Πάλι κινδυνεύω να μειώσω ακόμη περισσότερο των ήδη μικρό αριθμό επισκεπτών στο blog με την εμμονή μου στα ηλεκτρονικά παιχνίδια αλλά τι να κάνουμε. Μαζί με τον κινηματογράφο, τα βιβλία και την μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που πραγματικά χαίρομαι. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτά μαζί με το θρυλικό πια ZX Spectrum των παιδικών μου χρόνων, με τα λαστιχένια κουμπιά και τα παιχνίδια να “φορτώνονται” από κασετοφωνακί. Horace and the Spiders, Jet Pack, Spy vs. Spy και πολλά άλλοι τίτλοι πέρασαν από τα 48k της μνήμης του. Αργότερα έκανα κατά καιρούς γιούρια σε γνωστούς και φίλους που διέθεταν Commodore 64 παίζοντας Defender of the Crown μέχρι να με πετάξουν έξω από το σπίτι τους. Όταν τα θυμάμαι γελάω γιατί τα περισσότερα από αυτά ήταν εντελώς αστεία αποτελούμενα από κάπου 7-8 pixels και μονότονα “μπιπ” από το ηχειάκι του υπολογιστή. Όμως έμοιαζαν σαν ότι το πιο πρωτοποριακό και υπέροχο στα μάτια μου. Παρόλο που πια έχουν μόνο συναισθηματική άξια δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει ακόμα την εφευρετικότητα αυτών των ανθρώπων που προσπαθούσαν να χωρέσουν ένα παιχνίδι στην μνήμη που καταλαμβάνει μια μικρή εικόνα jpg. Είχα ανακαλύψει κάποτε με μεγάλη έκπληξη ότι σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια (δεν θυμάμαι πιο δυστυχώς) ο developer στην προσπάθεια του να εξοικονομήσει χώρο χρησιμοποίησε κομμάτια του κώδικα σαν background στην οθόνη! Ακόμη και σήμερα με τις τερατώδεις κάρτες γραφικών και τους ατελείωτους σκληρούς δίσκους, μνήμες, επεξεργαστική δύναμη τα games δεν παύουν να με εκπλήσσουν. Οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και αναπτύσσουν τον κώδικα για αυτά τα παιχνίδια ανήκουν αναμφίβολα στους πιο ταλαντούχους πληροφορικάριους στον κόσμο. Έχοντας μια μικρή εμπειρία στην τέχνη του προγραμματισμού τους βγάζω το καπέλο. Δεν είναι λίγο να δημιουργείς ένα ολόκληρο ψηφιακό κόσμο και να τον φτιάχνεις έτσι ώστε ακόμη και ένα 12χρονο παιδί να μπορεί να το εγκαταστήσει σε 15λεπτα στο μηχάνημα του και να ξεκινήσει να παίζει. Αλλά δεν είναι μόνο ο κώδικας και η τεχνική αρτιότητα αυτών των παιχνιδιών που εκπλήσσει. Όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post το καλλιτεχνικό τους μέρος (σενάριο, ηθοποιία) έχουν βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που ξεπερνούν σε ποιότητα αντίστοιχα προϊόντα του κινηματογράφου. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν εδώ και πολύ καιρό ξεπεράσει τις ερασιτεχνικές προσπάθειες κάποιων εκκεντρικών προγραμματιστών και πλέον υποστηρίζονται από οργανωμένες γραμμές παραγωγής στις οποίες επενδύονται εκατομμύρια ευρω, λίρες και δολάρια και αποφέρουν σχεδόν πάντα τα πολλαπλάσια. Πια αποτελούν μέρος μιας τεραστίας βιομηχανίας που απορροφά τα καλύτερα ταλέντα από όλες τις άλλες τέχνες (είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πόσοι διάσημοι ηθοποιοί του κινηματογράφου κάνουν voice-over) και τα προϊόντα της απολαμβάνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Όπως ο κινηματογράφος υπήρξε η τέχνη των μαζών του 20ου αιώνα έτσι και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αποτελούν ήδη μια καινούρια αντίστοιχη μορφή τέχνης για τον 21ο . Σήμερα ακόμη και στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια σε κονσόλες και PC. Έχουν πάψει εδώ και καιρό να είναι η διασκέδαση των πιτσιρικάδων και τον πρωτοετών φοιτητών πληροφορικης. Τέρμα πια τα 12χρονα που τρέχουν στο ηλεκτρονικάδικο για Double Dragon. Θυμάμαι στους ελληνικούς servers του Unreal Tournament παίκτες ανάμεσα στα taunts και τα βρισίδια να μας καληνυχτίζουνε γιατί έπρεπε να "σηκωθούν το πρωί για δουλειά" η γιατί "πάλι φωνάζει η σύζυγος". Οι gamers έχουν πια ενηλικιωθεί, έχουν δουλεία, σπίτι, οικογένεια, ανήκουν στα μέσα και ανώτερα εισοδήματα και έχουν υψηλές απαιτήσεις από το προϊόν που αγοράζουν. Γι αυτό και τα παιχνίδια γίνονται όλο και πιο προσεγμένα, όλο και πιο πολύπλοκα με όλο και πιο όμορφες ιστορίες, σενάριο ηθοποιούς. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ενηλικιώθηκαν μαζί με το κοινό τους.
Γι αυτό εκνευρίζομαι τόσο πολύ με αυτά τα ρεπορτάζ και με την αντιμετώπιση που έχουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (μαζί με το internet) από τα ΜΜΕ. Ο κόσμος προχωράει με χίλια και οι μορφές διασκέδασης και “επικοινωνίας” που εκφράζουν σε ένα μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ μένουν συνεχώς πίσω και αντί να προσπαθήσουν να μεταλλαχθούν και να αφομοιωθούν με το καινούριο, όπως έκανε ο κινηματογράφος ο οποίος ήδη ανταλλάσσει σενάρια και ηθοποιούς με τα games, το πολεμούν. Και όσο πιο “κολλημένα” σε κάποια πρότυπα είναι τα ΜΜΕ και οι κοινωνικές ομάδες που εκφράζουν τόσο πιο λυσσαλέος είναι ο πόλεμος π.χ. εκτός από την ελληνική τηλεόραση ο “λαϊκός” τύπος σε όλη την Ευρώπη έχει επιτεθεί κατά καιρούς στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εφημερίδα Daily Mail. Φυσικά ότι και να κάνουν δεν μπορούν να εμποδίσουν το μέλλον απλά είναι μια ακόμη θλιβερή έκφραση του φόβου για το καινούριο που έρχεται.
Υ.Γ. Η μανά μου για χρόνια όποτε με έβλεπε να ασχολούμαι με τα παιχνίδια και τους υπολογιστές γενικότερα μου έλεγε ότι “αυτά δεν θα σου δώσουν λεφτά”. Πιστεύω ότι είναι μια ένδειξη του πόσο καλή αντίληψη για το μέλλον των παιδιών τους έχουν οι γονείς.
|
2:47:34 PM
Permalink 
|
|
