.
Όλη η ταινία είναι μια έκπληξη και πέρα από τα τελευταία λόγια του Lester Burnham με στοιχειώνει ακόμη η εξαιρετική μουσική του Thomas Newman.
Μια τελευταία παρατήρηση. Είναι περίεργο πως μια ταινία σαν και αυτή που δεν έχει κάποιες ιδιαίτερες θρησκευτικές η μεταφυσικές ανησυχίες φαίνεται να ταιριάζει με την Μεγάλη Εβδομάδα. Μπορεί να κάνω λάθος και να είναι απλά η δικιά μου εντύπωση, δυστυχώς ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με αυτά τα πράγματα.
Αν έχω κέφι θα γράψω και για το "Αναζητώντας τον Ρίτσαρντ" που ειχε χτες ο ΑΝΤ1 (το είδε κανεις αλλος αραγε;)
|
1:24:49 PM
Permalink 
|
|
