Δεν αγαπώ τον ελληνικό κινηματογράφο. Πέρα από τους καταπληκτικούς καρατερίστες ηθοποιούς όλα τα αλλά με θλίβουν. Ακόμη και τα σενάρια του Ψαθά και του Τσιφόρου, παρά τις εξαιρετικές ατάκες, μοιάζουν αφόρητα περιορισμένα μέσα στο τεχνητό κατασκεύασμα τις ελληνικής κοινωνίας του 50-60. Τα πάντα είναι προβλέψιμα και όλοι αντιδρούν όπως ορίζει η κοινωνική τους θέση και η καταγωγή τους. Κάποια στιγμή πράγματα ίσως να ξέφευγαν λίγο αλλά στο τέλος όλα επανέρχονταν στην τάξη. Μικρόψυχες και μίζερες οι περισσότερες ελληνικές ταινίες είναι φτιαγμένες αποκλείστηκα για να κατευνάσουν και συγγενεύουν περισσότερο με το Bollywood παρά με την γειτονική Cinecitta.
Μέσα σε όλο αυτό το συρφετό από “γατούλες”, μπαλέτα με μπικίνι, τίμια παλικάρια, χαροκαμένες μανές, κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα, φουκαριάρηδες υπάλληλους, κατήφορους, ανήφορους κλπ απειροελάχιστες είναι οι ταινίες που ξεχωρίζουν. Μια από αυτές είναι η Στέλλα του Μ. Κακογιάννη. Γυρισμένη το 55 με σενάριο του Καμπανέλλη (σε συνεργασία με τον Κακογιάννη) είναι ίσως η καλύτερη ελληνική ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Χαρακτήρες προσεγμένοι και με βάθος σπάνιο ο Φούντας, ο Αλεξανδρακης, η Βέμπο, η Βούλα Ζουμπουλάκη δίνουν πραγματικά ρέστα με τις ερμηνείες τους και η μουσική του Μάνου Χατζηδάκη είναι τόσο δεμένη με την ταινία που δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς την ύπαρξη της μιας χωρίς την άλλη. Ένα κομμάτι τις Αθηναϊκής ζωής του 50 παρουσιάζεται για πρώτη, και ίσως τελευταία, φορά με ρεαλισμό και χωρίς διάθεση μυθοποίησης. Και πάνω από όλα η Μελίνα να ενσαρκώνει μια φοβερή γυναικεία φιγούρα που είναι λες και έχει βγει από ρεμπέτικο του Τσιτσανη. Άνετη, ελεύθερη, γεμάτη δύναμη και ερωτισμό, μπορεί να έχει όποιον άντρα θέλει και απεχθάνεται τους κοινωνικούς περιορισμούς. Όταν έρχεται η στιγμή να διαλέξει μεταξύ της ελευθερίας και της δέσμευσης διαλέγει το πρώτο προτιμώντας τον φυσικό θάνατο από τον πνευματικό που της επιφυλάσσει μια ψεύτικη ζωή. Ειναι ανεπανάληπτη σαν ερμηνεία και σαν χαρακτήρας και μπορεί να κάνει σκόνη παρά πολλές άλλες “δυναμικές” γυναίκες του Ευρωπαϊκού και του Αμερικανικού κινηματογράφου. Σύμβολο ελευθερίας και αλήθειας που η δύναμη του ξαφνιάζει ακόμη και σήμερα 50 χρόνια μετά, ακατέργαστο διαμάντι μέσα σε μια θάλασσα μετριότητας.
Απόψε στις 00:00 στην ΕΤ1.
Υ.Γ. Να ξεκαθαρίσουμε ότι η γνώμη μου για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο είναι ακόμη χειρότερη.
|
1:53:40 PM
Permalink 
|
|
