On a lighter note:
Κατά καιρούς διαβάζω διάφορα μικρά η μεγάλα δημοσιεύματα για το καινούριο design του ξενοδοχείου Semiramis στην Κηφισιά. Τα δημοσιεύματα είναι συνήθως διθύραμβοι μιας και το όλο έργο το ανέλαβε ένας από τους πιο διάσημους διακοσμητές παγκόσμιος, ο Karim Rashid. Συμβαίνει να μένω στην κοντά στην περιοχή και περνώ σχεδόν καθημερινά μπροστά από το κτήριο. Είναι δύσκολο να μην γυρίσει να το κοιτάξει κανείς, η είσοδος περιβάλετε από ροζαλι τζαμαρίες το μπαλκόνι τις εισόδου επίσης περιβάλετε από ροζ τζαμί και έχει πολύχρωμες παστέλ ομπρέλες, ενώ όλα τα μπαλκόνια τον δωματίων έχουν καλυφθεί με φωσφόριζε κίτρινο γυαλί που φωτίζεται την νύχτα κάνοντας το θέαμα απόκοσμο. Το εσωτερικό του το έχω δει μια μόνο φορά , στη ετήσια παρουσίαση τον στόχων της εταιρίας (ναι μας έκαναν και τέτοια, βρακί δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει ο %^$^^ μας).
Όλα τα έπιπλα μοιάζουν σαν να έχουν δραπετεύσει από το σπιτάκι της Barbie της δεκαετίας του 60. Θα μπορούσε κανείς να διασκεδάσει με το όλο θέαμα αν δεν ήταν τόσο τεχνητό και επιτηδευμένο. Παρόλο που ο τύπος έχει ξεσηκώσει το ότι βρήκε μπροστά του από τα 60’s δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει τίποτα από την τρελά και τον χαβαλέ εκείνης της εποχής. Τα πάντα εκεί μέσα είναι τοποθετημένα λες και όλες οι αποστάσεις και οι θέσεις έχουν μετρηθεί και υπολογιστεί στο χιλιοστό. Παντού πλαστικό, μέταλλο, πλεξιγκλάς, πλακάκια, παστέλ και φωσφόριζε χρώματα και τεράστιες λευκές επιφάνειες. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί μέσα που να έχει σκοπό να σε κάνει να νιώσεις άνετα, πράγμα τελείως τρελό για ξενοδοχείο. Για να γίνει το πράγμα ακόμη πιο αλλόκοτο υπάρχουν σε στρατηγικά σημεία τοποθετημένα έργα καλλιτεχνών όπως ο Koons και οι Tim και Sue Webster. Αυτό που για εμένα έκανε το όλο κλίμα ακόμη πιο νοσηρό ήταν το VBGDW της Vanessa Beecroft, δηλαδή έλεος, ποιος φυσιολογικώς άνθρωπος μπορεί να καθίσει και να νιώσει άνετα κάπου έχοντας απέναντι του αυτό το έργο!!
Όλο αυτό το πράγμα θεωρείται παρά πολύ πρωτοποριακό και cool, ίσως και να είναι, σίγουρα όμως δεν είναι ανθρώπινο. Προσωπικά μπορώ να το παραδεχτώ μόνο σαν μια πολύ ακριβή πλάκα. Γενικότερα έχω την αίσθηση όλοι οι καλλιτέχνες/σχεδιαστές/αρχιτέκτονες αυτού του είδους σπανέ φοβερή πλάκα με όλα αυτά που κάνουν. Τους φαντάζομε μερικές φορές να μαζεύονται όλοι στο νεοκουτούκι ‘Ο Μεταμοντέρνος Παπάρας’ και να διηγούνται ιστορίες για το πως ενθουσιαστικέ ο τάδε πλούσιος μαλάκας η ξεπουλημένος κριτικός τέχνης με το τελευταίο τους έργο. Είναι κατόρθωμα να σε πληρώνουνε για να κάνεις την τρελά σου και να διασκεδάζεις εις βάρος της βλακείας τον άλλον. Πέρα όμως από τις όποιες αντιρρήσεις μου για το ίδιο το έργο πρέπει να πω ότι κατά τα αλλά είναι καλοδεχούμενο. Ότι και να πει κανείς για το τι εκφράζει δεν παύει να είναι μια συνειδητή και ολοκληρωμένη αισθητικά πρόταση. Και δυστυχώς σε αυτή την χώρα υπάρχουν απειροελάχιστες τέτοιες αισθητικές προτάσεις. Γι αυτό και θεωρώ όλους αυτούς που έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται για την "κακοποίηση" υποτίθεται του Κεφαλαριού υποκριτές και καραγκιόζηδες. Κανείς από όλους αυτούς δεν έχει εκφράσει την ελάχιστη αντίρρηση για χιλιάδες άλλες αισθητικές φρικαλεότητες που συμβαίνουν γύρο μας και οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς είναι άμεσα υπεύθυνοι για αυτές.
|
12:47:56 PM
Permalink 
|
|
